Α΄Μέρος
Μερικές φορές αναρωτιόμαστε αν η ιστορία μιας χώρας γεννάει προσωπικότητες ή αν ορισμένες προσωπικότητες κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι αν βρεθούν έχουν τέτοια προσωπική λάμψη που είναι σε θέση να δώσουν δύναμη και τεράστια ώθηση στην γενέτειρά τους. Σίγουρα η Μελίνα Μερκούρη συνδύασε με τον καλύτερο τρόπο και τις δύο εκδοχές. Η πορεία μιας ατίθασης και γενναίας καρδιάς.....Η Μελίνα Μερκούρη ανήκει στις κατηγορία των πιο φημισμένων γυναικών της Ελλάδας τον 20ο αιώνα, αφήνοντας το στίγμα της τόσο στην καλλιτεχνική όσο και στην πολιτική ζωή του τόπου με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο.....
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου 1920 και το όνομά της ήταν ένας συνδυασμός των βαφτιστικών της ονομάτων Μαρίας και Αμαλίας. Η οικογένειά της συμμετείχε έντονα στην πολιτική ζωή του τόπου και είχε αναδείξει πολιτικές προσωπικότητες. Παππούς της ήταν ο Σπύρος Μερκούρης που διετέλεσε δήμαρχος της Αθήνας, για περισσότερα από 30 χρόνια, ενώ πατέρας της ήταν ο Σταμάτης Μερκούρης, βουλευτής της ΕΔΑ (Κόμμα της Ελληνικής Δημοκρατικής Αριστεράς), πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης και Δημοσίων Έργων ενώ η μητέρα της, Ειρήνη Λάππα, ανήκε σε μία από τις πιο γνωστές αθηναϊκές οικογένειες.
Ολοκληρώνοντας τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή της, έδωσε εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου η απαγγελία ενός ποιήματος του Καρυωτάκη της χάρισε μία θέση ανάμεσα στους σπουδαστές της σχολής. Σπούδασε με το μεγάλο δάσκαλο του θεάτρου Δημήτρη Ροντήρη, ο οποίος πίστευε πολύ στο ταλέντο της και τις ικανότητές της. Μετά την αποφοίτησή της το 1944, το Εθνικό Θέατρο την περίμενε να ενταχθεί στους κόλπους της, πράγμα που έγινε ερμηνεύοντας μικρότερους ρόλους αρχικά τόσο στην κεντρική σκηνή όσο και στη σκηνή του Πειραιά. Το 1945 έπαιξε την Λαβίνια στο θεατρικό έργο του Ευγένιου Ο’ Νηλ «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα».
Η πρώτη μεγάλη της επιτυχία στο θέατρο γίνεται με το ρόλο της Blanche Dubois, στο θεατρικό έργο του Tennesse William "Λεωφορείο ο Πόθος". Η παράσταση είχε σκηνοθετηθεί από τον θρυλικό Κάρολο Κουν και είχε ανέβει από το Θέατρο Τέχνης. Κατά τη διάρκεια του 1949 και 1950, η Μερκούρη συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης σε μια μεγάλη γκάμα θεατρικών έργων και θεατρικών συγγραφέων, όπως ο Aldus Huxley, ο Arthur Miller, ο Philip Jordan και ο Andre Roussin.
Η καριέρα της συνεχίζεται στο Παρίσι. Εκεί εμφανίζεται σε παραστάσεις μπουλβάρ του Ζακ Deval με τον οποίο και αναπτύσσουν μια πολύ καλή συνεργασία και του Marcel Achard. Κατά τη διαμονή της στο Παρίσι η Μελίνα έρχεται σε επαφή και αποκτά γνωριμίες με μεγάλες προσωπικότητες του διεθνούς καλλιτεχνικού στερεώματος, όπως ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν Πολ Σαρτρ, η Κολέτ, ο Φρανσουάζ Σαγκάν, οι οποίοι παίζουν ιδιαίτερα μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής της προσωπικότητας. Η καριέρα της έχει ήδη ξεπεράσει τα στενά όρια της Ελλάδας και συνεχίζει ακάθεκτη.
Το 1953 της απονέμεται το βραβείο Μαρίκα Κοτοπούλη και μετά το 1955 όπου και επιστρέφει στην Ελλάδα η Μερκούρη πρωταγωνιστεί στη σκηνή του θεάτρου Κοτοπούλη-Ρεξ σε μεγάλο αριθμό έργων του κλασικού ρεπερτορίου. Την δεκαετία του ’50 η Μελίνα αρχίζει και να αναμειγνύεται και με την πολιτική σε αρχική μορφή μέσω του θεατρικού συνδικαλισμού.
Η Μελίνα όμως εξακολουθεί να έχει σε πρώτη προτεραιότητα το θέατρο και τον κινηματογράφο. Η καριέρα της στην μεγάλη οθόνη θα ξεκινήσει το 1955 με την ταινία "Στέλλα", σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη. Το φιλμ έχει μεγάλη αποδοχή από το Φεστιβάλ των Καννών στο οποίο και λαμβάνει μέρος το 1956 κερδίζοντας μάλιστα και έναν ειδικό έπαινο. Το 1956 και οι Κάννες αποτελούν σταθμό όχι μόνο για την εξέλιξη της καριέρας της αλλά και της προσωπικής ζωής της. Εκεί γνωρίζει τον σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν τον μετέπειτα σύντροφό της τόσο στη ζωή όσο και στα καλλιτεχνικά της ταξίδια. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία του Ζυλ Ντασέν "Αυτός που πρέπει να πεθάνει". Από το 1958, πρωταγωνίστησε σε πολλές κινηματογραφικές επιτυχίες του Ζυλ Ντασσέν όπως, "The Law", "Ποτέ την Κυριακή", "Φαίδρα", "Τοπ Καπί" και το 1960 κέρδισε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες για το "Ποτέ την Κυριακή", ενώ η ταινία προτάθηκε και για 5 Όσκαρ εκ των οποίων κέρδισε εκείνο για το καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκη. Η Μερκούρη εργάστηκε με διάσημους σκηνοθέτες, όπως ο Vittorio de Sica, ο Ronald Neame, ο Carl Forman και άλλοι.
Το «γλυκό πουλί της νιότης» το 1960 στο Θέατρο Τέχνης υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κάρολου Κουν, αποτελεί μεγάλη θεατρική της επιτυχία όπου και πρωταγωνίστησε με τον Γιάννη Φέρτη.
Δημοσίευση σχολίου