Φορτικά εδώ και πολλά χρόνια προσπαθώ να εξηγήσω και να πείσω ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί με πτώση, είτε δική μας είτε της Τουρκίας, αλλά θα λυθεί όταν η Κυπριακή Δημοκρατία ή η Τουρκία καταφέρει να αξιοποιήσει το χρόνο προς όφελος κερδίζοντας σημεία και οδηγώντας τα πράγματα προς τα διεθνώς αυτονόητα, και απομακρύνοντάς τα από τα διεθνώς αδιανόητα....Στην τριανταεξάχρονη πορεία αυτού του αγώνα ή έστω προσπάθειας, κερδίσαμε και εμείς σημεία, κέρδισε και η Τουρκία. Η διαφορά, η ειδοποιός διαφορά, βρίσκεται στο ότι η Τουρκία κάθε σημείο που κέρδισε το αξιοποίησε στο ακέραιο, ενώ εμείς το αξιοποιήσαμε στο ελάχιστο, αν όχι καθόλου.Τούτος είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο το πρόβλημα χρονίζει. Και χρονίζει γιατί ο θύτης (η Τουρκία), αξιοποιώντας τα όποια σημεία κερδίζει, επιτυγχάνει εν πολλοίς να εξουδετερώνει τα αυτονόητα και να θεμελιώνει τα αδιανόητα, ενώ το θύμα (η Κυπριακή Δημοκρατία) απέτυχε και αποτυγχάνει να αξιοποιήσει τα ουκ ολίγα και καίρια σημεία που κέρδισε και κερδίζει, και έτσι δεν θεμελιώνει τα αυτονόητα, ούτε και να εξουδετερώσει τα αδιανόητα.
Δεν χρειάζεται να σταθεί κάποιος σε πολλά σημεία για να τεκμηριώσει αβίαστα το συμπέρασμα που καταγράφηκε. Αρκεί να σταθεί στην ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. και να σκεφτεί πόσο αξιοποιήθηκε τούτο το συγκριτικό πλεονέκτημα που απέκτησε, για να βγάζει το συμπέρασμα ότι απεμπολήθηκε το δικαίωμα αξιοποίησης τούτου του συγκριτικού πλεονεκτήματος, αφού δεν ασκήθηκε ποτέ. Αντίθετα, επιτράπηκε στην Τουρκία να πάρει ημερομηνία ενταξιακών διαπραγματεύσεων και ακόμα να μην απαιτηθεί κατά την αξιολόγησή της να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που ανέλαβε.
Τα ίδια ακριβώς έγιναν και με την Τέταρτη Διακρατική, την υπόθεση Λοϊζίδου και τόσες άλλες δικαστικές αποφάσεις.
Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε., η ένταξη στην ΟΝΕ και μόλις προχθές η δικαστική απόφαση εναντίον των Όραμς είναι παράμετροι καθοριστικές για το ποια μπορεί και ποια πρέπει να είναι λύση.
Αρκεί, βέβαια, να τις αξιοποιήσουμε και να μην τις θυσιάσουμε στο βωμό του καλού κλίματος, του εν εξελίξει διαλόγου, των προτάσεων που καταθέσαμε, των συγκλίσεων που επιτεύχθηκαν και των χειροκροτημάτων ένιων, ελαχίστων συμφεροντολόγων του διεθνούς παράγοντα. Μπορεί υπαιτιότητί μας να χάθηκαν καθοριστικά ορόσημα, μπορεί να ξεγελαστήκαμε εμπιστευόμενοι την καλή θέληση των Τούρκων, μπορεί να μας παρέσυραν σε ατέρμονες διαλόγους και αναποτελεσματικές στρατηγικές αυτόκλητοι όψιμοι δήθεν φίλοι, αλλά ο αγώνας ή η προσπάθεια για λύση που θα διασφαλίζει τη φυσική και την εθνική μας επιβίωση στη γενέθλια γη μας δεν έφτασε σε οριστικό αδιέξοδο.
Αντίθετα, η υπόθεση Όραμς δίνει μια νέα διέξοδο, που έχουμε υποχρέωση να αξιοποιήσουμε στο ακέραιο. Να μην αφήσουμε να χαθεί αντιστρατευόμενοι οι ίδιοι το πλεονέκτημα που μας προσφέρει. Αν βέβαια κατανοήσουμε, έστω και τώρα, ότι οι πολιτικοί ή καλύτερα οι πολιτικάντηδες μπορεί να νομίζουν ότι μπορούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, να υιοθετήσουν τα αδιανόητα ως αυτονόητα, και να υλοποιήσουν τους σχεδιασμούς τους, όμως όλα τούτα μπορούν να τα επιτύχουν μόνον ημών συναινούντων. Και αγνοώντας τον σύγχρονο νομικό και πολιτικό πολιτισμό που καθορίζει, όχι με ψεύτικα λόγια, αλλά με τεκμηριωμένες δικαστικές αποφάσεις τα διαπραγματευόμενα και τα αδιαπραγμάτευτα, που κάποια στιγμή πρέπει να τα ξεχωρίσουμε κι εμείς. Για τους άλλους είναι ξεκάθαρα.
Δημοσίευση σχολίου