Η τρομοκρατία, όπως και κάθε βίαιη συμπεριφορά, είναι δικαίως απαξιωμένη στα μάτια κάθε ανθρώπου, γιατί βάλλει ευθέως κατά των πολυτιμότερων αγαθών μας, τα οποία στον αιώνα τον άπαντα για τις κοινωνίες των πολιτών θα είναι η ζωή, η υγεία και η ελευθερία μας.
Εδώ ακριβώς έγκειται και ο λόγος που την καθιστά ταυτοχρόνως και μία αδιέξοδη πολιτική επιλογή. Καθώς αποτελεί ιδεολογικό προϊόν και πεπραγμένο διαταραγμένων προσωπικοτήτων, δεν θα μπορούσε παρά να έχει και η ίδια σχιζοφρενή αποτελέσματα. Με μία πρόταση: Βάλλει ευθέως κατά όλων όσα υποτίθεται ότι υπερασπίζεται, ενώ την ίδια στιγμή ενισχύει με τον καλύτερο τρόπο τις επιλογές και τα άλλοθι όσων υποτίθεται ότι έρχεται για να εξολοθρεύσει και να τιμωρήσει.
Αν τα πράγματα λειτουργούσαν τόσο απλοϊκά, μετά τα γκροτέσκο παραληρήματα όπως το πρόσφατο του δραπέτη κατάδικου, θα βλέπαμε κοινωνικές ανατροπές σε... ζωντανή σύνδεση και απευθείας μετάδοση! Μόνο και μόνο από τον φόβο που θα προκαλούσε στους καταστροφείς της πατρίδας μας η επερχόμενη «του σπαθιού η κόψη η τρομερή», η οποία δυστυχώς για τους ψευδεπίγραφους «κοινωνικούς αγωνιστές» και «ελευθερωτές» στα χέρια τους και με τον τρόπο τους δεν είναι παρά... Ξηρού ακμή.
Ουρές οι κάθε λογής μιζαδόροι θα προσέρχονταν στις εφορίες τους για να επιστρέψουν τα κλεμμένα, οι ίδιοι στη συνέχεια θα συνωστίζονταν, αυτοβούλως προσελθόντες, έξω από τα ανακριτικά γραφεία για να «δώσουν» μπας και σώσουν το τομάρι τους. Το ίδιο και τα μέλη λιστών και λεσχών. Παρακρατικοί και επίορκοι έντρομοι θα ζητούσαν δημοσίως συγγνώμη από όσους βασάνισαν με τις συμπεριφορές τους και θα αυτοκαταδικάζονταν σε εθελοντική προσφορά κοινωνικής εργασίας.
Για να μη μιλήσουμε και για τα πιο σοβαρά. Ολο το κουβάρι της διαπλοκής -Μέσα, δημόσια έργα, πολιτικές καριέρες και τηλεοπτικοί θώκοι- υπό το βάρος τέτοιας «ασφυκτικής πίεσης» θα ξετυλιγόταν μετανιωμένο για να καταλάβει τη θέση του θεματοφύλακα της διαφάνειας και των θεσμικών λειτουργιών της Δημοκρατίας μας καταπώς ορίζουν οι νόμοι μας.
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι το ντελίριο περί τρομοκρατίας και «αναβίωσής» της που παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται συμβάλλει καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην υπεράσπιση όσων τα ενεργούμενα υποκείμενα που την υπηρετούν επαγγέλλονται;
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι φοβίζουν πραγματικά αυτές οι κακογραμμένες εκθέσεις γαβριάδων αυτούς στους οποίους απευθύνονται;
Και, αντιθέτως, υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι όλο αυτό το σκηνικό που στήνεται γύρω μας δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την προσπάθειά μας να αντιμετωπίσουμε την τραγωδία μας;
Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι κινδυνεύουμε μαζί με τα... ξηρά να καούν και τα χλωρά, καθώς απομακρύνονται η δυνατότητα και η πιθανότητα να συνεννοηθούμε και να ενεργήσουμε για τα αυτονόητα;
Ας τα σκεφτούν αυτά όσοι ένθεν κακείθεν με περισσή επιπολαιότητα επενδύουν στην εκμετάλλευση ενός σίριαλ που μοιάζει να έχει σοβαρότερους παραγωγούς από τους φανερούς πρωταγωνιστές του.
Από ένα από τα πιο λαμπρά τέκνα μιας μεγάλης δημοκρατικής χώρας που νίκησε με εθνική πανστρατιά ιδεολογικά την τρομοκρατία, την Ιταλία, δανείζομαι έναν οδηγό για τα επόμενα βήματά μας. Ο Δάντης κάπου ορίζει την ελπίδα ως την «υπόσταση των πραγμάτων που περιμένουμε». Ο δρόμος προς αυτά όσο δεν μπορεί να είναι αιματοβαμμένος άλλο τόσο δεν μπορεί να είναι και εικονικής πραγματικότητας.
Γιώργος Κ. Στράτος
πηγή
Δημοσίευση σχολίου