Απλώς του ζητήθηκε να αναλάβει τη διεύθυνση της πολιτειακής υπηρεσίας για την καταπολέμηση της ανεργίας! Το σκεπτικό της πρότασης είναι όμως αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πραγματικά εκπληκτικό:
Ο υποστράτηγος Έιμπ Τέρνερ είναι προς το παρόν εν ενεργεία και διοικεί τη United States Strategic Command, αλλά θα αποστρατευθεί στο τέλος του τρέχοντος μηνός. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ο εν λόγω στρατιωτικός, που κατάγεται από την πολιτεία της Ν. Καρολίνας, διετέλεσε διοικητής την περίοδο 2004 – 2005 του Fort Jackson που είναι το μεγαλύτερο κέντρο εκπαίδευσης του Αμερικανικού Στρατού, εκπαιδεύοντας πάνω από 60.000 στρατιώτες κάθε χρόνο.
Επιπλέον, διετέλεσε υπαρχηγός επιτελείου της Διοίκησης Εκπαίδευσης και Δόγματος του Αμερικανικού Στρατού, μεταξύ άλλων μάχιμων θέσεων. Οι σπουδές του περιλαμβάνουν πανεπιστημιακό πτυχίο… στη μουσική και μεταπτυχιακό τίτλο στη διοίκηση επιχειρήσεων.
Όπως δήλωσε η κυβερνήτης της πολιτείας, η θέση δεν σχετίζεται με επιδόματα ανεργίας, αλλά με την εκπαίδευση του προσωπικού και την τοποθέτησή τους στις κατάλληλες θέσεις εργασίας.
Η αξία αυτής της είδησης είναι πολλαπλή. Δεν τη δημοσιεύουμε ως πρόταση… να αναλάβουν στρατιωτικοί όλα τα πόστα, παρά τα σημαντικά προσόντα, την αφοσίωση και την πειθαρχία πολλών στελεχών. Άλλοι είναι οι λόγοι:
Η είδηση πρώτα απ’ όλα δείχνει τον τρόπο σκέψης… έξω από εδώ, πως σκέπτονται χωρίς στερεότυπα και κομματικές παρωπίδες σοβαροί πολιτικοί άρχοντες, σε αντίθεση με τον κομματισμό που δημιούργησαν τα δικά μας – ελληνικά – κόμματα στο πλαίσιο της… «αναπαραγωγής» τους.
Δεύτερον, καταδεικνύει την αξία του να υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις, αποκλειστικά με βάση την αξιολόγηση των προσόντων και των δεξιοτήτων τους. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στο δημόσιο τομέα της χώρας, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις και στον ιδιωτικό, τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα που αποτέλεσε και εν μέρει ακόμα αποτελεί ξεχωριστό… κλάδο, ο οποίος βολεύεται από τις δοσοληψίες με το δημόσιο, με αποτέλεσμα να καταργείται κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού και ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Άλλωστε είναι γνωστός ότι το κομματικό δημόσιο είναι ο μεγαλύτερος πελάτης και τροφοδότης της οικονομίας.
Τρίτο στοιχείο είναι η κινητικότητα στον τομέα της εργασίας που έχει επιτύχει η αμερικανική οικονομία. Στην Ελλάδα δε δίνεται βάση στις ικανότητες (skills) που αποκτάει ένας άνθρωπος από την εργασιακή του και μη εμπειρία, αλλά στο αν έχει κοντά στο 100% τη συγκεκριμένη που υπάρχει στην περιγραφή της θέσης. Λες και δεν μπορεί να την αποκτήσει!
Κι αυτό γιατί σε ελάχιστες περιπτώσεις οι εταιρείες έχουν δικά τους προγράμματα εκπαίδευσης των νέων. Διότι επικρατεί η εξής… ψυχοπαθητική κατάσταση. Όλοι ζητούν προϋπηρεσία, τη στιγμή που ευκαιρίες απόκτησής της δεν δίδονται σχεδόν πουθενά στην Ελλάδα! Αυτό για όσους βλέπουν αγγελίες που ζητούν προϋπηρεσία σε συγκεκριμένο αντικείμενο κι αναρωτιούνται που θα τη βρουν...
Τέταρτη παρατήρηση είναι ότι ουσιαστικά η συγκεκριμένη κυβερνήτης της πολιτείας ομιλεί για διασύνδεση της εργασίας με την εκπαίδευση. Προφανώς από τη μία πλευρά χρειάζεται σοβαρή οικονομία που να δημιουργεί θέσεις εργασίας κι από την άλλη χρειάζεται η σχετική εκπαίδευση – ακαδημαϊκή, τεχνολογική και τεχνική. Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι είμαστε υπέρ μιας εκπαίδευσης που θα συνδυάζει την κλασσική παιδεία και την εκπαίδευση που θα είναι προσανατολισμένη προς την αγορά.
Φυσικά, το κομματικό κράτος κατέστρεψε κι εδώ την όποια υποδομή, πλην ελαχίστων λαμπρών ακαδημαϊκών εξαιρέσεων. Άνοιξαν «πανεπιστήμια» (εκτροφεία σκανδάλων και μεγαλοκαθηγητάδων – φευδαρχών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας (σε αντιστοιχία με τα στρατόπεδα), με κομματικές προσλήψεις, με χαμηλή χρηματοδότηση, με τον κομματισμό που κάνει μόνο καταλήψεις, σπάει, καίει, και πολλά άλλα. Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα από τα πτυχία που δίδονται είναι πεταμένα χαρτιά, για να μην αναφέρουμε τίποτε άλλο και θεωρηθούμε… ανάγωγοι!
Κι αυτό το τελευταίο φαίνεται όταν ο νέος ψάχνει να βρει δουλειά. Σε αυτό βέβαια δε φταίει μόνο το κακό σε γενικά πλαίσια ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλά και η ίδια η αγορά. Λίγοι επιχειρηματίες είναι πραγματικά ικανοί και διαπρέπουν, παρά τις δυσκολίες που θέτει η ανυπαρξία επιχειρηματικού πλαισίου κι ανταγωνισμού. Ένα πρόβλημα είναι αυτό που προαναφέραμε, η γενική έλλειψη εκπαίδευσης από τις ίδιες της εταιρείες στους νέους που προσλαμβάνουν νέους.
Στο εξωτερικό οι εταιρείες έχουν πολλαπλά προγράμματα επιλογής νέων εργαζομένων, παράγοντας πραγματικά στελέχη. Τα προγράμματα πρακτικής άσκησης δεν περιλαμβάνουν την παραγωγή καφέ και φωτοτυπιών, αλλά εργασία στους πραγματικούς ρόλους. Αλλά όταν πολλές ιδιωτικές εταιρείες δουλεύουν με το κομματικό δημόσιο, δεν απαιτείται η ύπαρξη π.χ. ενός ικανού πωλητή, αφού το συμβόλαιο θα κλειστεί «αλλιώς». Άρα κι ο ίδιος ο επιχειρηματίας κάποιες φορές δεν είναι ανάγκη να έχει επιχειρηματική σκέψη, για αυτό κι αρκούνταν τόσα χρόνια να κλείνονται στα στενά όρια της ελληνικής κομματικής αγοράς.
Τέλος, στο εξωτερικό υπάρχει η λογική ότι ο καθένας είναι «ειδικός» στον τομέα του. Σε ελληνικές εταιρείες και στο δημόσιο ένας άσχετος μπορεί να κάνει τη δουλειά ενός ειδικού ή ένα άτομο να κάνει τις δουλειές δύο ή τριών «ειδικοτήτων» γιατί ο ιδιοκτήτης δε θέλει να προσλάβει υπαλλήλους αυξάνοντας τα έξοδα. Έτσι βλέπουμε συχνά σε γραφεία βουλευτών να υπάρχουν επιστημονικοί συνεργάτες που έχουν ειδικότητα «έμπιστου ανηψιού/ας» και άσχετοι με το αντικείμενο των επιτροπών της Βουλής που συμμετέχει ο βουλευτής.
Στα κόμματα να εργάζονται άτομα όχι με βάση τις ικανότητες, αλλά με βάση την πίστη στην ιδεολογία τους (αν μπορεί να αποκληθεί ιδεολογία ένα αντικοινωνικό έκτρωμα). Στον δε ιδιωτικό τομέα μπορεί ένας λογιστής να εκτελεί και τα καθήκοντα που θα εκτελούσε καλύτερα ένας κοινωνιολόγος όσον αφορά την κατανόηση της συμπεριφοράς της αγοράς. Πλείστα άλλα τα παραδείγματα.
Η ίδια η οικονομική κατάσταση της χώρας έχει αποδείξει ότι αυτά είναι ορισμένα από τα προβλήματά μας. Επειδή όμως όπως λέει ο λαός «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», οτιδήποτε και να πει κανείς για την πλειοψηφία των πολιτικών μας με βάση αποκλειστικά και μόνο αποφάσεις τις οποίες κατά καιρούς υπέγραψαν ή απλά υποστήριξαν είναι λίγο.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι βασιλεύει η ανικανότητα κι εκ του αποτελέσματος συμπεραίνεται ότι είναι απλώς αποτυχημένοι. Αν είχαν ιδιωτική εταιρεία, μάλλον θα είχε κλείσει προ πολλού κι αν σήμερα επιδίωκαν να προσληφθούν κάπου, μάλλον θα επιβίωναν από τα… συσσίτια της Εκκλησίας και των δήμων! Γενικότερα δείχνουν ανίκανοι να… διοικήσουν ακόμα και μια παράγκα στην άκρη του δρόμου να πουλάνε φιστίκια…
Δημοσίευση σχολίου