Ποιος μπορεί να πιέσει Αλβανούς, Τούρκους και Λίβυους με επιτυχία για την οριοθέτηση των ΑΟΖ; Η Γερμανία ή οι ΗΠΑ;
Ομολογώ, πως είναι από τις λίγες φορές που αδυνατώ να κατανοήσω ποια είναι η εξωτερική πολιτική μας. Αυτό δεν θα ήταν περίεργο, αν επρόκειτο για ενέργειες ή παραλείψεις του υπουργείου επί των Εξωτερικών, δεδομένου ότι είναι φανερό πως δεν μπορούμε να αναμένουμε κάτι από αυτήν την πλευρά.
Το ζήτημα έγκειται όταν πρόκειται για αποφάσεις που λαμβάνονται από τον πρωθυπουργό, και διαπιστώνεται πως δεν έχουν σταθερή τροχιά, με αποτέλεσμα να αναμένει κάποιος μια συγκεκριμένη ενέργεια, και αντ’ αυτής να έρχεται άλλη. Αν επρόκειτο για τακτική αιφνιδιασμού, θα ήταν ευχής έργο. Εδώ όμως, εκείνος που αιφνιδιάζεται δεν είναι ο αντίπαλος (ποιος είναι αυτός, άραγε;) αλλά ο ελληνικός λαός.
Ο λόγος για την ΑΟΖ, την οριοθέτησή της και μετ’ αυτής την διεξαγωγή ερευνών και εκμετάλλευσή της. Ο κ. πρωθυπουργός, από το βήμα του 12ου Συνεδρίου του Μηχανισμού Ευρωμεσογειακής Συνεργασίας και Επενδύσεων, προέβη σε κάποιες διαπιστώσεις. Αποφάσεις και λύσεις βέβαια περιμένουμε από τους κυβερνήτες μας, δεδομένου ότι τις διαπιστώσεις τις κάνουμε κι εμείς. Αν προβαίνουν σε διαπιστώσεις οι κυβερνητικοί, τότε ποιος θα πράττει;
Ο κ. Α. Σαμαράς, ζήτησε την αρωγή της Ε.Ε. στις προσπάθειες που καταβάλλονται για την ταχύτερη και ασφαλή ολοκλήρωση των διαδικασιών για την ανακήρυξη της ΑΟΖ, όχι μόνον της χώρας μας, αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών κρατών της Μεσογείου. Είπε:
«Σκεφτείτε ακόμα ότι σε αυτή την κρίσιμη γωνιά του κόσμου, η Ελλάδα δεν είναι μόνη της. Και η Ευρώπη δεν έχει μόνο την Ελλάδα. Υπάρχουν και τα δύο ευρωπαϊκά νησιωτικά κράτη: η Κύπρος και η Μάλτα. Φανταστείτε τι μπορεί να σημαίνει η θαλάσσια σύζευξη Ελλάδας και Κύπρου, αλλά και Ελλάδας-Μάλτας. Δέστε στο χάρτη τι τεράστιες δυνατότητες και ευκαιρίες δημιουργεί για την Ευρώπη ολόκληρη η σύζευξη της ΑΟΖ της Ελλάδας με την αντίστοιχη ΑΟΖ της Κύπρου προς Ανατολάς και της Μάλτας προς Δυσμάς», σημείωσε.
Φοβούμαι, πως ο κ. πρωθυπουργός έπεσε θέμα ανίδεου συμβούλου του, ο οποίος -στον λόγο που του έγραψε- από άγνοια έκανε λόγο για θαλάσσια σύζευξη Ελλάδας-Μάλτας. Και τούτο διότι, νοτιοδυτικώς η Ελλάδα διαθέτει θαλάσσια σύνορα (με ΑΟΖ, δηλαδή) με την Λιβύη, την Ιταλία και την Αλβανία. Μεταξύ ημών και της Μάλτας υπάρχει η ΑΟΖ Ιταλίας-Λιβύης. Αυτό σημαίνει, ότι σε καμιά περίπτωση δεν εφάπτονται οι ΑΟΖ Ελλάδας και Μάλτας.
Ας το παραβλέψουμε όμως αυτό, και ας πάμε στο πλέον ουσιώδες. Ο κ. Α. Σαμαράς με αυτήν την αποστροφή του λόγου, θέλει να πει στην Ευρώπη, ότι αν μας συμπαρασταθεί, εκείνη θα βγει ωφελημένη. Δεδομένου ότι έχουμε ανοικτά μέτωπα με τέσσερις χώρες (Αίγυπτο, Τουρκία, Λιβύη και Αλβανία) στην πραγματικότητα ζητάμε από την Ευρώπη να ταχθεί με το μέρος μας και να στραφεί εναντίον των άλλων τεσσάρων χωρών. Επειδή αυτό «δημιουργεί για την Ευρώπη τεράστιες δυνατότητες και ευκαιρίες».
Πρώτη απλή ερώτηση ημών, που δεν διαθέτουμε την σοφία των ακριβοπληρωμένων κυβερνητών και συμβούλων τους. Σε τι θα ζημιώσει η Ευρώπη, αν δεν ταχθεί υπέρ ημών; Έχει σημασία για την Ευρώπη, αν τα ενεργειακά αποθέματα του Καστελόριζου τα εκμεταλλευθεί η Τουρκία αντί της Ελλάδας; Έχει σημασία για την Ευρώπη, αν το Οικόπεδο βορειοανατολικά της Κέρκυρας το εκμεταλλευθεί η Αλβανία και όχι εμείς; Δηλαδή, Αλβανοί και Τούρκοι δεν θα δίνουν αέριο στην Ευρώπη; Θα κινηθούν εναντίον της, αλλά και εναντίον των Η.Π.Α., οι οποίες μεταχειρίζονται παν μέσον, προκειμένου να αντικατασταθεί το αέριο εκ Ρωσίας, από αυτό της Μεσογείου;
Δεύτερη απλή ερώτηση. Όταν μιλάμε φυσικά για Ευρώπη, μιλάμε για Γερμανία. Γνωστής ούσης της σύγκρουσης συμφερόντων Η.Π.Α.-Γερμανίας, εμείς προσφεύγουμε στα πόδια της δεύτερης για να μας προστατεύσει; Και αν θεώρησε η ελληνική κυβέρνηση, πως η Γερμανία μπορεί να επιβάλλει τις απόψεις της επί των Η.Π.Α. σ’ αυτό το θέμα, τότε τι ποσοστά επιτυχίας έχουμε να μας υποστηρίξει η Γερμανία, την ώρα που ενώ ζητάμε την βοήθειά της, ζητάμε ταυτόχρονα και εξόφληση του Κατοχικού δανείου, γεγονός που μας φέρνει αντιμέτωπους;
Αυτού του είδους η πολιτική, μόνον για έναν λόγο θα μπορούσε να έχει επιτυχία (και αυτή αμφιλεγόμενη), εάν πιέζουμε την Γερμανία με την εξόφληση του χρέους της, ενώ παρασκηνιακά της λέμε πως εάν μας υποστηρίξει στο θέμα των ΑΟΖ, τότε θα αποσύρουμε το αίτημά μας. Και γιατί έχει αμφιλεγόμενη επιτυχία μια τέτοια τακτική; Διότι, είναι σαφές, πως στη Μεσόγειο δεν κάνει «κουμάντο» η Γερμανία, αλλά οι Η.Π.Α.
Ποιος μπορεί να πιέσει Αλβανούς, Τούρκους και Λίβυους με επιτυχία; Η Γερμανία ή οι Η.Π.Α.; Η Κύπρος, που επέτυχε την αναγνώριση της ΑΟΖ της, στους Γερμανούς στηρίχθηκε ή στην εβραιοαμερικανική εταιρία Noble;
Φαίνεται, πως πρόκειται για μια ακόμη ρητορική έξαρση προς εντυπωσιασμό του λαού, που εκστομίσθηκε χωρίς μελέτη των επιπτώσεων. Από την μια μεριά έχουμε από φορείς, ΜΜΕ και πολιτικά κόμματα πολλές «αμερικανιές» σε βάρος της Γερμανίας, και από την άλλη της ζητάμε να μας υπερασπισθεί. Αυτό λέγεται εξωτερική πολιτική;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου