Παναγιώτης Μπαλακτάρης*
Η Ιντλίμπ είναι μία από τις επαρχίες της Συρίας. Βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Συρίας και συνορεύει δυτικά και βόρεια με την Τουρκία. Η πόλη της Ιντλίμπ απέχει δυτικά από την Τουρκία περίπου 35 χιλιόμετρα και βόρεια περίπου 40. Στην περιοχή αυτή δρούσε έως προσφάτως εναντίον του Άσσαντ ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός, μία εκ των ισχυρότερων οργανώσεων της αντιπολίτευσης. Καθοδηγούμενος από το τουρκικό κράτος και σφοδρά μαχόμενος εναντίον του καθεστώτος και των Κούρδων, οι οποίοι ομοίως αντιτάσσονταν στην επέλαση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, εθεωρείτο μια φιλοτζιχαντιστική οργάνωση. Οι ΗΠΑ σταμάτησαν να τον υποστηρίζουν, διότι πρόκριναν την εξουδετέρωση του ΙΚ και όχι την αντικατάσταση του Άσσαντ. Κάπως έτσι εκτέθηκε η Τουρκία.
Το παιχνίδι στη Συρία, όμως, για να είμαστε ακριβείς άλλαξε από τους Κούρδους και τη Ρωσία. Στην κατά κράτος επικράτηση του ΙΚ έθεσε τέλος η ηρωική αντίσταση των Κούρδων στην Κομπάνι. Εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το ΙΚ και τους συμπαθούντες και συνοδοιπόρους. Η ήττα του ΙΚ στην Κομπάνι απέδειξε ότι το ΙΚ δεν είναι ανίκητο και επιπλέον, ότι οι Κούρδοι πρέπει να θεωρούνται αξιόμαχη δύναμη. Αυτές τις δύο εξελίξεις εκμεταλλεύθηκαν οι ΗΠΑ, οι οποίες πια μπορούσαν να βασίζονται στο έδαφος στις δυνάμεις των Κούρδων, ήτοι στις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, των οποίων ο πυρήνας αποτελείται από το YPG (Δυνάμεις Λαϊκής Προστασίας).
Συγχρόνως, κάποιες καθοριστικές ήττες του ΙΚ στα εδάφη του Ιράκ προσέθεσαν αυτοπεποίθηση στον ιρακινό στρατό και στους πεσμεργκά, με συνέπεια να ολοκληρωθεί το «ξήλωμα του πουλόβερ». Έπειτα, το πέρασμα της Ρωσίας από την θεσμική άμυνα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στην στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία εναντίον του ΙΚ αποτέλεσε τον καταλύτη των εξελίξεων. Το ΙΚ φάνηκε ανήμπορο να αντέξει την ισχύ πυρός και οι δυτικές δυνάμεις – πιστές στην κούρσα των συμφερόντων – πλειοδότησαν στην αντιτζιχαντιστική ρητορεία. Η παρουσία της Ρωσίας στη Συρία ένωσε τα κράτη με αντιδυτικό προσανατολισμό, όπως το Ιράν και εσχάτως η Τουρκία. Εμφανίσθηκε ένας δυνατός στην περιοχή ή κάποιος που παρουσιάζεται σα δυνατός και γύρω του στοιχήθηκαν οι ακόλουθοί του. Οργανώθηκε μια παράλληλη της Γενεύης ειρηνευτική διαδικασία στην Αστάνα, πρωτεύουσα του Καζακστάν.
Κι αυτό έγινε σε μια προσπάθεια να αλλάξει το γήπεδο επί του οποίου «παίζονται οι καθυστερήσεις» στον συριακό εμφύλιο. Στην Αστάνα, λοιπόν, στις 15 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους συμφωνήθηκε μεταξύ Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν η δημιουργία ζωνών αποκλιμάκωσης στη Συρία, προκειμένου να χειριστούν τις εναπομείνασες τζιχαντιστικές δυνάμεις και ιδίως τον Hayat Tahrir al Sam (Οργάνωση για την Απελευθέρωση του Λεβάντε), απότοκο της Αλ Κάιντα. Η καθεμία από τις παραπάνω χώρες θέλει τις ζώνες αποκλιμάκωσης για τους δικούς της στενά συμφεροντολογικούς λόγους. Η Ρωσία διότι δεν είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει τις βάσεις που απέκτησε στη Συρία. Το Ιράν διότι συντασσόμενο με το ρωσικό άρμα απωθεί τους σαλαφιστές και γενικά τους σουννίτες μουσουλμάνους, αλλά και τις δυτικές δυνάμεις, ισχυροποιώντας ταυτοχρόνως την Χεσμπολάχ και τις σιιτικές πολιτοφυλακές. Η Τουρκία, τέλος, επιθυμεί εναγωνίως να ελέγξει και να διαχειριστεί την ένωση των κουρδικών καντονιών στη βόρεια Συρία και το ενδεχόμενο της προσέγγισης των Κούρδων στη Μεσόγειο. Εξέλιξη, η οποία όταν συμβεί θα ακρωτηριάσει σε μεγάλο βαθμό το γεωπολιτικό κορμί της Τουρκίας.
Η συμφωνία στην Αστάνα υλοποιείται με την εγκατάσταση 500 παρατηρητών στην Ιντλίμπ, από κάθε χώρα που συμμετέχει στην πρωτοβουλία αυτή. Ήδη, στις 7 Οκτωβρίου η Άγκυρα άρχισε να μετακινεί στρατεύματα με τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού στα σύνορα με τη Συρία. Σύμφωνα με το σχέδιο, η Ρωσία θα είναι υπεύθυνη για την τάξη στα σύνορα της Ιντλίμπ, ενώ η Τουρκία στο εσωτερικό. Όμως, ο στόχος της Άγκυρας που είναι η περικύκλωση και ο αποκλεισμός του δυτικότερου κουρδικού καντονιού, του Αφρίν, κατά τα φαινόμενα επιτυγχάνεται. Κι αυτή είναι μια εξέλιξη κακή για όλους. Καταρχάς, οι μέχρι τώρα αποδεδειγμένες άνομες σχέσεις Τουρκίας-ΙΚ δεν εγγυώνται ότι η πρώτη θα πολεμήσει το δεύτερο, ούτε ότι θα τηρεί κάθετα αρνητική στάση έναντι αυτού. Ύστερα, η προσοχή της Τουρκίας είναι στραμμένη αποκλειστικά και μόνον στο Αφρίν και στο ζήτημα ζωής ή θανάτου για την ίδια, που είναι η έξοδος των Κούρδων στη Μεσόγειο. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει, ότι όταν θα είναι σε θέση να αγκαλιάσει θανάσιμα το Αφρίν, τότε θα έχει επιτύχει τον αντικειμενικό της σκοπό, αυτόν για τον οποίον τόσον καιρό υποκρίνεται ότι συμφωνεί με τη Ρωσία. Μόλις το καταφέρει θα ξεχάσει τις δεσμεύσεις της με τη Ρωσία και το Ιράν και δεν θα πειστεί εύκολα να αποχωρήσει από την βορειοδυτική επαρχία της Συρίας.
Όσοι, μάλιστα, αντιμετωπίζουν με κάποια συμπάθεια την επιχείρηση ελέγχου της Ιντλίμπ από Ρωσία-Τουρκία-Ιράν θα πρέπει να θυμηθούν, ότι τον αέρα στα πανιά των τζιχαντιστών στην Ιντλίμπ τον παρείχε αφειδώς η Τουρκία με διάφορους τρόπους, ένιοι των οποίων έχουν αποκαλυφθεί.
Πέραν όλων των άλλων, η Ιντλίμπ έχει αυτή τη στιγμή πληθυσμό που ανέρχεται στα 3,5 εκατομμύρια, δεδομένου ότι έχει μεγάλες μεταναστευτικές μάζες. Αυτές θα αποτελέσουν εργαλείο στα χέρια της Άγκυρας να εκβιάσει την Ευρώπη με ροές και να απαιτήσει να της δοθούν χρήματα και να ξεκολλήσουν οι βαλτωμένες συνομιλίες με τους Ευρωπαίους. Και όταν συμβούν αυτά η πατρίδα μας θα είναι για άλλη μία φορά το πεδίο της στανικής μεταφοράς μεταναστών, βάσει σχεδίου από την Άγκυρα.
Όλα αυτά θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενο προβληματισμού και αιτία εγρήγορσης από τη χώρα μας και όχι να επιδοκιμάζονται αφελώς από πολιτικούς και πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν γεωπολιτική μυωπία. Όχι. Αυτή πλέον δεν δικαιολογείται. Διέπονται από διάθεση κατανόησης και ακόμη και προώθησης της τουρκικής προπαγάνδας. Κι αυτό λέγεται κάπως…
*Ο Παναγιώτης Μπαλακτάρης είναι δικηγόρος
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Η συμφωνία στην Αστάνα υλοποιείται με την εγκατάσταση 500 παρατηρητών στην Ιντλίμπ, από κάθε χώρα που συμμετέχει στην πρωτοβουλία αυτή. Ήδη, στις 7 Οκτωβρίου η Άγκυρα άρχισε να μετακινεί στρατεύματα με τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού στα σύνορα με τη Συρία. Σύμφωνα με το σχέδιο, η Ρωσία θα είναι υπεύθυνη για την τάξη στα σύνορα της Ιντλίμπ, ενώ η Τουρκία στο εσωτερικό. Όμως, ο στόχος της Άγκυρας που είναι η περικύκλωση και ο αποκλεισμός του δυτικότερου κουρδικού καντονιού, του Αφρίν, κατά τα φαινόμενα επιτυγχάνεται. Κι αυτή είναι μια εξέλιξη κακή για όλους. Καταρχάς, οι μέχρι τώρα αποδεδειγμένες άνομες σχέσεις Τουρκίας-ΙΚ δεν εγγυώνται ότι η πρώτη θα πολεμήσει το δεύτερο, ούτε ότι θα τηρεί κάθετα αρνητική στάση έναντι αυτού. Ύστερα, η προσοχή της Τουρκίας είναι στραμμένη αποκλειστικά και μόνον στο Αφρίν και στο ζήτημα ζωής ή θανάτου για την ίδια, που είναι η έξοδος των Κούρδων στη Μεσόγειο. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει, ότι όταν θα είναι σε θέση να αγκαλιάσει θανάσιμα το Αφρίν, τότε θα έχει επιτύχει τον αντικειμενικό της σκοπό, αυτόν για τον οποίον τόσον καιρό υποκρίνεται ότι συμφωνεί με τη Ρωσία. Μόλις το καταφέρει θα ξεχάσει τις δεσμεύσεις της με τη Ρωσία και το Ιράν και δεν θα πειστεί εύκολα να αποχωρήσει από την βορειοδυτική επαρχία της Συρίας.
Όσοι, μάλιστα, αντιμετωπίζουν με κάποια συμπάθεια την επιχείρηση ελέγχου της Ιντλίμπ από Ρωσία-Τουρκία-Ιράν θα πρέπει να θυμηθούν, ότι τον αέρα στα πανιά των τζιχαντιστών στην Ιντλίμπ τον παρείχε αφειδώς η Τουρκία με διάφορους τρόπους, ένιοι των οποίων έχουν αποκαλυφθεί.
Πέραν όλων των άλλων, η Ιντλίμπ έχει αυτή τη στιγμή πληθυσμό που ανέρχεται στα 3,5 εκατομμύρια, δεδομένου ότι έχει μεγάλες μεταναστευτικές μάζες. Αυτές θα αποτελέσουν εργαλείο στα χέρια της Άγκυρας να εκβιάσει την Ευρώπη με ροές και να απαιτήσει να της δοθούν χρήματα και να ξεκολλήσουν οι βαλτωμένες συνομιλίες με τους Ευρωπαίους. Και όταν συμβούν αυτά η πατρίδα μας θα είναι για άλλη μία φορά το πεδίο της στανικής μεταφοράς μεταναστών, βάσει σχεδίου από την Άγκυρα.
Όλα αυτά θα έπρεπε να αποτελούν αντικείμενο προβληματισμού και αιτία εγρήγορσης από τη χώρα μας και όχι να επιδοκιμάζονται αφελώς από πολιτικούς και πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν γεωπολιτική μυωπία. Όχι. Αυτή πλέον δεν δικαιολογείται. Διέπονται από διάθεση κατανόησης και ακόμη και προώθησης της τουρκικής προπαγάνδας. Κι αυτό λέγεται κάπως…
*Ο Παναγιώτης Μπαλακτάρης είναι δικηγόρος
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου