Γράφει ο Γεώργιος Τορνικάντης
Οτίτλος του άρθρου δεν έχει επιλεχθεί τυχαίως. Συνειρμικά παραπέμπει στο πολύκροτο βιβλίο του Αδόλφου Χίτλερ, του Αυστριακού πρώην δεκανέα που μέσω της πολιτικής του βούλησης, του πάθους του και λοιπών πολιτικών και ιστορικών παραγόντων τον έφεραν στην εξουσία ως απόλυτο αρχηγό του κράτους (Φύρερ – Fuhrer). Το βιβλίο του υπήρξε προφητικό, όχι λόγω της μεταφυσικής του εμπειρίας ή κάποιας επουράνιας αποκαλύψεως αλλά επειδή κατέγραψε και αποκάλυψε εξ’ αρχής τις προθέσεις του, τις επιδιώξεις του και τα οράματα του ως Γερμανός και εκφράζοντας την γεωπολιτική αντίληψη της Γερμανίας. Το γεγονός ότι παρά ολίγον να πραγματοποιηθούν τα σχέδια του για την Μεγάλη Γερμανία και την κατοχή της Ευρασίας ίσως να πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι κάποιοι πολιτικοί, φορείς και οργανισμοί είτε δεν πήραν στα σοβαρά τα γραφόμενα του, είτε δεν πίστεψαν ότι θα τα κατάφερνε, είτε είχαν συμφέροντα από την κυριαρχία του τουλάχιστον στην αρχή της πορείας του. Αυτό όμως το οποίο μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία της ανθρωπότητας και από τέτοια ‘’περισπούδαστα’’ έργα, είναι πως κάθε σε κρίσιμη ιστορική περίοδο που εμφανίζεται και πρόκειται να μεταλλάξει τις ζωές μας, έχει προηγηθεί πριν λίγα χρόνια κάποιος ‘’προφήτης’’ αυτής της αλλαγής ή κάποιος ‘’φιλόσοφος’’ που θέλησε να μας ενημερώσει, προετοιμάσει ή μεταπείσει για αυτή την αλλαγή, είτε αυτό λέγεται πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, είτε μεταναστευτική κρίση, είτε πανδημία και παγκοσμιοποίηση.
Κάθε έθνος, κάθε κράτος και κάθε λαός οφείλει να δώσει τον δικό του αγώνα επιβίωσης και επικράτησης στην γεωπολιτική σκακιέρα και στην σφαίρα της ιστορίας ώστε να εξασφαλίσει τον δικό του ρόλο του μέσα σε αυτήν και να μπορέσει να διακριθεί με γνώμονα την ισχύ, την επιρροή, τον πολιτισμό, την παραγωγή και την άμυνα της. Η ειδοποιός διαφορά είναι όταν ο αγώνας αυτός είναι επιβίωσης ή κυριαρχίας, αγώνας εξ’ ανάγκης αμυντικός ή εκ φύσεως επιθετικός, αγώνας για το δίκιο και την ασφάλεια ή αγώνας για το κέρδος και την εξουσία.
Εκεί αλλάζει ριζικά και το νόημα του αγώνα και η όλη του εννοιολογική σημασία.
Ο Αγών του Πούτιν και η επιβίωση της Ρωσίας
Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία πέρασε μία δεκαετία σκληρών δοκιμασιών, εσωτερικών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων και ισχυρού πολιτισμικού σοκ καθώς απώλεσε την ταυτότητα της και τον ρόλο της στην ιστορία. Ο ρωσικός λαός από ‘’αυτοκρατορικός’’ και από ηγετική δύναμη που ήταν, ανταγωνιζόμενη τις Η.Π.Α. και ελέγχοντας την μισή υφήλιο, είδε να χάνει μέρα με τη μέρα τα μέλη της και μέσα σε μία νύχτα να κοιμάται ως Σοβιετικός νικητής του πολέμου και να ξυπνάει ως Ρώσος ηττημένος του ψυχρού πολέμου. Ο μεγαλύτερος πόνος για την Ρωσία δεν ήταν τόσο οι χώρες της Βαλτικής με τις οποίες δεν συνδέεται εξάλλου γλωσσικά και πολιτισμικά ή Τσεχοσλοβακία αλλά η Ουκρανία, η οποία θεωρείται η γενέτειρα της ρωσικής φυλής και η περιοχή που της δίνει πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα (Εύξεινος Πόντος ελληνιστί).
Για την πλειοψηφία των Ρώσων, η Ουκρανία είναι κομμάτι της καρδιάς τους και της ιστορίας τους, θεωρούν πως τα σύνορα τους με την Ουκρανία χαράχθηκαν αυθαίρετα και ύπουλα οριζοντίως της Ρωσίας μετά από παραχώρηση του δυτικόφιλου και αλκοολικού Προέδρου Γέλτσιν, ο οποίος θεωρήθηκε πράκτορας των Η.Π.Α. και τον οποίον πότισαν βότκα για να τα δεχθεί (ρωσική φήμη) και κανένας Ρώσος πολίτης δεν επιθυμεί πόλεμο με την Ουκρανία διότι την θεωρεί κομμάτι του εαυτού της και πως η Ουκρανία είναι θύμα της αμερικανικής πολιτικής της, όπως υπέδειξε και η τελευταία έρευνα του Carnegie Center.
Πέρα όμως από τον ‘’αγαθό’’ λαό, τον πολιτισμό και την ιστορία, υπάρχει πάντα η γεωπολιτική και η γεωστρατηγική, η οποία διαπνέεται από τους δικούς της γεωφυσικούς κανόνες και από το δικό της γεωφυσικό δίκαιο, τα υπόλοιπα αποτελούν παράμετροι της γεωπολιτικής και διαστάσεις της γεωστρατηγικής στην σφαίρα επιβίωσης και κυριαρχίας. Η γεωπολιτική θέση της Ρωσίας οριοθετημένη από τον Βρετανό Χάρoλντ Μακίντερ ως Heartland (καρδιά της γης) λόγω της κατοχής ευρείας γης και φυσικών πόρων δίνει την δυνατότητα στην Ρωσία να αποτελεί μια γεωπολιτική δύναμη που πρέπει να παραμένει εγκλωβισμένη και περιορισμένη στο εσωτερικό της ώστε να μην απειλεί τα συμφέροντα των ναυτικών δυνάμεων, των Η.Π.Α. και της Μεγάλης Βρετανίας.
Από τη ρωσική πλευρά, ο δρόμος της Ρωσίας έχει αποσαφηνιστεί έναν αιώνα πριν από τον μεγάλο Ρώσο γεωπολιτικό στοχαστή και φιλόσοφο, Νικολάι Ντανιλέφσκι στο ογκώδες και εμβριθές έργο του ‘’Ρωσία και Ευρώπη’’, το οποίο οριοθετεί την θέση και τον ρόλο της Ρωσίας στην ιστορία, στον πολιτισμό, στην οικονομία, στην γεωπολιτική και στην επικράτηση της ως άρχουσα δύναμη. Ακολουθεί τον 21ο αιώνα, ο πρώην στενός σύμβουλος του Πούτιν και εμπνευστής της προσάρτησης της Κριμαίας, Αλεξάντερ Ντούγκιν, ως σύγχρονος φιλόσοφος και γεωστρατηγιστής με το αξιόλογο και δημοφιλές έργο του, ‘’Τέταρτη Πολιτική Θεωρία’’, ο οποίος διατρανώνει διεθνώς πως η Ρωσία έχει επιστρέψει και πως δεν είναι ο ευτελής και ταπεινωμένος εταίρος που συνομιλούσαν οι Αμερικάνοι στα τέλη του 90’ και στις αρχές του 2000, αλλά ο νέος αναγεννημένος και συγκροτημένος Ρώσος, ο οποίος επέστρεψε ώστε να επαναπροσδιορίσει την θέση του στην περιοχή, στον κόσμο και στον τρόπο που τον αντιλαμβάνονται οι άλλοι.
Η Ουκρανία για την Ρωσία δεν αποτελεί ένα πεδίο αντιπαράθεσης και ανταγωνισμού, αλλά την καρδιά της Ρωσίας, η οποία χτυπάει γεωπολιτικά και γεωοικονομικά, αφήνοντας τους συναισθηματισμούς και τους ιστορικισμούς στην άκρη η ρωσική ηγεσία και ακολουθώντας την Real Politik πιο πιστά και από τους Γερμανούς επινοητές της. Το Δόγμα Γκερασίμωφ από έναν Σοβιετικό στρατηγό και στρατηγιστή είναι αρκετό για να μας μυήσει στις θέσεις και στις προθέσεις της ρωσικής ηγεσίας για το ποια είναι τα κίνητρα των κινήσεων των ρωσικών δυνάμεων, ποια είναι τα αδιαπραγμάτευτα συμφέροντα της και ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές της πάλαι ποτέ ‘’κόκκινης’’ Ρωσίας.
Ο Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτν, είναι ένας έμπειρος άνδρας και ένας ψύχραιμος παίκτης της γεωπολιτικής σκηνής, έχει αποδειχθεί εξαιρετικός σκακιστής και έχει δημιουργήσει την φήμη της ισχυρής προσωπικότητας που τον ακολουθεί διεθνώς άνευ αμφιβολίας, αγγίζοντας το κύρος των παλαιών ιστορικών προσωπικοτήτων, όπως του Τσόρτσιλ, του Ντε Γκωλ, του Στάλιν, κλπ. σε αντίθεση με τους προέδρους των δυτικών χωρών, οι οποίες ωχριούν μπροστά του και φαίνεται να αποτελούν απλά μαριονέτες στα χέρια πολυσύνθετων οικονομικών και πολιτικών ομάδων και φορέων μετατρέποντας τους σε τυπικούς διαμεσολαβητές και εκπροσώπους δίχως πυγμή, θέληση και άποψη.
Αναντίρρητα, ο Πούτιν είναι μία προσωπικότητα με όλη την σημασία της λέξεως, ανεξαρτήτως θετικής ή αρνητικής χροιάς, ο αγώνας της Ρωσίας στην Ουκρανία και στις ρωσόφωνες περιοχές της είναι αγώνας επιβίωσης και βαθιάς σύνδεσης των δύο χωρών σε ιστορικό, οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο.
Ο Αγών των δημοκρατών και η κυριαρχία των Η.Π.Α.
Μετά την εκλογή Μπάιντεν και την επιστροφή των δημοκρατικών στο πολιτικό προσκήνιο των Η.Π.Α. φάνηκε ότι πρόκειται να επιστρέψουμε στο παλιό δόγμα των Αμερικανών περί εκδημοκρατισμού των εθνών, των θεσμών και των οικονομικών συστημάτων τους (διότι αυτή είναι η ουσία του πολιτικού συστήματος) και του μόνιμου, ‘’κακού’’, εθνικού εχθρού της Αμερικής και κατά επέκταση της ανθρωπότητας, την Ρωσία σε αντίθεση με την προηγούμενη κυβέρνηση του Τραμπ, ο οποίος έθετε ως κύριο εχθρό της Αμερικής, την αναδυόμενη και κυρίαρχη Κίνα.
Πιστοί στο Δόγμα Μπρεζίνσκι οι δημοκρατικοί Αμερικάνοι έθεσαν ως πρώτη προτεραιότητα τους την επιθετική στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας μέσω του ΝΑΤΟ και την οικονομική πολιτική κυρώσεων μέσω των οργάνων της, διεθνείς θεσμούς και υποτελή κράτη, με απώτερο σκοπό να αποδυναμώσουν την δυναμικά αναπτυσσόμενη Ρωσία και να της απαγορέψουν την επιστροφή της ως ηγέτιδα δύναμη με ρόλο επιρροής και αντίπαλου δέους. Μετά την επέκταση του ΝΑΤΟ σε όλες τις πρώην ανατολικές σοβιετικές δημοκρατίες παραβιάζοντας τις συμφωνίες μεταξύ Η.Π.Α. και Ρωσίας, την έναρξη πορτοκαλί και άλλων ‘’βελούδινων’’ επαναστάσεων με σκοπό την ανατροπή φιλορωσικών κυβερνήσεων σε γειτονικές χώρες της Ρωσίας, όπως Ουκρανία, Γεωργία, Καζακστάν, κ.α. και τον εμφανή γεωπολιτικό πόλεμο σε ουδέτερες χώρες με αμφότερα συμφέροντα όπως Λιβύη, Συρία, Αρμενία, κ.α. οι Η.Π.Α. αποφάσισαν να δώσουν τον τελικό πλήγμα στην Ρωσία σηματοδοτώντας την αρχή ενός προς το παρών περιφερειακού πολέμου με άγνωστη εξέλιξη μέχρι στιγμής και μελλοντικώς ενός γενικευμένου παγκόσμιου πολέμου με άγνωστες πτυχές.
Η Ουκρανία δεν είναι μία απλή γειτονική χώρα, ούτε ένα ακόμη πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων αλλά η αυλή της Ρωσίας και ο προθάλαμος της Ρωσίας προς την Ευρώπη. Αρκεί κάποιος να έχει στο μυαλό του τα λόγια του Μπρεζίνσκι για να καταλάβει το μέγεθος της σημασίας της Ουκρανίας και της κίνησης των Η.Π.Α. στην πατρίδα των Κοζάκων:
‘’Η Ρωσία χωρίς την Ουκρανία είναι μία μεγάλη χώρα. Η Ρωσία με την Ουκρανία είναι αυτοκρατορία.’’
Οι ηγεμονικές τάσεις των Η.Π.Α. και οι γεωπολιτικές και γεωοικονομικές της επιδιώξεις συνεχίζονται στην παγκόσμια σκακιέρα απαρνούμενη τις εσωτερικές της αδυναμίες και τις διχαστικές της αποκλίσεις λόγω της ‘’πανδημίας’’, του τραμπισμού ως πολιτικού φαινομένου και της άρνησης των Αμερικανών να διεξάγουν πολέμους για εκδημοκρατισμό στα πλάτη της κόσμου. Οι Αμερικάνοι πάσχουν από δύο πολύ σοβαρά συμπλέγματα, τα οποία αποκαλύπτουν την εωσφορική τους αλαζονεία και την τελευταία τους επιθετική ενέργεια προς την Ρωσία ως κύκνειο άσμα μιας αυτοκρατορίας που καταρρέει: πρώτον η αδυναμία τους να κατανοήσουν πως έχουμε περάσει σε ένα πολυπολικό κόσμο με αναδυόμενες και επικρατούσες δυνάμεις σε τουλάχιστον περιφερειακό επίπεδο και δεύτερον πως η Ρωσία δεν είναι η αδύναμη και καταρρέουσα χώρα που παρατηρούσε τα γεγονότα της δεκαετίας του 90’ ως παρατηρητής και επικριτής αλλά ένα ισχυρό κράτος, στρατιωτικά και τεχνολογικά, που επέστρεψε για να αναθεωρήσει τη θέση της στον χάρτη του κόσμου.
Ο αγώνας των Η.Π.Α. δεν μπορεί να ληφθεί ως αγώνας επιβίωσης, εκτός κι αν αναφερόμαστε σε αγώνα επιβίωσης της ηγεμονίας της στον κόσμο, κάτι το οποίο έχει αποδομηθεί μετά την επικράτηση της Κίνας (11) στον οικονομικό τομέα και την οικονομική αποδυνάμωση των δυτικών δημοκρατιών μετά τα απανωτά lockdowns και τα περιοριστικά μέτρα σε αντίθεση με την Ρωσία, η οποία δεν ακολούθησε τον δυτικό ‘’δημοκρατικό’’ παράλογο τρόπο του κοινωνικού εγκλεισμού και του οικονομικού περιορισμού που εξασθένισαν τους λαούς τους και τις κοινωνίες τους οδηγώντας τους σε μαρασμό και εξουθένωση.
Ο αγώνας του αμερικανικού δημοκρατικού πολιτικού συστήματος είναι βαθύτατα επιθετικός και ρεβιζιονιστικός προς διατήρηση των πρωτείων της παγκόσμιας ηγεμονίας και εκτόπισης των αναδυόμενων δυνάμεων με πρόσχημα την δαιμονοποίηση των ηγετών τους και τον αντιδημοκρατισμό των κρατών τους.
Η Αγωνία της Ανθρωπότητας
Όταν γραφόταν αυτό το άρθρο, τα σύννεφα καπνού του πολέμου είχαν αρχίσει να μαζεύονται πάνω από τον ουρανό της Ουκρανίας, πριν ολοκληρωθεί το άρθρο ξέσπασε η ρωσική εισβολή και έπρεπε να αναθεωρηθεί. Οι Ουκρανοί φαίνονταν να την περιμέναν, οι Ρώσοι να την σχεδίαζαν, οι Αμερικάνοι να την ήλπιζαν και ο απλός λαός που βρίσκεται μπροστά στις οθόνη του καθηλωμένος και εξουθενωμένος από τις ήδη ανατιμήσεις των προϊόντων και της ενέργειας, τρέμει την έναρξη ενός γενικευμένου πολέμου που μπορεί να παρασύρει τη μία χώρα με την άλλη βυθίζοντας την ευρωπαϊκή μας ήπειρο στο σκότος και στο χάος ανασύροντας μνήμες και αναμνήσεις από μία εποχή που γνωρίζαμε από τα βιβλία της ιστορίας και τώρα φαίνεται πως καλούμαστε από την μοίρα να τις γνωρίσουμε και ως βιώματα. Ο φόβος ενός πυρηνικού πολέμου μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων κατακλύζει το μυαλό των ανθρώπων, οι οποίοι γνωρίζουν πως αυτό θα είναι και το τέλος του πολιτισμού μας και του Ανθρώπου της Ευρώπης. Οι περισσότεροι από εμάς και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που καλούνται να μεταδίδουν εικόνες , σκηνές και ειδήσεις από το πεδίο των μαχών, με το γνωστό επιτήδειο και προπαγανδιστικό τους τρόπο ανάλογα το χέρι που τους ταΐζει, ξεχνούν πως η ρωσο-ουκρανική κρίση και σύρραξη είναι η σύγκρουση μεταξύ δύο αδελφών, μεταξύ δυο σλαβικών λαών, δύο ευρωπαϊκών πληθυσμών και δύο χριστιανικών εθνών. Αυτό δυστυχώς διαφεύγει από όλους μας!
Οι περισσότεροι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο θέλουν λίγα πράγματα στην ζωή τους για να είναι ευτυχισμένοι και ευγνώμονες, μια καλή δουλειά για να βιοπορίζονται, ένα ζεστό σπίτι για να ξεκουράζονται, μια καλή μόρφωση για να εξελίσσονται, ένα σωστό σύστημα υγείας για να γιατρεύονται και την ευκαιρία να μπορούν να απολαμβάνουν μία ζεστή κούπα καφέ, ένα καλό τραπέζι με εκλεκτά εδέσματα και καλό κρασί, να παρακολουθούν μία θεατρική παράσταση ή ένα κινηματογραφικό έργο και ένα ταξίδι αναψυχής με την γυναίκα ή τον άνδρα τους, έναν καλό φίλο ή την οικογένεια τους είναι αρκετά για να δηλώσουν πως έχουν ένα καλό επίπεδο ποιοτικής ζωής. Οι οικονομικοί ολιγάρχες και οι παγκοσμιοποιητές έχουν άλλη άποψη για το πώς πρέπει να είναι οι ζωές των κοινών ανθρώπων και το πώς μετριέται για αυτούς μία καλή και ικανοποιητική ζωή. Προφανώς συσσωρεύοντας όλα τα κέρδη της γης στον δικό τους τραπεζικό λογαριασμό και έχοντας υπό την κατοχή τους όλα τα οικόπεδα της γης.
Η αγωνία, ο φόβος και το βάρος για ακόμη μια φορά από τα νέα κύματα ανατιμήσεων των προϊόντων, του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, της φτώχειας και της πείνας, θα κληθούν να τα υποστούν οι λαοί της γης και οι ταλαιπωρημένες από την τεχνητή ‘’πανδημία’’ κοινωνίες. Οι άνθρωποι θα διχαστούν πάλι σε φιλόρωσους και φιλοαμερικάνους και ποιος την έχει μεγαλύτερη την κεφαλή ενώ οι Ρώσοι θα κάνουν παιχνίδι με τους Κινέζους και οι Αμερικάνοι θα πουλήσουν το δικό τους υγροποιημένο αέριο για να καλύψουν το κενό της Ευρώπης. Οι άνθρωποι θα μισήσουν πάλι ο ένας τον άλλον γιατί θα θεωρήσουν τους εαυτούς πιο δημοκρατικούς από τους άλλους επομένως και πιο δίκαιους, ενώ οι πολιτικές ελίτ θα αναζητούν το νέο κρατικό αφήγημα για την χειραγώγηση των πολιτών τους σε δύο στρατόπεδα. Ο πατέρας θα χάνει τον γιο του στο μέτωπο του πολέμου, η μητέρα θα κλαίει το αμούστακο παιδί της, γυναικόπαιδα θα προσφεύγουν σε γειτονικά κράτη, παιδιά θα λιμοκτονούν, άνδρες θα εκτελούνται αλλά ο Ρώσος κυβερνήτης θα μένει ασφαλής στο κόκκινο παλάτι του και ο Αμερικανός πρόεδρος στον λευκό οίκο του πέρα του ατλαντικού, η Ευρώπη θα παρατηρεί μουδιασμένη ενώ διαδραματίζεται μέσα στο σπίτι της και αφορά δύο ευρωπαϊκές χώρες, Ρωσία και Ουκρανία, και η Ελλάδα θα ακολουθεί πάντα πιστά και απερίσκεπτα τους δυτικούς της εταίρους στην νέα τραγωδία της Ευρώπης με κίνδυνο να θυσιαστεί κι αυτή στα συμφέροντα των μεγάλων όπως της δίδαξε το παρελθόν της.
Ίσως η Ρωσία να μην είχε άλλη επιλογή. Ίσως η Ουκρανία να έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να το προκαλέσει. Ίσως οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι να έχουν δώσει τα χέρια για να μοιράσουν την Ουκρανία στα δύο, κρατώντας οι Ρώσοι τις ανατολικές περιοχές, όπου είναι ρωσόφωνες στην πλειοψηφία τους, και διατηρώντας το γεωστρατηγικό πλεονέκτημα στον Εύξεινο Πόντο και οι Αμερικάνοι να πάρουν τις δυτικές περιοχές, όπου είναι ουκρανόφωνες και αντιρωσικές σφόδρα και να δημιουργήσουν μία ομοιογενή ανεξάρτητη Ουκρανία ή εντάσσοντας την σε Πολωνία ή Λιθουανία με μηδαμινή στρατηγική σημασία αλλά πλησιάζοντας περισσότερο την Ρωσία και πυροδοτώντας κατά αυτόν τον τρόπο την έναρξη του νέου ψυχρού πολέμου, όπου για μένα πρόκειται καθαρά για την αρχή ενός θερμού πολέμου όπου θα επεκταθεί κλιμακωτά και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης και του κόσμου.
Αν οι Ουκρανοί, Ρώσοι και Ευρωπαίοι επιζητούσαν πραγματικά λύση στο ουκρανικό ζήτημα αφήνοντας εκτός τους Αμερικάνους όπου δεν έχουν συμφέρον από την επίλυση τους προβλήματος, θα μπορούσαν να είχαν βρει μία που θα ικανοποιούσε όλες τις πλευρές με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο αλλά απ’ ότι φαίνεται διακυβεύονται πολλά περισσότερα από ιδέες περί ειρήνης, πολιτισμού, αγάπης και άλλων θετικών εννοιών απ’ ότι μπορούμε να διανοηθούμε ως απλοί άνθρωποι του μόχθου και του πόνου, ως Ευρωπαίοι της τιμής και της αξιοπρέπειας και ως Χριστιανοί της παράδοσης και της μετανοίας.
Η αγωνία της ανθρωπότητας προβλέπεται να συνεχίζεται και να εντείνεται μέσα στον αιώνα μας μέχρι να τερματιστεί ο αγώνας του ανθρώπου για κυριαρχία επί των άλλων ανθρώπων ή ο αγώνας των ελίτ για περισσότερη γη εις βάρος των άλλων.
Δημοσίευση σχολίου