Μετά τις δηλώσεις Νταβούτογλου μέσω των οποίων εμμένει στο να ζητήσει συγνώμη το Τελ Αβίβ, να αποζημιώσει τις οικογένειες των θυμάτων του «Μαβί Μαρμαρά» και να δεχτεί διεθνή έρευνα επί του συμβάντος και την κατηγορηματική απάντηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου μετά το ναυάγιο της μεσολαβητικής απόπειρας του Μπεν Ελιέζερ, ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα, ορατό είναι πλέον το ενδεχόμενο ακόμη και της οριστικής διακοπής των διπλωματικών σχέσεων των δυο πλευρών.
Η πιο σημαντική όμως εξέλιξη, είναι το ότι στον τουρκικό Τύπο έκαναν την εμφάνισή τους άρθρα με ευθείς υπαινιγμούς ότι πίσω από την κλιμάκωση της δράσης του PKK βρίσκονται οι Ισραηλινοί, δεδομένου που εντείνει την καχυποψία ανάμεσα στους δυο λαούς και πιέζει τις πολιτικές ηγεσίες να λάβουν δραστικά μέτρα...
Στα δημοσιεύματα, το κουρδικό PKK αποκαλείται ως παραδοσιακό εργαλείο ξένων δυνάμεων. Σύμφωνα με πολύ ενδιαφέρον άρθρο της «Χουριέτ»: Εξαρτώμενο από τις απαιτήσεις της εκάστοτε συγκυρίας, (το PKK) σχημάτιζε συμμαχίες με ξένους παράγοντες, εχθρικούς προς την Τουρκία, ή σχεδίαζε τις επιθέσεις του κατά τρόπον που να του εξασφάλιζαν την υποστήριξη από συγκεκριμένες χώρες, των οποίων η σχέση με την Τουρκία ήταν ταραχώδης.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσει το δημοσίευμα την επίθεση στην εκπαιδευτική ναυτική βάση στο Ισκεντερούν (Αλεξανδρέττα), μερικές μόνο ώρες πριν εκδηλωθεί η ισραηλινή επίθεση στο «Μαβί Μαραμαρά». Σε μια... κρίση ρεαλισμού, ο αρθρογράφος παραδέχεται ότι είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, το PKK έχει καταστεί, έμμεσα ή άμεσα, παράγοντας της μεσανατολικής πολιτικής σκακιέρας, ο οποίος βέβαια επηρεάζεται από την αλληλεπίδραση μεταξύ των «παικτών».
Ο συντάκτης της πολύ ενδιαφέρουσας ανάλυσης, καταλήγει στο ότι η χώρα του πρέπει να αντιληφθεί ότι είμαι μόνη της στην καταπολέμηση του PKK και πως η λύση στο πρόβλημα βρίσκεται στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας, καταλήγοντας, ότι απαιτείται εθνική στρατηγική που θα βασίζεται στη συναίνεση.
Δημοσίευση σχολίου