Η επιλογή των πρώτων γενικών γραμματέων, με τα πλούσια βιογραφικά, δεν είχε το συνήθες νόημα επιβράβευσης «κομματόσκυλων». Ο καθένας μπορεί να συγκρίνει αυτούς τους γενικούς γραμματείς με τους προηγούμενους. Χρειάζεται πραγματικά να θυμίσουμε ανάμεσα σε πολλούς άλλους και τον δυστυχή κ. Ζαχόπουλο;....
Η αναγγελία ότι τα παιδιά των μεταναστών θα αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια, που καταργεί τη φάμπρικα νομικά «απάτριδων» που η ανάλγητη κοινωνία μας άνοιξε από τόσα χρόνια, είναι ένα δείγμα και ρεαλισμού και πολιτισμού. Οπως και η υπόσχεση ότι οι παλαιοί μετανάστες θα έχουν δικαίωμα ψήφου και εκλέγεσθαι στις δημοτικές εκλογές. Αυτά τα προβλήματα έχουν λυθεί από καιρό σε όλες τις πολιτισμένες χώρες και μιλάμε συχνά με υπερηφάνεια για παιδιά ελλήνων μεταναστών που τα βλέπουμε έξω βουλευτές και ευρωβουλευτές. Η διαφορά ανάμεσα στη Δεξιά και στην Κεντροαριστερά έγκειται και σε τέτοιες ανθρώπινες πολιτικές. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα εμποδιστούν.
Η απόφαση, με συναίνεση μάλιστα, μεταφοράς εισοδημάτων από τους πολύ πλούσιους στους πολύ φτωχούς είναι επίσης ένα σαφέστατο δείγμα άλλης νοοτροπίας που, τελείως λογικά, η ανένδοτα ξινισμένη κυρία Παπαρήγα βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να αποδεχθεί ή να κατανοήσει.
Το κακό είναι ότι η κυβέρνηση, παρά το ειλικρινές και συνάμα γενναίο προσχέ διο προϋπολογισμού, δεν μπορεί να ξεπεράσει μερικές βαριές προεκλογικές επιπολαιότητες ενώ θα έπρεπε να τις ομολογήσει. Οφείλονται σε ορισμένα στελέχη της όπως η κυρία Κατσέλη, αλλά κανείς, προεκλογικά, μήτε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, δεν είχε πει στοπ. Υπάρχουν τώρα ελπίδες ρεαλισμού, αλλά είναι αργά για ανέξοδη λύση, πολιτικά και οικονομικά, για την Cosco.
Υπάρχουν πολλά, άπειρα, που πρέπει να γίνουν τώρα και όχι αύριο. Αυτή η κοινωνία χρειάζεται βαθύτατο εκσυγχρονισμό. Βρίσκεται σε κίνδυνο ακροδεξιάς στροφής, κυρίως αν στη Νέα Δημοκρατία επικρατήσουν οι αμετανόητοι σαμαρικοί. Και αυτά που πρέπει να γίνουν αφορούν επίσης την εξωτερική πολιτική. Τα πολυδάπανα και ευνουχιστικά εθνικά αδιέξοδα. Το Κυπριακό, το Αιγαίο, το Μακεδονικό. Που καθορίζουν και μάλιστα σε στιγμές τεράστιας οικονομικής μας υποτέλειας τις σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, με τα Βαλκάνια και με την Ανατολική Μεσόγειο. Ισως και την ειρήνη.
Oρισμένα «ταμπού» έχουν ξεπεραστεί. Πήγε ο Πρωθυπουργός στην Κωνσταντινούπολη και συνάντησε τον κ. Ερντογάν και μετά στην Κύπρο, όπου κάτι κινείται. Μίλησε χωρίς πρόβλημα με τον κ. Γκρούεφσκι. Εχουμε την επιστολή του τούρκου πρωθυπουργού, ένα διαφορετικό λεξιλόγιο από την ηγεσία της πΓΔ της Μακεδονίας, την προοπτική επανάληψης της διαμεσολάβησης των Ενωμένων Εθνών. Αλλά, από την αντίστροφη, και τον περίφημο Δεκέμβρη των Βρυξελλών και της φιλολογίας για βέτο. Αυτά.
Δημοσίευση σχολίου