Το έχω κι άλλες φορές επισημάνει πως η φτώχεια του σημερινού διεθνούς δραματολογίου ανοίγει δρόμους, άλλοτε πλατείς κι άλλοτε στενούς, ευοίωνους ή αδιέξοδους που να τροφοδοτούν τις ανάγκες τις σκηνικής πράξης Έτσι, παράλληλα με την αξιοποίηση της λογοτεχνίας, της ποίησης, των πολυμέσων ανθεί και η βιομηχανία των vies romancees. Μια υποομάδα των βιογραφιών διάσημων ανδρών και γυναικών ή της ανάδειξης ντοκουμέντων, απομνημονευμάτων και αναμνήσεων τρίτων, ανθοφορεί και ο μπαξές των διάσημων ντουέτων ή ζευγών. .....
Μετρώ μόνο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια πάνω από είκοσι παραστάσεις όπου δραματοποιείται μια διάσημη συνάντηση κάπου, κάποτε δύο φυσικών, μαθηματικών, συνθετών, ψυχαναλυτών, ποιητών ή ο ερωτικός δεσμός πάλι δύο διάσημων προσωπικοτήτων. Κατ΄ αρχάς δεν είμαι αντίθετος, οπωσδήποτε προτιμώ αυτό το δραματοποιημένο υλικό, αν γίνεται με μαστοριά και από επαγγελματίες της θεατρικής γραφής, από τις άκριτες και παιδαριώδεις αναγνώσεις πεζογραφημάτων από μονολογούντες επίδοξους πρωταγωνιστές. Αλλά και να θέλει κανείς να σταματήσει τη μόδα, είναι τόσο γοητευτική όχι μόνο για τους ηθοποιούς που ευκαιρίες ζητούν να υποδυθούν Μότσαρτ, Φρόυντ, Χάιζεμπεργκ, Μονρόε και Βιζυηνό, αλλά και για το κοινό που το τρώει η περιέργεια να μπει σε κρεβατοκάμαρες, να ταυτιστεί με διαβόητους ιδιοφυείς ή ταλαντούχους επιρρεπείς σε πάθη και ανομολόγητα βίτσια.
Ο Μάρτιν Σέρμαν μάς είναι γνωστός για τις επανειλημμένες παραστάσεις τού έργου του «Μπεντ» και τη μεγάλη επιτυχία του μονολόγου του «Ρόουζ» με την Αντιγόνη Βαλάκου. Και στα δύο αυτά επιτυχημένα ως κείμενα έργα του έχει αποδείξει ότι είναι ένας συγγραφέας με τσαγανό, που γνωρίζει να πιάνει τα θέματα από τα μαλλιά και να δωρίζει στους ηθοποιούς έξοχες ευκαιρίες για ρόλους.
Φέτος παιζόταν στο θέατρο «Μέλι» μια ενδιαφέρουσα εκ των συστατικών της συνάντηση δύο εκρηκτικών ιδιοφυών, που πριν από περίπου ενενήντα χρόνια είχε σκανδαλίσει και ερεθίσει τη φαντασία του διεθνούς κοινού. Τον σφοδρό, εκρηκτικό έρωτα μιας μεγαλοφυούς και ιδιόμορφης Αμερικανίδας χορεύτριας και δασκάλας, της Ισιδώρας Ντάνκαν και του παθιασμένου Σλάβου, ιδιοφυούς ποιητή Σεργκέι Γιεσένιν.
Η Ντάνκαν, κόρη μεγαλοαστικής πλούσιας οικογένειας τραπεζιτών και εργολάβων, επαναστατεί ενάντια στο περιβάλλον και στην καταπιεστική αγωγή του κύκλου της, επιλέγει τον αυτόνομο βίο και μια περιπέτεια ζωής ερωτικά ασύδοτη και καλλιτεχνικά άναρχη. Λατρεύοντας τον χορό, ανατρέπει όλα τα καθιερωμένα αυτής της τέχνης, σπάει τους κανόνες του κλασικού μπαλέτου, το στυλιζάρισμα και την ασκητική πειθαρχία και προτείνει μια αυτοσχεδιαστική εκφραστική φόρμα συνεχώς μεταμορφούμενη, απροσδόκητη και τελείως προσωπική. Θεωρείται από την ιστορία του χορού ως εισηγήτρια ό,τι σήμερα ονομάζεται μοντέρνος χορός, εκφραστικός χορός, εξπρεσιονιστικός και χορόδραμα. Άκρως συναισθηματική τέχνη, απευθύνεται στο θυμικό και στη φαντασία του κοινού, μετέχει της θεατρικότητας και το σώμα αφηγείται ιστορίες, πάθη, προσδοκίες και όχι αφηρημένα σχήματα και μαθηματικές φόρμουλες.
Η Ντάνκαν εισήγαγε εξάλλου στην καλλιτεχνική ζωή και μια ελευθεριότητα, μια ερωτική διαθεσιμότητα και την αμερικανική αφέλεια, τον αυθορμητισμό και την αμεσότητα. Άλλαξε τελείως το μοντέλο της πατροπαράδοτης εικόνας της σταρ, της βαμπ και της πριμαντόνας. Ερωτικά καθοδηγούσε, διάλεγε και δεν έγινε ποτέ η προσκυνούμενη μετρέσα των πλουσίων.
Η Ντάνκαν στον χορό ήταν ο Πικάσο, ο Αϊνστάιν, ο Βιτγκενστάιν, η Αρτ Ντεκό, ο Τζόις, ο Προυστ και ο Κάφκα. Θα προσέθετα στη δόση και την τρέλα του Ρεμπό, τον αντιδογματισμό του Νίτσε και τη ρυθμομανία του Στραβίνσκι.
Από την άλλη ο καταραμένος Ρώσος ποιητής Γιεσένιν ήταν μια τελείως αναρχική προσωπικότητα αγροτικής καταγωγής. Η ποίησή του ήταν μια ερωτική άγρια προσευχή στη φύση, στα πρωτόγονα έθιμα του λαού του και στον ερωτισμό που αποπνέουν τα φυσικά σώματα. Τυπικός Σλάβος, οραματικός, ονειροπόλος, βίαιος, επιρρεπής στα μεγάλα πάθη, εγωτικός, κτητικός και αδέσμευτος από κάθε είδους δεσμό, ηθικό ή αισθητικό. Η ποίησή του στη γλώσσα του ηχεί σαν τη μουσική του Στραβίνσκι, του Μπέλα Μπάρτοκ και του Προκόφιεφ. Αυτά τα δύο πλάσματα συναντήθηκαν στη Μόσχα τη μεγάλη εποχή της πολιτιστικής ευφορίας πριν από τον θάνατο του Λένιν κάτω από την πνευματική ομπρέλα του Λέοντος Τρότσκι. Και ερωτεύτηκαν με τρόπο άγριο, βίαιο και εγωιστικό (1922-1924). Μέσα σε δύο χρόνια ρούφηξαν ο καθένας το μεδούλι του άλλου. Ο Γιεσένιν την ακολούθησε στην Ευρώπη, όπου και την εγκατέλειψε για να γυρίσει να κρεμαστεί στη χώρα του απελπισμένος κυρίως από την κατάρρευση των οραμάτων που είχε επενδύσει στην προδομένη (κατά τον Τρότσκι) επανάσταση.
Τρία χρόνια μετά η Ισιδώρα θα πεθάνει πνιγμένη από την εσάρπα της που μπλέχτηκε στις ακτίνες του σπορ αυτοκινήτου ενός ζιγκολό που μόλις πριν από λίγο είχε γνωρίσει.
Αυτή την άγρια συνάντηση δύο φυσικών καταστροφών δραματοποίησε ο Σέρμαν. Και σχεδίασε με μαστοριά ένα ιδιόρρυθμο εκρηκτικό μάγμα, αφού ο Γιεσένιν δεν μιλούσε παρά μόνο ρωσικά. Άρα η ομιλία τους ήταν αποκλειστικά σωματική και η συνεννόηση οργασμική.
Δημοσίευση σχολίου