Ήμουν πάντα υπέρ μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά κατά της ΕΕ όπως είναι σήμερα, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής ομάδας ευρωπαϊκών χωρών και των εκπροσώπων τους (την Γραφειοκρατία των Βρυξελλών). Είναι απίστευτη και σκανδαλώδης η δυσανάλογη η πολιτική ισχύς εντός του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενός Δουκάτου (Λουξεμβούργου) και μίας χώρας (Βελγίου) με καμία γεωστρατηγική, πληθυσμιακή η οικονομική σημασία για την Ευρωπαϊκή Ένωση, πλην του ότι είναι λακέδες του Γαλλογερμανικού άξονα.
Σχολιάζει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Η λύση στην κακή Ευρώπη δεν είναι η έξοδος από την Ευρώπη αλλά η μετατροπή της σε αυτό που έπρεπε να είναι πάντα η Ευρώπη και δυστυχώς δεν είναι. Η λύση του διαλύουμε την Ευρώπη γιατί είναι μία κακή Ευρώπη, ισούται με το «Πονάει Κεφάλι, Κόβει Κεφάλι». Συγγνώμη κύριοι αλλά υπάρχουν και οι ασπιρίνες για τον πονοκέφαλο…
Οι θιασώτες του Brexit με τους Ευρωπαίους απομονωτιστές έχουν θεμελιώδεις διαφορές. Οι Εγγλέζοι ποτέ δεν ένιωσαν Ευρωπαίοι και αμφιβάλω εάν θα νιώσουν ποτέ. Επί εποχής Θάτσερ θυμάμαι τραπεζίτες και δικηγόρους στο City να είναι «κάθετα» αντίθετοι με το τούνελ της Μάγχης γιατί όταν θα ολοκληρωνόταν το έργο τότε η Αγγλία θα έπαυε να είναι νησί !!!
Στο υποσυνείδητό τους παραμένει ο φόβος από την εποχή του Ναπολέοντα, που ήθελε να κάνει ένα τούνελ κάτω από την Μάγχη για να κατακτήσει την Αγγλία (άλλος παλαβός κι αυτός). Ένα άλλο επιχείρημα που μου έλεγαν για την πιθανή αλλαγή του μετρικού συστήματος ήταν το Pint, το οποίο κατά σύμπτωση ισούται με 500 ml. (που ούτε καν αυτό δικό τους είναι, γιατί το μετρικό τους σύστημα έχει τις καταβολές του στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη).
Και μου έλεγαν, ότι αν αλλάξουν μετρικό σύστημα και αντί στο μπαρ να παραγγέλλουν «a Pint», να παραγγέλλουν «1/2 [half] a Litter», τότε η γεύση της μπύρας θα ήταν διαφορετική. Η ψυχολογία είναι ένας σημαντικός παράγοντας, αλλά εκτός του ψυχολογικού παράγοντα, η Αγγλία έχει θεμελιώδεις διαφορές κουλτούρας, μετρικού συστήματος, πολιτικού (Σύνταγμα που δεν έχουν) και νομικές (το Αγγλοσαξονικό Δίκαιο είναι τελείως διαφορετικό) με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Αν δούμε την πολιτική της Αγγλίας από το 1972 που έγινε μέλος της ΕΟΚ -πρώτα- και ΕΕ εν συνεχεία μέχρι σήμερα, θα δούμε ότι ήταν μία πολιτική «α λα καρτ», ήθελε μία Ευρώπη στα μέτρα της, μία Ευρώπη σαν το Commonwealth (Κοινοπολιτεία). Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι το Brexit δεν πρέπει να εκπλήσσει.
Χύθηκε πολύ μελάνι προ του δημοψηφίσματος από ειδικούς και μη, ότι το Brexit ήταν ένα σχέδιο του Αγγλοσαξονικού Άξονα για να χτυπήσει την Γερμανία. Με όπλο την απλή λογική και όχι ειδικές γνώσεις, θεωρώ ότι υπάρχουν άλλοι καλύτεροι τρόποι να το πετύχεις αυτό χωρίς αναγκαστικά να πυροβολείς τον εαυτό σου.
Η οικονομική ζημιά που θα υποστεί η Αγγλία από το Brexit δύσκολα θα αναπληρωθεί. Σίγουρα θα υπάρξουν επιπτώσεις και στην ΕΕ, αλλά η Ευρώπη θα τις ξεπεράσει γρηγορότερα και ευκολότερα από τη Βρετανία.
Και ω του θαύματος, οι ίδιοι κύκλοι που τα έλεγαν αυτά εχθές, μας λένε τώρα ότι ο Κάμερον με τον Ομπάμα συνωμοτούν πως θα ανατρέψουν το Αγγλικό Δημοψήφισμα μέχρι τον Οκτώβρη που αποχωρεί από την Πρωθυπουργία ο Κάμερον. Ήμαρτον κύριοι, η αντοχή μας στην ανοησία έχει όρια. Εν κατακλείδι, το Brexit, είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κανείς μαζί του, έχει την λογική του.
Ας δούμε όμως τώρα τους Ευρωπαίους απομονωτιστές. Προτείνουν να φύγουμε, να το κλείσουμε το μαγαζί. Και ποια είναι η αντιπρόταση τους; Καμιά, όλα τα θέματα και τα προβλήματά μας θα λυθούν από τη στιγμή που θα φύγουμε από την ΕΕ, κατ’ αυτούς.
Αποσιωπούν και αποφεύγουν να υπενθυμίσουν το πως ήταν η κάθε ευρωπαϊκή χώρα και ο λαός της ξεχωριστά πριν την Ένωση, κι ότι αυτό που προτείνουν είναι να ξαναγίνουμε αυτό από το οποίο προσπαθήσαμε και ακόμα προσπαθούμε να ξεφύγουμε.
Δεν συζητούν ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει και πως θα αλλάξει, αλλά πως θα την καταργήσουμε. Και τότε γιατί στον υπόλοιπο κόσμο γίνονται κινήσεις ομάδων χωρών να δημιουργήσουν Ενώσεις στα πρότυπα της Ευρώπης; Η ιδέα της Ένωσης Χωρών είναι καταπληκτική, το πρόβλημα της εφαρμογής αυτής της καταπληκτικής ιδέας είναι ο Εθνικός Εγωισμός.
Ο Εθνικός Εγωισμός που είναι τέκνο της Αυτοσυντήρησης είναι πανίσχυρος και κάπου εκεί χάνεται ο έλεγχος και η ισορροπία του Συνασπισμού Χωρών, που από ΕΕ μετατρέπεται σε Γερμανική Ευρώπη, δημιουργεί Συσπειρώσεις και Αντισυσπειρώσεις, Πυρήνες, Πόλους, Άξονες και όλα αυτά που φέρνουν την αποσύνθεση της Ένωσης ή του Συνασπισμού.
Είναι δύσκολο και παίρνει πολύ χρόνο να επιτύχεις και να διατηρήσεις τις απαραίτητες ισορροπίες σε ένα συνασπισμό, ένωση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Αν η ΕΕ ήταν μία Αγγλική Ευρώπη (το αντίστοιχο της Γερμανικής Ευρώπης), να είστε σίγουροι ότι το Brexit θα ήταν το πιο σαχλό ανέκδοτο που κυκλοφορεί. Προβλήματα διάσπασης και αποχώρησης υπάρχουν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και η Αγγλία με την αποχώρησή της φοβάμαι ότι άνοιξέ το κουτί της Πανδώρας.
Ας δούμε όμως πως είναι τα πράγματα σήμερα και πως θα έπρεπε να είναι. Το βασικό και θεσμικό πρόβλημα της ΕΕ είναι ότι οι αποφάσεις για την Ευρώπη και κατ’ επέκταση για την κάθε χώρα ξεχωριστά, λαμβάνονται από τα διάφορα «Eurogroup», αντί του Ευρωκοινοβουλίου.
Ο κ. Γιούνκερ μέσα στην ανοησία και την επιπολαιότητα που τον διακρίνει, έθεσε ένα θεμελιώδες ερώτημα. Τί γίνεται όταν μία χώρα έχει συμφωνήσει η υπογράψει μία σύμβαση και ο λαός με ένα δημοψήφισμα το ανατρέπει; Η απάντηση βρίσκεται στο ότι οι αποφάσεις για τις οποίες κόπτεται ο κ. Γιούνκερ και θέλει να προστατεύσει, είναι αποφάσεις ενός κλειστού κλαμπ χωρίς να ερωτηθούν οι ενδιαφερόμενοι.
Αν λοιπόν αυτές οι αποφάσεις είχαν ληφθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε ανοιχτές συνεδριάσεις, αντί του Eurogroup με κλειστές πόρτες, δεν θα μπορούσε να τις αμφισβητήσει κανείς, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να επιλέξει την πόρτα εξόδου από την ΕΕ, όπως έκαναν οι Εγγλέζοι.
Η Κομισιόν και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών πρέπει να έχουν μόνο εκτελεστικό και ελεγκτικό ρόλο, είναι αδιανόητο το ότι έχουν το δικαίωμα να παίρνουν αποφάσεις και να είναι φορέας πολιτικής. Τα προγράμματα χρηματοδότησης των υποανάπτυκτων περιφερειών της Ευρώπης δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται για την εξαγορά της ψήφου των μικρών χωρών στο Eurogroup, όπως κατά κόρον γίνεται μέχρι σήμερα.
Τα διάφορα προγράμματα χρηματοδότησης πρέπει να τίθενται υπό τον αυστηρό έλεγχο ειδικής υπηρεσίας της Κομισιόν, εν είδη Μνημονίου, για κάθε πρόγραμμα που χρηματοδοτείτε από τα ευρωπαϊκά ταμεία.
Η θέση του φερόμενου ΥΠΕΞ της ΕΕ πρέπει να υπάγεται στο Ευρωκοινοβούλιο και όχι στην Κομισιόν.
Η Ευρώπη πρέπει να έχει ενιαίο φορολογικό σύστημα, χωρίς εθνικά κόλπα με φορολογικά κίνητρα για να προσελκύουμε ξένες επενδύσεις εις βάρος των άλλων.
Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει κοινό εργατικό δίκαιο.
Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει ενιαίο αλλά συγχρόνως αποκεντρωμένα σύστημα ερευνητικών κέντρων, ώστε να μεγιστοποιήσει το τεχνολογικό της υπόβαθρο.
Η Ευρώπη, για λόγους ευνόητους, πρέπει να δημιουργήσει μία οικονομία που θα είναι ανταγωνιστική προς τον υπόλοιπο κόσμο και όχι μεταξύ των χωρών μελών. Αυτό απαιτεί συνενώσεις στην βιομηχανία αλλά και στον κλάδο υπηρεσιών που θα δημιουργήσουν παγκόσμιους παίκτες, ικανούς να αντιμετωπίσουν τον διεθνή ανταγωνισμό και να είναι κερδοφόροι. Δεν μπορεί τρίτες χώρες να κάνουν διεθνείς διαγωνισμούς και Ευρωπαϊκές Βιομηχανίες να κάνουν διπλές και τριπλές προσφορές γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες μέλη ανταγωνίζονται η μία την άλλη.
Μια μελλοντική Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει ενιαία αμυντική πολιτική και δομή, που θα έχει ως αποτέλεσμα τον Ευρωστρατό, ο οποίος θα αντικαταστήσει τους εθνικούς στρατούς στο ΝΑΤΟ (κάτι που πολέμησε λυσσαλέα η Βρετανία).
Τα οφέλη σε Πολιτικό και Αμυντικό επίπεδο μπορεί να τα αντιληφθεί και ο πλέον αδαής. Κατακόρυφη αύξηση του συναισθήματος ασφάλειας όλων των χωρών μελών, μείωση αμυντικών δαπανών, αύξηση επιχειρησιακής και στρατιωτικής ικανότητας της Ευρώπης, μεγάλο πολιτικό και διπλωματικό βάρος διεθνώς, διεθνείς διαπραγματεύσεις από θέση ισχύος κ.λπ.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι οι Αμερικανοί θα διαφωνούσαν με αυτό. Η θέση αυτή δείχνει τελείως παράλογη, οι ΗΠΑ θα είχαν κάθε συμφέρον στην υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου μιας και μία οργανωμένη Συμμαχική, αξιόμαχη και αξιόπιστη Στρατιωτική Δύναμη, θα την απάλλασσε από πολλά σοβαρά αμυντικά ζητήματα, αλλά και οικονομικά βάρη. Η Ευρώπη και η Αμερική είναι φύσει και θέσει σύμμαχοι και συμπληρωματικοί ο ένας του άλλου και όχι ανταγωνιστές.
Ο κατάλογος αυτός θα μπορούσε να πάει σε μάκρος, αλλά το σημείωμα αυτό έχει ως στόχο να αναδείξει κατευθύνσεις και στόχους και όχι να γίνει σύγγραμμα.
Η Ευρώπη εν τω μεταξύ πρέπει να σταματήσει να δέχεται νέα μέλη για τα επόμενα 20 χρόνια, ώστε να ολοκληρωθεί εσωτερικά με τα υπάρχοντα μέλη και λαούς. Ήδη, ο αριθμός των χωρών είναι υπερβολικός και δημιουργεί προβλήματα και δυσλειτουργίες.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Σχολιάζει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Η λύση στην κακή Ευρώπη δεν είναι η έξοδος από την Ευρώπη αλλά η μετατροπή της σε αυτό που έπρεπε να είναι πάντα η Ευρώπη και δυστυχώς δεν είναι. Η λύση του διαλύουμε την Ευρώπη γιατί είναι μία κακή Ευρώπη, ισούται με το «Πονάει Κεφάλι, Κόβει Κεφάλι». Συγγνώμη κύριοι αλλά υπάρχουν και οι ασπιρίνες για τον πονοκέφαλο…
Οι θιασώτες του Brexit με τους Ευρωπαίους απομονωτιστές έχουν θεμελιώδεις διαφορές. Οι Εγγλέζοι ποτέ δεν ένιωσαν Ευρωπαίοι και αμφιβάλω εάν θα νιώσουν ποτέ. Επί εποχής Θάτσερ θυμάμαι τραπεζίτες και δικηγόρους στο City να είναι «κάθετα» αντίθετοι με το τούνελ της Μάγχης γιατί όταν θα ολοκληρωνόταν το έργο τότε η Αγγλία θα έπαυε να είναι νησί !!!
Στο υποσυνείδητό τους παραμένει ο φόβος από την εποχή του Ναπολέοντα, που ήθελε να κάνει ένα τούνελ κάτω από την Μάγχη για να κατακτήσει την Αγγλία (άλλος παλαβός κι αυτός). Ένα άλλο επιχείρημα που μου έλεγαν για την πιθανή αλλαγή του μετρικού συστήματος ήταν το Pint, το οποίο κατά σύμπτωση ισούται με 500 ml. (που ούτε καν αυτό δικό τους είναι, γιατί το μετρικό τους σύστημα έχει τις καταβολές του στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη).
Και μου έλεγαν, ότι αν αλλάξουν μετρικό σύστημα και αντί στο μπαρ να παραγγέλλουν «a Pint», να παραγγέλλουν «1/2 [half] a Litter», τότε η γεύση της μπύρας θα ήταν διαφορετική. Η ψυχολογία είναι ένας σημαντικός παράγοντας, αλλά εκτός του ψυχολογικού παράγοντα, η Αγγλία έχει θεμελιώδεις διαφορές κουλτούρας, μετρικού συστήματος, πολιτικού (Σύνταγμα που δεν έχουν) και νομικές (το Αγγλοσαξονικό Δίκαιο είναι τελείως διαφορετικό) με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Αν δούμε την πολιτική της Αγγλίας από το 1972 που έγινε μέλος της ΕΟΚ -πρώτα- και ΕΕ εν συνεχεία μέχρι σήμερα, θα δούμε ότι ήταν μία πολιτική «α λα καρτ», ήθελε μία Ευρώπη στα μέτρα της, μία Ευρώπη σαν το Commonwealth (Κοινοπολιτεία). Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι το Brexit δεν πρέπει να εκπλήσσει.
Χύθηκε πολύ μελάνι προ του δημοψηφίσματος από ειδικούς και μη, ότι το Brexit ήταν ένα σχέδιο του Αγγλοσαξονικού Άξονα για να χτυπήσει την Γερμανία. Με όπλο την απλή λογική και όχι ειδικές γνώσεις, θεωρώ ότι υπάρχουν άλλοι καλύτεροι τρόποι να το πετύχεις αυτό χωρίς αναγκαστικά να πυροβολείς τον εαυτό σου.
Η οικονομική ζημιά που θα υποστεί η Αγγλία από το Brexit δύσκολα θα αναπληρωθεί. Σίγουρα θα υπάρξουν επιπτώσεις και στην ΕΕ, αλλά η Ευρώπη θα τις ξεπεράσει γρηγορότερα και ευκολότερα από τη Βρετανία.
Και ω του θαύματος, οι ίδιοι κύκλοι που τα έλεγαν αυτά εχθές, μας λένε τώρα ότι ο Κάμερον με τον Ομπάμα συνωμοτούν πως θα ανατρέψουν το Αγγλικό Δημοψήφισμα μέχρι τον Οκτώβρη που αποχωρεί από την Πρωθυπουργία ο Κάμερον. Ήμαρτον κύριοι, η αντοχή μας στην ανοησία έχει όρια. Εν κατακλείδι, το Brexit, είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κανείς μαζί του, έχει την λογική του.
Ας δούμε όμως τώρα τους Ευρωπαίους απομονωτιστές. Προτείνουν να φύγουμε, να το κλείσουμε το μαγαζί. Και ποια είναι η αντιπρόταση τους; Καμιά, όλα τα θέματα και τα προβλήματά μας θα λυθούν από τη στιγμή που θα φύγουμε από την ΕΕ, κατ’ αυτούς.
Αποσιωπούν και αποφεύγουν να υπενθυμίσουν το πως ήταν η κάθε ευρωπαϊκή χώρα και ο λαός της ξεχωριστά πριν την Ένωση, κι ότι αυτό που προτείνουν είναι να ξαναγίνουμε αυτό από το οποίο προσπαθήσαμε και ακόμα προσπαθούμε να ξεφύγουμε.
Δεν συζητούν ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει και πως θα αλλάξει, αλλά πως θα την καταργήσουμε. Και τότε γιατί στον υπόλοιπο κόσμο γίνονται κινήσεις ομάδων χωρών να δημιουργήσουν Ενώσεις στα πρότυπα της Ευρώπης; Η ιδέα της Ένωσης Χωρών είναι καταπληκτική, το πρόβλημα της εφαρμογής αυτής της καταπληκτικής ιδέας είναι ο Εθνικός Εγωισμός.
Ο Εθνικός Εγωισμός που είναι τέκνο της Αυτοσυντήρησης είναι πανίσχυρος και κάπου εκεί χάνεται ο έλεγχος και η ισορροπία του Συνασπισμού Χωρών, που από ΕΕ μετατρέπεται σε Γερμανική Ευρώπη, δημιουργεί Συσπειρώσεις και Αντισυσπειρώσεις, Πυρήνες, Πόλους, Άξονες και όλα αυτά που φέρνουν την αποσύνθεση της Ένωσης ή του Συνασπισμού.
Είναι δύσκολο και παίρνει πολύ χρόνο να επιτύχεις και να διατηρήσεις τις απαραίτητες ισορροπίες σε ένα συνασπισμό, ένωση ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε. Αν η ΕΕ ήταν μία Αγγλική Ευρώπη (το αντίστοιχο της Γερμανικής Ευρώπης), να είστε σίγουροι ότι το Brexit θα ήταν το πιο σαχλό ανέκδοτο που κυκλοφορεί. Προβλήματα διάσπασης και αποχώρησης υπάρχουν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και η Αγγλία με την αποχώρησή της φοβάμαι ότι άνοιξέ το κουτί της Πανδώρας.
Ας δούμε όμως πως είναι τα πράγματα σήμερα και πως θα έπρεπε να είναι. Το βασικό και θεσμικό πρόβλημα της ΕΕ είναι ότι οι αποφάσεις για την Ευρώπη και κατ’ επέκταση για την κάθε χώρα ξεχωριστά, λαμβάνονται από τα διάφορα «Eurogroup», αντί του Ευρωκοινοβουλίου.
Τα Eurogroup θα έπρεπε να έχουν τεχνικό ρόλο και να καταθέτουν προτάσεις που θα εγκρίνει το Ευρωκοινοβούλιο και όχι να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή και το μέλλον των Ευρωπαίων σε κλειστές Συνεδριάσεις. Οι Θεσμοί της Ευρώπης πρέπει να είναι ανοιχτοί και ελεγχόμενοι, όπως γίνεται με όλους τους θεσμούς σε κάθε χώρα-μέλος και όχι μία συναλλαγή πίσω από κλειστές πόρτες.
Αν λοιπόν αυτές οι αποφάσεις είχαν ληφθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε ανοιχτές συνεδριάσεις, αντί του Eurogroup με κλειστές πόρτες, δεν θα μπορούσε να τις αμφισβητήσει κανείς, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να επιλέξει την πόρτα εξόδου από την ΕΕ, όπως έκαναν οι Εγγλέζοι.
Η Κομισιόν και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών πρέπει να έχουν μόνο εκτελεστικό και ελεγκτικό ρόλο, είναι αδιανόητο το ότι έχουν το δικαίωμα να παίρνουν αποφάσεις και να είναι φορέας πολιτικής. Τα προγράμματα χρηματοδότησης των υποανάπτυκτων περιφερειών της Ευρώπης δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται για την εξαγορά της ψήφου των μικρών χωρών στο Eurogroup, όπως κατά κόρον γίνεται μέχρι σήμερα.
Τα διάφορα προγράμματα χρηματοδότησης πρέπει να τίθενται υπό τον αυστηρό έλεγχο ειδικής υπηρεσίας της Κομισιόν, εν είδη Μνημονίου, για κάθε πρόγραμμα που χρηματοδοτείτε από τα ευρωπαϊκά ταμεία.Η θέση του φερόμενου ΥΠΕΞ της ΕΕ πρέπει να υπάγεται στο Ευρωκοινοβούλιο και όχι στην Κομισιόν.
Η Ευρώπη πρέπει να έχει ενιαίο φορολογικό σύστημα, χωρίς εθνικά κόλπα με φορολογικά κίνητρα για να προσελκύουμε ξένες επενδύσεις εις βάρος των άλλων.
Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει κοινό εργατικό δίκαιο.
Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει ενιαίο αλλά συγχρόνως αποκεντρωμένα σύστημα ερευνητικών κέντρων, ώστε να μεγιστοποιήσει το τεχνολογικό της υπόβαθρο.
Η Ευρώπη, για λόγους ευνόητους, πρέπει να δημιουργήσει μία οικονομία που θα είναι ανταγωνιστική προς τον υπόλοιπο κόσμο και όχι μεταξύ των χωρών μελών. Αυτό απαιτεί συνενώσεις στην βιομηχανία αλλά και στον κλάδο υπηρεσιών που θα δημιουργήσουν παγκόσμιους παίκτες, ικανούς να αντιμετωπίσουν τον διεθνή ανταγωνισμό και να είναι κερδοφόροι. Δεν μπορεί τρίτες χώρες να κάνουν διεθνείς διαγωνισμούς και Ευρωπαϊκές Βιομηχανίες να κάνουν διπλές και τριπλές προσφορές γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες μέλη ανταγωνίζονται η μία την άλλη.Μια μελλοντική Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει ενιαία αμυντική πολιτική και δομή, που θα έχει ως αποτέλεσμα τον Ευρωστρατό, ο οποίος θα αντικαταστήσει τους εθνικούς στρατούς στο ΝΑΤΟ (κάτι που πολέμησε λυσσαλέα η Βρετανία).
Τα οφέλη σε Πολιτικό και Αμυντικό επίπεδο μπορεί να τα αντιληφθεί και ο πλέον αδαής. Κατακόρυφη αύξηση του συναισθήματος ασφάλειας όλων των χωρών μελών, μείωση αμυντικών δαπανών, αύξηση επιχειρησιακής και στρατιωτικής ικανότητας της Ευρώπης, μεγάλο πολιτικό και διπλωματικό βάρος διεθνώς, διεθνείς διαπραγματεύσεις από θέση ισχύος κ.λπ.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι οι Αμερικανοί θα διαφωνούσαν με αυτό. Η θέση αυτή δείχνει τελείως παράλογη, οι ΗΠΑ θα είχαν κάθε συμφέρον στην υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου μιας και μία οργανωμένη Συμμαχική, αξιόμαχη και αξιόπιστη Στρατιωτική Δύναμη, θα την απάλλασσε από πολλά σοβαρά αμυντικά ζητήματα, αλλά και οικονομικά βάρη. Η Ευρώπη και η Αμερική είναι φύσει και θέσει σύμμαχοι και συμπληρωματικοί ο ένας του άλλου και όχι ανταγωνιστές.Ο κατάλογος αυτός θα μπορούσε να πάει σε μάκρος, αλλά το σημείωμα αυτό έχει ως στόχο να αναδείξει κατευθύνσεις και στόχους και όχι να γίνει σύγγραμμα.
Η Ευρώπη εν τω μεταξύ πρέπει να σταματήσει να δέχεται νέα μέλη για τα επόμενα 20 χρόνια, ώστε να ολοκληρωθεί εσωτερικά με τα υπάρχοντα μέλη και λαούς. Ήδη, ο αριθμός των χωρών είναι υπερβολικός και δημιουργεί προβλήματα και δυσλειτουργίες.
Έχουμε ανάγκη μιας διαφορετικής Ευρώπης γιατί η σημερινή Ευρώπη είναι αποτέλεσμα φτηνών συμβιβασμών και στερείται οράματος. Μία τέτοια Ευρώπη θα έκανε την κάθε χώρα-μέλος, ανεξαρτήτως μεγέθους, να νιώθει ότι η ΕΕ είναι το σπίτι της.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου