Στα παιδικά μας χρόνια, όσοι από εμάς είχαμε την τύχη να ακούσουμε τα παραμύθια των παππούδων μας, μάθαμε και τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, χωρίς καν να γνωρίζουμε ποιος ήταν. Είχαν περάσει 569 χρόνια από τότε που η Πόλις έχει υποταχτεί στον πλέον βάρβαρο λαό που έχει γνωρίσει η οικουμένη, όταν και ο γράφων, ως παιδί, άκουσε τον θρύλο από τους παπουδές του, οι οποίοι αμφότεροι, είχαν ενστερνισθεί το ίδιο όραμα, το οποίο παραλίγο να το πραγματοποιήσουν, φτάνοντας έως έξω από το Κάλε Γκρόττο, μερικά μόλις χιλιόμετρα πριν την Άγκυρα.
Είχαν πολεμήσει επιχειρώντας να διώξουν τους Τούρκους πέρα, ως την «Κόκκινη Μηλιά». Δεν το κατόρθωσαν διότι ο Μαρμαρωμένος Βασιλέας δεν τους οδηγούσε. Αντί αυτού, όπως και τότε, το 1453, βασίλευε ο διχασμός. Δεν είχε έρθει η ώρα, μου έλεγαν τότε, να ξαναδώσει ο άγγελος το σπαθί στον Μαρμαρωμένο ήρωα, αν είσαι τυχερός ίσως έρθει η ώρα στον καιρό σου.
Και πράγματι ο θρύλος δεν πέθανε, πως θα μπορούσε άλλωστε να πεθάνει, ο θρύλος, η ίδια η θύμησή του Παλαιολόγου, που καβάλα στο αραβικό του άτι μάχεται μόνος με χιλιάδες εχθρούς, αν και γνωρίζει ότι τελικώς οι βάρβαροι θα περάσουν. Μήπως την ίδια αλήθεια δεν γνώριζε και ένας άλλος βασιλιάς, 2000 χρόνια πριν από αυτόν, όταν έπεσε «τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενος», κραυγάζοντας Μολών Λαβέ, μήπως ο Παλαιολόγος δεν ήταν που αναστήθηκε και με τη μορφή του Διάκου και πολέμησε με 18 παλληκάρια τους 6.000 του Ομέρ Βρυώνη;
Μήπως δεν του ξανάδωσε ο άγγελος το σπαθί και δεν τον έστειλε στην Πίνδο και στο Αργυρόκαστρο, ο Παλαιολόγος δεν ήταν στο 731 της Τρεμπεσίνας, δεν ήταν στο πολυβολείο Π8, με τη μορφή του λοχία Δημήτρη Ίντσου και στο Ιστίμπεη ως λοχαγός Ζακυνθηνός, ή μήπως προσφάτως δεν μετενσαρκώθηκε και δεν πολέμησε στην πολύπαθη Κύπρο, προδωμένος, επιχειρώντας, έστω και χωρίς σπαθί, να κατεβάσει το μιαρό σύμβολο των βαρβάρων που μόλευε τα ιερά της πατρίδας χώματα ως Σολομός και Ισσάκ; Αυτός ήταν ο Παλαιολόγος, η μορφή που έδωσε όραμα, θέληση για ζωή και φως στους Έλληνες για αιώνες, αιώνες οι οποίοι καθόλου δεν τον άγγιξαν, πως θα τους ήταν μπορετό. Μόνο τον υμνολόγησαν καθώς στον Έλληνα ήρωα άξιζε, «μα δεν τον έκλαψαν, γιατί να κλάψουν, ήταν γενναίο παιδί» !
Δημοσίευση σχολίου