Αυτοκτονείς Έλληνα, από μια ζωή που τους παρέδωσες αμαχητί…;

 Η κοροϊδία του λαού καλά κρατεί. Οι δημοσκοπήσεις «μαγειρεμένες» να αποτυπώνουν τις τάσεις του εκλογικού σώματος, σε συνδυασμό με τις πομφολυγώδεις απόψεις των εκφραστών διαφόρων αποχρώσεων του σάπιου πολιτικού συστήματος στα τηλεοπτικά πάνελ της δημοσιογραφικής αθλιότητας…&nbsp

Διαμορφώνουν το επερχόμενο τοπίο μιας μίζερης και ενδοτικής πολιτικής λογικής. Τίποτα δεν αποκλείεται στο εγγύς μέλλον. Ακόμα και «αναμόρφωση» του σκηνικού του πολιτικού κατεστημένου με συνέργειες και…κομματικές προσεγγίσεις και «διασταυρώσεις», ακόμα πιο εκτρωματικές σε σχέση με τη σημερινή δικομματική κυβέρνηση.

Οπως δεν αποκλείεται το εθνικό βύθισμα. Αντιθέτως, είναι ορατό. Και δεν είναι τυχαίο που όλα παραπέπονται στις καλένδες. Δεν είναι τυχαίο που όλα αλλάζουν περιστασιακά και επαφίεται ο καθορισμός της προσωπικής και εθνικής μας ζωής στη μοιραία φορά των πραγμάτων. Επρεπε να φτάσουμε στην επιπέδωση του δημόσιου και ιδιωτικού ήθους, για να περνάει ο πολιτικός αμοραλισμός των κυβερνήσεων της…ελαφρότητας της πολιτικής.

Λιγόστεψαν και οι φωνές αντίδρασης. Οι «αντιδράσεις» παρουσιάζουν συμπτώματα απογοήτευσης και κόπωσης. Οι γνωρίζοντες, ωστόσο, είναι και οι… ανησυχούτες. Εχουν το άσχημο προαίσθημα ότι κάτι οδυνηρό θα προκύψει για τον τόπο αναφορικά και με τα εθνικά μας θέματα. Ναι, υπάρχουν κι αυτά. Κι ας κωφεύει ή περιορίζεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών σε υπερατλαντικά ταξίδια, για να συμβάλει στην…ανάταση της αξιοπιστίας της χώρας, κυρίως στους Ελληνες ομογενείς. Γιατί μπροστά στην εξουσία της διεθνούς πραγματικότητας, η «εικόνα» των εκπροσώπων της χώρας είναι τουλάχιστον αλγεινή και κατάπτυστη.

Ποιος μιλάει πλέον για «σθεναρή πολιτική» απέναντι στις διεκδικήσεις των γειτόνων μας γενικότερα; Ο Σεφέρης έλεγε πως «όσο περνούν τα χρόνια, θα μιλάμε για λιγότερες φωνές». Και δεν είχε υπολογίσει το «οικονομικό ναυάγιο» της Ελλάδας, ούτε βίωσε αυτή η μεγάλη μορφή του πνεύματος και της διπλωματίας το μετέπειτα βοθροειδές πολιτικό περιβάλλον…Οι ανησυχούντες και πολιτικά σκεπτόμενοι έχουν την υποψία ότι επέρχεται θεομηνία. Μια υποψία που δεν διαστρέφεται εύκολα με τα άρρητα ρήματα του Ιανού δεινότερων πολιτικών. Και η «θεομηνία» δεν έχει το νόημα πως θα καταλάβουν οι Τούρκοι τα μισά νησιά του Αιγαίου. Εχει όμως το νόημα της ελληνικής απογύμνωσης έναντι εκβιαστικών διλημμάτων και πιέσεων σχετικά με τα εθνικά μας ζητήματα.

Κι αν από τους «ανησυχούντες» και πολιτικά σκεπτόμενους πολίτες, ειδικούς ή μη επί των εθνικών μας και ευρύτερων θεμάτων, περάσουμε στους κυβερνώντες και στους πολιτικούς με την «αφυδατωμένη» συνείδηση, την ευκαιριακή λογική εξυπηρέτησης σκοπιμοτήτων και πολιτικής τους επιβίωσης, σε απόλυτη αρμονία με τη βλακώδη εγκεφαλική τους ουσία, τότε αίφνης νιώθουμε εγκλωβισμένοι στη χώρα του «πουθενά». Και μας μένει απλώς το ελληικό κάλλος, που κατά την επικούρεια αντίληψη είναι μια «ποίηση τελείωσης». Και θα προσέθετα «αναιδώς» ότι ακόμα και στην ασυμμετρία των καιρών το ελληικό τοπίο χωνεύει το διονυσιακό πνεύμα και μετουσιώνει τη ζωή σε απολλώνιο φως, γεννώντας την απόλαυση.

— Πως συμβιβάζεται τώρα η «απόλαυση» με τους δύσκολους χειμώνες που διέρχεται η Ελλάδα και με τους Ελληνες να έχουν γίνει έγχρωμοι άποικοι της Ευρώπης, είναι υποθέτω επώδυνη η απάντηση στο διερώτημά μου. Υπάρχουν βέβαια οι Καίσαρες, οι Καισαρίσκοι, οι άρπαγες του δημοσίου χρήματος, οι γλοιωδώς έρποντες στους διαδρόμους της εξουσίας και η «χαριστωμένη» διάσταση μεν, κοινωνιολογικά δε αξιοπρόσεκτη της επικράτησης σε διαφόρους τομείς του πολιτικοκοινωνικού συστήματος των «οπαδών» της αρσενοκοιτίας, αρρενοβασίας, των εναλλακτών τέλος πάντων που συνεχίζουν να εντρυφούν στην απόλαυση και να διατηρούν τη ψευδαίσθηση του life-style.

Ολοι αυτοί που οδήγησαν τους Ελληνες μπροστά σε μια τεράστια και χαοτική τρύπα και απομένει το «σπρώξιμο» για να καταποντιστούν. Ολοι αυτοί και άλλοι πολλοί, που ευτέλισαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες κυρίως τις αξίες, τις δοκιμασμένες ιδέες και τα όνειρα μας χάριν κάποιας εκλαίκευσης ή κάποιων προδοτικών για την καθαρότητα των ιδεών τους συγκερασμών. Εσυραν το λαό στην αιχμαλωσία της ασκεψίας, της απολιθωμένης πολιτικής αοριστολογίας, σ” ένα life-style επίπλαστης ευδαιμονίας, σε συνήθειες που ακόμα εν πολλοίς διατηρεί., ενώ αβούλευτος «χειροκροτεί» κενές περιεχομένου πολιτικές αποφάσεις και ενέργειες ή «τροφοδοτείται» με ψευδαισθήσεις.

Και στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκαν οι Καίσαρες και οι Καισαρίσκοι. Οι Καίσαρες παίζουν κατά τη δύναμή τους. Οι Καισαρίσκοι κατά την αλαζονεία της καισαρικής δύναμης. Στις δημοκρατίες ο καισαρισμός είναι φαινόμενο υπανάπτυξης. Η πολιτική της ηγεμονίας δεν προσμετρά τα θύματα, αλλά τη φάση του πολιτκού παιχνιδιού. Στη καισαρική δημοκρατία δεν χωρούν οι έντιμοι. Μόνο όσοι αποβάλλουν ραχοκοκαλιά και συνείδηση. Εκκρεμούν αμέτρητα αιτήματα ασπόνδυλων, αγράμματων και ανόητων, πλήν δε πονηρών. Κι αυτών η τύχη είναι παρόμοια στις ηγεμονίες, γιατί το «άχρι καιρού» είναι ο τρόπος της να πολιτεύεται.

Στην ελληνική «δημοκρατία» έχει αποδειχθεί με διαφάνεια αριστοτελικής Λογικής, ότι παράγοντες και παραγοντίσκοι της πολιτικής και της οικονομίας, αν και προικοδοτημένοι και μονίμως σιτιζόμενοι από το κράτος, το ευτελίζουν συνεχώς. Και ο λαός σιωπά. Και φοβάται. Οι δομές του κράτους αποτελούν τη γενεσιουργό αιτία του φόβου για τον πολίτη. Γιατί αν ο φόβος ήταν μόνο γνώρισμα οντολογικό, υπήρχε η διέξοδος να αποστατήσει από την πίστη του, με τις ιαχές του θρασύδειλου και γενόμενος αποσυνάγωγος να επιστρέψει σ” αυτήν με ανεσπαμένη τη ρομφαία του γενίτσαρου, για να σπαθίσει τα προβλήματά του.

Φοβάται ωστόσο ο Ελληνας πλέον για όλα… Φοβάται για το αύριο και τον κυριεύει ο φόβος των προβλημάτων του σήμερα. Φοβάται και δυστυχώς ακόμα σιωπά και επιδεικνύει ανοχή. Αποζεί από το φόβο. Οι Καίσαρες, οι Καισαρίσκοι, οι έρποντες και οι άρπαγες, οι διάφοροι «ουρανιστές» της εξουσίας, εκλαμβάνουν τη σιωπή και το φόβο του λαού ως κατάσταση παραδοχής τετελεσμένων και «αδελφοποίηση» με την παθητικότητα. Κι αυτή η διαπίστωση ας γίνει κίνητρο συλλογής. Αν έλεγα συμφωνίας , η αξίωση θα ήταν πολύ μεγάλη!

Πηγή