Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα – Ανεξάρτητη ατζέντα εξωτερικής πολιτικής μέσω συμβολαίων – μαμούθ για την αγορά οπλικών συστημάτων. Η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών, με την έκθεση αμυντικών συστημάτων Dubai Air Show στο διεθνές αεροδρόμιο της ομώνυμης πόλης, είναι καταιγιστική. Ο ρόλος και ο τρόπος λειτουργίας των ΗΑΕ αναφορικά με τα εξοπλιστικά του προγράμματα, είναι συγκεκριμένος και εξόχως αποτελεσματικός. Από πλευράς προβολής στρατιωτικής ισχύος, ανάπτυξης της εγχώριας βιομηχανίας και άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Γι’ αυτό και πάντα, εκτός από τα φώτα της δημοσιότητας, προσελκύει και το ενδιαφέρον των μεγάλων παγκόσμιων κατασκευαστών αμυντικών συστημάτων και των κυβερνήσεών τους.
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Η ενδεχόμενη αγορά μαχητικών Rafale και μάλιστα της υπό ανάπτυξη διαμόρφωσης F4, δεν είναι παρά άλλη μία επιβεβαίωση της πάγιας εξοπλιστικής τακτικής των ΗΑΕ. Τα εξοπλιστικά προγράμματα εκτός από το ρόλο του μοχλού ανάπτυξης και του διαπραγματευτικού χαρτιού, αξιοποιούνται επιπρόσθετα και για την ανάδειξη της μικρής χώρας σε καθοριστικό παράγοντα στα δρώμενα στη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο και όχι μόνο.
Η βαρύτητα του ρόλου που έχουν αποκτήσει τα ΗΑΕ μέσα από τη διαδικασία που θα περιγράψουμε παρακάτω, είναι προφανώς αυτή που αναγκάζει το Ισραήλ να διατηρεί επιφυλάξεις ιδίως όσον αφορά την περαιτέρω ισχυροποίηση των ενόπλων δυνάμεων της μικρής (σε έκταση…) αραβικής χώρας. Ας διευκρινίσουμε όμως εδώ τι εννοούμε, ποιους συνειρμούς πρέπει να κάνουμε, όταν αναφερόμαστε στα ΗΑΕ και τα εξοπλιστικά τους προγράμματα.
Στη δεκαετία του ‘80, κάτι παραπάνω από δέκα χρόνια μετά την ίδρυση των ΗΑΕ ως κράτος (Δεκέμβριος 1971), υπογράφηκε η παραγγελία των πρώτων μαχητικών για την Αεροπορία του. Ήταν 36 συνολικά Mirage 2000EAD/RAD/DAD. 22 μονοθέσια –EAD, οκτώ επίσης μονοθέσια –RAD, ειδικά διαμορφωμένα για την εκτέλεση και αποστολών φωτογραφικής και ηλεκτρονικής αναγνώρισης και έξι διθέσια -DAD.
To 1998 λιγότερο από δέκα χρόνια από την ολοκλήρωση της διαδικασίας παραλαβής τους (1989), τα ΗΑΕ υπέγραψαν συμφωνία ύψους 3,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ποσό αστρονομικό για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, για την αγορά 30 ακόμη καινούριων Mirage 2000-9 και την αναβάθμιση των 33 εναπομεινάντων –EAD/-RAD/-DAD, στο ίδιο επίπεδο. Στην πραγματικότητα εκείνη η παραγγελία – μαμούθ στη Γαλλία, που καθόρισε και την μελλοντική πολιτική των ΗΑΕ στα εξοπλιστικά, ξεπέρασε τα πέντε (!) δισεκατομμύρια δολάρια…
Γιατί πέρα από την αγορά των αεροπλάνων και τον εκσυγχρονισμό των παλιότερων, δαπανήθηκαν κονδύλια και για την κάλυψη του κόστους ανάπτυξης του -9, που λίγο αργότερα απέκτησε και η Ελλάδα ως Mirage 2000 – 5Mk.2. Επίσης καλύφθηκε και το μεγαλύτερο μέρος του κόστους ανάπτυξης του ατρακτιδίου στοχοποίησης νέας γενιάς (τότε..) Damocles, καθώς και η αγορά πλειάδας αερομεταφερόμενων όπλων για κάθε ρόλο, για τον στόλο των Mirage 2000-9.
Την ίδια χρονιά που παραγγέλθηκαν τα -9 και τα όπλα τους, σχεδόν ταυτόχρονα δηλαδή, εντός του 1998, τα ΗΑΕ κατέληξαν σε συμφωνία συνολικού ύψους 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων με τις ΗΠΑ, για την αγορά 80 (55 μονοθέσια -Ε και 25 διθέσια -F) μαχητικών F-16E/F Block 60 Desert Falcon. Τρία δισεκατομμύρια δολάρια κοστολογήθηκε μόνο η ανάπτυξη της νέας έκδοσης.
Το ποσό καταβλήθηκε από τα ΗΑΕ και από την ημέρα που πέταξε το πρώτο πρωτότυπο το 2003 μέχρι και σήμερα, 19 σχεδόν χρόνια μετά, θεωρείται η κορυφαία έκδοση του τύπου παγκοσμίως! Τα δε Εμιράτα που απέσπασαν και πρόσβαση στους πηγαίους κώδικες του μαχητικού, θα εισπράξουν χρήματα σε περίπτωση που η συγκεκριμένη διαμόρφωση αγοραστεί και από άλλες χώρες.
Βέβαια οι Αμερικανοί ανέπτυξαν το Block 70/72 με βάση το Block 60 αργότερα, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι όταν ένα μικρό κράτος σε χρονικό διάστημα ενός μόλις έτους, αποφασίζει την επένδυση τέτοιων ποσών (15 δις δολαρίων πριν από 23 χρόνια…), μόνο για την Αεροπορία του, αντιλαμβάνεται κανείς τον αντίκτυπο στις τάξεις των κατασκευαστών και το εύρος της κινητοποίησης των κυβερνήσεων τους.
Αυξάνει δε την επιρροή του όχι μόνο ως χώρα – αγοραστής, αλλά και ως χώρα με τη δική της ατζέντα και τη δική της αυτόνομη και ανεξάρτητη εξωτερική και ενεργειακή πολιτική. Οι οποίες ναι μεν δεν μπορούν να ξεφύγουν από συγκεκριμένα, ευρύτερα πλαίσια, αλλά είναι ανεξάρτητες.
Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύουν οι πρόσφατες εξελίξεις. Η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει καθυστερήσει την υπογραφή των σχετικών συμβολαίων (το ίδιο είχε γίνει και το 1998…) για την αγορά αμυντικού υλικού και συστημάτων από τα ΗΑΕ, συνολικού ύψους 23 δισεκατομμυρίων δολαρίων!
Η προηγούμενη αμερικανική κυβέρνηση υπό την προεδρία του Ντ. Τραμπ υπέγραψε την τελευταία ημέρα της θητείας της την έγκριση της πώλησης 50 μαχητικών F-35A στα ΗΑΕ μεταξύ άλλων. Την έγκριση αυτή η προεδρία Μπάιντεν δεν την πήρε ποτέ πίσω. Δεν την αναίρεσε ποτέ δηλαδή αλλά καθυστερεί την υλοποίησή της, με την αιτιολογία ότι διερευνά τη χρήση αμερικανικών όπλων στην Υεμένη, μετά από καταγγελίες για θανάτους αμάχων.
Μέσω δηλώσεων αξιωματούχων της, η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ διαμηνύει ότι παραμένει πιστή στη συνεργασία της με τα ΗΑΕ στο πλαίσιο του προγράμματος πώλησης των F-35A, αποδίδοντας τις καθυστερήσεις στην ανάγκη επιβεβαίωσης ότι τα αμερικανικά όπλα και συστήματα αξιοποιούνται με τρόπο που προάγουν την ασφάλεια των ΗΠΑ. Μέσω της προσπάθειας αποτροπής απωλειών μεταξύ αμάχων σε πολεμικές επιχειρήσεις στην Υεμένη.
Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι πίσω από τις καθυστερήσεις και την διστακτικότητα των ΗΠΑ, ακόμη και μπροστά στο, αστρονομικό για άλλη μία φορά, ποσό των 23 δισ. δολαρίων, κρύβεται η αντίδραση του Ισραήλ. Ιδίως σε ότι αφορά την απόκτηση του F-35A από τα ΗΑΕ.
Είτε αυτό έχει βάση είτε όχι, υλοποιώντας τη δική τους αυτόνομη εξωτερική πολιτική οι Εμιρατινοί στράφηκαν ξανά προς τη Γαλλία. Επενδύοντας στην ίδια τακτική. Δηλαδή όχι μόνο την προμήθεια του Rafale, αλλά και τη συμμετοχή τους στη διαδικασία -μέσω χρηματοδότησης- ανάπτυξης της νέας διαμόρφωσης F4.
To μικρό αραβικό κράτος βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τη Γαλλία για την αγορά 60 μαχητικών Rafale πριν από δέκα χρόνια. Δεν κατέληξαν τότε στην υπογραφή συμφωνίας. Αν αυτό γίνει τώρα, ως εξέλιξη φυσικά θα επηρεάσει, ή πρέπει να επηρεάσει, και την Ελλάδα. Στο ζήτημα του εξοπλισμού της Πολεμικής Αεροπορίας.
Δημοσίευση σχολίου