Γράφει ο Στέλιος Ν. Κάνδιας
Γράφω αυτό το κομμάτι δυο εικοσιτετράωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες των “κρισιμότερων εκλογών της μεταπολίτευσης” η τηλεόραση είναι ώς συνήθως ανοιχτή, και ο ήχος ώς συνήθως σβηστός. Δεν έχει άλλωστε σημασία τι λένε οι δύο τέως υπουργοί που σκιαμαχούν στα αντικριστά τηλεπαράθυρα. Ξέρω τι λένε χωρίς να τους ακούσω. Και οι δυο τους δε (μού) λένε τίποτε. Ο ένας χειρότερος από τον άλλον.
Απέχθεια...
Σε άλλο κανάλι έχει “Μίκι Μάους”. Προτιμώ τα δισδιάστατα καρτούν του Walt Disney από τις μονοδιάστατες καρικατούρες της μεταπολίτευσης.
Είναι απορίας άξιον τι ακριβώς έχουν προσφέρει ορισμένοι επαγγελματίες εκπρόσωποι του έθνους, και μόνιμοι κλειδοκράτορες της σωτηρίας μας, οι οποίοι διαρκώς μηρυκάζουν τα ίδια φτωχά επιχειρήματα και εκφέρουν τον ίδιο πολυκαιρισμένο συγκρουσιακό λόγο διαφημίζοντας την ελαφρότητά τους, συγκριτικά με αρκετά από τα στελέχη της υπηρεσιακής κυβέρνησης που για μόλις ένα μήνα παρέδωσαν μαθήματα ύφους και ήθους.
Ο ανώτατος δικαστικός Παναγιώτης Πικραμμένος, που μας εκπροσώπησε επάξια στο εξωτερικό ενώ κατέβαλε προσπάθειες για να επιλυθεί το ζήτημα των προμηθειών φαρμακευτικού υλικού με συνεχείς επαφές με το Ελεγκτικό Συνέδριο• ο σεμνός καθηγητής και υπηρεσιακός υπουργός Υγείας Χρήστος Κίττας που έδωσε κι αυτός μάχες για να εξομαλυνθεί η κατάσταση με την προμήθεια των φαρμάκων υψηλού κόστους για τους βαριά πάσχοντες, ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου για πολλούς συνανθρώπους μας• ο οικονομολόγος Γιάννης Στουρνάρας, που δε... χρειαζόταν να γίνει υπηρεσιακός υπουργός Ανάπτυξης για να ανιχνεύσει τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, (άλλωστε ως επικεφαλής του ΙΟΒΕ έχει καταθέσει προτάσεις επί προτάσεων για την ανάπτυξη εις ώτα μη ακουόντων)• και ο πολύπειρος Γιώργος Ζανιάς που γνωρίζει το υπουργείο Οικονομικών και τις Βρυξέλλες όπως την παλάμη του χεριού του και ποτέ δε διεκδίκησε τα φώτα της δημοσιότητας είναι μερικά από τα αξιόλογα στελέχη της βραχύβιας υπηρεσιακής κυβέρνησης.
Είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς αυτοί οι άξιοι εκπρόσωποι της κοινωνίας που κατοικοεδρεύουν στις κορυφαίες βαθμίδες της επαγγελματικής και ακαδημαϊκής ζωής δεν πέρασαν από τα κομματικά βιλαέτια, και αν πέρασαν γιατί δε στέριωσαν ή δεν αναδείχθηκαν. Ή μήπως με το να ξεχωρίζεις σαν τη μύγα μες τον κομματικό πολτό της μετριοκρατίας και της φαυλοκρατίας δεν είναι και η πλέον ελκυστική επιλογή; Μήπως οι άξιοι όχι μόνον δεν έχουν ανάγκη, αλλά τουναντίον βδελύσσονται τις κομματικές σφηκοφωλιές; Βέβαια, το “να ξεχωρίζεις σαν τη μύγα μες τον κομματικό πολτό της μετριοκρατίας και της φαυλοκρατίας” δε σε καθιστά ελκυστική επιλογή ούτως ή άλλως...
Στην ελληνική πολιτική ζωή οι έσχατοι έσονται πρώτοι• όχι οι πιο ταπεινοί, οι πιο μετριοπαθείς ή οι πιο μετριόφρονες, αλλά οι πιο μέτριοι ανεβαίνουν “δυο – δυο” τα σκαλιά στις βαθμίδες της κομματικής ιεραρχίας και κατόπιν της εξουσίας. Μέτριοι επιλέγουν μετριότερους για ευνόητους λόγους, και εμείς μετά πάμε και τους ψηφίζουμε γιατί κατά κανόνα καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ μετριοτήτων, καθότι οι άξιοι απέχουν από τα κοινά ή μάς κουνάνε μαντήλι για την Εσπερία.
Η εγκαθίδρυση του πολιτεύματος της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής μετριοκρατίας τις τελευταίες δεκαετίες εξηγεί ώς ένα βαθμό και τη σημερινή πολύπτυχη πανωλεθρία. Δεξιοί και ευώνυμοι ας συμφωνήσουμε σε τούτο: Πολίτευμά μας είναι η προεδρευόμενη κοινοβουλευτική μετριοκρατία• προεκλογικά, μετεκλογικά, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου