Τα αίτια ανόδου της παλαβομάρας… ποιος μας φόρτωσε το χρέος

Η ελληνική χρεοκοπία το 2010 έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στο ανέφελο ουρανό της μεταπολιτευτικής ευδαιμονίας. Η νιρβάνα της ευημερίας με δανεικά διεκόπη βιαίως και ως είθισται σε αυτές τις καταστάσεις με τα αναπάντεχα οδυνηρά γεγονότα, η πρώτη αντίδραση είναι η άρνηση…
Σε ένα γενικευμένο κλίμα άρνησης της χρεοκοπίας ήταν εύκολο να βρουν πρόσφορο έδαφος διάφορες θεωρίες άρνησης του χρέους. Έτσι βρήκαν έδαφος θεωρίες για οικονομικούς δολοφόνους, για επαχθές και απεχθές χρέος που μας φόρτωσαν παράνομα με στόχο τις πετρελαιοπηγές, τα κοιτάσματα ουρανίου, τις μετοχές της τράπεζας της Ανατολής, την Ακρόπολη και άλλα τόσο τρανά που άγγιζαν τα όρια του γελοίου.
Κι όμως πάνω σε αυτή την αντίδραση χτιστήκαν πολιτικές, δημοσιογραφικές και συγγραφικές καριέρες και κερδήθηκαν περιουσίες…

Σίγουρα ένα μέρος [του χρέους] οφείλεται στις μίζες των πολιτικών και πρέπει να αναζητηθεί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι παραδειγματικά και να επιστραφούν το κλοπιμαία. Αλλά έχουμε υπολογίσει στο παρελθόν πως με 10% περίπου μίζες σε μεγάλα έργα και εξοπλιστικά περί τα 50 δισ. τα τελευταία 15 χρόνια οι μίζες αθροίζουν το πολύ 5 δισ. ευρώ. Ποσό μεγάλο αναμφίβολα, αλλά απέχει από τα 300 δισ. περίπου που έχουν αθροιστεί.

Υπάρχει μήπως κάποιος ιδιαίτερος λόγος που τα τελευταία τριάντα χρόνια στις χρονιές των εκλογών τα ελλείμματα εκτοξεύονταν και μαζί και το δημόσιο χρέος;
Μήπως αυτό συνέβαινε γιατί η κομματοκρατία προσπαθούσε να εξαγοράσει ψήφους με πελατειακά κριτήρια. Τουτέστιν μοίραζε λεφτά στο λαό για να εισπράξει ψήφους;
Οι πρόωρες συντάξεις που η εκάστοτε αντιπολίτευση (ελάσσων και μείζων) διεκδικούσε και η εκάστοτε κυβέρνηση παρείχε σε συνέργεια με τα συνδικάτα του δημοσίου είχαν κάποια επίδραση στην δημιουργία του χρέους;

Έχουμε π.χ. από τα 2,7 εκατ. συνταξιούχους περί τις 800.000 κάτω του ορίου συνταξιοδότησης, με τις 200.000 κάτω των 55 ετών. Πόσο στοίχισε αυτό το ρουσφέτι στα ασφαλιστικά ταμεία και τον κρατικό προϋπολογισμό και ποια η συμμετοχή στο χρέος αν κάθε σύνταξη υπολογιστεί περί τις 10.000 ετησίως;

Το 2000 είχαμε δημόσια φαρμακευτική δαπάνη περί τα 800 εκατ. και το 2008 πάνω από 5 δισ. ευρώ. Ποια συμμετοχή της δολίως αυξημένης δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης τα τελευταία 10 ή 15 ή παραπάνω χρόνια στο δημόσιο χρέος; Ποια η συμμετοχή του υπεράριθμου για πελατειακούς σκοπούς προσωπικού στο ελληνικό δημόσιο επί δεκαετίες στο δημόσιο χρέος; Το ελληνικό χρέος λοιπόν είναι αποτέλεσμα του μαζί τα φάγαμε ή συνωμοσίας των εχθρών του έθνους;

Αν δεν διορθώσουμε όλες αυτές τις στρεβλώσεις ακόμη και να μας χαριστεί το δημόσιο χρέος, που είναι δύσκολο και θα έχει συνέπειες, είναι δυνατόν να αποκτήσουμε βιώσιμη οικονομία; Δεν θα είναι θέμα χρόνου να χρεοκοπήσουμε ξανά;

Η χώρα χρεοκόπησε γιατί εδώ και πολλές δεκαετίας κανένας πολιτικός δεν τόλμησε να πει την αλήθεια ή γιατί ο λαός όποιον τόλμησε να πει την αλήθεια πως ο δρόμος που είχαμε πάρει οδηγεί στη χρεοκοπία τον έστειλε σπίτι του και επιβράβευσε τους: Τσοβόλα δώστα όλα…

 Πρόκειται για τμήμα του προχθεσινού άρθρου του Κώστα Στούπα για το «capital.gr» στο οποίο, παρά τις όποιες επιμέρους λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές διαφωνίες, καταγράφει ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, τις οποίες όσο νωρίτερα κατανοήσουμε και αποδεχτούμε, τόσο γρηγορότερα θα εξέλθουμε της κρίσης. Τόσο απλά… Εκτός κι αν έχουμε τόσο πολύ πια εθιστεί στο να εθελοτυφλούμε, κατηγορώντας όλους τους άλλους εκτός από τους εαυτούς μας, με αποτέλεσμα να χάνουμε το δίκιο μας ακόμα και όταν η κριτική για τους τρίτους ευσταθεί. Το άρθρο δημοσιεύθηκε σε πολύ πιο εκτεταμένη μορφή στην παρακάτω διεύθυνση: http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1948536

πηγή