Οι εξελίξεις στο Αιγαίο τις τελευταίες ημέρες (συνεχείς παραβιάσεις μεγάλου αριθμού τουρκικών πολεμικών αεροσκαφών), αλλά και η χθεσινή τουρκική ΝΟΤΑΜ που απαιτεί το μισό Αιγαίο μέχρι τα τέλη του 2015, για πραγματοποίηση τουρκικών ασκήσεων με πραγματικά πυρά, κάθε άλλο παρά ευοίωνες δείχνουν και κάθε άλλο παρά στο πνεύμα της ελληνοτουρκικής φιλίας βαδίζουν.Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Όπως επισημαίνεται από την Αθήνα, η Τουρκία:
- Δεσμεύει εξ ολοκλήρου μια τεράστια περιοχή του ελληνικού FIR, όπου μόνο η Ελλάδα έχει δικαίωμα να εκδίδει ΝΟΤΑΜ.
- Συνήθως η Τουρκία δέσμευε περιοχές για μικρό χρονικό διάστημα, τώρα όμως ο χρονικός ορίζοντας, μέχρι τις 31-12- 2015 είναι πρωτοφανής.
- Η χάραξη του πεδίου βολής αποκόπτει το βόρειο από το νότιο Αιγαίο
- Η χάραξη επηρεάζει καθοριστικά τους αεροδιαδρόμους g-33 και N -130 δημιουργώντας προβλήματα ή και κινδύνους στις αερομεταφορές.
- Η καταληκτική γραμμή χάραξης, δεν περνά μόνο από διεθνή εναέριο χώρο και διεθνή ύδατα, αλλά και από εθνικό εναέριο χώρο και εθνικά χωρικά ύδατα, αλλά κυρίως συμπεριλαμβάνει έδαφος της Λήμνου. Πρακτικά αυτό σημαίνει απειλή πολέμου, γιατί αν δεν πρόκειται περί αβλεψίας των Τούρκων η απειλή είναι ιδιαζόντως μεγάλη. Γιατί θεωρητικά τμήμα του εδάφους, νοτιοανατολικά της Λήμνου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πεδίο βολής, για τα τουρκικά αεροσκάφη.
- Παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο.
Τέλος, η νέα αυτή τουρκική πρόκληση έρχεται λίγα μόνο 24ωρα από απαίτηση της Άγκυρας στο ιταλικό πλοίο Explora να ζητήσει την άδειά της προκειμένου να εκτελέσει έργο πόντισης οπτικών ινών νότια της Κρήτης, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Η κυβέρνηση, μετά από συνεννόηση του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα και του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, προέβη σε εντονότατα διαβήματα στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τον ICAO και τον ΟΗΕ. Το βράδυ (χθες 1/3/2015), επιδόθηκε η απορριπτική απάντηση και στην Άγκυρα και μάλιστα σε υψηλούς τόνους, όπως ανέφεραν διπλωματικές πηγές.
Η συγκεκριμένη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας έχει σαφείς στοχεύσεις, οι οποίες πηγάζουν από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η τουρκική κυβέρνηση. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την «λειτουργία» της σημερινής Τουρκίας, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας την ιστορία της, την σημερινή γεωπολιτική της θέση, την οικονομία της, την χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής και, φυσικά, την «φύση» της σημερινής πολιτικής της ηγεσίας.
Ξεκινώντας από την σημερινή πολιτική ηγεσία της γείτονος, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως ο Ταγίπ Ερντογάν (ο οποίος κυβερνά επί της ουσίας την Τουρκία) είναι ένας άνθρωπος – πολιτικός με υπέρμετρες φιλοδοξίες, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που διπλωμάτες δυτικών χωρών τον χαρακτήρισαν ως ημιπαράφρονα! Επιθυμεί να επανιδρύσει την οθωμανική αυτοκρατορία και ο ίδιος να απολαύσει την θέση του μεγάλου ηγέτη. Με δεδομένη αυτή την στόχευση, αλλά και με δεδομένη την πολύ σοβαρή ασθένεια του τούρκου προέδρου, ο χρόνος δείχνει να πιέζει αφόρητα για την πραγματοποίηση αυτού του «ονείρου». Εξάλλου, οι δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν, αλλά και πλήθους πολιτικών προσώπων της Τουρκίας, είναι πολύ σαφείς: Το 2023 η Τουρκία θα είναι και πάλι μία μεγάλη χώρα, μία μεγάλη δύναμη, μία νέα οθωμανική αυτοκρατορία.
Για να μπορέσει να επιτευχθεί αυτό το «όνειρο», όμως, η Τουρκία τα τελευταία χρόνια προχώρησε σε μία σειρά από «ανοίγματα» προς τις γειτονικές της (και όχι μόνο) χώρες, είτε με το περίφημο (και αποτυχημένο) «δόγμα Νταβούτογλου», είτε με επιθετική προσανατολισμένη πολιτική (ήπιας ή βίαιης μορφής) προς όλες τις γειτονικές χώρες, τις οποίες η τουρκική ηγεσία βλέπει ως «ζωτικούς χώρους». Οι συνεχείς αποτυχίες, όμως, μείωσαν κατά πολύ το «κύρος» του Ερντογάν, ο οποίος κινούμενος στα άκρα και ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί βιώνει μία (κατά τα φαινόμενα) δυσάρεστη κατάσταση έως και απομόνωση από το διεθνές περιβάλλον.
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, δυστυχώς για την Άγκυρα, απέτυχε οικτρά και σπατάλησε πακτωλούς χρημάτων δημιουργώντας έναν επιπλέον κίνδυνο στην οικονομία της χώρας, ενώ οι σχέσεις με τους τζιχαντιστές και το «Ισλαμικό Κράτος» επεκτάθηκαν και στο εσωτερικό της χώρας, δημιουργώντας ανασφάλεια τόσο στους Τούρκους πολίτες όσο και στους υποψήφιους τουρίστες, με αποτέλεσμα η μείωση του τουρισμού να πλήττει περαιτέρω την οικονομία που απειλείται πλέον με κατάρρευση και (μέχρι στιγμής) διασώζεται από το παράνομο εμπόριο πετρελαίου (κυρίως με τους τζιχαντιστές) και από την εισροή τεράστιων κεφαλαίων από ισλαμιστικές ριζοσπαστικές αραβικές χώρες (π.χ. Κατάρ).
Η γεωπολιτική θέση της Τουρκίας, προσδίδει μία σειρά από «πλεονεκτήματα» και «βοηθήματα» (πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά κ.α.) από την πλευρά της Δύσης. Όμως, τα παιχνίδια του Ερντογάν με «ανοίγματα» της Τουρκίας προς την Ρωσία του Πούτιν (μέσα στα πλαίσια ενός επικίνδυνου ανατολίτικου παζαριού), αλλά και πρότερες αδιανόητες αποφάσεις της Τουρκίας (άρνηση χρήσης αεροδρομίων από το ΝΑΤΟ), έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα επιφυλακτικότητας στις δυτικές χώρες (κυρίως από τις ΗΠΑ δεν μπορούν να διανοηθούν την απώλεια της Τουρκίας από τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ), οι οποίες μέχρι στιγμής αντιδρούν σχετικά ήπια, κλείνοντας τα μάτια στις επικίνδυνες ακροβατικές κινήσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, που αρχίζει πλέον να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα είναι σε (γεωπολιτική) θέση να λύσει (βλ. Κύπρος, Ισραήλ, Λιβύη, Κουρδικό, τζιχαντιστές κ.α.).
Την ίδια στιγμή, η κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας είναι ιδιαίτερα άσχημη και το κυβερνών κόμμα, παρά τις νίκες του στην κάλπη, κατορθώνει να επιβιώνει λόγω της κατακόρυφης αύξησης της αστυνόμευσης, της υπερλειτουργίας των μυστικών υπηρεσιών στο εσωτερικό της Τουρκίας, του επιβαλλόμενου (στα όρια της δικτατορίας) ισλαμισμού και εν γένει ενός κλίματος τρομοκράτησης των τούρκων πολιτών που δεν έχουν περιθώρια αντίδρασης εξαιτίας του «εθνικού μωσαϊκού» της τουρκικής κοινωνίας.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί η ιστορική συμπεριφορά της γείτονος, η οποία χαρακτηρίσθηκε επαρκέστατα ως «χώρα που δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο». Επίσης, η Τουρκία είναι μία χώρα που ιστορικά κινήθηκε στα πλαίσια της συμμαχίας με ισχυρές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενη στον μέγιστο βαθμό –και σε αγαστή συνεργασία με αυτές- το «κλίμα» που ανέπτυσσε μαζί τους (βλ. βόρεια Συρία, Κύπρος, Κουρδικό, Θράκη κ.α.). Μέσα στους ιστορικούς συμμάχους της γείτονος βρίσκονται η Μεγάλη Βρετανία, οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Και η ύπαρξη ιδιαίτερα της Γερμανίας, στην ομάδα των τουρκικών συμμάχων, είναι αυτή που πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα την σημερινή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Κι αυτό, επειδή η Γερμανία έχει ξεκαθαρίσει (με μία ομάδα κρατών της βόρειας Ευρώπης) τη θέση της απέναντι στην Ελλάδα. Και η θέση αυτή, παρά τα όσα κάποιοι μπορεί να ισχυρίζονται, κάθε άλλο παρά φιλική δεν είναι, αφού νιώθει πως κινδυνεύει (ιστορικά για δεύτερη φορά) να χάσει την κυριαρχία της στην Ευρώπη. Και αυτός ο κίνδυνος για τον γερμανικό σωβινισμό είναι απαράδεκτος. Είναι αδιανόητο η μικρή Ελλάδα να απειλεί την γερμανική ισχύ! Είναι κάτι περισσότερο από αδιανόητο η ανίσχυρη Ελλάδα να απειλεί το γερμανικό γόητρο!!!
Όπως είχαμε γράψει προ ημερών, επειδή, λοιπόν, η Γερμανία δεν μπορεί να «χτυπήσει» την Ελλάδα (κάτι τέτοιο θα έβαζε σε πολύ μεγάλες σκέψεις τους ευρωπαϊκούς λαούς και θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην διάλυση της Ευρωζώνης, πιθανότατα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης) με κίνδυνο να χάσει όλα τα οφέλη που σήμερα αποκομίζει από το «στέγνωμα» της Ευρώπης…
Αλλά κι επειδή ταυτόχρονα οι ΗΠΑ «ένιωσαν» πως η Ελλάδα ενδέχεται να «κοιτάξει» προς την Ρωσία του Πούτιν ή προς την Κίνα, κάτι το οποίο είναι μη συζητήσιμο από την πλευρά της Ουάσιγκτον, η οποία έχει επενδύσει γεωστρατηγικά πάρα πολλά στο «τόξο» Ουκρανία – Ελλάδα – Κύπρος – Ιράκ…
Εμφανίζεται το «μαντρόσκυλο», ο «μπαμπούλας» της περιοχής, η Τουρκία, που πρόθυμα μπορεί να αναλάβει την «βρώμικη δουλειά», αφού θα έχει εξασφαλίσει την ανοχή (έστω για ένα μέγιστο διάστημα 48 ωρών) των ισχυρών ιστορικών της συμμάχων, που θα την βοηθήσουν (με γραφειοκρατική καθυστέρηση) να κατορθώσει μία υπερπολύτιμη νίκη για το τουρκικό γόητρο, για την συνέχιση του οράματος της οθωμανικής αυτοκρατορίας, για την επιβολή εσωτερικής ειρήνης μέσω της συσπείρωσης των τούρκων πολιτών (αποτέλεσμα ενός θερμού επεισοδίου με την Ελλάδα).
Η παραπάνω ανάλυση είναι επιγραμματική, αλλά καταδεικνύει το γιατί και το πώς η Τουρκία μπορεί να κινηθεί κατά της Ελλάδας. Υπό φυσιολογικές συνθήκες μία τέτοια κίνηση θα ήταν αδιανόητη, αφού ένα θετικό για την Τουρκία αποτέλεσμα είναι απίθανο να επιτευχθεί (εξαιτίας κυρίως της αμυντικής διάταξης του Ελληνικού στρατού), ενώ είναι βέβαιο πως θα επιφέρει τεράστια πλήγματα στην τουρκική οικονομία, την οποία θα οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση…
Και όμως, οι σημερινές συνθήκες δείχνουν να είναι ιδιαίτερα ευνοϊκές για την Τουρκία. Αφού, επιπλέον, υπάρχει και μία άπειρη νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, οι αντιδράσεις της οποίας ενδεχομένως να μην είναι άμεσες, αφού βασικό δόγμα – πολιτική θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η συζήτηση με τον προκλητικό γείτονα Ερντογάν, χρησιμοποιώντας το διεθνές δίκαιο (που δεν αναγνωρίζει η Τουρκία) και διεθνή όργανα (που θα έχουν ήδη συνταχθεί δια της σιωπής τους με την Τουρκία)… Και αυτή ακριβώς η δογματική θέση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα (η κυβέρνηση του οποίου έχει να αντιμετωπίσει και ένα εσωτερικό "μαύρο μέτωπο" φιλομνημονιακών πολιτικών), αποτελεί ένα επιπλέον στρατηγικό πλεονέκτημα για την Τουρκία, η οποία δεν είναι διόλου δύσκολο από τις έμμεσες απειλές να περάσει σε «έμπρακτες ενέργειες» επί του Αιγαίου, θέτοντας επί της ουσίας (το κυρίως ζητούμενο για την ίδια), μέρος της ΑΟΖ του Καστελλόριζου, αλλά και τον θαλάσσιο έλεγχο κάποιων νησίδων ή νησιών του Αιγαίου…
Τα γεγονότα, ως έχουν, οδηγούν σε μία ελληνοτουρκική σύγκρουση, η οποία έστω και περιορισμένη θα μεταβάλει ριζικά την ευρύτερη περιοχή και φυσικά τις άμεσα εμπλεκόμενες χώρες. Αν και δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί χρονικά το επικείμενο ελληνοτουρκικό επεισόδιο, προβλέπεται πως οι επόμενοι μήνες θα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. Ο δε Μάρτιος (έως το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου) ενδεχομένως να «βάλει φωτιά» στις εξελίξεις στο εσωτερικό της Ελλάδας, εξαναγκάζοντας την κυβέρνηση Τσίπρα σε πτώση (μετά από μία εθνική ήττα) και στην συνέχεια την δημιουργία μίας νέας κυβέρνησης (απόλυτα αρεστής σε ΗΠΑ και Γερμανία), που πιθανότατα θα ονομαστεί σε «εθνική κυβέρνηση»…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου