Γιώργος Σκαφιδάς
Θα μπορούσε, κάλλιστα, να είναι σκηνή βγαλμένη από ταινία: Οι βομβητές, που είχαν πάνω τους για να δέχονται μηνύματα τα μέλη της Χεζμπολάχ, ξαφνικά γίνονται «βόμβες» και σκάνε όλοι μαζί, τραυματίζοντας και σκοτώνοντας πολλούς από τους κατόχους τους. Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο τεχνικό σφάλμα, αλλά για εχθρική επίθεση και σαμποτάζ. Λίγες ώρες αργότερα, ακολουθούν νέες εκρήξεις. Αυτήν τη φορά όμως δεν εκρήγνυνται βομβητές αλλά συσκευές γουόκι-τόκι. Το σκηνικό, παρόμοιο: νεκροί, τραυματίες, πανικός.
Σύμφωνα με το κυρίαρχο σενάριο, Ισραηλινοί πράκτορες κατάφεραν να παγιδεύσουν με εκρηκτικά τις συσκευές επικοινωνίας που είχε προμηθευτεί η Χεζμπολάχ από το εξωτερικό, μέσω Ταϊβάν και Ουγγαρίας. Εάν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει.
Οι συνολικά χιλιάδες βομβητές και τα γουόκι-τόκι που εξερράγησαν ταυτόχρονα στις 17 Σεπτεμβρίου και στις 18 Σεπτεμβρίου στον Λίβανο, αφήνοντας πίσω δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα από «φονικές συσκευές επικοινωνίας».
Όπως αναφέρουν οι Financial Times σε μακροσκελές άρθρο τους, Ισραηλινοί κατάσκοποι έχουν μετατρέψει, εδώ και δεκαετίες, τις συσκευές επικοινωνίας και τα τηλέφωνα σε μέσα εντοπισμού, παρακολούθησης, ακόμη και δολοφονίας εχθρών. Η Χεζμπολάχ επέλεξε μάλιστα το τελευταίο διάστημα να «αφήσει» τα κινητά τηλέφωνα και να επιστρέψει στους παλαιότερης τεχνολογίας βομβητές ακριβώς για αυτόν τον λόγο: προκειμένου να γλιτώσει από τις απειλές των Ισραηλινών… πράγμα που δεν έγινε.
Ήταν Δεκέμβριος του 1972, μόλις λίγους μήνες έπειτα από το μακελειό με τους νεκρούς Ισραηλινούς αθλητές στους Ολυμπιακούς του Μονάχου, όταν ο Παλαιστίνιος αξιωματούχος της PLO, Mahmoud Hamshari, πήγε να σηκώσει το τηλέφωνο στο διαμέρισμά του στη Γαλλία, το οποίο όμως εξερράγη με αποτέλεσμα εκείνος να τραυματιστεί σοβαρά και να πεθάνει. Όπως θα γινόταν γνωστό εκ των υστέρων, Ισραηλινοί πράκτορες είχαν παγιδεύσει με εκρηκτικά τη βάση του τηλεφώνου.
Αρκετά χρόνα αργότερα, το 1996, ήταν η σειρά του Yahya Ayyash, πυροτεχνουργού/βομβιστή της Χαμάς, να πέσει νεκρός όταν εξερράγη το κινητό τηλέφωνο που εκείνος κρατούσε, ένα Motorola Alpha, το οποίο είχε παγιδευτεί με εκρηκτικά.
Οι εκρήξεις των συσκευών της Χεζμπολάχ, που έσκασαν στα χέρια των μελών της υποστηριζόμενης από το Ιράν σιιτικής οργάνωσης του Χασάν Νασράλα το διήμερο 17 και 18 Σεπτεμβρίου, εντυπωσιάζουν με τη μαζικότητά τους αλλά και λόγω συγκυρίας. Συνολικά χιλιάδες βομβητές και γουόκι-τόκι εξερράγησαν σε δύο φάσεις, ταυτόχρονα, μέσα στο έδαφος του Λιβάνου, ενώ ο πόλεμος στη Γάζα μαίνεται και οι Ισραηλινοί ανταλλάσσουν πυρά με τη Χεζμπολάχ. Όπως και να το δει κανείς, μιλάμε για μια εντυπωσιακή επιχείρηση των Ισραηλινών, η οποία μάλιστα εντυπωσιάζει ακόμη περισσότερο εάν συνδυαστεί με όσα έχουν προηγηθεί: την εξόντωση του Χανίγια στην Τεχεράνη, τις δολοφονίες των Αρούρι και Σούκρι στη Βηρυτό κ.ά.
«Το μεγαλύτερο ερώτημα αναφορικά με την επίθεση στη Χεζμπολάχ είναι το γιατί τώρα», γράφει ο Κόλιν Κλαρκ στον ιστοχώρο του περιοδικού Foreign Policy.
Ως προς αυτό το ερώτημα, εάν δεχθούμε όσα αναφέρουν υπό καθεστώς ανωνυμίας υψηλόβαθμες πηγές στον ιστοχώρο Al-Monitor, τότε οι επιθέσεις αυτές δεν ήταν προγραμματισμένο να πραγματοποιηθούν τώρα αλλά επισπεύσθηκαν γιατί οι Ισραηλινοί πληροφορήθηκαν ότι δύο μέλη της Χεζμπολάχ είχαν αντιληφθεί ότι υπήρχε κάποιο «θέμα» με τους βομβητές. Προτού, λοιπόν, προλάβουν οι μαχητές της Χεζμπολάχ να ξεσκεπάσουν τη δολιοφθορά, οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν εξαπολύοντας αυτό το μπαράζ των εκπυρσοκροτήσεων.
Το πραγματικά μεγάλο ερώτημα είναι, ωστόσο, άλλο: τι γίνεται από εδώ και πέρα;
«Οι επιθέσεις φέρνουν σε δύσκολη θέση τη Χεζμπολάχ, αλλά δεν μπορούν να την αποτρέψουν […] δεν θα την αναγκάσουν να αλλάξει πορεία ή να επιδιώξει μια συμφωνία με το Ισραήλ […] Οι επιθέσεις δεν έχουν ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο […] το Ισραήλ επέδειξε τεχνική ικανότητα, αλλά η μακροπρόθεσμη πρόθεσή του είναι ασαφής», γράφουν σε αναλύσεις τους οι Τάιμς της Νέας Υόρκης.
Πράγματι, υπάρχουν ερωτήματα τα οποία αναδύονται τώρα, χωρίς όμως να συνοδεύονται από προφανείς απαντήσεις: Πού στοχεύει το Ισραήλ; Θέλει να καταστρέψει/εξαλείψει τη Χεζμπολάχ ή απλώς να την αποδυναμώσει; Και ποια θα είναι η επόμενη κίνησή του; Μήπως μια περιορισμένης έκτασης χερσαία εισβολή στον νότιο Λίβανο, όπως λέγεται;
Υπενθυμίζεται, πάντως, ότι από τον τελευταίο «κανονικό» πόλεμο Ισραήλ-Χεζμπολάχ έχουν περάσει πια 18 χρόνια (ήταν καλοκαίρι του 2006), ενώ το Ισραήλ κατείχε περιοχές του νότιου Λιβάνου έως και την άνοιξη του 2000.
Ακόμη και αν ακολουθήσει μια νέα χερσαία εισβολή των Ισραηλινών στον Λίβανο, διερωτάται κανείς με ποια προοπτική αυτή θα πραγματοποιηθεί και πού ακριβώς θα στοχεύει; Διότι η Χεζμπολάχ, παρά τις προφανείς αδυναμίες της, δεν είναι Χαμάς αλλά η στρατιωτικά ισχυρότερη από τους proxies του Ιράν, ενώ ακόμη και η Χαμάς επιβιώνει (δεν έχει εξαλειφθεί, ούτε ξεριζωθεί πλήρως) έπειτα από έντεκα μήνες σαρωτικών ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων στον παράκτιο παλαιστινιακό θύλακα της Γάζας.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου