Από την «εικονική» βιομηχανία του Τζιμ Γιαννόπουλου στην «έκσταση της αλήθειας» του Βέρνερ Χέρτσογκ, στο φινάλε του 50ού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης «Oι ήττες είναι που φέρνουν τις νίκες. Οι ταπεινώσεις και οι απορρίψεις σού μαθαίνουν τη ζωή, αυτές μετατρέπονται σε όπλα για τις ουσιαστικές νίκες...» δηλώνει ο Βέρνερ Χέρτσογκ. Γεννήθηκε το 1942 στο Μόναχο, αλλά ο πόλεμος ανάγκασε την οικογένειά του....... να μετακομίσει σ΄ ένα απομακρυσμένο χωριό της Βαυαρίας όπου μέχρι τα 12 χρόνια του δεν είχε ιδέα τι είναι τηλέφωνο, ραδιόφωνο, κινηματογράφος.
«Δούλεψα σ΄ ένα εργοστάσιο οξυγονοκολλητής. Έβγαλα τα δικά μου χρήματα κι άρχισα. Όλοι μπορείτε να το κάνετε. Ως παιδί πείνασα. Έτσι έμαθα τη σημασία τού τι είναι να έχεις να φας. Μπήκα στη φυλακή κι έμαθα τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος. Αν δεν γνωρίσεις την καρδιά του ανθρώπου, μην πλησιάσεις την κάμερα. Δεν υπάρχει συνταγή για να γίνεις κινηματογραφιστής. Πρέπει πρώτα να γίνεις ποιητής. Συνταγές υπάρχουν για το πώς θα γίνεις καλός δακτυλογράφος ή κομπιουτεράς. Τις μαθαίνεις στις σχολές. Τον κόσμο, τους ανθρώπους, τη ζωή, τα μαθαίνεις μόνο όταν ταξιδεύεις. Πεζός. Όχι τουριστικά. Οι μάζες καταστρέφουν τους πολιτισμούς».
Αυτοδίδακτος στην τέχνη του σινεμά, ο δημιουργός 50 και πλέον ταινιών (με γνωστότερο στην Ελλάδα το «ριμέικ» του «Νοσφεράτου»), ο πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής της επικείμενης διοργάνωσης του Φεστιβάλ Βερολίνου δηλώνει πως «δεν βλέπει παρά 2-3 ταινίες τον χρόνο. Προτιμά, λέει, να περπατά και να διαβάζει ποίηση.
Όσο για την ψυχανάλυση και την προσπάθειά του να καταγράψει τον ψυχισμό των ηρώων στις ταινίες του; «Η ψυχανάλυση είναι από τις μεγαλύτερες γελοιότητες του 20ού αιώνα. Αν προσπαθήσεις να φωτίσεις διάπλατα ένα σπίτι, παύει να είναι κατοικήσιμο. Είναι επικίνδυνο να προσπαθείς να φωτίσεις κάθε γωνιά της ψυχής του άλλου... Και στο σινεμά και στη ζωή».
«Δεν είμαι ένας μελαγχολικός Γερμανός με εμμονές» υποστηρίζει. Απολογούμενος ωστόσο για το ριμέικ- «μίμηση» του πρώτου «Νοσφεράτου» (αυτού του συμπατριώτη του Μουρνάου τού 1922) είπε πως «Ο δικός μου- ο "Νοσφεράτου" με τον Κλάους Κίνσκι - υποφέρει, είναι γεμάτος μοναξιά. Ο Μουρνάου στην ταινία του προδιαγράφει τα σκοτεινά που έπονταν. Τον ναζισμό που ήρθε. Στη δεκαετία του ΄70 που γύρισα την ταινία, απλώς προσπάθησα να επανασυνδεθώ με τη νόμιμη γερμανική κουλτούρα που είχε διακοπεί βίαια από τον ναζισμό. Εσείς οι Έλληνες, οι άλλοι, δεν έχουν να ντρέπονται για κάτι. Εμείς είχαμε».
Και στο ερώτημα του Φεστιβάλ «Γιατί σινεμά σήμερα»;
«Γιατί η αφήγηση ήταν πάντα το σταθερότερο στοιχείο αυτοπροσδιορισμού του ανθρώπινου είδους. Γιατί ο 21ος αιώνας είναι ο αιώνας της έκρηξης της επικοινωνίας αλλά και της απομόνωσης. Γιατί βλέπω όλο και περισσότερους νέους να εκπέμπουν αυτή την αύρα της μοναξιάς γύρω τους. Γιατί το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι η μητέρα όλων των μαχών που θα δοθούν από ΄δώ και πέρα...».
«Έρχεται τρισδιάστατη επανάσταση»
«Δεν υπάρχει συνωμοσία της CΙΑ εναντίον του ευρωπαϊκού σινεμά και των μικρών εθνικών κινηματογραφιών. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κανείς όμως δεν θα ξοδέψει για να βγάλει στη μεγάλη αμερικανική αγορά μια καλή λ.χ. ιρανική ταινία. Στους Αμερικανούς δεν αρέσουν οι υπότιτλοι. Όσοι ενδιαφέρονται ίσως τη βρουν στις αίθουσες των φεστιβάλ. Ο ανεξάρτητος κινηματογράφος μοιάζει με το χορταράκι που φυτρώνει ανάμεσα στα τσιμέντα. Πνίγεται, αλλά φυτρώνει...». Ο Τζιμ Γιαννόπουλος, ο ελληνικής καταγωγής (γεννήθηκε το 1945 στη Νέα Υόρκη από πατέρα Κωνσταντινουπολίτη και μητέρα Κορίνθια) διευθυντής της μεγαλύτερης αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, της 20th Century Fox, είναι σαφής. Μιλάει με αριθμούς και στοιχεία της αγοράς.
«Δεν μπήκα στη βιομηχανία του κινηματογράφου ως αγωνιζόμενος ή οραματιστής σκηνοθέτης, αλλά ως μάνατζερ. Δεν δικαιούμαι να δώσω συμβουλές στους νέους κινηματογραφιστές. Προτείνω μόνο να λάβουν όση παραπάνω εκπαίδευση μπορούν».
«Στις παλιές- τύπου τρισδιάστατες- ταινίες ο θεατής έβλεπε το τέρας να έρχεται εναντίον του. Στα σημερινά 3D φιλμ, όπως το "Avatar" που ετοιμάζουμε, δεν σου επιτίθεται η οθόνη. Εσύ ο θεατής μπαίνεις σε αυτή». Με αφορμή την ολοκλήρωση των γυρισμάτων (από τον Τζ.
Κάμερον) του «Αvatar»- της νέας τρισδιάστατης ταινίας της Fox- ο Τζιμ Γιαννόπουλος αναφέρθηκε στην ψηφιακή τεχνολογία, τους σταρ, την ανάγκη των εφέ, τις διαφορές μεταξύ αμερικανικού και ευρωπαϊκού κινηματογράφου: «Η Ευρώπη έχει ιστορία, φιλοσοφία, δίνει έμφαση στους χαρακτήρες, στις πληγές του πολέμου που βίωσε. Η Αμερική δεν έχει κουλτούρα, λογοτεχνία, ιστορικά καλλιτεχνικά επιτεύγματα. Είναι σύμφυρμα πολιτισμών. Άρα επιδιώκει τη διασκέδαση και το κέρδος. Δεν είναι κακό. Είναι η αλήθεια...».
«Για να γυρίσουμε τον "Τιτανικό" χρειάστηκε ένα πραγματικό πλοίο μήκους 900 ποδιών. Χρειάστηκαν εκατομμύρια βατ για φώτα, εκατομμύρια δολάρια για την αμοιβή των σταρ. Στο "Avatar" χρειάστηκε μόνο ένα στούντιο με τα απαραίτητα μηχανήματα. Συν, βεβαίως, τα έξοδα προώθησης, αλλά πλην οι αμοιβές των σταρ». Αναφερόμενος στην οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της στη βιομηχανία του Χόλιγουντ ο Τζιμ Γιαννόπουλος δηλώνει πως «την κρίση τη δημιούργησε η παραοικονομία. Κάποιοι ισχυρίζονταν πως η απόδοση είναι υψηλή. Κι οι επενδυτές έρχονταν στο Χόλιγουντ.
Καλές οι επενδύσεις λ.χ. σε τσιμέντα, σε σίδηρο, αλλά ο κινηματογράφος έχει λάμψη.
Έτσι έφτασαν πολλά χρήματα στο Χόλιγουντ.
Η ξαφνική επένδυση αύξησε κατακόρυφα τον αριθμό των παραγόμενων ταινιών των μεγάλων στούντιο σε 650 τον χρόνο, με αποτέλεσμα να "τρώγονται" μεταξύ τους και να μεγαλώνουν οι δαπάνες του μάρκετινγκ για τη διαφήμιση».
Τα βραβεία
Χρυσός Αλέξανδρος (40.000 ευρώ):
«Σταυροδρόμια ζωής» (ισραηλινογερμανική παραγωγή). Οι σεναριογράφοι της Σκάνταρ Κόπτι και Γιαρόν Σάντι έλαβαν εξ ημισείας με τον Ρουμάνο Τοντόρ Βοϊκάν («Μετάλλιο Τιμής») και το Βραβείο Σεναρίου.
Αργυρός Αλέξανδρος (25.000 ευρώ): «Μετάλλιο τιμής» (Ρουμανία). Ο πρωταγωνιστής της Βίκτορ Ρεμπέντσιουκ έλαβε και το Βραβείο Ερμηνείας.
Σκηνοθεσίας: Ριγομπέρτο Περεσκάνο για την ταινία «Προορισμός Βορράς».
Γυναικείας Ερμηνείας: Ρουθ Νίρερε για την ταινία «Η μέρα που ο Θεός έφυγε ταξίδι».
Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος: «Αγνοούμενος» του Λι Σεο (Ν. Κορέα).
Βραβεία FΙΡRΕSCΙ (Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου): «Μετάλλιο τιμής» και «Ο διαχειριστής» του Περικλή Χούρσογλου.
Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες» (15.000 ευρώ): «Λίβανος» του Σ. Μαόζ.
Βραβεία Κοινού Fischer (4.000 ευρώ):
«Σταυροδρόμια ζωής» του Γιαρόν Σάνι και «Μπιλόμα» στη Σοφίας Παπαχρήστου. Για το τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» (3.000 ευρώ):
«Ταξίδια του μέλιτος» του Γκ.
Πασκάλιεβιτς. Για το τμήμα DigitalWave (3.000
ευρώ): «Το τελευταίο τραγούδι του Έλβις» Βραβείο ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου): Με το σκεπτικό πως:
«Καθώς δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες για την απονομή βραβείου στην καλύτερη ελληνική ταινία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης» απονέμουν συμβολικά το βραβείο στον «Εξώστη β΄».
Δημοσίευση σχολίου