Όταν ασχολήθηκαμε για πρώτη φορά με την υπόθεση Μπαλτάκου, τονίσαμε ένα στοιχείο, το οποίο προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς. Αυτό ήταν η έλλειψη «κουλτούρας ασφαλείας» στους κρατούντες (διαχρονικά ισχύει βέβαια). Προφανώς ήταν κάτι που δεν γράφτηκε τυχαία. Κάτι υπήρχε ως υποψία το τελευταίο διάστημα, το οποίο όμως έπρεπε να περάσει το πρώτο σοκ ώστε να διαφανεί προς τα πού βαίνουν οι εξελίξεις.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Το επιχείρημα του «σεναρίου προς επαλήθευση» που ακολουθεί, είναι ότι η Ελλάδα πέφτει για μια ακόμη φορά θύμα δύο παραγόντων που όπως αποδεικνύεται ιστορικά, αποτελούν ταυτόχρονα «ευλογία» και «κατάρα». Ο πρώτος παράγοντας είναι ο γεωστρατηγικός κόμβος στον οποίο η γεωγραφία έχει καταδικάσει τη χώρα να βρίσκεται. Ο δεύτερος, η ανακάλυψη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Ας δούμε το επιχείρημα.
Το τελευταίο διάστημα, η διεθνής επικαιρότητα κυριαρχείται από γεγονότα που είτε ευθέως είτε εμμέσως σχετίζονται με την προσπάθεια αναζήτησης – διαμόρφωσης νέων ισορροπιών στον πλανήτη, λόγω της «στρατηγικής αναδίπλωσης» των Ηνωμένων Πολιτειών και της ρωσικής «αντεπίθεσης».
Ειδικότερα, το τελευταίο διάστημα, με αφορμή και τα γεγονότα στην Κριμαία, πέραν της κάθετης κλιμάκωσης στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, στο προσκήνιο έχει έρθει το μεγάλο πρόβλημα της ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Οι Ευρωπαίοι, αυτό που δείχνουν να επιθυμούν εδώ και πολλά χρόνια, είναι η δραστική μείωση της εξάρτησής τους από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες. Η Μόσχα από την πλευρά της αγωνίζεται για το ακριβώς αντίθετο, τόσο για στρατηγικούς λόγους όσο και για οικονομικούς, καθώς το ζήτημα άπτεται των ζωτικών εθνικών της συμφερόντων.
Στο πλαίσιο αυτού του ανταγωνισμού, όπως έχουμε κατ’ επανάληψη γράψει, ο χώρος της Ανατολικής Μεσογείου έχει αποκτήσει ξεχωριστή σημασία. Τα κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί μπορούν να προσφέρουν ενεργειακή διέξοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είναι δεδομένο το οποίο εξ ορισμού η Μόσχα βλέπει με καχυποψία.
Το ενδιαφέρον της για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και η συνεχής ναυτική παρουσία, δύσκολα ερμηνεύεται μόνο με άξονα τη συριακή κρίση. Εξάλλου, οι κινήσεις της στο ενεργειακό πεδίο της περιοχής, όπου επιχειρεί με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει παρουσία στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Συμφωνία με τον Λίβανο, συμφωνία με τη Συρία, συμφωνία με την Αίγυπτο, απόπειρα συμμετοχής στην αξιοποίηση των κοιτασμάτων του Ισραήλ, αλλά και η παρασκηνιακή διεκδίκηση κυπριακών «οικοπέδων», δεν αφήνει περιθώριο για την ανάπτυξη αμφιβολιών.
Η σοβαρή επιδείνωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ αποτέλεσε απλώς «το κερασάκι στην τούρτα». Όσον αφορά την Ελλάδα, η διακηρυγμένη πολιτική του ενεργειακού διαδρόμου που θα οδηγήσει τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου μέσω Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας στην Ευρώπη, μαζί και η πολιτική μετατροπής του ζητήματος σε ευρωπαϊκό, εξαιτίας των τουρκικών εκβιασμών και απειλών, ερμηνεύθηκε στη Μόσχα ως προοίμιο εξαιρετικά δυσμενών εξελίξεων.
Ήρθαν και οι επίσημες δηλώσεις για το θέμα της Ουκρανίας δια στόματος του υπουργού Εξωτερικών, Ευάγγελου Βενιζέλου που βρέθηκε στο Κίεβο, εξαιτίας της ελληνικής προεδρίας, συν το ότι τα ρωσικά επιχειρήματα για την υπόθεση της Κριμαίας θα μπορούσαν να επηρεάσουν σημαντικά και με αρνητικό τρόπο το Κυπριακό, εάν υιοθετηθούν και το κακό κλίμα παγιώθηκε.
Τούτων λεχθέντων θα μπορούσαν να διατυπωθούν ως σκέψεις προς επαλήθευση ή απόρριψη τα ακόλουθα: Ένας τρόπος ανατροπής των διαμορφούμενων δεδομένων στην περιοχή, θα μπορούσε να είναι και ο ακόλουθος:
Ο «άξονας» Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα αποτελεί το επιστέγασμα των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών σχεδίων για την περιοχή. Οπότε, εάν η τάση αυτή πρέπει να ανακοπεί, θα πρέπει να δημιουργηθεί σοβαρό θέμα που διαρρήξει τους δεσμούς των τριών χωρών, οι οποίοι βαίνουν συνεχώς βελτιούμενοι.
Κάπου εδώ μπαίνει στη εικόνα και η Χρυσή Αυγή… Προφανώς, ουδόλως οι ενδιαφερόμενοι ασπάστηκαν την ιδεολογία του κόμματος. Απλά αξιοποίησαν και συνεχίζουν να αξιοποιούν αυτό που τους ενδιαφέρει για αν εξυπηρετήσουν το δικό τους εθνικό συμφέρον. Καθένας έχει παρατηρήσει την σε βαθμό… παράκρουσης ευαισθησία της ισραηλινής πλευράς σε οτιδήποτε αφορούσε τη Χρυσή Αυγή.
Αυτό αποτελούσε τεράστιο αγκάθι για την ελληνική πλευρά που είχε επενδύσει τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο στον προαναφερθέντα ενεργειακό διάδρομο στην προσπάθεια να ξεφύγει η χώρα από την κρίση, αφού η Χρυσή Αυγή και το ενδεχόμενο ανάδυσης ισχυρού «νεοναζιστικού» ρεύματος, πάντα αποτελούσε τον εφιάλτη τους.
Έτσι όμως έγινε εφιάλτης και για την ελληνική πλευρά, με τη Χρυσή Αυγή να αντιπροσωπεύει σχεδόν όσα αντιπροσωπεύει για τη Δύση πλέον… ο Ερντογάν στην Τουρκία, δηλαδή το απόλυτο κακό. Όλη αυτή η μη ορθολογική κατάσταση που είχε διαμορφωθεί οδηγούσε σε πολύ λανθασμένα συμπεράσματα.
Και άνοιγε σταδιακά όλο και περισσότερα «σημεία τρωτότητας» για όσους είχαν συμφέρον από τη μη υλοποίηση των σχεδιασμών, αφού δημιουργούσε ευκαιρίες είτε χειραγώγησης καταστάσεων, είτε ευθείας απόπειρας, μέσω τακτικής φύσεως συμμαχιών, να πληγεί ενδεχομένως και θανάσιμα το σχέδιο, μέσω κατάρρευσης αυτού που το υποστήριζε συνειδητά.
Αν εξεταστεί η ελλαδική «πολιτική γεωγραφία» σε σχέση με τις απόψεις κάθε κόμματος για τον «ενεργειακό άξονα», γίνεται αντιληπτό ότι τα σχέδια θα καταρρεύσουν, αφού ακόμα κι αν όσα λέγονται διατυπώνονται με εκλογική σκοπιμότητα και μόνο η «ψυχολογία» των Ισραηλινών θα επαρκεί για να ακυρωθεί κάθε σχέδιο. Όπως θεωρούν αναξιόπιστο τον Ερντογάν, ακόμα κι αν στο τέλος εξομαλυνθούν οριακά οι σχέσεις με την Τουρκία, έτσι θα συμβεί και με την Ελλάδα.
Αυτός είναι ο λόγος που κάθε τόσο ο πρωθυπουργός της χώρας και άλλοι υπουργοί αναγκαζόντουσαν να κάνουν «μασάζ» σε οποιονδήποτε εκπροσωπούσε ισραηλινά – εβραϊκά συμφέροντα ανά τον κόσμο, αφού μπορεί να γινόταν ο «κακός χαμός» στην Ελλάδα, αυτοί για τη Χρυσή Αυγή θα σε ρωτούσαν. Αυτή είναι ίσως και η πειστικότερη ερμηνεία, πίσω από την νευρική, άτσαλη, ερασιτεχνική και βεβιασμένη αντιμετώπιση του φαινομένου στην Ελλάδα.
Η ισορροπία δεν μπορούσε να κρατηθεί, αφού οι εσωτερικές πολιτικές ανάγκες υπαγόρευαν την προσπάθεια προσέγγισης και επαναπατρισμού των ψηφοφόρων του ακροδεξιού – και νεοναζιστικού σύμφωνα με πολλές πλευρές – κόμματος. Ασχέτως του αν η κυβέρνηση εμφανίστηκε «σκορποχώρι» με την πρωθυπουργική ρητορική να αποκαλεί τη Χρυσή Αυγή και τα μέλη της ως «Ναζί» και το δεξί του χέρι (ο Μπαλτάκος) να μην μπορεί να αντισταθεί στις «εκλεκτικές πολιτικές του συγγένειες» και να παραδίδει εμπιστευτικά ό,τι γνωρίζει στον πιο επικίνδυνο αντίπαλο…
Και ποιον αντίπαλο! Αυτόν που απειλείται με στέρηση της προσωπικής του ελευθερίας εξαιτίας δικών σου διώξεων, άρα έχει όχι κίνητρο, αλλά… υποχρέωση να επιχειρήσει να σε καταστρέψει. Ένας αφελής κατά βάθος (τέτοιοι είναι αυτοί που υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους) που νομίζει ότι είναι πανέξυπνος, αποδεικνύεται επαρκής για να επιφέρει τρομακτική καταστροφή. Και δε μιλάμε για τη Νέα Δημοκρατία, αδιαφορούμε, εφόσον μάλιστα τα περισσότερα κόμματα αποτελούν «στάβλο παρασιτο-κρατικοδίαιτων ανεγκέφαλων». Μιλάμε για το μέλλον της χώρας.
Τούτων λεχθέντων, η αρχική παρατήρηση περί της έλλειψης κουλτούρας ασφαλείας, αλλά και σοβαρών κρατικών δομών που θα προβαίνουν εγκαίρως σε εκτιμήσεις της κατάστασης και θα προειδοποιούν κάθε επίπεδο της κυβέρνησης – τουλάχιστον – για τις δυνητικές απειλές και τους κινδύνους, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Η όλη υπόθεση μάλιστα, σα να θυμίζει αυτή των φερομένων ως «σχεδίων δολοφονίας» του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, από την ανάποδη όμως… «μας ρίξατε φιλική σε μας κυβέρνηση, ήρθε η ώρα να ρίξουμε τη δικιά σας». Εάν όσα καταγγέλλονται ισχύουν, η υπέρβαση ορίων «ανεκτής-αποδεκτής συμπεριφοράς», οδήγησαν στη άσκηση ασφυκτικών πιέσεων από τον θιγόμενο ισχυρό, με τη χρήση και «αντισυμβατικών» μεθόδων.
Μήπως έχει γίνει ακριβώς το ίδιο και σε αυτή την περίπτωση, από την άλλη μεριά; Το γελοίο είναι όμως, ότι στην Ελλάδα των… «φιλο-» κομμάτων (ρωσικό, αμερικανικό κ.λπ.), όσοι φωνάζουν για το ένα, δεν θα παραδέχονται το άλλο. Και οι αφελείς στο εσωτερικό, ψάχνουν απαντήσεις ανάλογα με την πρεμούρα τους, να «σπρώξουν» το κόμμα, την ιδεολογία που υποστηρίζουν, ή τον ίδιο τους τον εαυτό, καταστρέφοντας τη χώρα. Ποιος έχασε τη σοβαρότητα για να τη βρούμε εμείς;
Εν κατακλείδι, πριν λίγες ώρες, το Αθηναϊκό Πρακτορείο μετέδωσε ότι «τηλεφωνική συνομιλία διάρκειας μισής ώρας είχαν ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Οι δυο άντρες συζήτησαν τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ζητήματα ενέργειας και για την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή».
Χρειάζεται να προβούμε σε «αποκωδικοποίηση»;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου