Η κατάσταση με την κάλυψη των αναγκών αεροπυρόσβεσης είναι εξαιρετικά δύσκολη, ενώ παρά τις πολιτικές διακηρύξεις, τα πραγματικά δεδομένα δεν συντείνουν στην εξαγωγή συμπεράσματος ότι έστω και αυτή τη φορά θα λυθεί το θέμα.
Σε δημοσιεύματα των τελευταίων ωρών, υπενθυμίζονται δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη από το θέρος του 2021 που αναφερόταν στην προοπτική απόκτησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση… 22 πυροσβεστικών αεροσκαφών Canadair CL-515. Ωστόσο, επισημαινόταν το τεράστιο πρόβλημα του ότι η γραμμή παραγωγής των αεροσκαφών έχει κλείσει, ελλείψει παραγγελιών.
Ανοίγει όμως με τόσα αεροσκάφη γραμμή παραγωγής;
Να υπενθυμίσουμε ότι η αμερικανική Αεροπορία είχε απαντήσει αρνητικά στο Κογκρέσο που είχε ζητήσει την ενεργοποίηση της γραμμής παραγωγής για την κατασκευή περισσοτέρων μαχητικών αεροσκαφών τύπου F-22 Raptor, με το επιχείρημα ότι απαιτείται επένδυση μισού δισ. δολαρίων γι’ αυτό τον σκοπό! Εάν αυτή είναι η δαπάνη για ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε θεωρητικά τη δύναμη των μαχητικών από τα 187 που τελικώς κατασκευάστηκαν, στην περίπτωση των πυροσβεστικών που δεν μπορούν να παραγγελθούν πάνω από μερικές δεκάδες, βγαίνει άραγε ο λογαριασμός;
Παρόλο που όλοι αναφέρουν ότι τα νεότερα CL-515 θα κατασκευαστούν, όταν η παραγγελία είναι για μόλις 12 μονάδες, αναλογίστηκε κανείς σε ποια τιμή θα γίνει αυτή η προμήθεια; Εάν η τιμή του τελευταίου αεροσκάφους CL-415 που κατασκευάστηκε ανερχόταν σε 20-25 εκατ. ευρώ, πόσο θα φθάσει τώρα που απαιτείται και η δαπάνη για την ενεργοποίηση της γραμμής παραγωγής; Διότι η ανησυχία είναι μήπως το κόστος ανέβει σε επίπεδα δυσθεώρητα, όπως αυτά των σύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών.
“Και ποια είναι η λύση”, είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς! Επειδή το να μπαίναμε σε λεπτομέρειες θα ήταν σαφέστατα χρονοβόρο, ενώ είναι αμφίβολο το αν υπάρχει κάτι προφανές και οικονομικά εφικτό, δεδομένου ότι κάποιος θα την είχε συλλάβει και θέσει σε εφαρμογή, το μόνο βέβαιο είναι ότι η επίδειξη σοβαρότητας επιβάλλεται να διασφαλίζεται σε βάθος χρόνου και όχι μόνο κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών με τις φωτιές που κατακαίουν τα δάση προκαλώντας πολυεπίπεδη καταστροφή.
![]()
![]()
Είναι η λύση μερικές δεκάδες CL-515 με βάση τα δεδομένα του προβλήματος όπως περιγράφτηκαν ανωτέρω; Ελικόπτερα που επιχειρούν και τη νύχτα; Υπάρχει μήπως λύση με την αξιοποίηση κάποιου άλλου αεροσκάφους (Ιαπωνία και Ρωσία διαθέτουν) του οποίου η γραμμή παραγωγής είναι ανοικτή; Σημειωτέον, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία ενταφιάζει εκ προοιμίου την όποια λύση θα μπορούσε να περνά μέσα από τη συνεργασία με τη Ρωσία. Είναι μήπως η επιλογή ενός υπάρχοντος αεροσκάφους και η πιο φθηνή μετατροπή του σε πυροσβεστικό; Συνδυασμός κάποιων εκ των ανωτέρω;
Το βέβαιο είναι επίσης, ότι κάθε τύπος αεροσκάφους έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, αναλόγως του εδάφους επί του οποίου καλείται να επιχειρήσει. Έχουν αναφερθεί εξαντλητικά. Με αυτό ως δεδομένο, η βέλτιστη λύση θα ήταν να διατίθενται τουλάχιστον δυο τύποι αεροσκαφών, όπου το μεγάλο θα μπορεί να επιχειρήσει ταχέως σε μια εστία φωτιάς σε πεδινές κυρίως εκτάσεις και να επιχειρήσει να την αναχαιτίσει ρίχνοντας διπλάσιες και τριπλάσιες ποσότητες νερού σε κάθε έξοδο και το πιο ευέλικτο να ρίχνει μικρότερες ποσότητες αλλά σε πιο δύσκολο έδαφος, πιο στοχευμένα. Είναι εφικτό; Δηλαδή επί της ουσίας, είναι οικονομικά βιώσιμο;
Μήπως θα πρέπει η έμφαση να δοθεί σε “πολλαπλασιαστές ισχύος”, π.χ. υλικών που προστίθενται στο νερό που ρίχνεται το οποίο απορροφά το οξυγόνο με αποτέλεσμα να εξουδετερώνει τη φωτιά; Δηλαδή μήπως η λύση είναι στην επαύξηση της αποτελεσματικότητας του υπάρχοντος στόλου; Και πάλι όμως! Πόσα χρόνια ακόμα θα μπορούσε να πετάει; Μετά τι θα γίνει;
Άρα η όποια λύση θα είναι προσωρινή και θα πρέπει να ξεκινήσει συζήτηση για την επόμενη ημέρα, μια συζήτηση η οποία δεν θα είναι καθόλου εύκολη και όχι μόνο διότι κάθε χώρα που διαθέτει αεροναυπηγική βιομηχανία θα διεκδικήσει έργο για τον εαυτό της. Το σίγουρο είναι όμως ότι η έρευνα για την ανάπτυξη τεχνολογιών σε πολλαπλούς τομείς είναι τουλάχιστον μέρος της λύσης.Όσο επείγον να μοιάζει το πρόβλημα, αυτό υπαγορεύει η κοινή λογική
Μη επανδρωμένες πλατφόρμες; Πιθανόν! Ας φροντίσουμε όμως πρώτα να δημιουργήσουμε δίκτυο επιτήρησης με UAV και αισθητήρες για τον άμεσο εντοπισμό πυρκαγιών, όπως έγραφε μόλις χθες το DP. Ας κάνουμε δηλαδή ό,τι μπορούμε με τα διαθέσιμα μέσα και να δούμε στη συνέχεια για τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης που αντιμετωπίζονται ως “ιερό τοτέμ”. Μήπως η λύση βρίσκεται και στο έδαφος;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τους καλοταϊσμένους μανδαρίνους των Βρυξελλών, λύση εύκολα δεν θα βρεθεί. Η δε Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να δει κατά προτεραιότητα τι μπορεί να κάνει μόνη της. καλές οι διακηρύξεις ότι η λύση μπορεί να βρεθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όμως η εμπειρία δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Άρα, η πρώτη δουλειά θα πρέπει να γίνει εντός της χώρας, σε εθνικό επίπεδο.με την κινητοποίηση της γνώσης, της εμπειρίας και του επιστημονικού δυναμικού.
Ας βρεθούν οι ελληνικές πρωτοβουλίες εκείνες που θα κινούνται σε σωστή κατεύθυνση κι ας διεκδικηθούν εν συνεχεία ευρωπαϊκά κονδύλια για την υλοποίηση. Εν ολίγοις, εάν βρούμε κάτι της προκοπής που αποδειχθεί πως δουλεύει, θα είναι ευκολότερο να υιοθετηθεί και από άλλους, προσαρμόζοντάς το στις δικές τους ιδιαίτερες συνθήκες, παρά να περιμένουμε από τις θεοποιημένες Βρυξέλλες να μας λύσουν το πρόβλημα.
Να υπενθυμίσουμε ότι η αμερικανική Αεροπορία είχε απαντήσει αρνητικά στο Κογκρέσο που είχε ζητήσει την ενεργοποίηση της γραμμής παραγωγής για την κατασκευή περισσοτέρων μαχητικών αεροσκαφών τύπου F-22 Raptor, με το επιχείρημα ότι απαιτείται επένδυση μισού δισ. δολαρίων γι’ αυτό τον σκοπό! Εάν αυτή είναι η δαπάνη για ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε θεωρητικά τη δύναμη των μαχητικών από τα 187 που τελικώς κατασκευάστηκαν, στην περίπτωση των πυροσβεστικών που δεν μπορούν να παραγγελθούν πάνω από μερικές δεκάδες, βγαίνει άραγε ο λογαριασμός;
Παρόλο που όλοι αναφέρουν ότι τα νεότερα CL-515 θα κατασκευαστούν, όταν η παραγγελία είναι για μόλις 12 μονάδες, αναλογίστηκε κανείς σε ποια τιμή θα γίνει αυτή η προμήθεια; Εάν η τιμή του τελευταίου αεροσκάφους CL-415 που κατασκευάστηκε ανερχόταν σε 20-25 εκατ. ευρώ, πόσο θα φθάσει τώρα που απαιτείται και η δαπάνη για την ενεργοποίηση της γραμμής παραγωγής; Διότι η ανησυχία είναι μήπως το κόστος ανέβει σε επίπεδα δυσθεώρητα, όπως αυτά των σύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών.
“Και ποια είναι η λύση”, είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς! Επειδή το να μπαίναμε σε λεπτομέρειες θα ήταν σαφέστατα χρονοβόρο, ενώ είναι αμφίβολο το αν υπάρχει κάτι προφανές και οικονομικά εφικτό, δεδομένου ότι κάποιος θα την είχε συλλάβει και θέσει σε εφαρμογή, το μόνο βέβαιο είναι ότι η επίδειξη σοβαρότητας επιβάλλεται να διασφαλίζεται σε βάθος χρόνου και όχι μόνο κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών με τις φωτιές που κατακαίουν τα δάση προκαλώντας πολυεπίπεδη καταστροφή.
Είναι η λύση μερικές δεκάδες CL-515 με βάση τα δεδομένα του προβλήματος όπως περιγράφτηκαν ανωτέρω; Ελικόπτερα που επιχειρούν και τη νύχτα; Υπάρχει μήπως λύση με την αξιοποίηση κάποιου άλλου αεροσκάφους (Ιαπωνία και Ρωσία διαθέτουν) του οποίου η γραμμή παραγωγής είναι ανοικτή; Σημειωτέον, ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία ενταφιάζει εκ προοιμίου την όποια λύση θα μπορούσε να περνά μέσα από τη συνεργασία με τη Ρωσία. Είναι μήπως η επιλογή ενός υπάρχοντος αεροσκάφους και η πιο φθηνή μετατροπή του σε πυροσβεστικό; Συνδυασμός κάποιων εκ των ανωτέρω;
Το βέβαιο είναι επίσης, ότι κάθε τύπος αεροσκάφους έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, αναλόγως του εδάφους επί του οποίου καλείται να επιχειρήσει. Έχουν αναφερθεί εξαντλητικά. Με αυτό ως δεδομένο, η βέλτιστη λύση θα ήταν να διατίθενται τουλάχιστον δυο τύποι αεροσκαφών, όπου το μεγάλο θα μπορεί να επιχειρήσει ταχέως σε μια εστία φωτιάς σε πεδινές κυρίως εκτάσεις και να επιχειρήσει να την αναχαιτίσει ρίχνοντας διπλάσιες και τριπλάσιες ποσότητες νερού σε κάθε έξοδο και το πιο ευέλικτο να ρίχνει μικρότερες ποσότητες αλλά σε πιο δύσκολο έδαφος, πιο στοχευμένα. Είναι εφικτό; Δηλαδή επί της ουσίας, είναι οικονομικά βιώσιμο;
Μήπως θα πρέπει η έμφαση να δοθεί σε “πολλαπλασιαστές ισχύος”, π.χ. υλικών που προστίθενται στο νερό που ρίχνεται το οποίο απορροφά το οξυγόνο με αποτέλεσμα να εξουδετερώνει τη φωτιά; Δηλαδή μήπως η λύση είναι στην επαύξηση της αποτελεσματικότητας του υπάρχοντος στόλου; Και πάλι όμως! Πόσα χρόνια ακόμα θα μπορούσε να πετάει; Μετά τι θα γίνει;
Άρα η όποια λύση θα είναι προσωρινή και θα πρέπει να ξεκινήσει συζήτηση για την επόμενη ημέρα, μια συζήτηση η οποία δεν θα είναι καθόλου εύκολη και όχι μόνο διότι κάθε χώρα που διαθέτει αεροναυπηγική βιομηχανία θα διεκδικήσει έργο για τον εαυτό της. Το σίγουρο είναι όμως ότι η έρευνα για την ανάπτυξη τεχνολογιών σε πολλαπλούς τομείς είναι τουλάχιστον μέρος της λύσης.Όσο επείγον να μοιάζει το πρόβλημα, αυτό υπαγορεύει η κοινή λογική
Μη επανδρωμένες πλατφόρμες; Πιθανόν! Ας φροντίσουμε όμως πρώτα να δημιουργήσουμε δίκτυο επιτήρησης με UAV και αισθητήρες για τον άμεσο εντοπισμό πυρκαγιών, όπως έγραφε μόλις χθες το DP. Ας κάνουμε δηλαδή ό,τι μπορούμε με τα διαθέσιμα μέσα και να δούμε στη συνέχεια για τα εναέρια μέσα πυρόσβεσης που αντιμετωπίζονται ως “ιερό τοτέμ”. Μήπως η λύση βρίσκεται και στο έδαφος;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τους καλοταϊσμένους μανδαρίνους των Βρυξελλών, λύση εύκολα δεν θα βρεθεί. Η δε Ελλάδα, έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να δει κατά προτεραιότητα τι μπορεί να κάνει μόνη της. καλές οι διακηρύξεις ότι η λύση μπορεί να βρεθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όμως η εμπειρία δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Άρα, η πρώτη δουλειά θα πρέπει να γίνει εντός της χώρας, σε εθνικό επίπεδο.με την κινητοποίηση της γνώσης, της εμπειρίας και του επιστημονικού δυναμικού.
Ας βρεθούν οι ελληνικές πρωτοβουλίες εκείνες που θα κινούνται σε σωστή κατεύθυνση κι ας διεκδικηθούν εν συνεχεία ευρωπαϊκά κονδύλια για την υλοποίηση. Εν ολίγοις, εάν βρούμε κάτι της προκοπής που αποδειχθεί πως δουλεύει, θα είναι ευκολότερο να υιοθετηθεί και από άλλους, προσαρμόζοντάς το στις δικές τους ιδιαίτερες συνθήκες, παρά να περιμένουμε από τις θεοποιημένες Βρυξέλλες να μας λύσουν το πρόβλημα.
Δημοσίευση σχολίου