Ενδείξεις που υποστηρίζουν την εκτίμηση ότι η κατάσταση στο Πολεμικό Ναυτικό είναι απλώς απελπιστική, είναι οι πρόσφατες αναφορές που είδαν το φως της δημοσιότητας, περί ανησυχίας για το κόστος των κορβετών της MMPC αλλά και για το «εθνικό πλοίο». Οι αναφορές είναι το αποτέλεσμα συντονισμένων διαρροών, με στόχο να αποκρύψουν το πρόβλημα που ήδη υπάρχει και το οποίο παρουσιάστηκε στην ανάρτηση «ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: “Ατζέντα 2040” για Πολεμικό Ναυτικό! Ιδού τα στοιχεία…».
Είναι επιεικώς παραπλανητικό να παρουσιάζεται η συμβατικά προβλεπόμενη μέχρι τις 31 Μαρτίου 2025 παράδοση της «ΚΙΜΩΝ» F601, της πρώτης φρεγάτας τύπου FDI-HN, από την γαλλική Naval Group, ως ανατροπή της υφιστάμενης προβληματικής κατάστασης που ελάχιστα απέχει από το να χαρακτηριστεί «ανήκεστος βλάβη», καθώς το αποτύπωμα της επί του πεδίου θα αποκτήσει υπόσταση όταν αποκτήσει πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα.
Στην πιο κρίσιμη γεωπολιτική καμπή της μεταπολεμικής (Β’ ΠΠ) ιστορίας της ανθρωπότητας, η Ελλάδα κινδυνεύει βάσιμα να μείνει χωρίς ναυτική ισχύ. Ένα σχεδόν αρχιπελαγικό κράτος, με ιστορική διαδρομή συνυφασμένη με τη θάλασσα, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των απειλών που αντιμετωπίζει να έχει αεροναυτική αναφορά, παραδίδεται αμαχητί στο «δεν υπάρχουν χρήματα» και εξακολουθεί να πορεύεται με κύριες μονάδες επιφανείας, η ηλικία των οποίων κυμαίνεται από τα όρια των τριών δεκαετιών ζωής και φθάνει σχεδόν μέχρι τις πέντε!
Σε ό,τι αφορά το κόστος των κορβετών τύπου MMPC, να υπενθυμίσουμε τη χθεσινή μας αναφορά για την… «θαυμαστή αισιοδοξία του ΜΠΑΕ ότι με πιστώσεις 2,7 δις ευρώ σε περίπου μία δεκαετία από σήμερα θα είναι εφικτή η προμήθεια έξι κορβετών, ενώ όπως αποδείχθηκε με το ακυρωθέν πρόγραμμα των νέων κορβετών, τα 2,122 δις ευρώ ήταν οριακά επαρκή για την προμήθεια τριών κορβετών!» Επίσης, ότι η έναρξη της χρηματοδότησης τοποθετείται το 2036, δηλαδή μετά τη λήξη του ΜΠΑΕ 2024-2035.
Δηλαδή, σε μια δεκαετία από σήμερα, προβλέπεται να αρχίσει η κατανομή και διάθεση των πιστώσεων, για ένα ήδη ανελαστικό πρόβλημα! Και μάλιστα με εμφανώς ανεπαρκείς πιστώσεις για τον συγκεκριμένο αριθμό των κορβετών με βάση τα πρόσφατα δεδομένα από το ακυρωθέν πρόγραμμα των νέων κορβετών.
Αντί να ειπωθεί όλη η αλήθεια και να σκύψει ο πολιτικός κόσμος πάνω στο πρόβλημα για να το αντιμετωπίσει, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας προσποιείται ότι εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ αυτό που κάνει δεν είναι τίποτε άλλο από το να επιχειρεί τη δημιουργία ελπίδων ενός περίλαμπρου μέλλοντος, για να συγκαλύψει την απόλυτη γύμνια του παρόντος!
Με δεδομένη την ιστορία των πεπραγμένων του ελληνικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή να αντιδρά μετά από κάποια «περιπέτεια» (Ίμια, κρίση του 2020 κ.λπ.), ποιος μπορεί να πείσει την ελληνική κοινωνία για την αξιοπιστία και την πιθανότητα εμμονής στην υλοποίηση των σημερινών σχεδιασμών! Εκτός κι αν έχει για μια ακόμη φορά στην ελληνική Ιστορία φροντίσει η Τουρκία να μας προσγειώσει βίαια από το «σύννεφο» που επιμένουμε να παρατηρούμε τις εξελίξεις…
Το πιθανότερο είναι βέβαια, ότι ο κόσμος σε μια δεκαετία από σήμερα θα έχει λάβει την τελική του μορφή. Οι σύγχρονοι θιασώτες του «βάστα Τούρκο να γιομίσω» στο ΥΠΕΘΑ και στην κυβέρνηση, θα έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους και ουδείς είναι σε θέση αν διαβεβαιώσει εάν ο «Θεός της Ελλάδας» θα έχει κάνει ξανά το θαύμα του.
Πάντως, είναι εύλογη η ανησυχία για τη μη υπέρβαση των οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας, κάτι που έχει τονίσει επανειλημμένως το DP, όταν οι σημερινοί ιθύνοντες, «ξεχνούν» στους σχεδιασμούς τους να υπολογίσουν το κόστος ιδιοκτησίας ενός οπλικού συστήματος, το Κόστος Κύκλου Ζωής (ΚΚΖ). Δηλαδή, εκτός από το κόστος προμήθειας, το κόστος λειτουργίας και υποστήριξης καθ’ όλη τη διάρκεια του επιχειρησιακού του βίου και τελικά του κόστους απόσυρσης!
Εάν δεν υπάρχει χώρα δεν θα μας απασχολεί η χρεοκοπία…
Όμως, στις διακρατικές σχέσεις, εάν έχει κάτι αποδειχθεί, είναι ότι βασική προτεραιότητα σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε μετάβαση και τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο για την επόμενη ημέρα, είναι η απόδοση απόλυτης προτεραιότητας σε ό,τι θα εξασφαλίσει καταρχήν την επιβίωση. Το εκπληκτικό είναι όμως, ότι και η στρατιωτική ηγεσία είτε δεν έχει συναίσθηση αυτής της πραγματικότητας, ή εναλλακτικά, η κακώς νοούμενη υπακοή/υποταγή στην πολιτική εξουσία την καθιστά συνυπεύθυνη.
Επανερχόμενοι στην ουσιώδη συζήτηση περί ναυτικών εξοπλισμών, να προσθέτουμε ότι το ποσό που θα απαιτηθεί για τη ναυπήγηση κορβετών, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα είναι υψηλότερο αυτού που έχει προϋπολογισθεί για την επόμενη πενταετία, μετά το ΜΠΑΕ 2024-2035.
Επίσης, αναφορικά με την παραγωγή των κορβετών MMPC το πιο πιθανό είναι η κάθε χώρα να ναυπηγήσει τις κορβέτες που θα αποφασίσει να προμηθευτεί. Άρα, η Ελλάδα δεν θα είναι συμπαραγωγός χωρίς να τοποθετήσει παραγγελία το Πολεμικό Ναυτικό. Χωρίς παραγγελία, το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι έργο υποκατασκευής λόγω χαμηλότερου κόστους.
To παγόβουνο του συνολικού Κόστους Κύκλου Ζωής (Life-Cycle Cost), του κόστους ιδιοκτησίας αμυντικού υλικού. Πηγή: ΓΔΑΕΕ/ΔΑΩΔΠ, 1η έκδοση, Μάιος 2017
Εθνικό Πλοίο
Πάμε όμως και στο έτερο μεγαλεπήβολο σχέδιο, το «εθνικό πλοίο». Για λόγους οικονομίας χώρου θα περιοριστούμε σε μερικά μόνο σχόλια ως συνεισφορά στον δημόσιο διάλογο. Πόσο πειστική θα είναι, ακόμη και όταν εξαγγελθεί, η αναβίωση του σχεδίου του «εθνικού πλοίου» όταν δεν έγινε το αυτονόητο ακόμη και για παράκτια περιπολικά μήκους 27 μέτρων (τύπου Marine Protector) έως 34 μέτρων (τύπου Island);
Αντί η σχεδίαση και ναυπήγηση τους σε παραγωγή σειράς να γίνει εγχώρια, επιλέχθηκε η προμήθεια με «αλμυρά» κόστη επανενεργοποίησης και εξοπλισμού μεταχειρισμένων που αποσύρονται μετά δύο ή και τρεις δεκαετίες από την Ακτοφυλακή των ΗΠΑ.
Δηλαδή, θεωρεί πιθανό το Πολεμικό Ναυτικό (ως ο επιχειρησιακός φορέας) και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας (ως ο πολιτικά υπεύθυνος) ότι η εγχώρια ναυπηγική βιομηχανία μπορεί να εκτελέσει τη μετάβαση από τη ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα, χωρίς ενδιάμεσα στάδια συσσώρευσης εμπειρίας και εξάσκησης των δεξιοτήτων;
Να το πράξει δηλαδή μετά την -με άμεση κρατική παρέμβαση- «αναδιάρθρωση» των δύο μεγαλύτερων βιομηχανικών μονάδων, με υποκατασκευαστές και τα «λιμανιάτικα» στη διαχείριση και υλοποίηση εντός χρονοδιαγράμματος και κόστους μείζονος κλίμακας ναυπηγικών προγραμμάτων! Αν ναι, τότε μάλλον θα συμφωνούν με «υποβρύχιες» κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση…
Το δεύτερο σχόλιο θέτει το ερώτημα αν έχει υπολογιστεί τι ποσοστό θα αντιπροσωπεύουν στον συνολικό εξοπλισμό του «εθνικού πλοίου», τα εγχώριας σχεδίασης, ανάπτυξης και παραγωγής συστήματα, συσκευές και εξαρτήματα.
Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ), το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού (ΓΕΝ), η Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων (ΓΔΑΕΕ) αλλά και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (ΝΣΚ), γνωρίζουν ή μπορούν εύκολα να το διαπιστώσουν εάν ανατρέξουν στα αρχεία τους, το παράδειγμα του προγράμματος ναυπήγησης των υποβρυχίων Type 214: Η κατανομή του συμβατικού τιμήματος ήταν 30% στην Ελληνικά Ναυπηγεία Α.Ε. (ΕΝΑΕ) και 70% στην TKMS/HDW, τον πάροχο τεχνογνωσίας και των package material.
Κάλεσε ποτέ το ΥΠΕΘΑ την εγχώρια αμυντική βιομηχανία να σχεδιάσουν από κοινού την ανάπτυξη συστημάτων που θα μπορούσαν να ενσωματωθούν σε ένα κύριο οπλικό σύστημα, όπως το «εθνικό πλοίο» που συζητάμε;
Ζήτησε ποτέ το ΥΠΕΘΑ προτάσεις ανάπτυξης τέτοιων συστημάτων με βάση συνεργατικά σχήματα εταιριών με εποπτεία και παρακολούθηση των αποτελεσμάτων από τις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου και τον επιχειρησιακό φορέα;
Εν κατακλείδι, είτε λόγω πολιτικών επιλογών (μεταξύ των οποίων και η απονομή των προτεραιοτήτων στην υλοποίηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων) είτε λόγω αντικειμενικής αδυναμίας διάθεσης των αναγκαίων οικονομικών πόρων, η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα ακόμη και στην κατ’ ελάχιστο διατήρηση της εθνικής ναυτικής ισχύος σε επίπεδα δυνατοτήτων που θα εξασφαλίζουν αποτροπή.
Είναι λοιπόν προτιμότερο να σημάνει έστω και με καθυστέρηση γενικός συναγερμός για την αντιμετώπιση του προβλήματος, παρά να συνεχίζει η διατύπωση όμορφων επικοινωνιακών αφηγημάτων που μετά μερικούς μήνες «καίγονται» επίσης όμορφα (για να παραφράσουμε τον τίτλο της γνωστής ταινίας). Διότι εάν συνεχίζει και γίνεται το δεύτερο, παρά την προσπάθεια κατευνασμού του αντιπάλου, μεγιστοποιείται ο κίνδυνος «ανηκέστου βλάβης» και οι πολίτες μπορεί να μην ικανοποιηθούν από την αποκλειστική απόδοση… πολιτικών ευθυνών.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου