Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο 47ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Πολύ μελάνι χύνεται ήδη για την ερμηνεία της αποτυχίας να εντοπιστεί εγκαίρως η τάση. Στην Ελλάδα, είναι λογικό να διεξάγεται δημόσια συζήτηση με αντικείμενο τις δυνητικές επιπτώσεις της αλλαγής ενοίκου στον Λευκό Οίκο. Δικαιολογημένα, όλοι επικεντρώνουν στα ελληνοτουρκικά.
«Λες κι αν εξέλειπε ως διά μαγείας η Τουρκία από τον χάρτη, η γεωγραφική θέση – σταυροδρόμι της Ελλάδας θα έπαυε να την εμπλέκει στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς των ισχυρών», όπως επιχειρηματολόγησα προσφάτως σε άλλη παρέμβαση για το θέμα. Ωστόσο, ο πυρήνας του ζητήματος υφίσταται και καλώς τον συζητούμε. Θα επιχειρήσω να προσθέσω ένα μικρό λιθαράκι στη δημόσια συζήτηση, διότι σοβαρό ζήτημα υπάρχει. Νομίζω ότι απλά δεν έχει εντοπιστεί.
Η πραγματική απειλή για την Ελλάδα προέρχεται από τον συνδυασμό της κοσμοθεωρίας του Τραμπ και της ιδιοσυγκρασίας του. Να το εξηγήσω. Δεν έχει κρύψει ποτέ την προτίμησή του για μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας στη λήψη αποφάσεων, συγκριτικά με αυτά που εξασφαλίζουν τα «checks and balances» στο σύστημα εξουσίας των ΗΠΑ. Αυτό έχει ερμηνευθεί ως θετική προδιάθεση απέναντι στους «αυταρχικούς ηγέτες» του πλανήτη. Πούτιν, Σι, Όρμπαν, Ερντογάν, είναι τα βασικά παραδείγματα που χρησιμοποιούνται, αν και προδήλως απλουστευτικά, αφού κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Στην Ελλάδα, προφανώς έχουμε λόγο να μας απασχολεί η εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων στην εποχή Τραμπ, αφού είναι βέβαιο ότι οι Τούρκοι θα επιχειρήσουν να χειραγωγήσουν την εξέλιξη προς όφελός τους. Το ίδιο είχαν κάνει και όταν εξελέγη ο Τζο Μπάιντεν. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι η θετική προδιάθεση Τραμπ απέναντι στους προαναφερθέντες ηγέτες, υποκρύπτει έμμεση αποδοχή του πολυπολικού χαρακτήρα του σύγχρονου διεθνούς συστήματος!
Εδώ υπεισέρχεται ο παράγων «ιδιοσυγκρασία Τραμπ», για να προσθέσει το «αρκεί να αναγνωρίζονται οι ΗΠΑ υπό την ηγεσία του ως αδιαμφισβήτητος πρώτος -έστω- μεταξύ ίσων». Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση των ενδιαφερομένων, Ρώσων, Κινέζων, Τούρκων, κ.λπ. Από τη στιγμή που έστω προς το παρόν αυτό εν πολλοίς αποτυπώνει την πραγματικότητα και έχουν ταχθεί υπέρ ενός άτυπου «διευθυντηρίου» που θα ρυθμίζει την παγκόσμια ισορροπία, με σεβασμό στα συμφέροντα ενός εκάστου, για ποιον λόγο να μην προσαρμοστούν;
Αυτή η διαπίστωση αντιπροσωπεύει την αθέατη ουσία του πραγματικού προβλήματος για την Ελλάδα. Εάν υπάρξει προσεχώς τέτοια διαρρύθμιση στο πεδίο της παγκόσμιας ασφάλειας, ο τουρκικός αναθεωρητισμός μπορεί να ανέβει πίστα.
Καταληκτικά, τα προαναφερθέντα σημαίνουν ότι προσωπικότητες σαν τον Τραμπ, αναγνωρίζουν και σέβονται μόνο την ισχύ και τη βούληση χρήσης της. Εξ αντιδιαστολής, δεν εκτιμούν όσους αναζητούν προστάτες δίνοντας την εντύπωση ότι αναζητούν σε ποιον αναθέσουν την επίλυση του προβλήματος ασφαλείας τους. Αποτελούν «μαλακό» στόχο. Ας το λάβουμε σοβαρά υπόψη. Η συνταγή είναι απλή: Οικοδόμηση ουσιαστικής στρατιωτικής ισχύος και ισχυρές περιφερειακές συμμαχίες. Αυτές θα θέσουν προσκόμματα σε ενδεχόμενες σκέψεις Τραμπ, οι οποίες θα μεροληπτούν υπέρ του Ερντογάν.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου