Με την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει το θέμα της ΑΟΖ προοιωνίζεται η έναρξη μιας περιόδου διαρκώς αυξανόμενης έντασης ως προς τα ελληνοτουρκικά. Ελλάδα και Τουρκία, ως αποκλίνουσες γεωπολιτικά οντότητες, δεν θα μπορούσαν να βρουν ποτέ κοινό σημείο συνεννόησης, ειδικά όταν η Άγκυρα επιβουλεύεται όλο και περισσότερο ελληνικό ζωτικό χώρο.
Ελλάδα και Κύπρος, μονίμως αδικημένες από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ στο θέμα με την Τουρκία, καλούνται να ατενίσουν την επόμενη μέρα και να μελετήσουν σχολαστικά τα γεωπολιτικά δεδομένα που παρουσιάζονται. Αυτό που σίγουρα συμφέρει τον Ελληνισμό είναι η αποφυγή της πλήρους «ατλαντοποίησης» της Ευρώπης. Τι σημαίνει αυτό;
Ως γνωστόν οι Αμερικανοί αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν την δημιουργία της διατλαντικής οικονομικής συνεργασίας, ή αλλιώς ενός «οικονομικού ΝΑΤΟ». Εκεί επιθυμούν να προσδέσουν και την Ευρώπη, άρα Ελλάδα και Κύπρο. Κατά αυτόν τον τρόπο θα μειωθούν τα περιθώρια ελιγμών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, γεγονός που θα έχει άμεσες συνέπειες στην προσπάθεια κατοχύρωσης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Ωστόσο, ανάμεσα στους δύο πόλους που δημιουργούνται με κύριους εκφραστές τις Η.Π.Α. και την Ρωσία (Διατλαντική Ένωση vs. Ευρασιατική Ένωση), ενδιάμεσο ζωτικό χώρο φαίνεται ότι διεκδικεί η Γερμανία που μάλλον προσβλέπει στο να καθιερωθεί, λόγω γεωγραφικής θέσης και οικονομικής δύναμης, ως τρίτος πόλος επιρροής. Πέραν από τις πέριξ αυτής χώρες, η Γερμανία επιθυμεί να σύρει στο «άρμα» της Ελλάδα και Κύπρο, «εκνευρίζοντας» τους Αμερικανούς, οι οποίοι θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο.
Η Γερμανία κινούταν πάντα μεταξύ δυτικής ενσωμάτωσης (Westorientierung) και ανατολικής πολιτικής (Ostpolitik). Η γεωγραφική της θέση ως γέφυρα μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ευρώπης, όπως πολλοί την έχουν αποκαλέσει, της έδινε ανέκαθεν την δυνατότητα να κινηθεί δισδιάστατα. Η άνοδος της Ρωσίας του Πούτιν, μπορεί να ισχυριστεί κανείς, ότι συμφέρει σε κάποιο βαθμό το Βερολίνο. Αυτό γιατί η Γερμανία, στηριζόμενη στις ειδικού περιεχομένου πολιτικές και οικονομικές (ενέργεια) σχέσεις που διατηρεί με την Μόσχα, είναι σε θέση ν’ αρνείται την πρόσδεσή της στο «οικονομικό ΝΑΤΟ» των Αγγλοσαξόνων, κάτι που θα επηρέαζε την προσπάθεια ανάδειξης της γερμανικής γεωπολιτικής στην κεντρική Ευρώπη και τον ελληνικό Νότο.
Τίθεται, λοιπόν, το εξής ερώτημα: Μήπως η γενικότερη γεωπολιτική της Γερμανίας στην Ευρώπη ευνοεί Ελλάδα και Κύπρο με το σκεπτικό πως μια «ποικιλία» συμφερόντων στην «γηραιά ήπειρο» εξασφαλίζει περισσότερες δυνατότητες κινήσεων για την ελληνική εξωτερική πολιτική -ειδικά απέναντι στην Τουρκία- απ’ ότι μια πλήρης επικράτηση του αγγλοσαξονικού ή του όποιου μοντέλου; Όσο για την αλαζονική και αφ’ υψηλού στάση των Γερμανών απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο, μια στενότερη προσέγγιση μεταξύ Ελληνισμού και Ρωσίας σε πολλούς τομείς που ενδιαφέρουν και τις δύο πλευρές, θ’ αλλάξει με βεβαιότητα τα δεδομένα. Μην ξεχνάμε την ενεργειακή εξάρτηση των Γερμανών από την «Αρκούδα».
Συνεπώς τα δύο ελληνικά κράτη οφείλουν να κινηθούν πολύπλευρα, εκπονώντας κοινό σχέδιο δράσης και υγιούς αντίδρασης μπρος στις συγκυρίες που διαμορφώνονται και εφόσον αναγνωστούν σωστά και με ψυχραιμία, θ’ αποφέρουν πολλά κέρδη. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι στην πολιτική κανείς δεν αγαπάει κανέναν, όλοι εργάζονται βάσει συμφερόντων και τέλος δεν υπάρχουν σωτήρες. Η επιβίωση είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψουν τα ίδια τα έθνη, βασιζόμενα στις δικές τους δυνάμεις και τα γεωστρατηγικά ατού.
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
πηγή
Δημοσίευση σχολίου