Όποιος πρόλαβε!

Με την κεντρική ιδέα της χθεσινής απόφασης να μπει τέλος στο μέτρο της απόσυρσης θα μπορούσε να συμφωνήσει κανείς ανεπιφύλακτα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι λάθος να δίνονται κίνητρα για αγορά εισαγόμενων προϊόντων, όπως τα αυτοκίνητα, που επιβαρύνουν το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών της χώρας και βεβαίως και το περιβάλλον, όσο νέας τεχνολογίας κι αν είναι......
Φτάνει πια με το «όνειρο του Ι.Χ.», που εξαργυρώνεται συστηματικά σε προεκλογικές περιόδους. Αρκετά Ι.Χ. έχουμε. Πόσω μάλλον όταν η χώρα αντιμετωπίζει δημοσιονομική κρίση. Και βεβαίως είναι σωστή η μείωση των τελών κυκλοφορίας- σε σύγκριση με τη ρύθμιση Σουφλιά - για τα μικρού κυβισμού αυτοκίνητα και η αύξησή τους για τα μεγαλύτερου κυβισμού αυτοκίνητα. Τα μικρά αυτοκίνητα κατά κανόνα αντιστοιχούν σε μικρά βαλάντια και το αντίστροφο.

Επομένως, κανονικά θα μπορούσε να επικροτήσει κανείς την κυβέρνηση γιατί βρήκε το πολιτικό θάρρος να πάρει την απόφαση αυτή.

Πλην, όμως, η απόφαση πάσχει σοβαρά σε ένα ζήτημα αρχής. Υπακούει στη λογική τού «όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε» και υποτιμά τους πολίτες που θεωρούσαν ότι το κράτος έχει συνέχεια και δεν έσπευσαν να μπουν πρώτοι στη σειρά της απόσυρσης, γιατί δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα «την πατούσαν» κατ΄ αυτόν τον τρόπο.

Η κυβέρνηση θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το θέμα, καθορίζοντας ένα χρονοδιάγραμμα σύντομης λήξης του μέτρου, με ίσους όρους για όλους.

Βεβαίως, κάτι τέτοιο θα είχε το κόστος του και προφανώς ο προϋπολογισμός δεν αντέχει ούτε ευρώ επιπλέον. Πόσο κοστίζει όμως ο κλονισμός της εμπιστοσύνης στο κράτος, που προκαλεί το συγκεκριμένο σημείο της απόφασης;