Λυκοκάπης Γιώργος
«Τις τελευταίες εβδομάδες, δεν υπήρξε ούτε ένα περιστατικό στο οποίο να ξεκίνησε η βία στην παλαιστινιακή πλευρά. Δεν υπήρξε ούτε ένα περιστατικό στο οποίο οι Παλαιστίνιοι να ξεκίνησαν μια πρόκληση ή κλιμάκωση», είχε δηλώσει ο Γενικός Γραμματέας του Αραβικού Συνδέσμου Άχμεντ Αμπούλ Γάιτ, κατά την τηλεδιάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών των αραβικών χωρών, σχετικά με την πολεμική ένταση που ακόμα μαίνεται στην Λωρίδα της Γάζας, μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων.
Ο Αμπούλ Γάιτ είχε αποδώσει την επικίνδυνη πολεμική ανάφλεξη αποκλειστικά «στις παραβιάσεις των Ισραηλινών στην Ιερουσαλήμ και στην ανοχή της ισραηλινής κυβέρνησης στους Εβραίους εξτρεμιστές που είναι εχθρικοί απέναντι στους Παλαιστινίους και στους Άραβες» και όχι σε κάποια εξωγενή επιρροή του Ερντογάν ή του Ιράν. Εάν οι δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου είχαν γίνει μερικά χρόνια πριν, θα μπορούσαμε να τις αποδώσουμε στην παραδοσιακή προκατάληψη των Αράβων έναντι του Ισραήλ.
Λίγο δύσκολο να ισχυριστούμε κάτι αντίστοιχο σήμερα όταν, μόλις το περασμένο καλοκαίρι, Εμιράτα, Μπαχρέιν, Σουδάν και Μαρόκο υπέγραψαν συμφωνίες εξομάλυνσης των διπλωματικών τους σχέσεων με το Ισραήλ (προστιθέμενα στην Αίγυπτο και την Ιορδανία που το είχαν ήδη αναγνωρίσει), ενώ θεωρείται θέμα χρόνου να υπογραφτεί αντίστοιχη συμφωνία και από την Σαουδική Αραβία, η οποία είναι μάλιστα ο “ιθύνων νους” των σχετικών συμφωνιών, ενώ φέρεται να πίεζε ακόμα και το Πακιστάν να υπογράψει αντίστοιχη.
Το παιχνίδι του Ερντογάν
Είναι γνωστή η απόπειρα του Ερντογάν να ηγεμονεύσει στον μουσουλμανικό κόσμο, εργαλειοποιώντας το Παλαιστινιακό και στηρίζοντας την Χαμάς, πολιτική που τελικά του γύρισε μπούμερανγκ. Η Τουρκία, που κόπτεται για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, αντί του όποιου ηγεμονικού ρόλου, μετατράπηκε σε “κράτος παρία” σχεδόν για το σύνολο του αραβικού κόσμου (μία εικόνα που η Τουρκία πασχίζει τελευταία να μεταβάλει με διπλωματικά ανοίγματα προς τα αραβικά κράτη).
Ο αραβικός κόσμος δύσκολα θα στοιχηθεί πίσω από τον Ερντογάν, όπως προσδοκά ο Τούρκος πρόεδρος, καθώς έχει εδώ και καιρό ψέξει την υποκριτική του στάση στο Παλαιστινιακό: Η Τουρκία είναι μία μη αραβική χώρα, που υπήρξε το πρώτο μουσουλμανικό κράτος που αναγνώρισε το Ισραήλ και μόλις μερικές μέρες πριν “παρακαλούσε” για εξομάλυνση των σχέσεων της το Τελ Αβίβ.
Όμως τα αραβικά κράτη βλέπουν με αμηχανία το Ισραήλ να αποσταθεροποιεί την Μέση Ανατολή, συνεχίζοντας την πολιτική των εποικισμών, χωρίς να τηρεί ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα. Αισθάνονται ιδιαίτερη ενόχληση που, για μερικές εξώσεις παλαιστινιακών οικογενειών από την Ιερουσαλήμ, το Ισραήλ επέλεξε να δοκιμάσει την φιλία τους, προκειμένου να ικανοποιήσει τους ακροδεξιούς Εβραίους εποίκους του και ουσιαστικά δίνοντας “πάσα” στον Ερντογάν να παίξει το γνωστό του παιχνίδι.
Σίγουρα δεν παρατηρείται στον αραβικό κόσμο ένας γενικευμένος λαϊκός ξεσηκωμός υπέρ των Παλαιστινίων, με εξαίρεση τις ογκώδεις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκαν στην Ιορδανία και την διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στα σύνορα Ισραήλ-Λιβάνου, όπου ο ισραηλινός έβαλε κατά ομάδας διαδηλωτών που αποπειράθηκε να εισέλθει στην μεθοριακή κοινότητα Μετούλα, του βόρειου Ισραήλ.
Γερμανία, Αυστρία υπέρ Ισραήλ
Όμως πάντοτε υπάρχει ο φόβος στα αραβικά καθεστώτα πως το Παλαιστινιακό μπορεί να αποτελέσει την θρυαλλίδα μίας γενικής κοινωνικής εξέγερσης. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από το ίδιο το Ισραήλ, το οποίο είναι ακόμα σε κατάσταση σοκ από τις βίαιες συγκρούσεις Εβραίων και Αραβοϊσραηλινών που σημειώθηκαν σε πολλές πόλεις. Συγκρούσεις που πήραν διαστάσεις ανοιχτού πογκρόμ και για πολλούς Ισραηλινούς αξιωματούχους «είναι χειρότερες και από τις ρουκέτες της Χαμάς».
Βίαια επεισόδια σημειώθηκαν όμως και στην Γερμανία, όπου ομάδες ατόμων, με τουρκικές και παλαιστινιακές πετροβόλησαν συναγωγές και έκαψαν ισραηλινές σημαίες. Η γερμανική κυβέρνηση αντιμετωπίζει αυτά τα περιστατικά ως «ενέργειες αντισημιτισμού», οι οποίες να σημειώσουμε πως έρχονται μετά την πρόσφατη ρητορική επίθεση του Ερντογάν προς τις ευρωπαϊκές χώρες (ειδικά την Γαλλία) τις οποίες απείλησε με εξεγέρσεις των μουσουλμανικών μεταναστευτικών πληθυσμών τους (σημαντικό μέρος των οποίων επίσης εργαλειοποιεί).
Το Βερολίνο υπενθύμισε πως «η ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ είναι αδιαπραγμάτευτη για την γερμανική κυβέρνηση και αποτελεί αποφασιστικό σημείο της εξωτερικής πολιτικής της», καταδικάζοντας «δριμύτατα τις συνεχιζόμενες επιθέσεις της Χαμάς κατά ισραηλινών πόλεων, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», περιοριζόμενο να δηλώσει πως «σε συγκεκριμένα μέτρα της κυβέρνησης του Ισραήλ έχουμε διαφορετική άποψη». Απόλυτα υποστηρικτικός στο Ισραήλ, ο Αυστριακός καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς, που ύψωσε σημαία του Ισραήλ έξω από την καγκελαρία!
Πιο ισορροπημένη είναι η στάση της Γαλλίας. Σε συνομιλία του με τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου ο Εμμανουέλ Μακρόν αναγνώρισε «το δικαίωμα αυτοάμυνας στο Ισραήλ», εκφράζοντας όμως και την «ανησυχία του για τον άμαχο πληθυσμό της στη Γάζα». Ο Μακρόν δήλωσε πως «η Γαλλία θα αναλάβει τον ρόλο που της αναλογεί στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που θα διεξαχθεί αυτήν την Κυριακή», προαναγγέλλοντας μία διπλωματική πρωτοβουλία για «την επιστροφή στην ειρήνη».
Πάντως η όποια διπλωματική πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου μάλλον δεν θα έχει ιδιαίτερη τύχη, όπως δεν είχαν και οι αντίστοιχες επικοινωνίες του Αμερικανού προέδρου και του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών προς τον Νετανιάχου, στον οποίο ζήτησαν αποκλιμάκωση της βίας. Ο Νετανιάχου δηλώνει σε όλους τους τόνους πως «δεν τελειώσαμε ακόμα με την Χαμάς», βλέποντας πως η ανοχή που στην πράξη δείχνει η Δύση στο Ισραήλ, του λύνει τα χέρια να συνεχίζει την πολεμική του “βεντέτα” με την ισλαμική οργάνωση.
Δημοσίευση σχολίου