Άνω-κάτω έγινε ξανά το πολιτικό σκηνικό της χώρας, εξαιτίας της αποστροφής του λόγου του Γιάννη Δραγασάκη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει «whatever it takes» (ό,τι χρειαστεί) σε περίπτωση που αντιμετωπίσει – ως κυβέρνηση – πρόβλημα με τους εταίρους που θα στυλώσουν τα πόδια αρνούμενοι να αποδεχθούν τη χαλάρωση της λιτότητας και εμμείνουν στη σημερινή πολιτική, παρότι από ολοένα και περισσότερες πλευρές οι ενστάσεις εξακολουθούν να συσσωρεύονται.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Όπως διευκρινίζεται, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφύγει στην ψήφο του λαού, σε δημοψήφισμα, ώστε η ελληνική κοινωνία να αποφασίσει για το τι θα πρέπει να γίνει, εάν δηλαδή η «συνταγή» των εταίρων της χώρας θα εγκριθεί ή θα απορριφθεί. Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί και η διευκρίνιση στενών συνεργατών του Αλέξη Τσίπρα, ότι σε τυχόν δημοψήφισμα, το ερώτημα δεν θα αφορά την αποχώρηση ή όχι από το ευρώ, αλλά την έγκριση ή την απόρριψη του προγράμματος που θα επιχειρείται να επιβληθεί.
Ας το δούμε όμως λίγο πιο συστηματικά. Έστω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά τη χώρα και οδηγούμαστε στο προαναφερθέν αδιέξοδο και ο λαός καλείται στις κάλπες να αποφασίσει. Ποιες είναι οι πιθανότητες; Προφανώς, να εγκρίνει το πρόγραμμα ή αν το απορρίψει. Δεν είναι όμως τόσο απλό…
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Α’: Απόρριψη προγράμματος
Ο «αφέντης λαός», κατά την προσφιλή έκφραση όψιμων «αντιστασιακών» με… αδιευκρίνιστα κίνητρα, λέει ένα περήφανο ΟΧΙ στους δανειστές. Τι θα γίνει από τη στιγμή που δεν τίθεται θέμα εξόδου από το ευρώ και υιοθέτησης εθνικού νομίσματος; Όπως ο λαός έχει δικαίωμα να εκφραστεί λέγοντας όχι, παρόμοιο δικαίωμα έχουν θεωρητικά και οι της απέναντι πλευράς.
Και μια πιθανότητα είναι να κάνουν πίσω, αναγνωρίζοντας το δημοκρατικό της διαδικασίας, επιλέγοντας να κάνουν περίπου το ίδιο, καταφεύγοντας με παρόμοιο ερώτημα στα εθνικά τους Κοινοβούλια, ή ακόμα και στον ίδιο τον λαό μιας εκάστης χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με βάση όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη, αλλά και με όσα προδιαγράφονται με το ρεύμα ευρωσκεπτικισμού που επικρατεί, με την άκρα δεξιά να πιέζει αφόρητα, οι πιθανότητες να «διατάξουν» τις ηγεσίες να κάνουν το χατίρι στους Έλληνες είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μοιρασμένες. Εάν πουν ΟΧΙ, που είναι σφόδρα πιθανό, τι ακριβώς θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση;
Με δεδομένο ότι αποκλείεται η αποχώρηση από το ευρώ, άλλη λύση πέραν της συμμόρφωσης δεν θα υπάρχει. Εναλλακτικά, τραβάς τον δρόμο σου και απλά διαπιστώνεις στην πορεία ότι ο κόσμος που σε ψήφισε αντιλαμβάνεται, ότι όσα του έλεγες προεκλογικά στόχο είχαν να «χαϊδέψουν αυτιά». Διότι όπως έχουμε κατ’ επανάληψη αναφέρει, οι αγαθές προθέσεις των ιδεαλιστών, πάντα «σκοντάφτουν» στο ταμείο.
Δεν υπάρχει πολιτικός που να μη θέλει να δώσει λεφτά σε αυτούς που τον εκλέγουν. Κάποτε, έστω κι αν δεν έπρεπε, δανείζονταν και τα έδιναν. Σήμερα απλώς δεν μπορούν να το κάνουν, εκτός κι αν καταφύγουν με το επιχείρημα της αύξησης της εσωτερικής ζήτησης και της ανάπτυξης να δανειστούν από τις… καταραμένες τις διεθνείς αγορές, με επιτόκιο βέβαια που σήμερα αποκαλούν ως τοκογλυφικό και ληστρικό. Αυτές είναι οι δυνατότητες.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Β’: Έγκριση προγράμματος
Ο ελληνικός λαός, έχοντας συναίσθηση ότι σε περίπτωση μη συμμόρφωσης το μέλλον θα είναι άδηλο, αποφασίζει και υπερψηφίζει τη θυσία και το νέο σφίξιμο στο ζωνάρι. Τι θα κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Θα επικαλεστεί ως δικαιολογία τη λαϊκή βούληση και θα προχωρήσει στην εφαρμογή; Αυτό δεν θα ακύρωνε αυτομάτως μια κυβέρνηση της Αριστεράς; Σε αυτή την περίπτωση ποια θα ήταν η διαφορά από την πρόθεση κάποτε του Γιώργου Παπανδρέου; Ποια θα είναι η διαφορά από τη σημερινή κυβέρνηση πέραν του ότι θα υπάρχει εκπεφρασμένη βούληση του λαού;
Με τη διαφορά βέβαια, ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ (ή «Ελιά») να πηδάει στα κάγκελα καλώντας τον λαό να καταψηφίσει το πρόγραμμα, ενώ εάν γινόταν σήμερα αυτό θα ήταν ο κανόνας. Άλλα λένε στην αντιπολίτευση και άλλα κάνουν όταν γίνονται κυβέρνηση, αυτός είναι ο κανόνας στην ελληνική πολιτική ζωή και με τη νοοτροπία που δείχνουν όλοι, δύσκολο να περιμένεις θεαματικές αλλαγές.
Συμπέρασμα
Τούτων λεχθέντων, οι Λαφαζάνης και Γλέζος είναι πολύ πιο έντιμοι στις απόψεις τους σε σύγκριση με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνει να έχει προσβληθεί από το «προεκλογικό λαϊκιστικό μικρόβιο» που κατατρύχει τον πολιτικό μας βίο τις τελευταίες δεκαετίες.
Τι λέει ο Λαφαζάνης; Πρέπει να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις την Ευρωζώνη. Δεν θα εξετάσουμε επί της ουσίας την άποψη. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ο Λαφαζάνης έχει δίκιο από απόψεως διαπραγματευτικής στρατηγικής! Εάν ισχύει αυτό που λένε στα καφενεία και στις πλατείες οι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι εταίροι «δεν θα τολμήσουν να μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη», τότε για να επικρατήσεις στη «σύγκρουση θελήσεων» που θα προκύψει, θα πρέπει να πείσεις τον αντίπαλό σου πως είσαι απόλυτα αποφασισμένος για όλα.
Σίγουρα όχι να αποκλείεις εκ προοιμίου την αποχώρηση, αφού είναι σαν τη δήλωση του Πάγκαλου στα Ίμια… και τι θέλατε να γίνει πόλεμος και αν χαθούν ζωές; Δηλαδή, ο Τούρκος συμπέρανε, ότι αν σε πιέσει θα υποχωρήσεις αφού φοβάσαι τα θύματα, άρα μάλλον τον οδηγείς σε κλιμάκωση των πιέσεων. Παρομοίως, όταν λες από την αρχή δεν βγαίνω από το ευρώ, όχι μόνο έχεις υπονομεύσει τη διαπραγματευτική σου θέση, αλλά και προσκαλείς τον αντίπαλο να σου ασκήσει ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις! Που να καταλάβει όμως ο Τσίπρας και ο Παππάς από στρατηγική.
Εν ολίγοις, το δικό σου μήνυμα θα πρέπει να έχει τον χαρακτήρα «take it or leave it» (δέξου το ή απόρριψέ το), υπό την έννοια ότι η ελληνική πλευρά δεν συζητά μεσοβέζικες λύσεις, αλλά είναι αποφασισμένη να εγκαταλείψει τη συνταγή λιτότητας, αφού αν πρέπει να σφίξει το ζωνάρι, δεν χρειάζεται να έχει και «νταβατζή». Ίσως με τον τρόπο αυτό, εάν επιδειχθεί σοβαρότητα και αφεθούν κατά μέρος γραφικότητες περί κρατικοποίησης των πάντων, να είναι και καλύτερη η μεταχείριση της χώρας από τις διεθνείς αγορές.Εν ολίγοις, έτσι είσαι πολύ πιο πειστικός. Τα ίδια με τον Λαφαζάνη είπε και ο Γλέζος, εμμένοντας στη διαφωνία του με την ηγετική ομάδα που ως προτεραιότητα έχει να κρατήσει ψηλά τη «σημαία της αντίστασης στην Τρόικα», συνεπικουρούμενη από τον νεκραναστημένο «αυριανισμό», που με πανομοιότυπο πρόσωπο αλλά αλλαγμένο… τίτλο, επιχειρεί να βρεθεί πάλι μέσα στο παιχνίδι την επόμενη μέρα, όπως κάποτε με τον μακαρίτη τον Ανδρέα Παπανδρέου. Έως ότου βέβαια έρθει η ώρα να το γυρίσει (οι αιτίες της τότε στροφής ήταν οι ιδεολογίες ή τα συμφέροντα… διαλέγετε και παίρνετε) και να πυροβολεί τον πάλαι ποτέ εκλεκτό του με κάθε τρόπο.
Με λίγα λόγια: Τα περί δημοψηφίσματος είναι λόγια του αέρα, διότι όσο και να θέλεις να τους έχεις όλους ικανοποιημένους με τη ρητορική σου ώστε να τους αποσπάσεις την ψήφο την κρίσιμη στιγμή, από στρατηγικής απόψεως ο Λαφαζάνης και ο Γλέζος έχουν δίκιο.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου