Σχεδόν ακατανόητη θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει την απόφαση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης, καθώς οι εκτιμήσεις «εχθρών και φίλων» συντείνουν στο ότι η όλη κίνηση μάλλον εξυπηρετεί τα μέγιστα την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ενώ τους «αγοράζει» χρόνο τουλάχιστον ενός εξαμήνου…
Άλλη πειστική ερμηνεία πέραν των εσωκομματικών πολιτικών υπολογισμών δεν υπάρχει. Ο Τσίπρας κατέθεσε την πρόταση λιγότερο από δύο ώρες μετά την επιστροφή του από τις ΗΠΑ, δίνοντας την εντύπωση ότι κοινωνοί της απόφασης ήταν ένα μικρό επιτελείο πέριξ του προέδρου, ενώ όσοι υπέγραψαν δεν είχαν και πολύ χρόνο να σκεφτούν ψύχραιμα και να αξιολογήσουν το κατά πόσον αυτή η απόφαση εξυπηρετεί το συμφέρον του κόμματος, εάν υποτεθεί ότι αυτό είναι η κατάρρευση της κυβέρνησης.
Καταθέτοντας την πρόταση, πρακτικά σημαίνει ότι για το επόμενο εξάμηνο, «βαθιά» δηλαδή εντός της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι στο οποίο ποντάρει η κυβερνητική πλευρά για να προωθήσει σειρά θεμάτων ενδιαφέροντος της Ελλάδας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτό το όπλο για να σπρώξει την κυβέρνηση στον «γκρεμό».
Εάν πάλι εκτιμηθούν οι πιθανότητες κατάρρευσης της κυβέρνησης από την παρούσα πρόταση μομφής, αυτές μόνο ως ελάχιστες μπορούν να περιγραφούν. Κι αυτό διότι αφενός το θέμα της ΕΡΤ, την οποία κάποτε ο Τσίπρας κατήγγελλε ως «κομματικό μαγαζί», δεν θεωρούμε ότι επαρκεί για να πείσει κυβερνητικούς βουλευτές να ρίξουν την κυβέρνηση.
Επίσης, εάν προσθέσεις τη διαπραγμάτευση και τα μέτρα που φέρεται να πρέπει να περάσει η κυβέρνηση, η λογική θα έλεγε να έρθουν στη Βουλή, να αντιδράσουν οι κυβερνητικοί βουλευτές όπως έχουν δεσμευθεί και στη συνέχεια να σηκωθεί προς το τέλος ο Τσίπρας και να καταθέσει την πρόταση δυσπιστίας. Το αδιέξοδο για τους κυβερνητικούς βουλευτές θα ήταν τεράστιο και κάθε επιλογή τους θα είχε τεράστιο προσωπικό πολιτικό κόστος.
Άρα, η μοναδική λογική ερμηνεία ήταν ότι μαζί με την αναπόφευκτη συσπείρωση των βουλευτών της κυβερνητικής παράταξης, ο Αλέξης Τσίπρας προσδοκά τη συσπείρωση του δικού του «στρατοπέδου». Οι αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ στην κατηγορηματική αναφορά στο Όστιν του Τέξας, ότι το κόμμα δεν προκρίνει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ την οποία χαρακτήρισε μάλιστα ως καταστροφική επιλογή, ήταν σφοδρές.Πληροφορίες μάλιστα αναφέρουν, ότι διαμηνύθηκε άμεσα στον Τσίπρα, όσο ακόμα ήταν στις ΗΠΑ, ότι επιστρέφοντας θα τεθεί σοβαρό εσωκομματικό ζήτημα. Το ηγετικό επιτελείο, υπολογίζοντας ότι η επανεμφάνιση Αλέκου Αλαβάνου με το «Σχέδιο Β’» που επικεντρώνει στην ανάκτηση της νομισματικής πολιτικής από το κράτος, δηλαδή την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, θα μπορούσε σε περίπτωση κλιμάκωσης να διεκδικήσει την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ προκαλώντας σημαντική ζημιά (θα γίνει κάποτε, απλά οι πιθανότητες αποφυγής είναι μεγαλύτερες όταν έχεις στα χέρια την «κουτάλα» της εξουσίας), αποφάσισε να κινηθεί, σχεδόν… προληπτικά.
Όχι ότι τώρα θα αποφύγει τη σκληρή κριτική, όμως ευελπιστεί να την εξουδετερώσει σε μεγάλο βαθμό, ενώπιον της ανάγκης να μην εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως «σκορποχώρι». Εκτός κι αν είχε κι άλλους λόγους να κάψει το συγκεκριμένο «χαρτί», όπως η συνειδητοποίηση ότι δεν διαθέτει ακόμα τον μηχανισμό για να κυβερνήσει.
Ή ακόμα πιο κυνικά, να αφήσει ο Τσίπρας τον Σαμαρά να πάρει τα μέτρα που ξέρει ότι είναι απλώς αναπόφευκτα αν θέλεις να παραμείνεις στο ευρώ και να αναλάβει την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας προτάσσοντας το γνωστό εδώ και δεκαετίες επιχείρημα της «καμένης γης»…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου