Του Σταύρου Τσουκαντά, τέως πρόεδρου του Δ.Σ. του ΤΠΔΥ, πρώην Γεν. Δ/ντή του ΥΠΑΝΤο μικρό μέγεθος της οικονομίας μας είναι δύσκολο να προκαλέσει σοβαρούς τριγμούς στην νομισματική ισορροπία της Ευρωζώνης και αυτός είναι ο λόγος που εξακολουθούμε να έχουμε στήριξη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
Η στήριξη αυτή συνίσταται στο γεγονός ότι, ενώ απαγορεύεται να αγοράζει η ίδια τα ελληνικά κρατικά ομόλογα, τα δέχεται ως ενέχυρο δανεισμού προς τις ελληνικές τράπεζες?που τα έχουν αγορασμένα από το Κράτος!.....
Δεν είναι μόνο το μεγάλο έλλειμμά μας (12,7% του ΑΕΠ) που ανησυχεί τους Ευρωπαίους ηγέτες, άλλωστε και οι χώρες πολλών απ’ αυτούς έχουν υπερβεί το 3% του Συμφώνου Σταθερότητας. Εκείνο που φαίνεται να τους ανησυχεί ιδιαίτερα, είναι η συνεχιζόμενη χωρίς όρια αύξηση του δημόσιου χρέους μας και ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης της νομισματικής ισορροπίας του συνόλου των χωρών της Ζώνης του Ευρώ. Για τον λόγο αυτό η ΕΚΤ ίσως αναγκασθεί να κλείσει την στρόφιγγα της έμμεσης (μέσω των τραπεζών) χρηματοδότησής μας, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ακόμη περισσότερο το κόστος του δανεισμού μας.
Θεωρείται από τους ειδικούς μεγάλο κενό της κοινοτικής νομοθεσίας η απουσία θεσμικής προληπτικής και κυρίως κατασταλτικής διαδικασίας αποτροπής του υπερβολικού δημόσιου χρέους (όπως είναι η ιδιαίτερα γνωστή σ’ εμάς επιτήρηση λόγω υπερβολικού ελλείμματος) και ότι ένα τέτοιο σοβαρό κενό δεν καλύπτεται από το Σύμφωνο Σταθερότητας το οποίο απλώς ορίζει ότι τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δεν επιτρέπεται να διαμορφώνουν δημόσιο χρέος πάνω από το 60% του ΑΕΠ.
Aπ’ όσα γνωρίζω, έλεγχος αυτού του περιορισμού και παρεμβάσεις σε απείθαρχα κράτη-μέλη δεν έχουν γίνει μέχρι σήμερα, ίσως γιατί φαινόμενα μεγάλων υπερβάσεων δημόσιου χρέους είναι ελάχιστα, εκτός βέβαια αυτών της Ελλάδος (125% του ΑΕΠ) και της Ιταλίας (117% του ΑΕΠ). Διάβασα σχετική με το θέμα της υπερβατικότητας του χρέους των κρατών-μελών της Ε.Ε. ενδιαφέρουσα ανάλυση του κ. Χάρη Σαββίδη στο φύλλο της «Η» της 28-29/11/09, σύμφωνα με την οποία: «Στο άρθρο 125 της Συνθήκης της Λισαβόνας ούτε τα κοινοτικά όργανα, ούτε οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ε.Ε. έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν το δημόσιο χρέος κάποιου από αυτά».
Τη διάταξη αυτή φαίνεται να επικαλούνται σήμερα όσοι αμφισβητούν τη δυνατότητα της ΕΚΤ να δέχεται ως ενέχυρο τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, ώστε να γίνουν περισσότερο ελκυστικά στους επενδυτές των διεθνών αγορών και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η αναχρηματοδότηση του χρέους μας. Εδώ επικεντρώνονται οι αντιρρήσεις σκληρών Ευρωπαίων, που φοβούνται υποτίμηση του ευρώ!
Ξένοι αναλυτές θεωρούν ότι εάν επιδεινωθούν οι βαθμοί αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας μας και ενταθεί η δυσαρέσκεια των εταίρων μας στην Ευρωζώνη, για την από μέρους μας κατάχρηση των προνομίων που μας παρέχει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, θα μας εγκαταλείψει κάποια στιγμή η ΕΚΤ.
Πιστεύω όμως ότι και αν ακόμη στερηθούμε την υποστήριξη της φερεγγυότητας των ελληνικών κρατικών ομολόγων, δεν θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Δεν μας χρειάζονται υποδείξεις και απειλές των ευρωπαίων φίλων μας. Θα προσπαθήσουμε μόνοι μας και θα τα καταφέρουμε όπως πάντα, όταν μας τυχαίνουν εθνικές δυσκολίες και προβλήματα, να τα αντιμετωπίσουμε με επιτυχία.
Τέλος πιστεύω ότι με τις ενδεδειγμένες διαβουλεύσεις της κυβέρνησής μας στα αρμόδια θεσμικά όργανα της Ε.Ε. και μέσα στο πλαίσιο της κοινοτικής αλληλεγγύης και υποστήριξης της Ο.Ν.Ε. και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης που διέπει τις υποχρεώσεις των χωρών της Ευρωζώνης, θα καταφέρουμε να βγούμε από τα μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα και ακόμη ότι θα αποφευχθεί η έσχατη ανάγκη προσφυγής μας στο «ορφανοτροφείο» του ΔΝΤ και θα μαζέψουν την «ουρά» τους τα κερδοσκοπικά funds... που μας περιμένουν στη γωνία!
Δημοσίευση σχολίου