Πληθαίνουν συνεχώς οι πληροφορίες που διακινούνται στα κοινωνικά δίκτυα, υποστηρίζουν ότι η σιιτική ένοπλη οργάνωση του Λιβάνου Χεζμπολάχ, η οποία πολεμάει στο πλευρό των κυβερνητικών δυνάμεων του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία, άρχισε να αποσύρει τις δυνάμεις της από τη χώρα, οι οποίες επιστρέφουν στον Λίβανο, διατηρώντας παρουσία μόνο στην πρωτεύουσα Δαμασκό και στον οδικό κόσμο που οδηγεί από εκεί στον Λίβανο.
Πρόκειται για μια μη επιβεβαιωμένη μέχρι στιγμής πληροφορία, η οποία όμως έχει λογική, ενώ θα έχει και επιπτώσεις, οπότε αξίζει κανείς να την εξετάσει ακόμα και ως δυνητική εξέλιξη, διότι αποτέλεσε πολλαπλασιαστή ισχύος για το συριακό καθεστώς, παρότι η κατάσταση στο έδαφος άλλαξε δραστικά από τη χρονική στιγμή της επέμβασης των ρωσικών δυνάμεων.
Αυτό όμως δεν θα πρέπει να συσκοτίσει το δεδομένο, ότι ο Άσαντ χωρίς τη Χεζμπολάχ, η οποία υποστηριζόταν από τους Ιρανούς, θα είχε χάσει πιθανώς το πόλεμο και η κατάσταση σήμερα θα ήταν εντελώς διαφορετική. Ποιοι όμως θα μπορούσαν να είναι οι λόγοι που θα μπορούσαν να έχουν οδηγήσει τη Χεζμπολάχ σε μια τέτοια απόφαση;
Ο πρώτος είναι… εντελώς αντικειμενικός και αφορά τη μεγάλη φθορά και καταπόνηση των δυνάμεών της, ανεξαρτήτως της ενίσχυσης που λαμβάνει με κάθε τρόπο από το Ιράν. Έχει καταβάλλει βαρύ φόρο αίματος αναμφισβήτητα και θεωρητικά τουλάχιστον είναι ευάλωτη σε ενδεχόμενη απόπειρα των Ισραηλινών να επιχειρήσουν με κάποιο πρόσχημα την εξουδετέρωσή της στρατιωτικά, ακριβώς επειδή βρίσκεται σε δύσκολη θέση.
Εδώ υπεισέρχεται ο αποτρεπτικός παράγων που συνιστούν οι ρωσικές δυνάμεις στην περιοχή και η απειλή κάθετης κλιμάκωσης και επέκτασης των συγκρούσεων που θα επέστρεφαν στο Ισραήλ ένα χειρότερο πρόβλημα από αυτό που θα επιχειρούσε να επιλύσει στρατιωτικά, «αγοράζοντας» χρόνο ηρεμίας, κάτι που κάνει στη σύντομη ιστορική του διαδρομή μέσω των πολεμικών συρράξεων…
Ένας δεύτερος λόγος αποχώρησης μπορεί να είναι το αποτέλεσμα προτροπής της Μόσχας με στόχο να κατευνάσει την Άγκυρα και την Ουάσιγκτον, προωθώντας έτσι τον στρατηγικό στόχο να επιτευχθεί με κάθε τρόπο κάποια μη στρατιωτική διευθέτηση της συριακής κρίσης, που θα επιτρέψει την ανάσχεση της οικονομικής αιμορραγίας, αλλά και μια καλή αρχή στις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες που θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για θετικές εξελίξεις και σε άλλα μέτωπα.
Θα μπορούσε σε αυτή την αναδίπλωση να συμφωνεί ακόμα και το Ιράν, παρά την πολύ επιθετική ρητορική που έχει υιοθετήσει το τελευταίο διάστημα, καθώς έτσι θα έστελνε ένα συγκεκαλυμμένο μήνυμα στην Ουάσιγκτον ότι υπάρχει περιθώριο συνδιαλλαγής για τα περιφερειακά ζητήματα ασφαλείας, αλλά και σε άλλους παράγοντες που ήταν παρόντες στη διαπραγμάτευση της πυρηνικής συμφωνίας, τη συνδρομή των οποίων είναι δεδομένο πως θα ζητήσει στο διπλωματικό παρασκήνιο, όπως π.χ. της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ήδη επωφελείται με χρυσοφόρα συμβόλαια όπως αυτό δεκάδων δισεκατομμυρίων για την προμήθεια επιβατικών αεροσκαφών.Οι Ιρανοί επιθυμούν αποκλιμάκωση των σχέσεων Ουάσιγκτον – Τεχεράνης, υπό κάποιες προϋποθέσεις, αν και η ευαίσθητη ισορροπία στην περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει εκ νέου διαταραχθεί, καθώς η πολιτική προσέγγισης του σιιτικού παράγοντα της κυβέρνησης Ομπάμα, δείχνει σταδιακά να αντικαθίσταται από μια «ευαισθησία» στις αντιρρήσεις του σουνιτικού κόσμου, δηλαδή μια εκ νέου προσέγγιση της Σαουδικής Αραβίας, η οποία εξαιρέθηκε από τη λίστα των χωρών, οι πολίτες των οποίων απαγορεύθηκε να εισέρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου