ADAM GARRIE
Μπορεί ένα Κουρδιστάν να αντικαταστήσει το Ισραήλ ως ντε φάκτο σύμμαχο/πελάτη των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή;
Η συμβατική σοφία υπαγορεύει ότι το Ισραήλ και οι Κούρδοι αντάρτες σε όλη τη Μέση Ανατολή είναι στενοί σύμμαχοι και υπάρχουν πολλά στοιχεία για να επιβεβαιώσουν ότι ιστορικά, το Ισραήλ πάντα υποστήριζε στρατιωτικά και με άλλα μέσα τους Κούρδους στο Ιράκ, τη Συρία, το Ιράν και ακόμα και στη Τουρκία. Πολύ πριν από την άνοδο του Ερντογάν στην Τουρκία, οι καλές σχέσεις του Ισραήλ με τους Κούρδους ήταν ένα από τα λίγα σημαντικά σημεία των διαφωνιών σε ό, τι ήταν γενικά μια υγιή σχέση μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ.
Σε περίπτωση που θα αναδυθεί ένα κουρδικό Κράτος στη Συρία και/ή το Ιράκ, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ θα έχουν ουσιαστικά έναν φίλο δι’ αντιπροσώπων κοντά σε δύο ιστορικούς αντιπάλους.
Παρά το γεγονός ότι σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφοριών και στρατιωτικής βοήθειας, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ διατηρούν πάντα μια στενή σχέση, διάφοροι πρόεδροι των ΗΠΑ είχαν κατά καιρούς απογοητευτεί τόσο σε προσωπικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο από ορισμένους ηγέτες του Ισραήλ.
Αν ένα Κουρδιστάν γίνει «δεύτερο Ισραήλ» των ΗΠΑ στην περιοχή, θα μπορούσε εν καιρώ να παρακάμψει το τελευταίο και να γίνει το νούμερο ένα πελατειακό κράτος των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή;
Αυτή είναι μια πραγματικότητα την οποία οι υπερβολικά ζηλιάρηδες, τυφλά αντι-άραβες Ισραηλινοί ηγέτες θα έπρεπε να εξετάσουν.
Υπάρχει μια σαφής πιθανότητα ότι εάν ένα κουρδικό κράτος δημιουργείται είτε στο Ιράκ είτε στη Συρία, ότι μόνο με μία απλή αψιμαχία μεταξύ ενός θερμόαιμου Ισραηλινού ηγέτη και ενός πρόεδρου των ΗΠΑ να μετατρέψει το λεγόμενο Κουρδιστάν σε υπ 'αριθμόν ένα σύμμαχο/πελάτη της Αμερικής στη Μέση Ανατολή.
Με αυτή την έννοια, η θέση του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε πραγματικά να αμφισβητηθεί, όχι από έναν εχθρό του Ισραήλ αλλά από μια ισχυρή συμμαχική οντότητα των ΗΠΑ.
Έγιναν όντως περίεργα πράγματα.
Η Τουρκία, η οποία σε όλη τη διάρκεια της σύγχρονης ύπαρξης της αντιστάθηκε στο κουρδικό εθνικισμό, έχει κάνει πλέον περισσότερα για να καταστεί δυνατή η πραγματική δυνατότητα ύπαρξης ενός κουρδικού κράτους στο Ιράκ και τη Συρία από τους άλλους περιφερειακούς παίκτες, οι περισσότεροι από τους οποίους αντιτίθενται στο κουρδικό εθνικισμό, με εξαίρεση του Ισραήλ και τώρα, ενδεχομένως, επιπροσθέτως και της Σαουδικής Αραβίας.
Αποσταθεροποιώντας τη Συρία και, σε μικρότερο βαθμό το Ιράκ, οι πολιτικές του Τούρκου πρόεδρου Ερντογάν, οι οποίες αποσταθεροποίησαν τη περιοχή στο σύνολό της, έχουν ενθαρρύνει τις κουρδικές προσκλήσεις για εθνικισμό στα σύνορα της Τουρκίας με τον μεγαλύτερο τρόπο, τουλάχιστον από το 1940.
Αλλά ακριβώς όπως η Τουρκία ήταν αποδεκτής στο τέλος μιας πιθανής δυσάρεστης περιφερειακής έκπληξης εν μέρει από τις πράξεις της, μπορεί έτσι και το Ισραήλ να βρεθεί στην ίδια θέση.
Βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, ένα επίδοξο κουρδικό κράτος θα ήταν φτωχότερο και θα εξαρτηθεί ακόμη περισσότερο από την Αμερική από το Ισραήλ, ως εκ τούτου, η κουρδική ηγεσία δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει την ισραηλινή σκληρή εκβιαστική γραμμή που ακολουθεί συχνά με πλήρη ατιμωρησία, παρότι λέγεται στην Ουάσιγκτον.
Το Ισραήλ έχει προχωρήσει μακριά, κυριολεκτικά φονικά , επειδή οι ΗΠΑ αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνταχθούν με το Ισραήλ, αδιάφορα με τα πόσα ψηφίσματα του ΟΗΕ παραβιάζει και με το πόσο επιθετική έγινε η δεξιά πτέρυγα της ηγεσίας του.
Ένα Κουρδιστάν μάλλον θα μετατοπίσει αυτή την ισορροπία με τρόπους που το Ισραήλ δεν μπορεί να προλάβει.
Ποιητική δικαιοσύνη; Ίσως, αλλά με ποιο κόστος για τον αραβικό κόσμο;
Ένα υπερβολικά υψηλό κόστος, αν με ρωτάτε.
Δημοσίευση σχολίου