GuidePedia

0

Πόσο κοντά στο πραξικόπημα είναι οι Τούρκοι στρατηγοί;
Ο Ερντογάν φεύγει, οι στρατηγοί... έρχονται
Τι θα σημάνει για την Ελλάδα μία Τουρκία "από τα παλιά";

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Η Τουρκία σήμερα βρίσκεται σε ένα στάδιο μετάλλαξης ή αλλαγής και δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται πως αυτή η αλλαγή δεν θα περάσει απαρατήρητη, ούτε θα αφήσει ανεπηρέαστο τον «περιβάλλοντα χώρο» της σύγχρονης Τουρκίας.

Για να κατανοήσουμε τι θα συμβεί και ποιο θα είναι το «πρόσωπο» της Τουρκίας, την επόμενη ημέρα των όσων σήμερα διαδραματίζονται στο εσωτερικό της, θα πρέπει να κατανοήσουμε την «φύση» του τουρκικού κράτους, τις δομές που το απαρτίζουν και τους συνεκτικούς πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς «κρίκους» που υπήρξαν, υπάρχουν ή «γεννιούνται» σήμερα.

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές πως η σύγχρονη Τουρκία, όπως την ίδρυσε ο Κεμάλ Ατατούρκ, είναι ένα «κράτος μωσαϊκό», η ύπαρξη του οποίου είναι αλληλένδετη με την εσωτερική βία και καταστολή οποιασδήποτε άλλης πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής «άποψης ή τάσης» τολμήσει να εμφανιστεί. Ταυτόχρονα, η Τουρκία ήταν και είναι εξαρτημένη από ισχυρές χώρες όπως η Γερμανία στο παρελθόν ή οι ΗΠΑ σήμερα.
Στα 90 χρόνια ύπαρξης του τουρκικού κράτους, υπήρξαν δύο –μόνο- τάσεις, οι οποίες αν και εμφάνισαν διαφορετικά δομικά στοιχεία, λειτουργούσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ακεραιότητα του τουρκικού κράτους.
Ο Κεμαλισμός, ο οποίος εκφράσθηκε από τους στρατιωτικούς και είχε «δυτικόστροφη» κατεύθυνση, και ο ισλαμισμός που εφαρμόσθηκε από τον Ταγίπ Ερντογάν και παρέκλινε από το ισλαμικό κράτος πρότυπο που επιθυμούσε ο μέντορας του σημερινού πρωθυπουργού, Φετουλάχ Γκιουλέν και ο μεγάλος σύμμαχος και υποστηρικτής της σύγχρονης Τουρκίας, οι ΗΠΑ. Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν προώθησε μία όχι δυτικότροπη μορφή του ισλάμ και αυτό αποτέλεσε ολίσθημα που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και, φυσικά, ατιμώρητο...
Ταυτόχρονα, μέσα στα ευρύτερα γεωπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και τις χώρες νότια του Καυκάσου έως και τα σύνορα της Κίνας, η σημερινή Τουρκία του ματαιόδοξου Ερντογάν δεν μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει, αφού η απόπειρα απεξάρτησης από την δύση του τούρκου πρωθυπουργού και τα ταυτόχρονα ανοίγματά του προς την Ρωσία και τις αραβικές χώρες (οι οποίες λειτουργούσαν ως βασικοί χρηματοδότες του «οικονομικού θαύματος» του Ερντογάν), την καθιστούσαν ως «μη συνεπή σύμμαχο» για τις ΗΠΑ και τα σχέδιά τους στην περιοχή.

Το μήνυμα «ευγενικής» αποχώρησης δόθηκε στον Ερντογάν κατά τη διάρκεια της τελευταίας του επίσκεψης στον Λευκό Οίκο (Μάιος 2013). Η «αφορμή» για μία «δημοκρατική αποχώρηση» δόθηκε στον τούρκο πρωθυπουργό μέσα από τις διαδηλώσεις στο πάρκο Γκεζί και στη συνέχεια στην πλατεία Ταξίμ. Η ματαιοδοξία του ανθρώπου, όμως, που πίστεψε ότι μπορεί να γίνει σουλτάνος και να πάρει τη θέση του Κεμάλ, χαράσσοντας το αύριο της Τουρκίας, δεν επέτρεψαν την «ομαλή» αλλαγή στα πολιτικά δρώμενα της Τουρκίας.
Ταυτόχρονα, η απολύτως λανθασμένη και μη αποδοτική διαχείριση της εμπλοκής της Τουρκίας στον πόλεμο της Συρίας, αλλά και η μη αποδοχή του Ερντογάν ως ηγέτη σε μία οικονομική ένωση των μουσουλμανικών κρατών, απέδειξε στις ΗΠΑ πως ο τούρκος πρωθυπουργός είναι «μη εύκολα διαχειρίσιμος» αυτή την περίοδο και ως εκ τούτου έπρεπε να παραμεριστεί το δυνατόν συντομότερο, προκειμένου να υλοποιηθούν εγκαίρως οι περαιτέρω σχεδιασμένες «δράσεις» των ΗΠΑ, που παρά την σημερινή «ανακωχή» δεν έχουν αλλάξει την στόχευσή τους προς το Ιράν.

Η Τουρκία, ως κράτος γνώρισε τον κεμαλικό εθνικισμό και τον ισλαμικό εθνικισμό. Ο εθνικισμός, δηλαδή, αποτέλεσε (και συνεχίζει να αποτελεί) την «συνδετική ύλη», τον κοινό παρονομαστή, που απαγορεύει την διάλυση μίας χώρας η οποία αποτελείται από πολλά διαφορετικά έθνη. Ο εθνικισμός, λοιπόν, είναι και το στοιχείο το οποίο προφανέστατα θα θελήσει να εκμεταλλευθεί τόσο μέχρι σήμερα πρωθυπουργός, Ταγίπ Ερντογάν, όσο και η επόμενη τουρκική ηγεσία, όποια κι αν είναι αυτή...

Αφού, όμως, έχει ήδη αποφασισθεί πως «ο Ερντογάν έχει τελειώσει», όπως διαφαίνεται από την στάση των ΗΠΑ, αλλά και της Ε.Ε., ποιος θα είναι άραγε εκείνος που διοικήσει την επόμενη ημέρα της πτώσης του ισλαμιστή πρωθυπουργού; Ποιο θα είναι το σχήμα διακυβέρνησης της χώρας;

Η απάντηση, έρχεται μέσα από το ίδιο το «πρόβλημα», όπως αυτό εμφανίστηκε το καλοκαίρι στην πλατεία Ταξίμ. Η επόμενη ημέρα της Τουρκίας θα έχει μία δυτικότροπη αλλά μουσουλμανική χώρα, η οποία θα διοικείται από ανθρώπους χαμηλού αυτοσεβασμού, κυριολεκτικά υποταγμένους στις επιταγές του Λευκού Οίκου και των αμερικανικών συμφερόντων, πρόθυμους να ικανοποιήσουν και την πιο ακραία «επιθυμία» του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Με αυτά τα δεδομένα, ή θα επιλεγεί και θα προωθηθεί η προσωπικότητα του Κιλιντσάρογλου (αρχηγός της τουρκικής αξιωματικής αντιπολίτευσης) ή θα επανεμφανισθούν οι «σκληροί στρατηγοί», προσφάτως αποφυλακισθέντες και πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν στον μέγιστο βαθμό, με κάθε τρόπο και μέσο τους «απελευθερωτές» τους.

Επειδή, όμως, τόσο ο Ερντογάν, όσο και οι αντίπαλοί του θα επιχειρήσουν να χρησιμοποιήσουν τον τουρκικό εθνικισμό, θεωρείται σχεδόν δεδομένο πως θα υπάρξει ένας «αγώνας ταχύτητας» προς την κατεύθυνση αυτή, με τον νικητή να γίνεται ο «κυρίαρχος του παιχνιδιού». Έτσι, με ένα μικρό μέρος της αστυνομίας και με τις μυστικές υπηρεσίες να τον ακολουθούν, ο Ερντογάν θα πρέπει να κάνει μία εντυπωσιακή κίνηση, χωρίς να τον προλάβουν οι αντίπαλοί του, πράγμα τελείως απίθανο, αφού η ροή πληροφόρησης και η γενικότερη στήριξη των ΗΠΑ είναι δεδομένη και βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή.
Δεν θεωρείται, λοιπόν, διόλου απίθανο, το να έχουμε μία «εισβολή» των τούρκων στρατηγών μέσα στο τουρκικό κοινοβούλιο, αφού θα έχει υλοποιηθεί μία επιμελημένα "επικίνδυνη" πολιτική αναταραχή εντός αυτού (λόγω των τουρκικών δημοτικών εκλογών ή για λόγους που επιτάσσει του τουρκικό εθνικό συμφέρον). Η περίπτωση, δηλαδή, ενός ακόμη πραξικοπήματος στην Τουρκία (εγκεκριμένου, σχεδιασμένου και υποβοηθούμενου, όπως πάντα από τις μυστικές και διπλωματικές υπηρεσίες ΗΠΑ), φαντάζει κάτι περισσότερο από πιθανή, αφού έτσι θα υπάρξει και άμεσος εφησυχασμός των κεμαλιστών διαδηλωτών, ενώ η στήριξη του εγχειρήματος από το «εργαλείο» που λέγεται Φετουλάχ Γκιουλέν, θα αποτρέψει αντιδράσεις των ισλαμιστών της Τουρκίας. Μάλιστα, δεν πρέπει να θεωρείται απίθανο η «παρέμβαση» των στρατηγών να γίνει με ανακοίνωση ημερομηνίας λήξης, και στη συνέχεια παράδοσης της κυβέρνησης στην πολιτική ηγεσία…

Η επόμενη ημέρα, της «επαναφοράς στην τάξη», όμως, πρέπει να αντιμετωπισθεί με ιδιαίτερη προσοχή από όλες τις γειτονικές με την Τουρκία χώρες. Γιατί, σε αυτή τη χρονική στιγμή είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως η «νέα τουρκική κυβέρνηση» θα χρειαστεί μία γερή «ένεση στήριξης», η οποία θα βεβαιώσει την συνοχή των τούρκων πολιτών και θα αποτελέσει εχέγγυο για μία βραχεία περίοδο που δεν θα ξεπερνάει το ένα έτος.
Αυτή η «ένεση» μπορεί να γίνει μέσω μίας προφυλάκισης του έκπτωτου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν. Όμως, η διασφάλιση της συσπείρωσης των πολιτών γύρω από την κυβέρνηση, μπορεί να γίνει μόνο μέσω του τουρκικού εθνικισμού. Και σε αυτή την περίπτωση, οι στρατηγοί πραξικοπηματίες θα κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, προς τον πλέον αδύναμο γείτονά τους.
Και δεν πρόκειται να «κοιτάξουν» προς την Αρμενία, λόγω της διεθνούς ισχύος των αρμενικών λόμπι, αλλά και της βοήθειας της Ρωσίας.
Δεν πρόκειται να «κοιτάξουν» ούτε προς την Συρία του Άσαντ, αφού έχει ήδη κατορθώσει η Μόσχα να αποκτήσει ενεργειακά συμφέροντα στην Συριακή ΑΟΖ.
Φυσικά δεν πρόκειται να σκεφθεί η νέα τουρκική ηγεσία μία στρατιωτική επίθεση κατά των Κούρδων, οι οποίοι όχι μόνο αποτελούν το 20% (και πλέον) του πληθυσμού της χώρας, αλλά στηρίζονται από τον Λευκό Οίκο…
Οπότε, η επόμενη ημέρα της Τουρκίας, με την επόμενη (πιθανότατα στρατιωτική) κυβέρνησή της, θα «ενοχλήσει» την Ελλάδα, της οποίας η πολιτική κατάσταση βρίσκεται στο ναδίρ. Και η κίνηση αυτή από την πλευρά της Άγκυρας θα γίνει γιατί αποτελεί μονόδρομο για την Τουρκία της επόμενης ημέρας, γιατί θα είναι μία σίγουρη νίκη (έστω και με την υφαρπαγή από την Ελλάδα μίας μικρής βραχονησίδας) εξασφαλισμένη και εγγυημένη από τον Λευκό Οίκο… Εκτός και εάν αυτή την κίνηση προλάβει να την κάνει πρώτος ο Ερντογάν, εάν φυσικά μπορέσει να βρει τούρκους στρατιωτικούς πρόθυμους να τον υπακούσουν σε κάτι τόσο μεγάλο, γνωρίζοντας πως θα στηρίξουν έναν «τελειωμένο» πολιτικό και δηλωμένο εχθρό τους…

Ο Ερντογάν, λοιπόν, τελείωσε. Η Τουρκία τρέχει προς το επόμενο «σωτήριο» πραξικόπημά της και η Ελλάδα διοικείται από πολιτικούς που προτιμάνε να παραδώσουν ένα κομμάτι γης για να κοιμούνται ήσυχοι ή εργάζονται με ιδιαίτερη έμφαση προς την κατεύθυνση αποδυνάμωσης της άμυνας και της ασφάλειας της χώρας…
Με δεδομένη την χρονική πίεση που φαίνεται να έχουν οι ΗΠΑ για τους γεωπολιτικούς τους σχεδιασμούς στην περιοχή, οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας αναμένονται να είναι κάτι περισσότερο από ραγδαίες. Άραγε, πόσο έτοιμη είναι η Αθήνα γι αυτές τις εξελίξεις;


Γέροντας Παΐσιος: «Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, θα διαμελισθεί»
Προβλέψεις ότι η Τουρκία θα αφανιστεί είχε κάνει πριν από πολλά χρόνια ο γέροντας Παΐσιος. Στις προβλέψεις του είχε αναφέρει ότι η Τουρκία θα διαμελιστεί και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει.

Ακολουθούν επακριβώς τα λόγια του:
«Κατόπιν τον ρώτησα για την συνεχή αδιαλλαξία και τις προκλήσεις των Τούρκων. Μ’ έπιασε από τον ώμο και με πολύ σοβαρότητα μου απάντησε: "Μην ανησυχείς παιδί μου, εγώ ετοιμάζομαι να κοιμηθώ και δεν θα είμαι εδώ, αλλά θα βλέπω από πάνω, διότι εδώ είμαστε όλοι προσωρινά. Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια.

Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών.

Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω. (Ο Γέροντας αναφερόταν στους Έλληνες κρυπτοχριστιανούς της Τουρκίας). Θα τα δεις, παιδί μου. Πίστη και ελπίδα στο Θεό να υπάρχει και θα χαρούν πολλοί.

Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός."
πηγή

Δημοσίευση σχολίου

 
Top