Του Ντμίτρι Μπαβίριν
Οι Τούρκοι σκέφτονται να επεκτείνουν το κράτος τους ακολουθώντας το παράδειγμα της Ρωσίας – Η Τουρκία και η Βόρεια Κύπρος σχεδιάζουν να ενωθούν σε ένα ενιαίο κράτος. Η ιστορία της διαίρεσης της πάλαι ποτέ ενωμένης Κύπρου έχει πολλούς παραλληλισμούς με την ιστορία της διαίρεσης της Ουκρανίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσία θα πρέπει να είναι στο πλευρό της Τουρκίας σε αυτή τη σύγκρουση και έτσι να εκδικηθεί τους μη φιλικούς πλέον Έλληνες.
«Θέλουν να κάνουν τη Βόρεια Κύπρο μέρος της ΕΕ… Εάν οι Τούρκοι της Βόρειας Κύπρου εξαφανιστούν και η Τουρκία εγκαταλείψει το νησί, τότε τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου θα τεθούν υπό τον έλεγχο της ΕΕ και της Αμερικής».
Με αυτά τα λόγια, ο υπουργός Μεταφορών και Ανάπτυξης της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου («ΤΔΒΚ»), Ερχάν Αρικλί, καθιστά σαφές ότι οι ηγέτες αυτού του μη αναγνωρισμένου κράτους δεν θέλουν πλέον να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επίσης δεν θέλουν να επανενωθεί με την Ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου. Αλλά θέλουν, για παράδειγμα, να γίνουν μέρος της Τουρκίας με βάση την αυτοδιάθεση. Πιο συγκεκριμένα, εξετάζουν διαφορετικές επιλογές για τον εαυτό τους, αν μπορούμε να μιλήσουμε για βούληση των Τουρκοκυπρίων, καθώς η Άγκυρα είναι αυτή που θα αποφασίσει. Όπως αποφάσιζε πάντα.
Ο λόγος για να μιλήσουμε για την πιθανή επέκταση της νεο-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι κυρίως ημερολογιακός: το νησί έχει την επέτειο μισού αιώνα από τη διαίρεσή του από τα τουρκικά στρατεύματα βάσει εθνικών συνόρων. Τιμούν την επέτειο, ωστόσο, με διαφορετικούς τρόπους: οι Έλληνες με θλίψη, ως 50 χρόνια ξένης κατοχής, και οι Τούρκοι ως εορτή – τα γενέθλια μια άλλης τουρκικής κρατικής οντότητας. Κάθε χρόνο γίνονται ολοένα και περισσότερες εκκλήσεις από την τουρκική πλευρά για συγχώνευση όλων αυτών των κρατικών οντοτήτων σε μια – παντουρκική.
Πολλά άρθρα και βιβλία έχουν γραφτεί για το πώς το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε η «ΤΔΒΚ», αυτό είναι μια καλά μελετημένη υπόθεση της παγκόσμιας ιστορίας. Το πραξικόπημα των Ελλήνων εθνικιστών ακολούθησε η τουρκική στρατιωτική εισβολή στη βόρεια Κύπρο, όπου ζούσαν κυρίως Τούρκοι. Η δικαιολογία ήταν η αποτροπή μιας γενοκτονίας.
Οι Τούρκοι πολέμησαν κατά τρόπο ελεεινό, με ρεκόρ απωλειών από «φιλικά πυρά». Ωστόσο, οι Έλληνες δεν είχαν καμία δυνατότητα: οι δυνάμεις αποδείχτηκαν ανισομερείς και η βοήθεια δεν ήρθε από την Ελλάδα – οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί απέτρεψαν την αποστολή της. Για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί η Τουρκία ήταν εξαιρετικά σημαντική ως μέρος του αντισοβιετικού μπλοκ. Δεν ήθελαν να έρθουν σε σύγκρουση μαζί της για να μην αυτομολήσει στους Σοβιετικούς, όπως συνέβη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεύτερον, οι Έλληνες είχαν τότε κακή εικόνα λόγω του ακροδεξιού στρατιωτικού καθεστώτος των «μαύρων συνταγματαρχών» στην Ελλάδα και του πραξικοπήματος στην Κύπρο, που στην πραγματικότητα έκαναν (και πιστεύεται ότι ανέτρεψαν τον προστατευόμενο των Βρετανών – πρόεδρο και αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ’).
Γι’ αυτό κέρδισαν οι Τούρκοι. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν χαρούμενοι εξαιτίας αυτού. Για πολλά χρόνια στην Άγκυρα, η ΤΔΒΚ αντιμετωπιζόταν σαν μια βαλίτσα χωρίς χερούλι – ένα βαρύ φορτίο που έπρεπε να κουβαληθεί γιατί ήταν αδύνατο να το πετάξουν. Ως αποτέλεσμα, η επανένωση της Κύπρου σε ένα ενιαίο ελληνοτουρκικό κράτος φαινόταν μια απολύτως εφικτή εξέλιξη.
Αμέσως μετά την είσοδο των τουρκικών στρατευμάτων, η σφοδρότητα της εθνοτικής αντιπαράθεσης υποχώρησε, σχεδόν κανένα τραγικό περιστατικό δεν έχει συμβεί από τότε, στην πρωτεύουσα Λευκωσία (και τα σύνορα διασχίζουν ακριβώς την πόλη), με την πάροδο του χρόνου, τυχόν εμπόδια μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού τομέα εξαφανίστηκαν.
Όσον αφορά τη σοβαρότητά της, η σύγκρουση στο Κυπριακό μοιάζει ελάχιστα με τη γεωργιανό-αμπχαζική, αρμενο-αζερική ή σερβο-αλβανική. Θυμίζει περισσότερο τη μολδαβικό-υπερδνειστεριακή, όπου ο πόλεμος, κάποτε ξεκίνησε και τελείωσε αμέσως χάρη στον ρωσικό στρατό και από τότε οι γείτονες ζουν χωρίς πολλή αγάπη, αλλά και χωρίς μεγάλη επιθετικότητα. Οι Τούρκοι της Τουρκίας και οι Έλληνες της Ελλάδας φαίνεται να έχουν χειρότερες σχέσεις από τις δύο κοινότητες της Κύπρου.
Η τελευταία πρωτοβουλία ενοποίησης που ξεκίνησε ο ΟΗΕ απέτυχε κυρίως χάρη στους Έλληνες: την απέρριψαν με δημοψήφισμα, αφού προτάθηκε να πληρώσουν αυτοί για τα σπασμένα της δεκαετίας του 1970 – για παράδειγμα, να αναλάβουν την εξίσωση του βιοτικού επιπέδου στα δύο μέρη του νησιού (τα τουρκικό είναι πολύ φτωχότερο). Αλλά οι παρατηρητές εξακολουθούσαν να πιστεύουν σε μια μελλοντική επιτυχία, αφού οι Τούρκοι τόσο της Τουρκίας όσο και της «ΤΔΒΚ» συνέχισαν να επιθυμούν την είσοδό τους στην ευημερούσα ΕΕ, και οι Κύπριοι το είχαν αυτό εγγυημένο κατά την ενοποίησή τους, καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ήδη μέρος της ΕΕ.
Όμως πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μεταμορφώθηκε από τον πολιτικό που υποσχόταν να βάλει τη χώρα του στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ηγέτη που οδηγεί το κράτος στον δικό του δρόμο – προς την αποκατάσταση της νεο-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με διάφορους βαθμούς ελέγχου στα εδάφη που θεωρεί δικά της: από την πολιτιστική και οικονομική έως τη στρατιωτική κατοχή, όπως στην περίπτωση της Συρίας και της ίδιας της Κύπρου.
Από τις ομιλίες που έκανε ο Ερντογάν τα τελευταία πέντε χρόνια σχετικά με αυτό το θέμα, είναι πλέον ξεκάθαρο: δεν θα επιτρέψει στην Κύπρο να ενωθεί και δεν θα αποσύρει τα τουρκικά στρατεύματα από τον βορρά, γιατί η αυτοκρατορία του δεν θα οικοδομηθεί και ο τουρκικός σχεδιασμός χρειάζεται το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο που διαθέτει η υφαλοκρηπίδα του νησιού.
Αυτό, λοιπόν, για το οποίο μιλάει τώρα ο υπουργός Αρικλί θα συζητιέται σε ολόκληρο τον τουρκικό κόσμο σε λίγα χρόνια, και στη συνέχεια σε ολόκληρο τον κόσμο: το θέμα του τουρκικού αλυτρωτισμού είναι θέμα που θα εγερθεί στο εγγύς μέλλον, και γι’ αυτό πρέπει από τώρα να διαμορφώσουμε τη δική μας στάση απέναντι σε αυτό.
Ιστορικά, η Ρωσία υποστήριξε την Ελλάδα ενάντια στην Τουρκία και η ελληνική Κύπρος ήταν ένα από τα πιο φιλικά μας κράτη στην ΕΕ για πολλά χρόνια. Αυτές οι μέρες πέρασαν: η Κύπρος βρίσκεται σε οξεία στρατιωτικοπολιτική σύγκρουση με τη Ρωσική Ομοσπονδία ως μέρος της ΕΕ και δεν επιδιώκει καν να έχει μια ειδική θέση εδώ και πολύ καιρό, όπως, για παράδειγμα, η Ουγγαρία.
Η Τουρκία, αντίθετα, έχει δείξει ότι είναι σχετικά αξιόπιστος εταίρος για τη Ρωσία με τρόπους που παρέχουν οφέλη και για τις δύο χώρες. Ταυτόχρονα, οι Ελληνοκύπριοι συνδέουν ξεκάθαρα τη χώρα τους με την Ουκρανία και τη Ρωσική Ομοσπονδία με την Τουρκία, αλλά από αυτό δύσκολα προκύπτει ότι η Μόσχα πρέπει να είναι αλληλέγγυα με την Άγκυρα για το θέμα της «ΤΔΒΚ».
Ναι, μπορούν να γίνουν ορισμένοι παραλληλισμοί μεταξύ της κατάστασής τους και της δικής μας. Στην Ουκρανία, όπως και στην Κύπρο, η σύγκρουση σημειώθηκε λόγω πραξικοπήματος και ριζοσπάστες εθνικιστές στάθηκαν στο πλευρό των «πραξικοπηματιών». Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει η επιθυμία της πρώην μητρόπολης να προστατεύσει τους δικούς της από εθνοκάθαρση και η βούληση του πληθυσμού των αμφισβητούμενων περιοχών να αλλάξει ιθαγένεια, κάτι που σίγουρα θα επιβεβαιωθεί με επαναλαμβανόμενα δημοψηφίσματα είτε στην «ΤΔΒΚ» είτε στις Λ.Δ του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Ωστόσο, για την Άγκυρα δεν τίθεται ζήτημα αναγνώρισης των νέων εδαφών της Ρωσικής Ομοσπονδίας εάν η Ρωσική Ομοσπονδία αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της «ΤΔΒΚ» ή την ιδιοκτησία του 37% της Κύπρου από την Τουρκία. Η νεο-οθωμανική αυτοκρατορία του Ερντογάν θέλει να ελέγξει τόσο τη βόρεια Κύπρο όσο και την Κριμαία μας, όπου έχει επιρροή μέσω των Τατάρων της Κριμαίας. Η Άγκυρα είχε πάντα μια θέση αρχών, δηλώνοντας ότι η Κριμαία δεν είναι Ρωσία, και αρνήθηκε να κάνει παραλληλισμούς με την «ΤΔΒΚ».
Η αναθεώρηση των μεταπολεμικών συνόρων ήταν αρχικά ένας τυχοδιωκτισμός της Δύσης. Ήταν η Δύση που απορρόφησε τη Λ.Δ. της Γερμανίας, διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία και κάλυπτε το Ισραήλ σε οποιεσδήποτε ενέργειες εναντίον των γειτόνων του και των εδαφών τους, συμπεριλαμβανομένης της προσάρτησής τους.
Προκαλούμενη από την απαράδεκτη επέκταση του ΝΑΤΟ, η Ρωσία μπήκε σε ένα παιχνίδι επαναδιαίρεσης του κόσμου, το οποίο δεν ξεκίνησε η ίδια. Τώρα βρίσκεται στη διαδικασία να ανακτήσει τον έλεγχο των ιστορικών της εδαφών, όπως και η Τουρκία. Αλλά κάνοντάς το αυτό δεν προστατεύουμε τα συμφέροντα του κόσμου, αλλά τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, τα οποία για τον υπόλοιπο κόσμο είναι μάλλον επικίνδυνα ή ακατανόητα.
Η χάραξη νέων χαρτών με βάση τις εθνικές γραμμές είναι κάτι που φοβάται ο Παγκόσμιος Νότος: η Ασία, η Αφρική και η Λατινική Αμερική είναι επίσης γεμάτες από τις δικές τους αυτονομιστικές υποθέσεις και από μη αναγνωρισμένα κρατίδια. Οι κύριοι εταίροι της Ρωσίας – η Κίνα και η Ινδία – βρίσκονται ακόμη σε στάδιο αποκατάστασης των δηλωθέντων συνόρων τους, είτε πρόκειται για την Ταϊβάν είτε για το Κασμίρ, και γι’ αυτούς είναι κατηγορηματικά απαράδεκτο να καταργηθεί το «παλιό σχέδιο» αυτή τη στιγμή, όταν αυτό χρειάζεται στη δική μας φάση – το στάδιο της επέκτασης των συνόρων.
Με άλλα λόγια, η υποθετική αναγνώριση της «ΤΔΒΚ» από τη Ρωσία θα είναι συμβολή όχι στην αναδόμηση του κόσμου, αλλά στην αναδόμηση της Τουρκίας, η οποία δεν θα γίνει δεκτή θετικά από κανέναν, πλην της ίδιας της Τουρκίας. Αλλά ακόμη και από την Άγκυρα δεν θα εκτιμηθεί δεόντως. Οι Τούρκοι συμφωνούν να παίξουν μόνο με έναν στόχο: «εμείς μπορούμε, αλλά εσείς δεν μπορείτε».
Σε όλη την ιστορία τους, οι Τούρκοι ήταν φίλοι μόνο με τους εαυτούς τους και η συμφωνία μεταξύ των Μπολσεβίκων και του Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), που έσωσε την Τουρκία σε βάρος της Αρμενίας και παρείχε στο σοβιετικό κράτος την πρώτη αναγνώρισή του στην Ευρώπη, δεν απέτρεψε τους Τούρκους από το να είναι στη συνέχεια πιστοί στον Χίτλερ και να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.
Ο Ερντογάν είναι ένα είδος διευθυντή της αγοράς, από τον οποίο μπορείς να αγοράσεις πολλά: από ντομάτες και προϊόντα που υφίστανται κυρώσεις, μέχρι μέλη των «Αζοφ» (δηλαδή, μαχητές του νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ, που απαγορεύτηκε στη Ρωσία) και ένταξη στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, όπως έκαναν οι Φινλανδοί και οι Σουηδοί. Αλλά μια συμφωνία, ακόμα και μια συμφωνία με μια καλή έκπτωση, δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με τη φιλία και τη συμμαχία – θα εξαπατηθείς σε χρόνο μηδέν. Πάντα έτσι γινόταν.
Οι Τούρκοι σκέφτονται να επεκτείνουν το κράτος τους ακολουθώντας το παράδειγμα της Ρωσίας – Η Τουρκία και η Βόρεια Κύπρος σχεδιάζουν να ενωθούν σε ένα ενιαίο κράτος. Η ιστορία της διαίρεσης της πάλαι ποτέ ενωμένης Κύπρου έχει πολλούς παραλληλισμούς με την ιστορία της διαίρεσης της Ουκρανίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσία θα πρέπει να είναι στο πλευρό της Τουρκίας σε αυτή τη σύγκρουση και έτσι να εκδικηθεί τους μη φιλικούς πλέον Έλληνες.
«Θέλουν να κάνουν τη Βόρεια Κύπρο μέρος της ΕΕ… Εάν οι Τούρκοι της Βόρειας Κύπρου εξαφανιστούν και η Τουρκία εγκαταλείψει το νησί, τότε τα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου θα τεθούν υπό τον έλεγχο της ΕΕ και της Αμερικής».
Με αυτά τα λόγια, ο υπουργός Μεταφορών και Ανάπτυξης της λεγόμενης Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου («ΤΔΒΚ»), Ερχάν Αρικλί, καθιστά σαφές ότι οι ηγέτες αυτού του μη αναγνωρισμένου κράτους δεν θέλουν πλέον να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και επίσης δεν θέλουν να επανενωθεί με την Ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου. Αλλά θέλουν, για παράδειγμα, να γίνουν μέρος της Τουρκίας με βάση την αυτοδιάθεση. Πιο συγκεκριμένα, εξετάζουν διαφορετικές επιλογές για τον εαυτό τους, αν μπορούμε να μιλήσουμε για βούληση των Τουρκοκυπρίων, καθώς η Άγκυρα είναι αυτή που θα αποφασίσει. Όπως αποφάσιζε πάντα.
Ο λόγος για να μιλήσουμε για την πιθανή επέκταση της νεο-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι κυρίως ημερολογιακός: το νησί έχει την επέτειο μισού αιώνα από τη διαίρεσή του από τα τουρκικά στρατεύματα βάσει εθνικών συνόρων. Τιμούν την επέτειο, ωστόσο, με διαφορετικούς τρόπους: οι Έλληνες με θλίψη, ως 50 χρόνια ξένης κατοχής, και οι Τούρκοι ως εορτή – τα γενέθλια μια άλλης τουρκικής κρατικής οντότητας. Κάθε χρόνο γίνονται ολοένα και περισσότερες εκκλήσεις από την τουρκική πλευρά για συγχώνευση όλων αυτών των κρατικών οντοτήτων σε μια – παντουρκική.
Πολλά άρθρα και βιβλία έχουν γραφτεί για το πώς το 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας έγινε η «ΤΔΒΚ», αυτό είναι μια καλά μελετημένη υπόθεση της παγκόσμιας ιστορίας. Το πραξικόπημα των Ελλήνων εθνικιστών ακολούθησε η τουρκική στρατιωτική εισβολή στη βόρεια Κύπρο, όπου ζούσαν κυρίως Τούρκοι. Η δικαιολογία ήταν η αποτροπή μιας γενοκτονίας.
Οι Τούρκοι πολέμησαν κατά τρόπο ελεεινό, με ρεκόρ απωλειών από «φιλικά πυρά». Ωστόσο, οι Έλληνες δεν είχαν καμία δυνατότητα: οι δυνάμεις αποδείχτηκαν ανισομερείς και η βοήθεια δεν ήρθε από την Ελλάδα – οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί απέτρεψαν την αποστολή της. Για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί η Τουρκία ήταν εξαιρετικά σημαντική ως μέρος του αντισοβιετικού μπλοκ. Δεν ήθελαν να έρθουν σε σύγκρουση μαζί της για να μην αυτομολήσει στους Σοβιετικούς, όπως συνέβη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Δεύτερον, οι Έλληνες είχαν τότε κακή εικόνα λόγω του ακροδεξιού στρατιωτικού καθεστώτος των «μαύρων συνταγματαρχών» στην Ελλάδα και του πραξικοπήματος στην Κύπρο, που στην πραγματικότητα έκαναν (και πιστεύεται ότι ανέτρεψαν τον προστατευόμενο των Βρετανών – πρόεδρο και αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ’).
Γι’ αυτό κέρδισαν οι Τούρκοι. Αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν χαρούμενοι εξαιτίας αυτού. Για πολλά χρόνια στην Άγκυρα, η ΤΔΒΚ αντιμετωπιζόταν σαν μια βαλίτσα χωρίς χερούλι – ένα βαρύ φορτίο που έπρεπε να κουβαληθεί γιατί ήταν αδύνατο να το πετάξουν. Ως αποτέλεσμα, η επανένωση της Κύπρου σε ένα ενιαίο ελληνοτουρκικό κράτος φαινόταν μια απολύτως εφικτή εξέλιξη.
Αμέσως μετά την είσοδο των τουρκικών στρατευμάτων, η σφοδρότητα της εθνοτικής αντιπαράθεσης υποχώρησε, σχεδόν κανένα τραγικό περιστατικό δεν έχει συμβεί από τότε, στην πρωτεύουσα Λευκωσία (και τα σύνορα διασχίζουν ακριβώς την πόλη), με την πάροδο του χρόνου, τυχόν εμπόδια μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού τομέα εξαφανίστηκαν.
Όσον αφορά τη σοβαρότητά της, η σύγκρουση στο Κυπριακό μοιάζει ελάχιστα με τη γεωργιανό-αμπχαζική, αρμενο-αζερική ή σερβο-αλβανική. Θυμίζει περισσότερο τη μολδαβικό-υπερδνειστεριακή, όπου ο πόλεμος, κάποτε ξεκίνησε και τελείωσε αμέσως χάρη στον ρωσικό στρατό και από τότε οι γείτονες ζουν χωρίς πολλή αγάπη, αλλά και χωρίς μεγάλη επιθετικότητα. Οι Τούρκοι της Τουρκίας και οι Έλληνες της Ελλάδας φαίνεται να έχουν χειρότερες σχέσεις από τις δύο κοινότητες της Κύπρου.
Η τελευταία πρωτοβουλία ενοποίησης που ξεκίνησε ο ΟΗΕ απέτυχε κυρίως χάρη στους Έλληνες: την απέρριψαν με δημοψήφισμα, αφού προτάθηκε να πληρώσουν αυτοί για τα σπασμένα της δεκαετίας του 1970 – για παράδειγμα, να αναλάβουν την εξίσωση του βιοτικού επιπέδου στα δύο μέρη του νησιού (τα τουρκικό είναι πολύ φτωχότερο). Αλλά οι παρατηρητές εξακολουθούσαν να πιστεύουν σε μια μελλοντική επιτυχία, αφού οι Τούρκοι τόσο της Τουρκίας όσο και της «ΤΔΒΚ» συνέχισαν να επιθυμούν την είσοδό τους στην ευημερούσα ΕΕ, και οι Κύπριοι το είχαν αυτό εγγυημένο κατά την ενοποίησή τους, καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ήδη μέρος της ΕΕ.
Όμως πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μεταμορφώθηκε από τον πολιτικό που υποσχόταν να βάλει τη χώρα του στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ηγέτη που οδηγεί το κράτος στον δικό του δρόμο – προς την αποκατάσταση της νεο-Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με διάφορους βαθμούς ελέγχου στα εδάφη που θεωρεί δικά της: από την πολιτιστική και οικονομική έως τη στρατιωτική κατοχή, όπως στην περίπτωση της Συρίας και της ίδιας της Κύπρου.
Από τις ομιλίες που έκανε ο Ερντογάν τα τελευταία πέντε χρόνια σχετικά με αυτό το θέμα, είναι πλέον ξεκάθαρο: δεν θα επιτρέψει στην Κύπρο να ενωθεί και δεν θα αποσύρει τα τουρκικά στρατεύματα από τον βορρά, γιατί η αυτοκρατορία του δεν θα οικοδομηθεί και ο τουρκικός σχεδιασμός χρειάζεται το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο που διαθέτει η υφαλοκρηπίδα του νησιού.
Αυτό, λοιπόν, για το οποίο μιλάει τώρα ο υπουργός Αρικλί θα συζητιέται σε ολόκληρο τον τουρκικό κόσμο σε λίγα χρόνια, και στη συνέχεια σε ολόκληρο τον κόσμο: το θέμα του τουρκικού αλυτρωτισμού είναι θέμα που θα εγερθεί στο εγγύς μέλλον, και γι’ αυτό πρέπει από τώρα να διαμορφώσουμε τη δική μας στάση απέναντι σε αυτό.
Ιστορικά, η Ρωσία υποστήριξε την Ελλάδα ενάντια στην Τουρκία και η ελληνική Κύπρος ήταν ένα από τα πιο φιλικά μας κράτη στην ΕΕ για πολλά χρόνια. Αυτές οι μέρες πέρασαν: η Κύπρος βρίσκεται σε οξεία στρατιωτικοπολιτική σύγκρουση με τη Ρωσική Ομοσπονδία ως μέρος της ΕΕ και δεν επιδιώκει καν να έχει μια ειδική θέση εδώ και πολύ καιρό, όπως, για παράδειγμα, η Ουγγαρία.
Η Τουρκία, αντίθετα, έχει δείξει ότι είναι σχετικά αξιόπιστος εταίρος για τη Ρωσία με τρόπους που παρέχουν οφέλη και για τις δύο χώρες. Ταυτόχρονα, οι Ελληνοκύπριοι συνδέουν ξεκάθαρα τη χώρα τους με την Ουκρανία και τη Ρωσική Ομοσπονδία με την Τουρκία, αλλά από αυτό δύσκολα προκύπτει ότι η Μόσχα πρέπει να είναι αλληλέγγυα με την Άγκυρα για το θέμα της «ΤΔΒΚ».
Ναι, μπορούν να γίνουν ορισμένοι παραλληλισμοί μεταξύ της κατάστασής τους και της δικής μας. Στην Ουκρανία, όπως και στην Κύπρο, η σύγκρουση σημειώθηκε λόγω πραξικοπήματος και ριζοσπάστες εθνικιστές στάθηκαν στο πλευρό των «πραξικοπηματιών». Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει η επιθυμία της πρώην μητρόπολης να προστατεύσει τους δικούς της από εθνοκάθαρση και η βούληση του πληθυσμού των αμφισβητούμενων περιοχών να αλλάξει ιθαγένεια, κάτι που σίγουρα θα επιβεβαιωθεί με επαναλαμβανόμενα δημοψηφίσματα είτε στην «ΤΔΒΚ» είτε στις Λ.Δ του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Ωστόσο, για την Άγκυρα δεν τίθεται ζήτημα αναγνώρισης των νέων εδαφών της Ρωσικής Ομοσπονδίας εάν η Ρωσική Ομοσπονδία αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της «ΤΔΒΚ» ή την ιδιοκτησία του 37% της Κύπρου από την Τουρκία. Η νεο-οθωμανική αυτοκρατορία του Ερντογάν θέλει να ελέγξει τόσο τη βόρεια Κύπρο όσο και την Κριμαία μας, όπου έχει επιρροή μέσω των Τατάρων της Κριμαίας. Η Άγκυρα είχε πάντα μια θέση αρχών, δηλώνοντας ότι η Κριμαία δεν είναι Ρωσία, και αρνήθηκε να κάνει παραλληλισμούς με την «ΤΔΒΚ».
Η αναθεώρηση των μεταπολεμικών συνόρων ήταν αρχικά ένας τυχοδιωκτισμός της Δύσης. Ήταν η Δύση που απορρόφησε τη Λ.Δ. της Γερμανίας, διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία και κάλυπτε το Ισραήλ σε οποιεσδήποτε ενέργειες εναντίον των γειτόνων του και των εδαφών τους, συμπεριλαμβανομένης της προσάρτησής τους.
Προκαλούμενη από την απαράδεκτη επέκταση του ΝΑΤΟ, η Ρωσία μπήκε σε ένα παιχνίδι επαναδιαίρεσης του κόσμου, το οποίο δεν ξεκίνησε η ίδια. Τώρα βρίσκεται στη διαδικασία να ανακτήσει τον έλεγχο των ιστορικών της εδαφών, όπως και η Τουρκία. Αλλά κάνοντάς το αυτό δεν προστατεύουμε τα συμφέροντα του κόσμου, αλλά τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, τα οποία για τον υπόλοιπο κόσμο είναι μάλλον επικίνδυνα ή ακατανόητα.
Η χάραξη νέων χαρτών με βάση τις εθνικές γραμμές είναι κάτι που φοβάται ο Παγκόσμιος Νότος: η Ασία, η Αφρική και η Λατινική Αμερική είναι επίσης γεμάτες από τις δικές τους αυτονομιστικές υποθέσεις και από μη αναγνωρισμένα κρατίδια. Οι κύριοι εταίροι της Ρωσίας – η Κίνα και η Ινδία – βρίσκονται ακόμη σε στάδιο αποκατάστασης των δηλωθέντων συνόρων τους, είτε πρόκειται για την Ταϊβάν είτε για το Κασμίρ, και γι’ αυτούς είναι κατηγορηματικά απαράδεκτο να καταργηθεί το «παλιό σχέδιο» αυτή τη στιγμή, όταν αυτό χρειάζεται στη δική μας φάση – το στάδιο της επέκτασης των συνόρων.
Με άλλα λόγια, η υποθετική αναγνώριση της «ΤΔΒΚ» από τη Ρωσία θα είναι συμβολή όχι στην αναδόμηση του κόσμου, αλλά στην αναδόμηση της Τουρκίας, η οποία δεν θα γίνει δεκτή θετικά από κανέναν, πλην της ίδιας της Τουρκίας. Αλλά ακόμη και από την Άγκυρα δεν θα εκτιμηθεί δεόντως. Οι Τούρκοι συμφωνούν να παίξουν μόνο με έναν στόχο: «εμείς μπορούμε, αλλά εσείς δεν μπορείτε».
Σε όλη την ιστορία τους, οι Τούρκοι ήταν φίλοι μόνο με τους εαυτούς τους και η συμφωνία μεταξύ των Μπολσεβίκων και του Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), που έσωσε την Τουρκία σε βάρος της Αρμενίας και παρείχε στο σοβιετικό κράτος την πρώτη αναγνώρισή του στην Ευρώπη, δεν απέτρεψε τους Τούρκους από το να είναι στη συνέχεια πιστοί στον Χίτλερ και να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.
Ο Ερντογάν είναι ένα είδος διευθυντή της αγοράς, από τον οποίο μπορείς να αγοράσεις πολλά: από ντομάτες και προϊόντα που υφίστανται κυρώσεις, μέχρι μέλη των «Αζοφ» (δηλαδή, μαχητές του νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ, που απαγορεύτηκε στη Ρωσία) και ένταξη στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, όπως έκαναν οι Φινλανδοί και οι Σουηδοί. Αλλά μια συμφωνία, ακόμα και μια συμφωνία με μια καλή έκπτωση, δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με τη φιλία και τη συμμαχία – θα εξαπατηθείς σε χρόνο μηδέν. Πάντα έτσι γινόταν.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου