Η υπερψήφιση των μέτρων λιτότητας από την ιταλική Βουλή, και η σημερινή τους έγκριση από τη Γερουσία, έβαλαν ένα προσωρινό τέλος στην αναστάτωση που κατέλαβε τελευταία την ευρωζώνη. Σημειώθηκε επίσης και μια ανακωχή στις πολιτικές διαμάχες της Ρώμης, που είχαν θέσει το πρόγραμμα μείωσης του χρέους της σε κίνδυνο.
Παράλληλα, η ιταλική κυβέρνηση κατάφερε και πούλησε κάποια κρατικά ομόλογα, με αποτέλεσμα να καταλαγιάσουν οι φόβοι για τη μεταδοτικότητα της κρίσης χρέους σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ.
Δεν έχουν επιβεβαιωθεί οι εικασίες, ότι δηλαδή επενέβη η ΕΚΤ αγοράζοντας το ιταλικό χρέος, αλλά αν αποδειχθούν αληθινές, αυτό θα ήταν κάτι το σημαντικό. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η ΕΚΤ προσπαθεί να βρει μια στρατηγική περιορισμού της κρίσης. Η μέθοδος που ακολουθείται μέχρι σήμερα αποδείχθηκε ανεπαρκής.
Υπάρχουν φόβοι για περαιτέρω αναστάτωση, όταν δημοσιευθούν τα αποτελέσματα των τεστ κόπωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών, που θα μας δείξουν πόσο άνοιγμα έχουν απέναντι στα κρατικά χρέη.
Όπως είπε ο David Cameron: «Τα κράτη της ευρωζώνης θα πρέπει να αντιληφτούν ότι πρέπει να συνεργαστούν, και γρήγορα. Πρέπει να μπουν μπροστά από τις αγορές, αντί απλά να αντιδρούν στην επόμενη κρίση…».
Πως όμως; Βασικά χρειάζεται επιστροφή στην δημοσιονομική αξιοπιστία, μειώνοντας τα ελλείμματα. Αν τα κράτη που «μπούκωσαν» με τη φτηνή πίστωση δεν αρχίσουν τις περικοπές, το ταμείο στήριξης δεν θα είναι αρκετό για να καλύψει τα χειρότερα σενάρια, τα οποία θέλουν διάσωση της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Όπως πιστεύουν οι ειδικοί οικονομολόγοι, το σημερινό ταμείο μπορεί να χρειαστεί να αυξηθεί στο κολοσσιαίο ποσό των €2 τρις προκειμένου να καθησυχάσουν οι αγορές.
Και αυτό ακριβώς αποτελεί τον πυρήνα του όλου ζητήματος. Η άρνηση της ευρωζώνης και κυρίως της Γερμανίας, να αντιμετωπίζουν τη πραγματικότητα της νομισματικής ένωσης. Οι βασικοί αρχιτέκτονες του ευρώ (Jacques Delors, Helmut Kohl και François Mitterrand) γνώριζαν τι έκαναν. Ήθελαν μια πολιτική ένωση, και είδαν το ενιαίο νόμισμα σαν το βασικό εργαλείο για να τη πετύχουν. Αυτό είχε προβλέψει και η Thatcher το 1990 στη Σύνοδο της Ρώμης, λίγο πριν φύγει από την εξουσία. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας Γερμανία, αντιμετωπίζει τη λογική των τότε συμφωνηθέντων.
Τι θα κάνει; Ή θα επιδιώξει τη πλήρη ενσωμάτωση, με έλεγχο της ΕΕ επί των εθνικών προϋπολογισμών και των φόρων, για δημοσιονομικές μεταφορές κεφαλαίων στην ευρωζώνη, απομακρύνοντας τους κινδύνους των εθνικών χρεών που ταλαιπωρούν τις νότιες χώρες, ή θα αποσυρθεί από το ευρώ. Αυτή η δεύτερη λύση δεν είναι κάτι που θέλει, αφού θα καταστρέψει το ευρωπαϊκό όραμα. Βέβαια μπορεί να κάτσει και να περιμένει τις κρίσεις να εμφανίζονται, η μια μετά την άλλη, και η μια χειρότερη από την άλλη.
Στο φινάλε, το όλο ζήτημα δεν αφορά απλά στην Ελλάδα, στην Ιταλία, ή στην Ιρλανδία. Το ζήτημα ανέκαθεν αφορούσε και αφορά στη Γερμανία.
S.A.-The Telegraph
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου