Αν οι Βρετανοί είναι φλεγματικοί, οι Γάλλοι bon viveurs από τα γεννοφάσκια τους και οι Ιταλοί καταδικασμένοι λάτρεις του φλερτ διά βίου, οι Γερμανοί αυτοχαρακτηρίζονται και επικροτούνται -είναι η αλήθεια- από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ως οι πιο σοβαροί, αποτελεσματικοί, σχεδόν αλάθητοι πολίτες της ευρύτερης περιοχής.
Επαγγελματίες μέχρι το μεδούλι, θα μπορούσαν να συναγωνιστούν τους Κινέζους στην απόδοση, αν δεν έπασχαν από το σύνδρομο του αφέντη ή της αφέντρας που είναι βαθιά ριζωμένο στην κουλτούρα τους και τον ψυχισμό τους, ενώ λόγω της τάσης τους να απορρίπτουν ό,τι δεν συνάδει με τα γερμανικά συμφέροντα και αποκλίνει της γερμανικής νοοτροπίας, θα έλεγε κανείς ότι μοιράζονται αρκετά κοινά και με τους Αμερικάνους. Η κοινή ανάγκη τους εξάλλου για σεβασμό, ακόμα κι αν πηγάζει αποκλειστικά και μόνο από την υπεροχή στο χρήμα, αποδεικνύει του λόγου του αληθές. Εκείνο που δεν είναι ευδιάκριτο με την πρώτη ματιά, αλλά καθίσταται ολοένα και πιο φανερό όσο η γερμανική πολιτική σκηνή εκτίθεται στην ευρωπαϊκή κρίση καθ’ όλη τη διάρκεια του τρέχοντος οικονομικού δράματος, είναι ότι οι Γερμανοί, εκτός από την αγάπη τους προς τα ελληνικά νησιά, διαθέτουν εξίσου καλά αντανακλαστικά στην εξαπάτηση, τη δημαγωγία του κουκουλώματος και την ατιμωρησία με τους πολιτικούς της χώρας μας. Οι Γερμανοί δεν είναι συνεπώς οι εντιμότατοι φίλοι μας, αλλά θα μπορούσαν να είναι κάλλιστα ετεροθαλή αδέλφια μας. Σε κάθε περίπτωση, «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις».
Καρλ Τέοντορ τσου Γκούτενμπεργκ
Ο Γερμανός υπουργός Άμυνας, εγγονός δύο επιφανών πολιτικών, του βαρόνου Καρλ Τέοντορ τσου Γκούτενμπεργκ, Δυτικογερμανού πολιτικού του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, και του κόμη Γιάκομπ φον ουντ τσου Ελτζ, Κροάτη πολιτικού στη δεκαετία του ’90 (άλλη μια απόδειξη της ισχύς της οικογενειοκρατίας στην πολιτική), δεν θα απασχολούσε τη διεθνή ειδησεογραφία τόσο έντονα αν δεν αποκαλυπτόταν ότι είναι διδάκτορας-γιαλαντζί. Ο 39χρονος πολιτικός, που κέρδισε τη συμπάθεια του νεαρόκοσμου στη Γερμανία, όταν το 2009 σε συναυλία του ροκ συγκροτήματος AC/DC πέταξε το σακάκι του για να αποκαλύψει ένα μακό μπλουζάκι με το όνομα της αγαπημένης του χεβιμεταλάδικης μπάντας την ώρα που τα μέλη της τραγουδούσαν το τραγούδι «Highway to Hell» (Λεωφόρος προς την Κόλαση), χωρίς προφανώς να υποπτεύεται ότι εν έτει 2011 θα ακολουθούσε τη διαδρομή της από πολιτικής πλευράς πάντα, έγινε ρεζίλι εντός και εκτός Γερμανίας όταν δημοσιοποιήθηκε ότι αποσπάσματα άρθρων της γερμανικής εφημερίδας FAZ, της ελβετικής NZZ, αλλά και κείμενα από την ιστοσελίδα της αμερικανικής πρεσβείας στο Βερολίνο, βρήκαν το δρόμο τους στις 475 σελίδες της διατριβής του με το βαρυσήμαντο τίτλο «Σύνταγμα και συνταγματική συνθήκη. Συνταγματικές προσεγγίσεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη». Μπροστά στο σάλο που προκάλεσε η κυκλοφορία της είδησης, ο Γκούτενμπεργκ που είδε το παρατσούκλι του ΚΤ να φθίνει μπροστά στο πιο εύστοχο «βαρόνος copy paste», αν και παραδέχτηκε ότι η διατριβή του έχει πολλά λάθη, αρνείται σθεναρά ότι είναι προϊόν λογοκλοπής τουλάχιστον συνειδητής (μπορεί να πρόκειται και για αποτέλεσμα υπνοβασίας εξάλλου) ωστόσο αποφάσισε να παραιτηθεί από τον τίτλο του δόκτορος νομικών επιστημών, αφού πρώτα ενημερώθηκε ότι αντιμετωπίζει ποινική έρευνα για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων και υπογραφή ψευδούς ένορκης κατάθεσης.
Γκίντο Βεστερβέλε
Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών που μόλις στις αρχές του μήνα έδωσε εύσημα στην Ελλάδα για την πορεία των μεταρρυθμίσεών της προκαλώντας χαμόγελα στην ελληνική κυβέρνηση, όχι όμως και στον ελληνικό λαό, κατάφερε το αδιανόητο: να μεταβεί από το πλατό του γερμανικού «Big Brother», στο οποίο είχε φιλική συμμετοχή, στην πρώτη γραμμή της γερμανικής εξουσίας στο πλευρό της φράου Άνγκελα Μέρκελ. Ηγέτης του κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών που ζει και αναπνέει προς όφελος της γερμανικής επιχειρηματικής κλίκας, προκάλεσε αίσθηση όταν αποφάσισε να παντρευτεί τον αγαπημένο του, αθλητικό μάνατζερ, αλλά και στενό συνεργάτη του Μίκαελ Μροντς τον περασμένο χρόνο με τη σύναψη ουσιαστικά ενός συμφώνου συμβίωσης, καθώς στη Γερμανία δεν επιτρέπεται ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Πριν ωστόσο ο μήνας του μέλιτος τελειώσει, οι πληροφορίες που ισχυρίζονταν ότι ο αντικαγκελάριος της χώρας έπαιρνε το έτερόν του ήμισυ σε όλα τα επαγγελματικά του ταξίδια ως συνοδό με έξοδα του γερμανικού κράτους και κατ’ επέκταση των Γερμανών φορολογούμενων διέλυσαν γοργά το σύννεφο του χρυσού αγοριού με τη μοναδική ρητορική ικανότητα που είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται πάνω από το κεφάλι του. Παρότι οι κατηγορίες περιορίστηκαν στη διατύπωσή τους στο χαρτί των εφημερίδων, με τον ίδιο να επιμένει ότι ο σύντροφός του τον ακολουθούσε σε κάθε γωνιά της γης με δικά του έξοδα (οι αθλητικοί μάνατζερ στη Γερμανία προφανώς πληρώνονται πολύ καλύτερα απ’ ό,τι στην Ελλάδα), το γεγονός ότι επιβεβαιώθηκε πως ο Βεστερβέλε στα ταξίδια του αυτά συνοδεύονταν επίσης από οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι όμως όλοι τους ανεξαιρέτως είτε πρόσφεραν δωρεές στο κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών είτε συνεργάζονταν ιδιωτικά με τον Μροντς, δημιούργησαν ένα ολόκληρο σούσουρο γύρω από το εάν ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών προωθεί τα συμφέροντα της χώρας του ή νοιάζεται μόνο για το δικό του καλό.
Γιόζεφ Άκερμαν
Ο πρόεδρος της Deutsche Bank Γιόζεφ Άκερμαν, έχοντας θητεύσει σε μια σειρά από διευθυντικά πόστα περιωπής σε εταιρείες μεγαθήρια όπως η Royal Dutch Shell, η Vodafone, η Zurich Financial Services κ.ά., έχει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, όποτε θέλει και προφανώς να κάνει και ό,τι θέλει αποδεικνύοντας ότι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι ο μόνος τρόπος ερμηνείας της αντιμετώπισης των πολιτικών με αξιοκατάκριτη δράση από τη δικαιοσύνη. Ο γεννημένος στην Ελβετία Άκερμαν, επίτιμος διδάκτωρ και στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, προκάλεσε μεγάλο σάλο γύρω από το όνομά του όχι αυτές τις ημέρες που συμπαρατάχθηκε τρόπον τινά στο πλευρό του Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, δηλώνοντας ότι θα αυξήσει το μερίδιο των γυναικών στις διευθυντικές υπηρεσίες της γερμανικής τράπεζας για να την κάνει «πιο πολύχρωμη και πιο όμορφη», ούτε καν όταν αποκαλύφθηκε ότι σε καιρούς οικονομικής κρίσης (2007-2009) ο ίδιος φρόντισε να αυξήσει τις αποδοχές του κατά 300%, αλλά παλαιότερα με το περιβόητο σκάνδαλο Mannesmann-Vodafone. Ο Άκερμαν δικάστηκε συγκεκριμένα το 2006 μαζί με άλλα στελέχη της εταιρείας Mannesmann για το μοίρασμα επιδομάτων ύψους 60 εκατομμυρίων ευρώ, που δόθηκαν κατά την αποχώρησή τους από την εταιρεία μετά την εξαγορά της από τη Vodafone το 2000, αλλά δεν καταδικάστηκε λόγω της επίτευξης εξωδικαστικού συμβιβασμού που προέβλεπε την καταβολή 5,8 εκατ. ευρώ συνολικά από την τσέπη όλων των κατηγορουμένων. O ίδιος ο Άκερμαν κλήθηκε να πληρώσει το ποσό των 3,2 εκατ. ευρώ σύμφωνα με τους όρους της απόφασης.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου