του Αλέν Φρασόν * , Le Monde (Γαλλία)
Ο Ντόναλντ Τραμπ κομπάζει: «Ο Πούτιν είπε πως είμαι διάνοια». Μεγάλο ψέμα. Άλλο ένα από τα ψέματα του υποψηφίου για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τον περασμένο Ιούνιο, ο Ρώσος πρόεδρος χαρακτήρισε τον Τραμπ «αξιόλογο και ταλαντούχο». Όχι διάνοια. Αλλά ο Τραμπ δεν ασχολείται με τέτοιες λεπτομέρειες. Δοξάζει χωρίς επιφυλάξεις τον ηγέτη του Κρεμλίνου. Γιατί;
Αν θέλουμε να είμαστε γενναιόδωροι, μπορούμε απλώς να μιλήσουμε για ομοιότητες ανάμεσα στις στρατηγικές σκέψεις των δύο ανδρών. Ο Τραμπ βρίσκει λογικό να υπερασπίζεται η Μόσχα τη «ζώνη επιρροής» της στη γειτονιά της. Οι χώρες που έχουν την ατυχία να ανήκουν σε αυτή τη ζώνη επιρροής, όπως η Ουκρανία ή η Γεωργία, έχουν περιορισμένη εθνική κυριαρχία. Αν φλερτάρουν υπέρμετρα με τη Δύση, ο Πούτιν αντιδρά – προσαρτώντας την Κριμαία, για παράδειγμα, και οργανώνοντας ένα αυτονομιστικό κίνημα στην ανατολική Ουκρανία. Ο Τραμπ δεν έχει πρόβλημα. Θεωρεί ότι μπορούμε να ξεχάσουμε την προσάρτηση της Κριμαίας και να άρουμε τις δυτικές κυρώσεις. Οι αμερικανορωσικές σχέσεις είναι πιο σημαντικές από τη βίαιη αλλαγή των ευρωπαϊκών συνόρων.
Οι Ρώσοι θεωρούν ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί τη μεγαλύτερη στρατηγική απειλή για τη χώρα τους. Ο Τραμπ, με τη σειρά του, κατηγορεί τους Ευρωπαίους εταίρους των Ηνωμένων Πολιτειών ότι δεν συμβάλλουν αρκετά στην κοινή στρατιωτική προσπάθεια και αρνείται να δεσμευτεί πως θα υπερασπιστεί όποιο μέλος της Συμμαχίας δεχθεί επίθεση. Εδώ μιλά ο επιχειρηματίας. Για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που ήταν ανέκαθεν πιο κοντά στο ΝΑΤΟ, ο «τραμπισμός» δεν είναι συνώνυμος μόνο με τον απομονωτισμό ή με μια στρατηγική επανάσταση. Ισοδυναμεί και με προδοσία.
Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών υπερασπίζεται όμως και κλασικές θέσεις του κόμματος. Καταγγέλλει, για παράδειγμα, τη συμφωνία του Ιουλίου του 2015 για τα πυρηνικά του Ιράν, χαρακτηρίζοντάς την θανάσιμη απειλή για το Ισραήλ. Θέλει να αυξήσει τον αμυντικό προϋπολογισμό, που είναι ήδη τεράστιος. Θεωρεί επίσης μύθο την κλιματική αλλαγή και υπόσχεται να πετάξει στον ποταμό Ποτομάκ τη σχετική συμφωνία του Παρισιού.
Η πρωτότυπη αυτή εξωτερική πολιτική συνδυάζεται με έναν αυξημένο οικονομικό προστατευτισμό. Όπως πάντα με τον Τραμπ, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα αξιοπιστίας. Όσο μιλάει, λέει ψέματα. Γνωρίζει καλά ότι η μόνη τηλεοπτική εκπομπή που μετράει είναι η εκπομπή της ημέρας. Η εκπομπή της περασμένης εβδομάδας δεν έχει καμιά σημασία. Το 2003, υποστήριζε τον πόλεμο κατά του Ιράκ. Σήμερα κατηγορεί τη Χίλαρι Κλίντον ότι τον ψήφισε. Το 2011 τασσόταν υπέρ της επέμβασης στη Λιβύη για να σταματήσει η σφαγή. Σήμερα κατηγορεί την αντίπαλό του, που ήταν τότε υπουργός Εξωτερικών, ότι υποστήριξε εκείνη την επέμβαση?
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έχει καμιά στρατηγική γραμμή. Αλλού πρέπει να αναζητηθούν οι λόγοι της έλξης που νιώθει για τον Ρώσο πρόεδρο. Ας αφήσουμε τις φήμες για τα επιχειρηματικά συμφέροντα που μπορεί να έχει στη Ρωσία. Αυτό που θαυμάζει ο Τραμπ στον Πούτιν είναι ο αυταρχισμός του. Την περασμένη εβδομάδα, ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος εξήρε τον ισχυρό έλεγχο που ασκεί ο Πούτιν στη χώρα του. Δεν βρήκε λέξη να πει για τον έλεγχο του Τύπου, της αστυνομίας, της δικαιοσύνης. Δεν έκανε κανένα σχόλιο για τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες των αντιπάλων ή για την απουσία ενός κράτους δικαίου στη Ρωσία. Το μόνο που έχει σημασία γι? αυτόν είναι η εικόνα του ηγέτη χωρίς αντιπάλους.
Ο Τραμπ υποστηρίζει τα βασανιστήρια για τους ύποπτους τρομοκρατίας. Εκφράζει τη λύπη του που η αμερικανική αστυνομία δεν αντιμετωπίζει τους διαδηλωτές με τη σκληρότητα που χαρακτήριζε παλιότερα τις μεθόδους της. Επιτίθεται στην ανεξαρτησία των δικαστών. Θέλει να κάνει ευκολότερη την προσαγωγή δημοσιογράφων στη δικαιοσύνη. Εδώ βρίσκονται προφανώς οι ομοιότητες ανάμεσα στους δύο άνδρες. «Το να θαυμάζεις τον Πούτιν σημαίνει να θαυμάζεις κάποιον που περιφρονεί τη δημοκρατία και τις ατομικές ελευθερίες» έγραψε πρόσφατα ο Πολ Κρούγκμαν στους Τάιμς της Νέας Υόρκης. «΄Η, ακριβέστερα, να τον θαυμάζεις ακριβώς επειδή τις περιφρονεί».
Ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται τόσο για την εξωτερική πολιτική του Πούτιν, όσο για την εικόνα της δύναμης, την απεικόνιση της αποφασιστικότητας, τις απλές επιλογές σε έναν πολύπλοκο κόσμο. Ο Ρώσος πρόεδρος «είναι πολύ μεγαλύτερος ηγέτης από τον δικό μας» διακηρύσσει. Αυτή η εμμονή με την ισχύ είναι ένα από τα γνωρίσματα της εποχής μας. Και ένα γνώρισμα όχι ακριβώς καθησυχαστικό.(Πηγή: Le Monde)
- Ο Αλέν Φρασόν είναι αρθρογράφος της Le Monde
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου