Υπάρχει άραγε διέξοδος στο αδιέξοδο που βιώνει σήμερα η χώρα μας λόγω της οικονομικής κρίσης; Το επιχείρημα που αναπτύσσεται στην παρούσα ανάλυση είναι ότι υπάρχει. Αρκεί να αντιληφθεί η χώρα την κατάσταση σωστά και να προβεί στις απαραίτητες και συντονισμένες ενέργειες με σκοπό να κατισχύσει…
Η βασική υπόθεση είναι ότι η στάση των Ευρωπαίων απέναντι στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό είναι όντως μπλόφα. Όπως εξηγήσαμε σε χθεσινή ανάρτηση, δεν είναι δυνατόν με το παραμικρό να καταρρέουν οι χρηματαγορές και να γκρεμίζονται οι ισοτιμίες νομισμάτων και να εξακολουθεί να προβάλλεται ανέξοδα το επιχείρημα ότι «αν δεν κάτσουμε καλά θα μας διώξουν»…
Από τη στιγμή που οι χώρες είναι όμηροι του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου το οποίο έχει την ισχύ να ωθήσει τις εξελίξεις προς τη μια κατεύθυνση ή την άλλη, με τα κυρίαρχα κράτη να προσπαθούν να αμυνθούν όχι πάντα με επιτυχία (π.χ. κερδοσκοπική επίθεση Τζορτζ Σόρος κατά της βρετανικής στερλίνας), αυτομάτως συνεπάγεται ότι οι θέσεις και οι πολιτικές που εκφράζονται και διακηρύσσονται από τα κράτη τελούν υπό την αίρεση των διαθέσεων και της ισχύος να επηρεάσουν τις εξελίξεις τα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια.
Για παράδειγμα, δεν αποτελεί μυστικό ότι ο Τζον Πόλσον, πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και ένας από τους ισχυρότερους διαχειριστές κεφαλαίων στον κόσμο έχει στοιχηματίσει τεράστια ποσά στην πτώση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Μετά από μια περίοδο αξιοσημείωτης σταθερότητας και αντοχής, άρα απωλειών για τα κεφάλαια που διαχειρίζεται ο Πόλσον, έφθασε φαίνεται η ώρα της υποχώρησης του ευρώ. Το που θα σταματήσει αυτή η μάχη, ουδείς το γνωρίζει. Το σίγουρο είναι ότι οι κερδοσκόποι δεν θα σταματήσουν τις επιθέσεις ή/και δεν θα «συνθηκολογήσουν» με τον οποιονδήποτε, εάν δεν εγγράψουν κέρδη στα χαρτοφυλάκιά τους.
Ωστόσο, θα πρέπει να γίνουν κατανοητά και τα όρια αυτής της μπλόφας, υπό την έννοια ότι είναι προφανές πως όσο απεγνωσμένα να επιθυμούν τη διάσωση της Ελλάδας για δική τους προστασία, δεν είναι δυνατόν να αποδεχθούν να τη διασώσουν χωρίς να αλλάξουν οι όροι που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Δηλαδή, ασχέτως του ότι στο παρελθόν έκαναν τα «στραβά μάτια» σκεπτόμενοι με ιδιοτέλεια και δάνειζαν τους Έλληνες (και τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο) για να πωλούν τα προϊόντα τους και να συσσωρεύουν πλεονάσματα, ενώ τα ελλείμματα του νότου αυξάνονταν και σήμερα κάποιοι δανείζονται… με μηδενικό επιτόκιο (Γερμανία), θα πρέπει αν αντιληφθούμε ότι για λόγους πέραν από τη βούληση και τις επιθυμίες των δανειστών μας, το μοντέλο αυτό εξήντλησε τη δυναμική του. Κατά συνέπεια, η δημοσιονομική προσαρμογή δεν υπάρχει περίπτωση να μην προχωρήσει. Το ερώτημα είναι το με ποιον τρόπο θα γίνει…
Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο άλλο άκρο, απειλώντας να τα τινάξει όλα στον αέρα. Στο πλαίσιο μιας ψύχραιμης ανάγνωσης της κατάστασης θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η ακραία συμπεριφορά των Γερμανών – κυρίως – έχει οδηγήσει σε εξίσου ακραία ελληνική συμπεριφορά, με σκοπό την εξισορρόπηση της κατάστασης. Το ερώτημα είναι το αν και κατά πόσον οι θιασώτες αυτής της προσέγγισης στην Ελλάδα, (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή), έχουν συναίσθηση ότι έχουν εμπλακεί σε ένα «παιχνίδι σύγκρουσης θελήσεων», σε ένα «chicken game» όπως αποκαλείται στη στρατηγική, με σκοπό να διαπιστωθεί ποιος θα κάνει πρώτος πίσω.
Στο κλασικό παράδειγμα δύο οδηγοί τρέχουν ο ένας απέναντι στον άλλο σε έναν δρόμο που χωράει μόνο ένα αυτοκίνητο και εάν κάποιος δεν κάνει πίσω την τελευταία στιγμή τα αποτελέσματα θα είναι μοιραία. Καθένας από τους οδηγούς κάνει κινήσεις για να πείσει τον άλλο ότι δεν θα υποχωρήσει. Από το να δείχνει αποφασισμένος μέχρι να… σπάσει το τιμόνι και να το πετάξει επιδεικτικά από το παράθυρο, από το οποίο κρέμονται μάλιστα και τα πόδια του σε μια στάση απόλυτης χαλάρωσης, δείχνοντας ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει.
Είναι ένα παιχνίδι βαθιά ψυχολογικό, το οποίο όμως ακόμα βρίσκεται στο στάδιο όπου η προφανής κατάληξη θα είναι η αμοιβαία καταστροφή. Έστω κι αν μία πλευρά θα ανακάμψει γρηγορότερα. Διότι και αυτό σχετικό είναι, αφού η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια και το να επικρατήσεις σε ένα περιβάλλον γεμάτο με αποκαΐδια, θα έκανε τη «νίκη» να ισοδυναμεί με ήττα… Άρα, το κίνητρο για συνεννόηση και συμβιβασμό είναι εξ ορισμού ισχυρό (θεωρία παιγνίων ουσιαστικά) και αναμένεται ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση…
Η στρατηγική νίκης για την Ελλάδα θα είχε μία και μοναδική προϋπόθεση: Το να ήταν οι πολιτικές δυνάμεις σχετικά ενωμένες έναντι του κινδύνου, τον οποίο ουδείς αμφισβητεί. Διότι εάν συντεταγμένα ζητούνταν διαπραγματεύσεις με συγκεκριμένο περιεχόμενο θα μπορούσε η επόμενη ημέρα να ήταν διαφορετική για την Ελλάδα. Όσο οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν ένα κράτος το οποίο δεν δείχνει διάθεση να αλλάξει αλλά εμμένει στη συνταγή που το χρεοκόπησε (η δεδομένη συμβολή του εξωτερικού παράγοντα στο αποτέλεσμα είναι δεδομένη, το θέμα είναι όμως ότι η δική μας συμπεριφορά δεν μας επεβλήθη δια της βίας), δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσουν.
Εν ολίγοις, μια συντεταγμένη διαπραγμάτευση θα μπορούσε να περιλαμβάνει το παρακάτω «πακέτο» προτάσεων (βελτιώσεις όρων και δικές σου υποχωρήσεις):
>«Κόκκινη γραμμή» ότι άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις δεν πρόκειται να γίνουν, αφού οι αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία έχουν κατά πολύ υπερφαλαγγίσει τις όποιες προσδοκώμενες ωφέλειες.
>Αποδοχή όσων έγιναν μέχρι τώρα, με διεκδίκηση κάποια μικρή ενδεχομένως συμπίεση των «ρετιρέ» για να επιτευχθεί η οριακή έστω ενίσχυση του εισοδήματος των πολύ χαμηλών εισοδηματικών τάξεων που πλέον δεν μπορούν να επιβιώσουν. Ταυτόχρονα, υποβολή αιτήματος για την επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας και ταυτόχρονη υιοθέτηση μέτρων που θα οδηγήσουν στον δρόμο της ανάπτυξης και κυρίως την αντιμετώπιση της βόμβας στα θεμέλια κάθε κοινωνίας, την ανεργία.
>Αυτά όμως για να τα πετύχεις πρέπει να εμφανιστείς διατεθειμένος να προβείς σε σοβαρές ενέργειες περικοπής των εξόδων και συρρίκνωσης του κράτους, με σκοπό την όσο το δυνατόν νωρίτερα αντιμετώπιση των ελλειμμάτων ώστε να δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα. Πρέπει να εμφανιστείς ότι έχεις συναίσθηση της κατάστασης αλλά και επαρκή λογική να αντιλαμβάνεσαι το αμοιβαίο αδιέξοδο το οποίο σε οδηγεί στη βούληση εξεύρεσης συμβιβασμού, αλλά ταυτόχρονα και ετοιμότητα να σκληρύνεις τη στάση σου εάν το άλλο μέρος εμείνει σε μη αποδεκτές άκαμπτες θέσεις.
>Η λογική βέβαια υπαγορεύει ότι από τη στιγμή που οι κίνδυνοι δεν περιορίζονται καν στην Ευρωζώνη αφού αλλά η αναταραχή στις χρηματαγορές θα οδηγήσει σε μεγάλες απώλειες κεφαλαίων και γενικότερη ύφεση που θα πλήξει τη Ρωσία και την Κίνα για παράδειγμα, θα κάνει την ευρωπαϊκή πλευρά πολύ πιο λογική. Ενδεχομένως όμως να ανοίγεται «παράθυρο ευκαιρίας» για παρουσίαση ενός λογικού, μετριοπαθούς και συγκροτημένου σχεδίου εξόδου από την κρίση και σε άλλες πλευρές, εκτός της Γηραιάς Ηπείρου…
Όλα αυτά προϋποθέτουν τη σταδιακή απαγκίστρωση του πολιτικού κόσμου από τις αδιέξοδες και θερμοκέφαλες προσεγγίσεις της κατάστασης, όπου οι μεγαλύτερη «δημόσιοι κατήγοροι» των Ευρωπαίων εταίρων, έχουν ιδιοτελείς σκέψεις στο μυαλό τους και χρησιμοποιούν τον φανατισμό και την οργή του κόσμου για την προώθηση ιδίων συμφερόντων, αδιαφορώντας για τη ζημιά στη χώρα… Οπότε, ας προσέξουμε πριν συνειδητοποιήσουμε ότι μας έσπρωξαν στο γκρεμό… μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου