Έχουν περάσει 13, σχεδόν, χρόνια από τότε που οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στην τρομοκρατία. Η κυβέρνηση Μπους, μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001είχε αποφασίσει να συντρίψει την τρομοκρατία, ανακαλύπτοντας και ξεριζώνοντας και την παραμικρή διασύνδεση, σε περίπου 83 χώρες της υφηλίου. Στην πραγματικότητα και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, καταλήγουμε τελικά στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος «κατά του τρόμου», εξελίχθηκε σε… πόλεμο τρόμου, από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, μέχρι τη Σομαλία.
Του Παντελή Καρύκα
Περιοχές ολόκληρες αποσταθεροποιήθηκαν και, ο βασικός, υποτίθεται, αντίπαλος των Αμερικανών, η αλ Κάιντα, όχι μόνο, τελικά, δεν εξουδετερώθηκε, αλλά αντίθετα αναζωογονήθηκε, παρά την ασφυκτική πίεση, χάρη σε αμερικανικές αστοχίες. Οι αμερικανικές αυτές αστοχίες, στην πραγματικότητα, οδήγησαν στην ενίσχυση της αλ Κάιντα και γενικά των φανατικών ισλαμικών, εξτρεμιστικών οργανώσεων, παγκοσμίως και ειδικά στη Μέση Ανατολή, μια από τις πλέον ευαίσθητες περιοχές του πλανήτη.
Τυπικό παράδειγμα αποτελεί ο πόλεμος του Αφγανιστάν, όπου οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, παρασύρθηκαν σε έναν πόλεμο, τον οποίο δεν μπορούσαν να κερδίσουν. Απόδειξη δε τούτου είναι η αποχώρηση των δυνάμεών τους. Η δε κατάσταση που αφήνουν πίσω τους μόνο σταθερή δεν είναι. Στο Αφγανιστάν η αμερικανική στρατηγική απέτυχε παταγωδώς σε κάθε επίπεδο, στρατιωτικό και πολιτικό.
Τα πράματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά στο Ιράκ. Ίσως μάλιστα να είναι ή να εξελιχθούν ακόμα χειρότερα εκεί. Ο διακηρυγμένος πολιτικός στόχος (τονίζεται το περί… διακήρυξης) των Αμερικανών να εγκαταστήσουν δημοκρατική κυβέρνηση και στη χώρα αυτή απέτυχε. Αλλά και στρατιωτικά, αμέσως μετά την αποχώρηση των δυνάμεών τους από το Ιράκ, κάθε έλεγχος χάθηκε. Οι αντίρροπες δυνάμεις που υπήρχαν πάντα, ξέσπασαν. Το κερασάκι δε στην τούρτα ήρθε με τον πόλεμο στην Συρία, ίσως την πλέον άστοχη αμερικανική κίνηση, ακόμα πιο άστοχη και από την μεταφορά της «Αραβικής ‘Άνοιξης» στην Αίγυπτο. Γιατί στην Αίγυπτο, έστω και οριακά, έστω και μέσω της επιβολής δικτατορίας, ουσιαστικά, ο έλεγχος, τελικά, δεν χάθηκε.
Στο Ιράκ όμως η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο και το μόνο τμήμα της χώρας που έχει, αυτή τη στιγμή, μια μορφή οργανωμένης πολιτικής και κοινωνικής ζωής είναι η Αυτόνομη Κουρδική περιοχή. Στην υπόλοιπή χώρα οι συγκρούσεις μαίνονται, συγκρούσεις ανάμεσα στις αφημένες στην τύχη τους δυνάμεις της φιλοδυτικής, δημοκρατικής, υποτίθεται, κυβέρνησης (σιιτική με ειδική σχέση με την Τεχεράνη) και της αλ Κάιντα, η οποία κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος της χώρας, έχοντας φτάσει στις πύλες της Βαγδάτης.
Αν το γεγονός αυτό συνδυαστεί με τις εξελίξεις στην Συρία, φαίνεται ξεκάθαρα που οδηγείται ολόκληρη η Μέση Ανατολή, σε ανεξέλεγκτη ανάφλεξη. Κι αυτό γιατί οι ίδιοι οι Αμερικανοί, οι οποίοι πολεμούσαν κατά της αλ Κάιντα, μέχρι το 2011, όχι απλώς της επέτρεψαν, αλλά οι ίδιοι την έριξαν – έστω δια της μη σαφούς εναντίωσης – στη μάχη κατά του ανεπιθύμητου καθεστώτος Άσαντ, έχοντας την εντύπωση ότι είναι σε θέση να ελέγξουν το άγριο άτι του φανατικού Ισλάμ.
Αυτή τη στιγμή όμως είναι πασιφανές ότι οι Αμερικανοί έχουν, λιγότερο ή περιασσότερο, «χάσει την μπάλα». Η πολιτική τους έχει περιέλθει σε αδιέξοδο και το μόνο που κάνουν είναι να πελαγοδρομούν μεταξύ Συρίας και Ουκρανίας, επιχειρώντας να ανακτήσουν το χαμένο τους κύρος, με εντελώς λανθασμένο πιστεύουμε τρόπο.
Άσχετα με τις όποιες καλές προθέσεις του προέδρου Ομπάμα, έτσι όπως η κατάσταση αφέθηκε να εξελιχθεί, δεν προϊδεάζει για οτιδήποτε θετικό. Τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν, λόγω της αδυναμίας της μόνης παγκόσμια υπερδύναμης να ξεπεράσει τα εσωτερικά της στεγανά και να αναλάβει πραγματικά εποικοδομητική δράση.
Αν ο πόλεμος στην Συρία δεν τερματιστεί σύντομα είναι πιθανόν οι φανατικοί ισλαμιστές να καταφέρουν να κυριαρχήσουν και στο Ιράκ. Τότε, τι θα πράξουν οι ΗΠΑ, θα πραγματοποιήσουν μήπως νέα στρατιωτική επέμβαση; Οι εξελίξεις στο Ιράκ είναι αλληλένδετες με αυτές στη Συρία, οι οποίες όμως με την σειρά τους, σχετίζονται άμεσα με αυτές της Ουκρανίας. Το παιχνίδι πλέον δεν είναι τοπικό, αλλά η κρίση, δυστυχώς επεκτείνεται, θυμίζοντας, σε κάποια σημεία τον Αύγουστο του 1914, όταν, η μια μετά την άλλη, όλες οι χώρες υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν.
Αν δεν κλείσουν σύντομα τα ανοιχτά μέτωπα, δυστυχώς όλα είναι πιθανά.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου