Γιώργος Σκαφιδάς
Εάν θέλεις να βρίσκεσαι στο τραπέζι των αποφάσεων, τότε γίνε μέρος… του προβλήματος. Αυτό είναι το modus operandi με το οποίο πορεύεται, εδώ και χρόνια, η τουρκική πλευρά στη διεθνή σκηνή.
Και εάν ποτέ σε κατηγορήσουν για όσα προβληματικά έχεις πράξει, τότε ύψωσε και εσύ «καθρεφτάκι» στρέφοντας τις ίδιες κατηγορίες εναντίον τους.
Η Τουρκία των Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Ντεβλέτ Μπαχτσελί… που είχε στο παρελθόν, ειδικά την περίοδο 2013 – 2014, στηρίξει ισλαμιστές τρομοκράτες στη Συρία («Turkish intelligence helped ship arms to Syrian Islamist rebel areas», έγραφε το Reuters τον Μάιο του 2015, αναφερόμενο στο σκάνδαλο με τα φορτηγά της τουρκικής MİT)…
που έχει εργαλειοποιήσει κατ’ επανάληψη κατά τρόπο εκβιαστικό προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές (από το 2015 και έπειτα, με αποκορύφωμα τα γεγονότα του 2020 στον Έβρο)…
που έχει εισβάλει στρατιωτικά σε γειτονικές της χώρες (Κύπρος, Συρία, Βόρειο Ιράκ)…
που στέλνει μαχητικά πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά (υπερπτήσεις), βλέπει τουρκικές θαλάσσιες ζώνες ως τις ακτές της Λιβύης και φυλακίζει όσους την αντιπολιτεύονται στο εσωτερικό…
Αυτή η Τουρκία κατηγορεί πλέον την Ελλάδα για παραβιάσεις, στρατιωτικοποιήσεις και απειλές.
Και ενώ πολλά έχουν όντως αλλάξει τα περασμένα χρόνια (ο Ερντογάν έχει καταφέρει με όσα κάνει να στρέψει εναντίον του ακόμη και πολλούς από όσους θα ήθελαν να τον βλέπουν θετικά), δεν είναι λίγοι εκείνοι που εξακολουθούν να προσεγγίζουν τα ελληνοτουρκικά με διαθέσεις ίσων αποστάσεων (βλ. πρόσφατες αλλά και παλαιότερες δηλώσεις Στόλτενμπεργκ), όχι επειδή δεν ξέρουν τι πραγματικά εστί Τουρκία αλλά επειδή εξακολουθούν να προσεγγίζουν όσα είναι η Τουρκία ως «άχαστα» και «πολύτιμα» για τη Δύση.
Η συγκεκριμένη συζήτηση (για το εάν μπορούν π.χ. να υπάρξουν εναλλακτικές για τους Αμερικανούς πέραν του Ιντσιρλίκ κλπ.) πάει πολλά χρόνια πίσω. Προηγείται κατά πολύ του πολέμου στην Ουκρανία.
Καψόνια
Πλούσιο παρελθόν έχουν όμως και τα τουρκικά «καψόνια» έναντι της Δύσης, «καψόνια» όπως ήταν/είναι εκείνα: του 2003 έναντι των ΗΠΑ, με φόντο το Ιράκ
του 2009 έναντι του ΝΑΤΟ, με φόντο την υποψηφιότητα του Δανού Άντερς Φογκ Ράσμουσεν για τη θέση του γενικού γραμματέα
του 2019 με φόντο την Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής, την Αίγυπτο και το Ισραήλ
και, προφανώς, του 2022, με φόντο πια τις προοπτικές ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας στη Συμμαχία, προοπτικές στις οποίες η Άγκυρα θέτει εμπόδια (εμπόδια τα οποία λέγεται πως θα μπορούσαν να παραμείνουν έως και το 2023).
Κι όμως, έπειτα από όλα αυτά, πολλοί επιμένουν να βλέπουν καρότα και προοπτικές ωφέλειας πίσω από τα τουρκικά μαστίγια, τις ερντογανικές προκλήσεις και τους αλά τούρκα εκβιασμούς.
Δείγμα ευσεβοποθισμού ή μήπως ψυχρού ρεαλισμού;
Η ίδια η Άγκυρα φροντίζει από την πλευρά της να υπερτονίζει την επιρροή και της αποτελεσματικότητα των δράσεών της στη διεθνή σκηνή.
Μυθεύματα
Πόσα ισχύουν, όμως, πραγματικά πολλά από όσα έχουν κατά καιρούς ειπωθεί για τον «πολύτιμο» ρόλο της Τουρκίας;
Η ίδια λέει πως κρατά τα κλειδιά του προσφυγικού, το οποίο έχει όμως χρησιμοποιήσει ως μέσου εκβιασμού κατά γειτόνων και Ευρωπαίων. Όσο για τους ίδιους τους Σύρους, εκείνοι πλέον βρίσκονται στο στόχαστρο ολοένα συχνότερων και εντονότερων επιθέσεων εντός των τουρκικών συνόρων.
Η ίδια παρουσιάζεται ως διαμεσολαβήτρια δύναμη στη διεθνή σκηνή, από την Ουκρανία ως το Αφγανιστάν. Κρίνοντας ωστόσο εκ του αποτελέσματος, οι επιχειρούμενες διαμεσολαβήσεις της προς το παρόν δεν έχουν αποδώσει τους προσδοκώμενους καρπούς.
Η ίδια λέει πως στηρίζει τους Ουκρανούς (με το αζημίωτο, τα drones τους τα πούλησε, δεν τους τα χάρισε), είναι όμως η μόνη μεταξύ των νατοϊκών συμμάχων που δεν έχει επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία του Πούτιν.
Η ίδια δηλώνει πως ανήκει στο δυτικό στρατόπεδο, το οποίο όμως υπονομεύει όποτε κρίνει σκόπιμο, ενώ πλέον προσπαθεί να εξασφαλίσει ανταλλάγματα και μέσα από τον ρόλο της στη δια των Στενών ροή πολεμικών και εμπορικών πλοίων από και προς τη Μαύρη Θάλασσα.
Κάθε φορά, δε, που το περιβάλλον Ερντογάν καλείται να ξεπεράσει εκλογικούς/πολιτικούς/κομματικούς σκοπέλους στο εσωτερικό, τότε ανεβάζει παράλληλα την ένταση και στο εξωτερικό στοχοποιώντας νατοϊκούς συμμάχους και επενδύοντας καιροσκοπικά στον αντιδυτικισμό.
Όπως το 2017…
Ο Ερντογάν πλέον επιτίθεται στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ με το βλέμμα στις τουρκικές κάλπες, είτε αυτές στηθούν το 2023 είτε πρόωρα. Τα «ίδια» έκανε ωστόσο και το 2017, τότε πνέοντας μένεα κατά της Ολλανδίας, της Αυστρίας και της Γερμανίας (κατά των «ναζί Ευρωπαίων» όπως έλεγε), με φόντο το τουρκικό δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του τουρκικού συντάγματος…
Δημοσίευση σχολίου