Του William Blum
Μια συνοπτική ιστορία των υπερδυνάμεων και μια ανάλυση των λόγων για τους οποίους ο κλοιός της "Ιερής Τρόικας" άρχισε να σφίγγει επικίνδυνα...
Από το Συνέδριο της Βιέννης του 1815 έως το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878, και από την εισβολή των "Συμμάχων" στην Ρωσία το 1918 έως τον σχηματισμό στη δεκαετία του 1950 του οργανισμού που αργότερα εξελίχθηκε σε «Ευρωπαϊκή Ένωση», οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης και του κόσμου έχουν συνέλθει πολλές φορές σε μεγάλες αίθουσες συνεδριάσεων και σε πεδία μαχών, για να ορίσουν τους βασικούς κανόνες που διέπουν την εκμετάλλευση της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, της Ασίας, και της Αυστραλασίας, για να εκχριστιανίσουν και να «εκπολιτίσουν», για να επανασχεδιάσουν χάρτες, αλλά και να καταστείλουν επαναστάσεις και άλλες απειλές για την ηγεμονία των μεγάλων δυνάμεων. Και όλα αυτά τα χρόνια έχουν αποδείξει πως η αποφασιστικότητά τους αγγίζει τα όρια του θανάσιμου και αδίστακτου. Το 1918, για παράδειγμα, περίπου 13 χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Γαλλία, η Βρετανία, η Ρουμανία, η Ιταλία, η Σερβία, η Ελλάδα, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ένωσαν τις δυνάμεις τους για να συμμετάσχουν σε μια στρατιωτική εισβολή στην Ρωσία «με σκοπό να στραγγαλίσουν, όσο ήταν ακόμα βρέφος, το νεοσύστατο κράτος των Μπολσεβίκων», όπως το έθεσε με κυνική γλαφυρότητα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Αλλά και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χωρίς να δείξουν το παραμικρό ενδιαφέρον για το ποιοι είχαν πραγματικά πολεμήσει και χάσει την ζωή τους για να κερδηθεί εκείνος ο πόλεμος, οι Δυτικές δυνάμεις, χωρίς την Σοβιετική Ένωση, κινήθηκαν προς τη δημιουργία του Οργανισμού του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ). Το ΝΑΤΟ, μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακολούθησαν αργότερα τις Ηνωμένες Πολιτείες στην αποστολή του Ψυχρού Πολέμου και την αποτροπή της ανόδου των κομμουνιστών και των συμμάχων τους στην εξουσία μέσω νόμιμων και δημοκρατικών εκλογών στη Γαλλία και την Ιταλία. Η συνεργασία εκείνη συνεχίστηκε και μετά την επίσημη λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ είναι η κάθε μία ξεχωριστά μια υπερδύναμη, με εκτεταμένα στοιχεία ολοκλήρωσης, από άποψη τόσο αμυντική όσο και εξωτερικής πολιτικής. Σχεδόν όλα τα μέλη της ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ. Σχεδόν όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη είναι και μέλη της ΕΕ. Σχεδόν όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ διαθέτουν εδώ και χρόνια ένα μέρος τουλάχιστον των ενόπλων δυνάμεών τους που τελεί υπό τις διαταγές του ΝΑΤΟ και / ή των ΗΠΑ στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τα Βαλκάνια και αλλού.
Ενωμένη σαν μια γροθιά, η ίδια αυτή «Ιερή Τρόικα» (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) κατασπάραξε την Γιουγκοσλαβία, εισέβαλε και κατέστρεψε το Αφγανιστάν και το Ιράκ, σακάτεψε την οικονομία του Ιράν, της Κούβας και άλλων χωρών με κυρώσεις, ανέτρεψε την κυβέρνηση της Λιβύης, και είναι πανέτοιμη να κάνει σήμερα το ίδιο στη Συρία. Πολλά από αυτά που η «Ιερή Τρόικα» έχει πει στον κόσμο για να δικαιολογήσει αυτό τον αδικαιολόγητο όλεθρο σε διάφορα μέρη του πλανήτη αφορούσαν την ισλαμική τρομοκρατία, αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι πριν από τις επεμβάσεις στο Ιράκ, την Λιβύη και τη Συρία, καμία από τις τρεις αυτές χώρες δεν ήταν θεοκρατική και οπισθοδρομική. Μετά την βίαιη καταστροφή των χωρών αυτών, θα ζήσουν άραγε οι λαοί τους να τις δουν να επιστρέφουν στις προηγούμενες συνθήκες ζωής που τις χαρακτήριζαν;
Με την καταστολή της αριστεράς στη Γαλλία και την Ιταλία, και αρκετά χρόνια αργότερα, με την αποσταθεροποίηση των κυβερνήσεων της Λιβύης και της Συρίας, η «Ιερή Τρόικα» επέτρεψε στον εαυτό της να συσχετιστεί στενά με τρομοκράτες και τρομοκρατικές μεθόδους σε σημείο απίστευτο. Στη Συρία και μόνο, θα ήταν δύσκολο να αναφέρουμε οποιαδήποτε τρομοκρατική οργάνωση της Μέσης Ανατολής που να συνδέεται με την Αλ-Κάιντα – ακολουθώντας το συνηθισμένο πρότυπο βομβιστικών επιθέσεων σε αυτοκίνητα και επιθέσεων από βομβιστές αυτοκτονίας – και να μην συμμετέχει στον πόλεμο κατά του προέδρου Άσαντ με την υποστήριξη της «Ιερής Τρόικας».
Υπάρχει άραγε κάτι, ο,τιδήποτε, το οποίο – από νομική ή ηθική άποψη - η «Ιερή Τρόικα» θεωρεί ότι είναι εκτός της αρμοδιότητας της; Υπάρχει κάποια περιοχή στον πλανήτη που δεν εμπίπτει στην γεωγραφική δικαιοδοσία της; Η Βρετανία και η Γαλλία έχουν πλέον προσχωρήσει στο ήδη υπάρχον «μπλοκ» της Τουρκίας και των χωρών της Αραβικής Χερσονήσου, το οποίο αναγνώρισε τον νεοσύστατο συνασπισμό της αντιπολίτευσης ως τον μοναδικό εκπρόσωπο του συριακού λαού. «Βάσει του διεθνούς δικαίου, η εν λόγω πρωτοβουλία είναι εντελώς απαράδεκτη», δήλωσε ο Ρώσος πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ. «Η πρόθεση κάποιων να αλλάξουν το πολιτικό καθεστώς μιας άλλης χώρας, αναγνωρίζοντας μια πολιτική δύναμη ως τον μοναδικό φορέα της εθνικής κυριαρχίας της, δεν είναι, κατά την άποψή μου, ένδειξη πολιτισμένων ατόμων». Η Γαλλία ήταν η πρώτη Δυτική χώρα που αναγνώρισε τον νεοσύστατο «Εθνικό Συνασπισμό της Συρίας» και δεν άργησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της η Βρετανία και η Ιταλία (μεμονωμένα) και αμέσως μετά η Ευρωπαϊκή Ένωση (συλλογικά). Ο κλοιός άρχισε να σφίγγει επικίνδυνα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει μια οικονομική κρίση, κατά την διάρκεια της οποίας κύριο μέλημά της είναι να σώσει τις τράπεζες και όχι τους πολίτες της, με αποτέλεσμα κάποια από τα κράτη-μέλη της να δηλώνουν την πρόθεσή τους να αποχωρήσουν από την Ένωση. Κατά την άποψή μου, η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ωφελήσει την παγκόσμια ειρήνη, στερώντας από τα άλλα δύο μέλη της «Ιερής Τρόικας», τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, έναν εγγυημένο "συνεργό στο έγκλημα", με το να επιστρέψει στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης την ατομική διακριτική τους ευχέρεια στην εξωτερική πολιτική, την οποία τους έχει στερήσει.
Εάν γίνει αυτό το βήμα, τότε θα μπορέσουμε να επικεντρωθούμε στο πώς θα απαλλαγούμε από το ΝΑΤΟ, έναν οργανισμό ο οποίος όχι μόνο έχει αμφισβητήσιμο λόγο ύπαρξης σήμερα, αλλά ποτέ δεν είχε κανένα ουσιαστικό λόγο να υπάρχει στο παρελθόν, εκτός από το να εκτελεί χρέη ελεύθερου σκοπευτή για λογαριασμό της Ουάσιγκτον.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου