Του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου
Πόλεμος στην Γάζα: Με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα – Στο τέλος αυτού του πολέμου στον οποίο το Ισραήλ σύρθηκε από την Χαμάς, έστω και αν πάρει χρόνο, έστω και αν το τίμημα θα είναι μεγάλο για το ίδιο το Ισραήλ όσο και για τους άμαχους πολίτες της Γάζας, ο Ισραηλινός Στρατός θα έχει καταστρέψει τις στρατιωτικές δυνατότητες της Χαμάς και θα έχει αποσαθρώσει την διοικητική και πολιτική δομή της. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψουν να υπάρχουν πυρήνες και «εκκολαπτήρια» τρομοκρατών στην ίδια την Γάζα, στην Δυτική Όχθη, στον Λίβανο αλλά και αλλού. Όμως, όπως και στην περίπτωση της Αλ Κάιντα και στου Νταές μετά την στρατιωτική τους ήττα αν και διατηρήθηκαν και διατηρούνται μέχρι σήμερα πυρήνες, από την στιγμή που δεν υπάρχει δομημένη πολιτική ηγεσία, χρήμα και ασφαλής επικράτεια θα είναι εξαιρετικά δυσχερής η ανάπτυξη δυνατοτήτων για σοβαρά πλήγματα.
Ούτε βέβαια θα απαλειφτεί αυτόματα και η ιδεολογία και οι πρακτικές της Χαμάς που υιοθετούνται, όσο και αν δεν αρέσει, από ένα μεγάλο μέρος των Αράβων της Παλαιστίνης σύμφωνα με πρόσφατες μετρήσεις του Arab World for Research and Development. Μία στρατιωτική νίκη δεν φέρνει αυτόματα και την πολιτική νίκη. Η πολιτική νίκη συνδέεται με την δημιουργία συνθηκών μίας καλύτερης πολιτικής πραγματικότητας για όλους! Η επιβαλλόμενη στρατιωτική καταστροφή της Χαμάς θα πρέπει να συνοδευτεί με την εξάλειψη των αιτιών και της φιλοσοφίας που καλλιέργησαν αυτό τον καταστροφικό ριζοσπαστισμό.
Η νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας της περιοχής θα πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε ίδρυση ενός ανεξαρτήτου Παλαιστινιακού Κράτους δίπλα στο Ισραήλ που θα περιλαμβάνει την Δυτική Όχθη, την Λωρίδα της Γάζας και φυσικά ένα μέρος της Ανατολικής Ιερουσαλήμ (πρόταση Έχουντ Μπάρακ το 2000) έστω και αν δεν αρέσει αυτό σε ένα μεγάλο τμήμα των Ισραηλινών. Πρόκειται για την λεγόμενη λύση των δύο κρατών που θα υπάρχουν δίπλα-δίπλα με ασφάλεια όπως προβλέφθηκε με τις Συμφωνίες του Όσλο που υπέγραψαν Ισραήλ και η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ/PLO) το 1993 και 1995. Πρώτο βήμα αυτής ήταν η συγκρότηση της Παλαιστινιακής Αρχής (ΠΑ), μίας Διοίκησης με περιορισμένη αυτονομία στην Δυτική Όχθη (σε κλιμακούμενες τρεις περιοχές) και στην Λωρίδα της Γάζας.
Για το ότι νεκρώθηκαν οι διαδικασίες επίλυσης του Παλαιστινιακού φέρουν ευθύνη και οι δύο πλευρές. Πρώτα απ’ όλα η ΠΑ με τον διαρκή «αντιρρητισμό» της με τη μεγάλη ευκαιρία να χάνεται το 2000 όταν ο τότε Ισραηλινός Πρωθυπουργός Έχουντ Μπάρακ συμφώνησε να δοθεί στην επικράτεια του νέου κράτους το 91% της Δυτικής Όχθης και πρόσβαση στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, με Πρωτεύουσα το προάστιο της Αμπού Ντις όσο και το Ισραήλ.
Ιδιαίτερα στα χρόνια της διακυβέρνησης Νετανιάχου, όταν υποστηριζόμενος από τα θρησκευτικά κόμματα αλλά και από τα κόμματα που εκπροσωπούσαν τις 700 χιλιάδων εποίκων θεώρησε ότι με την περιθωριοποίηση του προβλήματος, την υπονόμευση της ΠΑ με την έμμεση ενίσχυση της Χαμάς που κυριαρχούσε στην Λωρίδα της Γάζας από το 2007 και είχε σημαντική επιρροή και στην Δυτική Όχθη θα επέλυε de facto το πρόβλημα.
Η Χαμάς όμως ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την λύση των δύο κρατών και πάντα τορπίλιζε κάθε προσπάθεια επίλυσης του Παλαιστινιακού. Διακηρυκτικός σκοπός της ήταν όπως προαναφέρθηκε η καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ και η εξολόθρευση των Σιωνιστών και για αυτό μάθαιναν στα παιδιά από την ημέρα που γεννιόνταν ότι είναι ιερό καθήκον τους η καταστροφή του Ισραήλ και ο θάνατος των Εβραίων. Στο τέλος αυτού του πολέμου ο οποίος έχει καταστεί υπαρξιακός για το Ισραήλ και ένας πόλεμος εναντίον της επιστροφής της αδυναμίας του να προστατέψει τους πολίτες του η Χαμάς ως οντότητα που συνιστά διαρκή απειλή ασφαλείας του Ισραήλ και υπονομευτής της ειρηνευτικής διαδικασίας δεν θα υπάρχει.
Το Ισραήλ, πέρα από αυτά που λέει ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου για ανάληψη της ευθύνης ασφαλείας της Λωρίδας της Γάζας, ουσιαστικά ούτε θέλει αλλά κυρίως ούτε μπορεί να γίνει ξανά μία κατοχική δύναμη επ’ αόριστο. Το σενάριο που εξετάζεται αποβλέπει μετά από μία περίοδο σταθεροποίησης της στρατιωτικής νίκης του Ισραήλ να αναλάβει μία προσωρινή-μεταβατική Διοίκηση του ΟΗΕ με τη βοήθεια κάποιων αραβικών χωρών που το Ισραήλ μπορεί να εμπιστευτεί έστω κι αν Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία επιδεικνύουν προς το παρόν απροθυμία και κατόπιν να περάσει η ευθύνη στην ΠΑ όπως ήταν και μέχρι 2007 όταν αυτή εκδιώχθηκε βίαια από την Λωρίδα της Γάζας μετά από μία σύντομη εμφύλια σύγκρουση.
Για να ατροφήσουν τα «εκκολαπτήρια» της Χαμάς και οι γενεσιουργές αιτίες του εξτρεμισμού της, όπως εμφατικά τόνισε ο πρώην Αρχηγός της Ισραηλινής Υπηρεσίας Πληροφοριών και Ασφαλείας Σιν Μπετ (Σαμπάκ) θα πρέπει να δοθεί στους Άραβες της Παλαιστίνης πολιτικός ορίζοντας. Ένας ορίζοντας που πλησιάζοντας τον θα υλοποιεί την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους. Η λύση των δύο κρατών είναι ο μόνος δρόμος για την ειρήνη και αυτό γίνεται κατανοητό κάθε μέρα και περισσότερο στο Ισραήλ. Οι δύο λαοί θα πρέπει να ζήσουν δίπλα – δίπλα με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Για να μπορέσει να αναζωογονηθεί όμως αυτή η διαδικασία είναι αδήριτη ανάγκη να υπάρξει αλλαγή ηγεσίας τόσο στην ΠΑ όσο και στο Ισραήλ. Και επειδή το Ισραήλ είναι μία δημοκρατική χώρα, θα βρεθεί η λύση, μιας και όλοι εκτιμούν ότι στην επόμενη ημέρα ο Νετανιάχου δεν θα υπάρχει, θα επικεντρωθούμε στην πλευρά των Παλαιστινίων. Μία ηγεσία πρέπει να αναλάβει τις τύχες των Αράβων της Παλαιστίνης, η οποία θα αντικαταστήσει την φθαρμένη και διεφθαρμένη ηγετική ομάδα του Προέδρου Μαχμούντ Αμπάς ή Αμπού Μαζέν όπως αρέσκεται να αποκαλείται με το «πολεμικό» του όνομα (nom de guerre). Εξελέγη το 2005 για 4 χρόνια και κυβερνά… 18!
Το ζήτημα είναι ότι η νέα ηγεσία θα πρέπει αφ’ ενός μεν να τύχει αποδοχής από την μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία των Παλαιστινίων και αφ’ ετέρου να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των Ισραηλινών κυρίως στο θέμα της τήρησης των ευθυνών ασφαλείας από μέρους της ΠΑ. Με βάση τις δυο βασικές προϋποθέσεις, ίσως ο επικρατέστερος από τους διαδόχους του 87χρονου Μαχμούντ Αμπάς είναι ο γεννημένος στην Ραμάλα 63χρονος Χουσεΐν Αλ Σεΐχ.
Ο εν λόγω αξιωματούχος είναι για πολλά χρόνια Διευθυντής Πολιτικής Υποθέσεων, διαπραγματευτής με το Ισραήλ και από το 2022 Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Από το 1978 έως το 1989 ο Αλ Σεΐχ ήταν φυλακισμένος στο Ισραήλ, όπου έμαθε πολύ καλά εβραϊκά. Στα θέματα ασφαλείας συνεργάστηκε άριστα με τις Ισραηλινές Αρχές Ασφαλείας. Είναι υπέρ της συνεννόησης και κατά της σύγκρουσης.
Η δεύτερη πολιτική φιγούρα των Παλαιστινίων που ενδεχομένως να είναι ο επόμενος Πρόεδρος της ΠΑ είναι ο εδώ και 21 χρόνια ευρισκόμενος στις φυλακές του Ισραήλ, 64χρονος Μαρουάν Μπαργούτι και για αυτό αποκαλείται «Παλαιστίνιος Μαντέλα»! Ηγέτης και των δύο Ιντιφάντα, πρώην Αρχηγός της Τανζίμ, της ένοπλης πτέρυγας της Φατάχ έχει καταδικαστεί πέντε φορές σε ισόβια για φόνους από τρομοκρατικές επιθέσεις. Είναι περισσότερο δημοφιλής από τον Αλ Σεΐχ, καθόσον άφθαρτος και μη διασυνδεδεμένος με την διεφθαρμένη διοίκηση του Αμπάς. Όμως μόνο αν τον εμπιστευτούν θα τον αποφυλακίσουν οι Ισραηλινοί για να αναλάβει.
Τρίτος σε εκτιμώμενες πιθανότητες υποψήφιος παρουσιάζεται ο γεννημένος στην Γάζα, στο στρατόπεδο προσφύγων του Χαν Γιουνίς είναι ο 61χρονος Μοχάμεντ Νταχλάν, πρώην Αρχηγός Ασφαλείας της ΠΑ μέχρι που εκδιώχθηκε από τον Αμπάς γιατί τον έβλεπε ως απειλή στην εξουσία του. Πέρασε και αυτός ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 80 στις ισραηλινές φυλακές όπου και αυτός έμαθε πολύ καλά εβραϊκά. Γνωρίζει πολύ καλά την Χαμάς και τα της Γάζας, ενώ ταυτόχρονα τον εμπιστεύονται και οι Ισραηλινοί.
Ζει την τελευταία δεκαετία εξόριστος στα ΗΑΕ τα οποία φιλοδοξούν να έχουν ρόλο στην ανοικοδόμηση της Γάζας. Για τον λόγο αυτό ο Νταλάν ως σύμβουλος του de facto ηγέτη των Εμιράτων Μοχάμεντ μπιν Ζαγέντ (MBZ) εκτιμάται ότι θα μπορούσε να αναδειχθεί ως μελλοντικός ηγέτης των Παλαιστινίων στην Γάζα και ακολούθως όλων των Παλαιστινίων. Οι άνθρωποι του ισχυρίζονται ότι τα τελευταία χρόνια είναι από τους μεγάλους δωρητές της Γάζας και των Παλαιστινίων γενικότερα.
Η 7η Οκτωβρίου είναι η σκοτεινότερη ημέρα στην ιστορία του Ισραήλ και των Εβραίων μετά το Ολοκαύτωμα. Σε μία ημέρα σκοτώθηκαν από τις αποτρόπαιες τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς 1.400 άτομα, κυρίως άμαχοι όταν στον για τρεις εβδομάδες πόλεμο του 1973 με κρατικούς δρώντες σκοτώθηκαν 2.656.
Το Ισραήλ διεξάγει έναν υπαρξιακό πόλεμο απέναντι στην επαναφορά της αδυναμίας. Κανείς δεν αντιλέγει ότι στον πόλεμο αυτό καταστρέφεται η Γάζα και υπάρχει εξαιρετικά υψηλός αριθμός απωλειών αμάχων. Το τραύμα του Ολοκαυτώματος και της αδυναμίας προστασίας των Εβραίων έχει κάνει φιλοσοφία το «καλύτερα να μας καταδικάζουν και να μας μέμφονται παρά να μας λυπούνται». Οι πολίτες του Ισραήλ πρέπει να ζουν με ασφάλεια και ευημερία.
Από την άλλη πλευρά οι Άραβες της Παλαιστίνης έχουν το δικαίωμα να ζουν στο δικό τους ανεξάρτητο κράτος χωρίς κανένα είδος κατοχής. Το τραύμα της «Νάκμπα» (καταστροφής) δεν μπορεί να επουλωθεί με τις πρακτικές και την ιδεολογία των τρομοκρατών της Χαμάς. Από την εποχή που ο Παλαιστίνιος εκπρόσωπος της PLO στο Λονδίνο Σαιντ Χαμάμι και ο Ισραηλινός Δημοσιογράφος και Συγγραφέας Ουρί Ανβερί άρχισαν να συζητούν το 1974 ιδιωτικά στην αρχή και κατόπιν κάτω από την καθοδήγηση του Αραφάτ και Ράμπιν για μία λύση και αμοιβαία αναγνώριση και να φθάσουμε στις Συμφωνίες του Όσλο πέρασαν 19 χρόνια.
Ίσως τώρα μετά από όλο αυτό να ήλθε η ώρα! Ο γνωστός αρθρογράφος της Washington Post Ντέιβιντ Ιγκνάσιους σε ένα σχετικό με αυτόν τον πόλεμο άρθρο του επεσήμανε ότι ένα παράδοξο του πολέμου είναι ότι μπορεί να ανοίξει τον δρόμο μετά από πολλά τραγικά δεινά της ευθυγράμμισης για την ειρήνη.
Η Χαμάς όμως ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την λύση των δύο κρατών και πάντα τορπίλιζε κάθε προσπάθεια επίλυσης του Παλαιστινιακού. Διακηρυκτικός σκοπός της ήταν όπως προαναφέρθηκε η καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ και η εξολόθρευση των Σιωνιστών και για αυτό μάθαιναν στα παιδιά από την ημέρα που γεννιόνταν ότι είναι ιερό καθήκον τους η καταστροφή του Ισραήλ και ο θάνατος των Εβραίων. Στο τέλος αυτού του πολέμου ο οποίος έχει καταστεί υπαρξιακός για το Ισραήλ και ένας πόλεμος εναντίον της επιστροφής της αδυναμίας του να προστατέψει τους πολίτες του η Χαμάς ως οντότητα που συνιστά διαρκή απειλή ασφαλείας του Ισραήλ και υπονομευτής της ειρηνευτικής διαδικασίας δεν θα υπάρχει.
Το Ισραήλ, πέρα από αυτά που λέει ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου για ανάληψη της ευθύνης ασφαλείας της Λωρίδας της Γάζας, ουσιαστικά ούτε θέλει αλλά κυρίως ούτε μπορεί να γίνει ξανά μία κατοχική δύναμη επ’ αόριστο. Το σενάριο που εξετάζεται αποβλέπει μετά από μία περίοδο σταθεροποίησης της στρατιωτικής νίκης του Ισραήλ να αναλάβει μία προσωρινή-μεταβατική Διοίκηση του ΟΗΕ με τη βοήθεια κάποιων αραβικών χωρών που το Ισραήλ μπορεί να εμπιστευτεί έστω κι αν Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία επιδεικνύουν προς το παρόν απροθυμία και κατόπιν να περάσει η ευθύνη στην ΠΑ όπως ήταν και μέχρι 2007 όταν αυτή εκδιώχθηκε βίαια από την Λωρίδα της Γάζας μετά από μία σύντομη εμφύλια σύγκρουση.
Για να ατροφήσουν τα «εκκολαπτήρια» της Χαμάς και οι γενεσιουργές αιτίες του εξτρεμισμού της, όπως εμφατικά τόνισε ο πρώην Αρχηγός της Ισραηλινής Υπηρεσίας Πληροφοριών και Ασφαλείας Σιν Μπετ (Σαμπάκ) θα πρέπει να δοθεί στους Άραβες της Παλαιστίνης πολιτικός ορίζοντας. Ένας ορίζοντας που πλησιάζοντας τον θα υλοποιεί την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους. Η λύση των δύο κρατών είναι ο μόνος δρόμος για την ειρήνη και αυτό γίνεται κατανοητό κάθε μέρα και περισσότερο στο Ισραήλ. Οι δύο λαοί θα πρέπει να ζήσουν δίπλα – δίπλα με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Για να μπορέσει να αναζωογονηθεί όμως αυτή η διαδικασία είναι αδήριτη ανάγκη να υπάρξει αλλαγή ηγεσίας τόσο στην ΠΑ όσο και στο Ισραήλ. Και επειδή το Ισραήλ είναι μία δημοκρατική χώρα, θα βρεθεί η λύση, μιας και όλοι εκτιμούν ότι στην επόμενη ημέρα ο Νετανιάχου δεν θα υπάρχει, θα επικεντρωθούμε στην πλευρά των Παλαιστινίων. Μία ηγεσία πρέπει να αναλάβει τις τύχες των Αράβων της Παλαιστίνης, η οποία θα αντικαταστήσει την φθαρμένη και διεφθαρμένη ηγετική ομάδα του Προέδρου Μαχμούντ Αμπάς ή Αμπού Μαζέν όπως αρέσκεται να αποκαλείται με το «πολεμικό» του όνομα (nom de guerre). Εξελέγη το 2005 για 4 χρόνια και κυβερνά… 18!
Το ζήτημα είναι ότι η νέα ηγεσία θα πρέπει αφ’ ενός μεν να τύχει αποδοχής από την μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία των Παλαιστινίων και αφ’ ετέρου να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των Ισραηλινών κυρίως στο θέμα της τήρησης των ευθυνών ασφαλείας από μέρους της ΠΑ. Με βάση τις δυο βασικές προϋποθέσεις, ίσως ο επικρατέστερος από τους διαδόχους του 87χρονου Μαχμούντ Αμπάς είναι ο γεννημένος στην Ραμάλα 63χρονος Χουσεΐν Αλ Σεΐχ.
Ο εν λόγω αξιωματούχος είναι για πολλά χρόνια Διευθυντής Πολιτικής Υποθέσεων, διαπραγματευτής με το Ισραήλ και από το 2022 Γενικός Γραμματέας του Οργανισμού για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Από το 1978 έως το 1989 ο Αλ Σεΐχ ήταν φυλακισμένος στο Ισραήλ, όπου έμαθε πολύ καλά εβραϊκά. Στα θέματα ασφαλείας συνεργάστηκε άριστα με τις Ισραηλινές Αρχές Ασφαλείας. Είναι υπέρ της συνεννόησης και κατά της σύγκρουσης.
Η δεύτερη πολιτική φιγούρα των Παλαιστινίων που ενδεχομένως να είναι ο επόμενος Πρόεδρος της ΠΑ είναι ο εδώ και 21 χρόνια ευρισκόμενος στις φυλακές του Ισραήλ, 64χρονος Μαρουάν Μπαργούτι και για αυτό αποκαλείται «Παλαιστίνιος Μαντέλα»! Ηγέτης και των δύο Ιντιφάντα, πρώην Αρχηγός της Τανζίμ, της ένοπλης πτέρυγας της Φατάχ έχει καταδικαστεί πέντε φορές σε ισόβια για φόνους από τρομοκρατικές επιθέσεις. Είναι περισσότερο δημοφιλής από τον Αλ Σεΐχ, καθόσον άφθαρτος και μη διασυνδεδεμένος με την διεφθαρμένη διοίκηση του Αμπάς. Όμως μόνο αν τον εμπιστευτούν θα τον αποφυλακίσουν οι Ισραηλινοί για να αναλάβει.
Τρίτος σε εκτιμώμενες πιθανότητες υποψήφιος παρουσιάζεται ο γεννημένος στην Γάζα, στο στρατόπεδο προσφύγων του Χαν Γιουνίς είναι ο 61χρονος Μοχάμεντ Νταχλάν, πρώην Αρχηγός Ασφαλείας της ΠΑ μέχρι που εκδιώχθηκε από τον Αμπάς γιατί τον έβλεπε ως απειλή στην εξουσία του. Πέρασε και αυτός ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 80 στις ισραηλινές φυλακές όπου και αυτός έμαθε πολύ καλά εβραϊκά. Γνωρίζει πολύ καλά την Χαμάς και τα της Γάζας, ενώ ταυτόχρονα τον εμπιστεύονται και οι Ισραηλινοί.
Ζει την τελευταία δεκαετία εξόριστος στα ΗΑΕ τα οποία φιλοδοξούν να έχουν ρόλο στην ανοικοδόμηση της Γάζας. Για τον λόγο αυτό ο Νταλάν ως σύμβουλος του de facto ηγέτη των Εμιράτων Μοχάμεντ μπιν Ζαγέντ (MBZ) εκτιμάται ότι θα μπορούσε να αναδειχθεί ως μελλοντικός ηγέτης των Παλαιστινίων στην Γάζα και ακολούθως όλων των Παλαιστινίων. Οι άνθρωποι του ισχυρίζονται ότι τα τελευταία χρόνια είναι από τους μεγάλους δωρητές της Γάζας και των Παλαιστινίων γενικότερα.
Η 7η Οκτωβρίου είναι η σκοτεινότερη ημέρα στην ιστορία του Ισραήλ και των Εβραίων μετά το Ολοκαύτωμα. Σε μία ημέρα σκοτώθηκαν από τις αποτρόπαιες τρομοκρατικές επιθέσεις της Χαμάς 1.400 άτομα, κυρίως άμαχοι όταν στον για τρεις εβδομάδες πόλεμο του 1973 με κρατικούς δρώντες σκοτώθηκαν 2.656.
Το Ισραήλ διεξάγει έναν υπαρξιακό πόλεμο απέναντι στην επαναφορά της αδυναμίας. Κανείς δεν αντιλέγει ότι στον πόλεμο αυτό καταστρέφεται η Γάζα και υπάρχει εξαιρετικά υψηλός αριθμός απωλειών αμάχων. Το τραύμα του Ολοκαυτώματος και της αδυναμίας προστασίας των Εβραίων έχει κάνει φιλοσοφία το «καλύτερα να μας καταδικάζουν και να μας μέμφονται παρά να μας λυπούνται». Οι πολίτες του Ισραήλ πρέπει να ζουν με ασφάλεια και ευημερία.
Από την άλλη πλευρά οι Άραβες της Παλαιστίνης έχουν το δικαίωμα να ζουν στο δικό τους ανεξάρτητο κράτος χωρίς κανένα είδος κατοχής. Το τραύμα της «Νάκμπα» (καταστροφής) δεν μπορεί να επουλωθεί με τις πρακτικές και την ιδεολογία των τρομοκρατών της Χαμάς. Από την εποχή που ο Παλαιστίνιος εκπρόσωπος της PLO στο Λονδίνο Σαιντ Χαμάμι και ο Ισραηλινός Δημοσιογράφος και Συγγραφέας Ουρί Ανβερί άρχισαν να συζητούν το 1974 ιδιωτικά στην αρχή και κατόπιν κάτω από την καθοδήγηση του Αραφάτ και Ράμπιν για μία λύση και αμοιβαία αναγνώριση και να φθάσουμε στις Συμφωνίες του Όσλο πέρασαν 19 χρόνια.
Ίσως τώρα μετά από όλο αυτό να ήλθε η ώρα! Ο γνωστός αρθρογράφος της Washington Post Ντέιβιντ Ιγκνάσιους σε ένα σχετικό με αυτόν τον πόλεμο άρθρο του επεσήμανε ότι ένα παράδοξο του πολέμου είναι ότι μπορεί να ανοίξει τον δρόμο μετά από πολλά τραγικά δεινά της ευθυγράμμισης για την ειρήνη.
Δημοσίευση σχολίου