Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Σοβαρά λοιπόν; Ο καβγάς για το φρέσκο γάλα δεν ήταν παρά μια «τριτεύουσας σημασίας» αντιπαράθεση καφενείου; Ενα λαϊκίστικο καπρίτσιο γραφικών βουλευτών επαρχίας με βουκολικές καταβολές; Και παραλίγο να τινάξουν στον αέρα τη δόση για το γινάτι της «αναχρονιστικής συντεχνίας» μερικών χιλιάδων βολεμένων που επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως «Ελληνες αγελαδοτρόφοι»; Σε γενικές γραμμές αυτή είναι η θεωρία…Την είδαμε στα έγκυρα δελτία των 8, αυτά που θεωρούν καθήκον τους να αποθεώνουν τις εμπνευσμένες «μεταρρυθμίσεις» Χατζηδάκη. Οσο πιο «εισαγόμενες» τόσο πιο… ευεργετικές για τον τόπο. Δυστυχώς το μνημονιακό «πραξικόπημα της αγελάδας» δεν συμβολίζει την αναπόφευκτη καταστροφή των λίγων στο όνομα της… προόδου και εις όφελος των πολλών. Είναι, αντίθετα, η επιτομή της κακοδαιμονίας των τελευταίων ετών που έφερε τη χώρα στον αστερισμό της δανειακής ομηρίας, βαφτίζοντας «διαρθρωτικές αλλαγές» τις οικονομικές επιδιώξεις συγκεκριμένων συμφερόντων. Με ξένους εντολείς και ντόπιους ζηλωτές.
Αυτοί λοιπόν οι τελευταίοι έσπευσαν να «διευκολύνουν» τους δανειστές, ανακαλύπτοντας «προαπαιτούμενα» κομμένα και ραμμένα στα μέτρα ευρωπαϊκών καρτέλ που επιθυμούν γρήγορη και ισοπεδωτική διείσδυση στην κατεστραμμένη ελληνική αγορά. Οι νέες «μεταρρυθμίσεις» δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας. Ούτε, φυσικά, με την προστασία του Ελληνα καταναλωτή. Οδηγούν όμως σε «ξαφνικό θάνατο» επαγγελματικές τάξεις νοικοκυραίων, ενισχύοντας την εντύπωση ότι η ευρωπαϊκή… προσαρμογή που κάποιοι ευαγγελίζονται περνά μέσα από τη διάλυση του ελληνικού παραγωγικού ιστού. Είναι η νοοτροπία του «εισαγόμενου» και του «ληγμένου» που διακατέχει απ’ άκρη σ’άκρη το νεοφιλελεύθερο επιτελείο του Χατζηδάκη. Αυτούς δηλαδή που σκέφτηκαν να γεμίσουν τα ράφια των σούπερ μάρκετ με μπαγιάτικα, αλλά «φτηνά» προϊόντα, ώστε να τονωθεί… η ζήτηση. Δόξα τω Θεώ φρέσκο γάλα έχουμε, καλής ποιότητας και σε ικανή ποσότητα για να καλύψει την εγχώρια ζήτηση. Αν το ελληνικό γάλα είναι «το ακριβότερο στην Ευρώπη», ας σπεύσει το υπουργείο Ανάπτυξης να πατάξει την αισχροκέρδεια να διαλύσει τα ντόπια καρτέλ και να στριμώξει τους μεσάζοντες. Από τις φάρμες το γάλα φεύγει με μισό ευρώ το λίτρο. Και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Το γιατί φτάνει να πωλείται έως και τρεις φορές πάνω είναι άλλη υπόθεση, που δεν λύνεται με… αθρόες εισαγωγές. Ούτε με την καταστροφή των μικρών παραγωγικών μονάδων. Αν λοιπόν (υπερ)ισχύσουν, όπως προκύπτει από μια πρώτη ανάγνωση του νομοσχεδίου, οι προτάσεις του υπουργού Ανάπτυξης, τα πράγματα είναι απλά. Οι μικρές ελληνικές φάρμες θα χρεοκοπήσουν και θα κατακλυστούμε από εισαγόμενα γάλατα χαμηλότερης ποιότητας, αδιευκρίνιστης προέλευσης και ασαφούς ποιοτικού ελέγχου. Χωρίς ταυτόχρονα να διασφαλίζεται δραστική μείωση της τιμής. Ή, για να το πω διαφορετικά, με δεδομένο ότι φρέσκο ελληνικό γάλα «ημέρας» δεν θα προλαβαίνουν να προμηθεύονται παρά μόνον τα νοικοκυριά που βρίσκονται δίπλα στον αυλόγυρο των γαλακτοβιομηχανιών, η συντριπτική πλειονότητα των καταναλωτών θα υποχρεώνεται να αγοράζει υποδεέστερης ποιότητας και υψηλότερης παστερίωσης (δηλαδή εντονότερης θερμικής επεξεργασίας) εισαγόμενο γάλα.
Το γάλα αυτό θα βαφτίζεται «φρέσκο» και θα προλαβαίνει να φτάσει από το εξωτερικό σε ελληνικά σημεία πώλησης, αφού θα έχει διάρκεια ζωής έως 11 ημέρες! Θα είναι όμως φθηνότερο; Εξαιρετικά αμφίβολο, αφού σήμερα το εισαγόμενο γάλα «μακράς διαρκείας» είναι ακριβότερο από το φρέσκο! Επιπλέον η έννοια του κόστους, στην ελεύθερη αγορά τουλάχιστον, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ποιότητα του προϊόντος. Επομένως, είναι αδιανόητο να επιβάλλεις διά νόμου χειραγώγηση κάθε οικογενειακού προϋπολογισμού. Και σε κάθε περίπτωση δεν θα αποφασίσει ο Χατζηδάκης τι γάλα θέλουν να δώσουν οι Ελληνες στα παιδιά τους. Εκτός κι αν είναι αναγκασμένος να πριμοδοτήσει συγκεκριμένες μεθόδους παραγωγής. Και πάντως όχι τις ελληνικές…
Οι υποψίες για εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων δεν περιορίζονται μόνο στην περίπτωση του γάλακτος. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για την άλλη πολυδιαφημισμένη «μεταρρύθμιση», που σχετίζεται με την απελευθέρωση της λειτουργίας των φαρμακείων. Σύντομα κάθε ξένο σούπερ μάρκετ θα μπορεί να έχει το δικό του… κιόσκι λίγων τετραγωνικών μέτρων και να πουλάει φάρμακα έχοντας εξασφαλίσει (με ενοίκιο το πιθανότερο) μια φαρμακευτική άδεια. Ποιος ο λόγος; Βελτιώνεται έτσι η εξυπηρέτηση του πολίτη; Πέφτουν οι τιμές; Καλύπτουν καλύτερα τα Ταμεία τον συνταξιούχο; Ή μήπως αυξάνεται απλώς ο τζίρος του LΙDL;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου