Θυμήθηκα τον Πωλ Πόρτερ βλέποντας τον Άκη Τσοχατζόπουλο να μιλάει στη Βουλή για το θέμα των υποβρυχίων. Και ξεχύθηκαν μπροστά μου δεκάδες δισ. που πληρώνει διαχρονικά η Ελλάδα για στρατιωτικούς εξοπλισμούς... Θυμήθηκα επίσης τις κατά καιρούς ηχηρές εξαγγελίες –και κάποιες ειλικρινείς απόπειρες– για ενίσχυση και ανάπτυξη της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Αποτέλεσμα; Σχεδόν μηδενικό. Αντιθέτως, η γείτων Τουρκία, με αυστηρό προγραμματισμό και σχέδιο, με αξιοποίηση του δικού της επιστημονικού δυναμικού και με άφθονα χρήματα για επενδύσεις που πιάνουν τόπο, έχει σήμερα μια σοβαρή πολεμική βιομηχανία, σε επίπεδο συμπραραγωγών με άλλες χώρες, αλλά και με δικά της οπλικά συστήματα. Με την ίδια σοβαρότητα αντιμετώπισε η Τουρκία συνολικά τον τομέα της παραγωγής (π.χ. αυτοκινητοβιομηχανία), τον τουρισμό κ.λπ. Ενώ εμείς...
Όμως η μνήμη έφερε μπροστά μου και ένα γεγονός απολύτως ενδεικτικό της ελαφρότητας και της εγκληματικής αμέλειας με την οποία αντιμετώπισαν οι κυβερνήσεις της χώρας το μείζον θέμα της παραγωγικής βάσης και της παραγωγικότητας. Ένας πρόεδρος κρατικής εταιρείας που παράγει οπλικά συστήματα, αφού εξέτασε ενδελεχώς την κατάσταση, διαπίστωσε τα προβλήματα, μελέτησε την προοπτική της εταιρείας και ετοίμασε συγκεκριμένες προτάσεις για το μέλλον της, ζήτησε να δει, όπως ήταν φυσικό, τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας. Άδικος κόπος. Παρά τις επανειλημμένες απόπειρες και τα αγωνιώδη διαβήματά του, δεν κατόρθωσε να δει ποτέ τον υπουργό. Επί δύο χρόνια! Υπουργός ήταν τότε ο κ. Γ. Αλογοσκούφης...
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, το πρόβλημα της χώρας δεν εντοπίζεται ούτε στην απογραφή Αλογοσκούφη ούτε στις λογιστικές αλχημείες του Σημίτη ούτε τόσο στις μίζες κρατικών αξιωματούχων. Οι μίζες, πέραν της ηθικής πτυχής και του συνολικού προβλήματος της διαφθοράς, που δεν είναι διόλου αμελητέο, επιβάρυναν πολύ λιγότερο τους Έλληνες απ' ό,τι η παντελής αδιαφορία και οι ερασιτεχνικές προσπάθειες για συγκρότηση σοβαρής και στιβαρής βιομηχανίας... Το ίδιο συμβαίνει με τη «δημιουργική λογιστική», δηλαδή τα ψεύδη και τις αποκρύψεις των πραγματικών στοιχείων: Το πρόβλημα ήταν –και σήμερα το πληρώνουμε ακριβά– ότι οι μυωπικές κυβερνήσεις της χώρας έδιναν βάρος σε ζητήματα «διαχείρισης» και όχι στο μείζον. Στην ανάπτυξη και την παραγωγική προοπτική της χώρας...
Βέβαια, τα ψεύδη και τα ψιμύθια δεν στερούνται σημασίας. Οι εκάστοτε κυβερνώντες τα χρησιμοποιούσαν για να ωραιοποιούν την κατάσταση της οικονομίας, γεμίζοντας με ψευδαισθήσεις την ελληνική κοινωνία. Μ' αυτόν τον αναίσχυντο τρόπο απέκρυπταν κυρίως τις δικές τους αδυναμίες και την εγκληματική πολιτική τους στον κρίσιμο τομέα της ανάπτυξης. Η γεωργία μαράζωνε, κι εκείνοι τάιζαν με επιδοτήσεις τους εναπομείναντες αγρότες, υμνώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση κατ' εντολήν της οποίας ξερίζωναν τα αμπέλια, κατέστρεφαν τα καΐκια και άφηναν τη γεωργία στη μοίρα της. Το ίδιο με τον τουρισμό. Λειψή υποδομή (δρόμοι, λιμάνια, μαρίνες κ.λπ.), προκλητική αδιαφορία για την ανάδειξη των ιστορικών μνημείων, προβληματικές υπηρεσίες και ελλιπής έλεγχος...
Όμως η χαριστική βολή για την ελληνική οικονομία ήταν η είσοδος στην ΟΝΕ. Όχι μόνο επειδή η χώρα μπήκε με ψέματα, χωρίς να πληροί τις προϋποθέσεις, αλλά γιατί η βασική, η ουσιαστική προϋπόθεση –η στιβαρή παραγωγική βάση– δεν υπήρχε. Μοιραία, λοιπόν, με την είσοδο του ευρώ, τα ελληνικά προϊόντα έγιναν ακριβότερα, με αποτέλεσμα συν τω χρόνω να μη βρίσκουν αγορές. Ταυτόχρονα, η ακρίβεια στο εσωτερικό της χώρας προσέλαβε εφιαλτικές διαστάσεις, πλήττοντας καίρια την πλειονότητα. Τότε, με το φτηνό δανειακό χρήμα, δεν φαινόταν πολύ το πρόβλημα. Σήμερα η χώρα το βιώνει ως δράμα...
Τα προεκτεθέντα δεν έχουν μονάχα ιστορική αξία (επιμερισμός ευθυνών και άμεση γνώση για πρόσωπα και πράγματα), αλλά φωταγωγούν με τον τρόπο τους και τη σημερινή κατάσταση: Χωρίς ανάπτυξη που θα φέρει πρωτογενές πλεόνασμα, η χώρα είναι καταδικασμένη να φυτοζωεί για πολλά χρόνια, να σέρνεται επαίτης και να ζει υπό εφιαλτικές συνθήκες... Αλλά από πού –και πώς– θα υπάρξει ανάπτυξη; Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η σημερινή μείωση μισθών, οι περικοπές των δαπανών κ.λπ. θα ευνοήσουν κάπως την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων, τίποτε δεν θα αλλάξει δραστικά ώστε να προϊδεάζει για αναγέννηση της οικονομίας.Ούτε καν η «καλή αναδιάρθρωση», η οποία όντως θα προσφέρει μια μεγάλη ανάσα στη χώρα... Οι θιασώτες της εκποίησης των πάντων διατείνονται ότι η λύση βρίσκεται στις αποκρατικοποιήσεις και στην ενθάρρυνση ξένων επενδύσεων. Όμως εδώ καιροφυλακτούν νέες ψευδαισθήσεις: Οι αποκρατικοποιήσεις θα φέρουν μεν χρήμα στα ταμεία, χρήμα που θα ξοδευτεί γρήγορα, αλλά εφεξής τα κέρδη θα πηγαίνουν κατά το μέγα μέρος τους σε τσέπες ξένων ή ιδιωτών και όχι στο κράτος. Όσο για τις επενδύσεις, αν δεν αφορούν κυρίως την παραγωγική δομή αλλά π.χ. τις υπηρεσίες (πλήθος από νέες τουριστικές μονάδες, χωρίς να έχουν εκσυγχρονιστεί τα οδικά δίκτυα, να κατασκευαστούν νέα λιμάνια, να εκλείψουν οι χωματερές κ.λπ.), υπάρχει κίνδυνος να αποδώσουν ελάχιστα. Και πάντως όχι όσο απαιτούν οι πραγματικές ανάγκες της χώρας (επενδύσεις σε κλάδους αιχμής με εξαγωγικό προσανατολισμό, ενίσχυση της γεωργίας και σύνδεση των προϊόντων της με τον τουρισμό κ.λπ.)...
Το ερώτημα που προβάλλει είναι καίριο: Έχει μελετήσει τα σχετικά ζητήματα η σημερινή κυβέρνηση; Ασχολείται εις βάθος με το είδος και τον προσανατολισμό των επενδύσεων; Είναι έτοιμη να αξιοποιήσει ενδεχόμενη «καλή αναδιάρθρωση»; Δυστυχώς, η απάντηση είναι αρνητική. Και τη δίνει απτά η τραγελαφική εικόνα της κυβέρνησης. Με την Κερατέα. Με τα αυθαίρετα. Με την ασύλληπτη φοροδιαφυγή. Με τις παλινωδίες, τις υπαναχωρήσεις, την πλήρη ασυνεννοησία των υπουργών και την έλλειψη συντονισμού. Αν ζούσε ο Πωλ Πόρτερ και χαρτογραφούσε σήμερα την εικόνα της Ελλάδας, θα τρόμαζε. Όπως και τότε...
Δημοσίευση σχολίου