Για τον ΛΑΟΣ το στοίχημα είναι η εδραίωση του στο χώρο της συντηρητικής παράταξης, ενώ τα κόμματα της Αριστεράς θα μετρηθούν ως δεξαμενή υποδοχής της δυσφορίας των ψηφοφόρων που αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία.
Επισήμως το ΠΑΣΟΚ δεν βάζει στόχους σ’ ότι αφορά τον αριθμό των περιφερειαρχών. Τα στελέχη όμως που είναι επιφορτισμένα με το καθήκον της ευπρόσωπης εκλογικής παρουσίας του κόμματος υποστηρίζουν ότι «καλό για μας αποτέλεσμα θα είναι αν κερδίσουμε τουλάχιστον εννιά από τις 13 περιφέρειες». Εννοείται ότι μέσα στις εννιά περιφέρειες πρέπει να είναι και η Αττική γιατί σ’ αυτήν θα ψηφίσει η μισή Ελλάδα και απ’ αυτήν θα εξαχθούν τα πολιτικά συμπεράσματα. Με βάση τον χάρτη που διαμορφώθηκε στις εκλογές του 2010 ο στόχος των εννιά περιφερειών δεν φαντάζει μαξιμαλιστικός.
Ωστόσο ουδείς είναι σε θέση να προβλέψει πώς θα συμπεριφερθούν οι ψηφοφόροι, αφού οι τοπικές κάλπες προσφέρονται για την αποστολή μηνυμάτων από τους πολίτες προς την εξουσία. Και αυτό πιθανότατα θα συμβεί γιατί η εικόνα της κυβέρνησης τον Νοέμβριο δεν θα είναι καλή.
Οι ενδείξεις που συνηγορούν υπέρ αυτής της εκτίμησης είναι πολλές: το έλλειμμα συντονισμού, οι συγκρούσεις υπουργών, η απουσία αλληλεγγύης και συντροφικότητας, οι ηχηρές διαφωνίες των πράσινων συνδικαλιστών, η εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα που επικρατεί στο κόμμα και την κοινοβουλευτική ομάδα, διαμορφώνουν ένα αρνητικό σκηνικό το οποίο δύσκολα θα ανατραπεί μέχρι τον Νοέμβριο. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και την κοινωνική δυσαρέσκεια που θα βαίνει κλιμακούμενη, τότε στην Ιπποκράτους έχουν κάθε λόγο να είναι δημοσίως κουμπωμένοι.
Οι προσπάθειες του Γ. Παπανδρέου να κρατήσει ενωμένο το κυβερνητικό στρατόπεδο έχουν αποδώσει, αλλά η συγκατάθεση του πολιτικού προσωπικού είναι διστακτική και εξασφαλίζεται με απειλές, συστάσεις, χαϊδέματα και υποσχέσεις. Όλα αυτά όμως έχουν «κοντά ποδάρια». Οι βουλευτές και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ενδεχομένως θα κληθούν να διαλέξουν ανάμεσα στην ποινή της διαγραφής που κραδαίνει ο αρχηγός και στον κίνδυνο της διαπόμπευσης και του προπηλακισμού από τους αγανακτισμένους πολίτες. Από τη μια είναι η συνοχή της παράταξης και από την άλλη η προσωπική αξιοπρέπεια τους, οι ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές τους. Η έκβαση αυτής της αναμέτρησης στην ψυχή τους είναι ανοικτή.
Για τον Α. Σαμαρά το δίλημμα είναι το εξής: να δώσει στη μάχη χαρακτηριστικά δημοψηφίσματος ή να επιχειρήσει με υποψηφίους χαμηλού πολιτικού προφίλ να μην χάσει στο πεδίο των εντυπώσεων. Είναι φανερό ότι ακόμη δεν είναι έτοιμος. Μπορεί η συγκυρία να ευνοεί τη στρατηγική της μετωπικής σύγκρουσης, ωστόσο ούτε αυτός είναι σε θέση να καταθέσει μια ολοκληρωμένη και πειστική πρόταση εξουσίας ούτε το κόμμα του έχει καταφέρει να ξεπεράσει το σοκ της εκλογικής συντριβής.
Η ανανέωση προχωρά με βραδείς ρυθμούς, οι αντιφάσεις και οι παλινωδίες δεν λείπουν, η σύγχυση για τα ιδεολογικά ζητήματα και την ταυτότητα του κόμματος είναι παρούσα, προκαλώντας εντάσεις, ενώ το κυβερνητικό παρελθόν του κόμματος ακόμη βαραίνει στη συνείδηση των ψηφοφόρων. Επιπλέον θα έχει να αντιμετωπίσει τις πλαγιοκοπήσεις τόσο του Γ. Καρατζαφέρη, όσο και των δυνάμεων, εντός και εκτός Ν.Δ, που φλερτάρουν με την Ντόρα Μπακογιάννη. Έτσι το λογικό είναι να προσπαθήσει σε πρώτο επίπεδο να περιορίσει τις φυγόκεντρες τάσεις και να κερδίσει πόντους στον αγώνα για την οριστική επικράτηση του στο κόμμα, ελπίζοντας ότι θα αποκαταστήσει σε βάθος χρόνου τις σχέσεις της Ν.Δ με τις κοινωνικές ομάδες που της γύρισαν την πλάτη στις τελευταίες εκλογές.
Για την Αριστερά οι δημοτικές εκλογές προσφέρονται και για ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα, για το ποιος σχηματισμός δηλαδή θα πάρει το πάνω χέρι στην περιοχή της αντισυστημικής διαμαρτυρίας. Το ΚΚΕ λόγω της οργανωτικής συνοχής του, της στρατιωτικής πειθαρχίας του και του συνεπούς καταγγελτικού ρεπερτορίου του έχει το προβάδισμα και μπορεί να προσδοκά οφέλη.
Η πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ασφαλώς μια ελκυστική κατάσταση για εκείνους τους πολίτες που θέλουν να τιμωρήσουν την κυβέρνηση και το δικομματισμό. Κι αυτό γιατί δεν θα πιάσει τόπο η ψήφος τους αν επιλέξουν ένα κόμμα που σπαράσσεται από αντιθέσεις, που ταλανίζεται από τις προσωπικές γραμμές των ηγετών και των ηγετίσκων του και το οποίο δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι στο μέλλον θα υπάρχει, όπως είναι σήμερα.
Αντιθέτως η «Δημοκρατική Αριστερά» αν κινηθεί σοβαρά, με ρεαλισμό, χωρίς εξτρεμισμούς και ακρότητες, με υπευθυνότητα και κυρίως προβάλλοντας ιδέες για βελτίωση του υπάρχοντος, μπορεί να εξασφαλίσει την υποστήριξη ευρύτερων δυνάμεων. Αν το ξεκίνημα της στον εκλογικό στίβο είναι θετικό, τότε δεν αποκλείεται να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη σταθεροποίηση της στο χώρο μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και του νεοσταλινισμού.
NEWSTIME
Δημοσίευση σχολίου