της Ελίνας ΜαστέλλουΤο δημογραφικό είναι ένα πρόβλημα το οποίο απλώνεται, καταλαμβάνοντας ολοένα και περισσότερο χώρο καθημερινά στην πατρίδα μας. Αυτό αποδεικνύεται από εκατοντάδες στατιστικές που δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά. Πίνακες για τη μείωση των γεννήσεων και από το 1996 αντίστροφη μέτρηση με την υπεροχή των θανάτων. Πίνακες των φορολογικών δηλώσεων ανάλογα με τα οικογενειακά βάρη των φορολογουμένων και τον αριθμό των μελών της οικογενείας των. Πίνακες.... στατιστικές και άρθρα στη διάθεση κάθε ερευνητή. Λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους μας. Ωστόσο, μη κομίζοντας γλαύκα εις Αθήνας, έρχομαι να προσθέσω στα πιο πάνω, μια οπτική από μια γυναικεία ματιά, που βιώνει την ιδεολογία και κοσμοθεωρία του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ.
Το πρόβλημα βεβαίως υπάρχει σε εξέλιξη τα τελευταία 30 χρόνια. Τι είναι αυτό πού έκανε την ελληνική οικογένεια, η οποία μόχθησε από τις αρχές της δεκαετίας του ‘50 να ξαναχτίσει την Ελλάδα και να της δώσει καινούριους Έλληνες, να κάνει τέτοια στροφή; Η ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου κι επαρχίας άρχισε σταδιακά, τόσο με την εξωτερική όσο και με την εσωτερική μετανάστευση.
Ταυτόχρονη πάλη των οικογενειών για οικονομική ανάκαμψη και δημιουργία, έφερε την γυναίκα: μητέρα, νοικοκυρά να επωμίζεται και το βάρος της εργασίας έξω από το σπίτι. Σταδιακά η μεγάλη πόλη, ο στόχος για την πρόοδο της οικογένειας και τη συσσώρευση αγαθών, η ανάγκη για επιβεβαίωση του μόχθου και αναγνώριση της προσωπικότητός της, οδήγησαν την γυναίκα σε μονοπάτια που δεν είχε αρχικά καν υποψιασθεί. Τελικά, η παρακμή του Δυτικού πολιτισμού και η απειλή ως αντιπάλου δέους του πρωτόγονου φανατισμού της Ανατολής, δημιούργησαν ένα θύλακα στον οποίο εγκλωβίστηκε η σύγχρονη γυναίκα.
Σημειώνουμε ότι η γυναίκα από τη φύση της είναι ον ιδιαίτερα προικισμένο και πολυπράγμον. Αναπτύσσοντας με πειθαρχία και ιεραρχόντας τα προσόντα και τις προτεραιότητές της, μπόρεσε και μπορεί να προχωρήσει σε πολύ υψηλά επίπεδα σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και να σταθεί ισότιμη δίπλα στον άνδρα. Και βέβαια έχει το δικαίωμα και αυτό επιβάλλεται. Αυτή ωστόσο η εικόνα της γυναίκας καριέρας και η διαρκής και εναγώνια προώθηση, διατήρηση και βελτίωση αυτής της εικόνας, αποσκοπεί στην προβολή της γυναίκας ατόμου. Ταυτοχρόνως η άλλη όψη αυτού του νομίσματος είναι η αθέλητη ή ηθελημένη απαγκίστρωση από τις άλλες δραστηριότητες και υποχρεώσεις, τις οποίες η γυναίκα καριέρας θεωρεί ως τροχοπέδη έναντι των στόχων και των επιδιώξεών της, εμπόδια στην επίτευξη του σκοπού της: της ανέλιξης και ανόδου της. Κι αυτές οι υποχρεώσεις και δραστηριότητες είναι η έγγαμη σχέση, η δημιουργία οικογένειας, η μητρότητα με όλες τις θυσίες που συνεπάγεται. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα είναι η συρρίκνωση της οικογένειας. Όχι ότι δεν υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις. Τιμούμε την Ελληνίδα, πολύτεκνη μάνα η οποία είναι και επιτυχημένη επαγγελματίας. Παραμένει όμως εξαίρεση. Χωρίς επιδόματα και κίνητρα οικονομικά δύσκολα στην σημερινή πραγματικότητα η οικογένεια αποφασίζει να φέρει στον κόσμο νέα μέλη. Στις στατιστικές τα ποσοστά παρουσιάζουν την οικογένεια:
γονείς με δύο παιδιά να μειώνονται με ανησυχητική μαθηματική πρόοδο,
συνήθης μορφή σήμερα είναι η οικογένεια με γονείς με ένα παιδί,
συνεχώς αυξάνεται το ποσοστό του ζευγαριού χωρίς παιδιά και του ενός γονέα με ένα παιδί.
Αυτά μπορεί να μην ενδιέφεραν κανέναν ίσως, παρ’ ότι ένα κράτος γερόντων δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους, όταν αυτό το κράτος είναι η πατρίδα μας. Αν δεν ενδιαφερόμαστε γι’ αυτόν εδώ τον τόπο! Που μέχρι πριν μια δεκαετία διατηρούσε την ελληνική ορθόδοξη χριστιανική ομοιογένεια. Ένα κράτος-έθνος αμιγές. Αυτό το έθνος λοιπόν με την μακρά ιστορία και την τεράστια αλυσίδα θυσιών, αγώνων και αίματος να κρατηθεί ζωντανό, επιτάσσει να δούμε με ανησυχία, αγωνία και ρίγος τις στατιστικές και το που μας οδηγούν η πιο πάνω νοοτροπία του σύγχρονου Νεοέλληνα και η υπέρογκη και ανεξέλεγκτη συρροή λαθρομεταναστών στον εθνικό μας χώρο, η εγκατάστασή τους και η υπερ-γεννητικότητά τους. Γέμισαν οι γειτονιές από τα παιδιά των αλλοδαπών. Στις παιδικές χαρές δεν ακούς σχεδόν ελληνικά. Στα σχολεία μας τα τεράστια πια ποσοστά των αλλοδαπών κάνουν τη μάθηση στα ελληνόπουλα ελλιπή και ανεπαρκέστατη. Η εθνική μας μοναξιά δεν είναι μόνο τραγούδι… Ο εχθρός είναι εντός των πυλών, ορατός κι επικίνδυνα αδηφάγος. Κι εμείς δυστυχώς είμαστε με την ανοχή μας, μέρος του παιχνιδιού. Είναι τόσο τραγικά έντονο που θα ‘πρεπε να μην μας αφήνει να κοιμηθούμε. Ας ξυπνήσουμε! Το δημογραφικό είναι πρόβλημα εθνικής επιβίωσης. Είναι πρόβλημα του καθενός μας.
Δημοσίευση σχολίου