Ο Πούτιν δεν είναι ο μόνος που αποτυγχάνει να προβλέψει τη στάση και τις ενέργειες της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάνει συνεχώς λάθος στην Ουάσιγκτον.
Μάικλ ΡούμπινΟ Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν υπολόγισε λάθος όταν μόλις πριν από 500 ημέρες, διέταξε τις ρωσικές δυνάμεις να εισέλθουν στην Ουκρανία. Υπερεκτίμησε την ικανότητα της Ρωσίας να αποκεφαλίσει την ουκρανική κυβέρνηση και να καταλάβει το Κίεβο μέσα σε λίγες μέρες και υποτίμησε την αμερικανική αποφασιστικότητα να υποστηρίξει την Ουκρανία. Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και οι κορυφαίοι βοηθοί του μπορεί να παραιτήθηκαν, αλλά το Κογκρέσο αδιαφόρησε για την αδράνειά του και έθεσε τη βοήθεια προς την Ουκρανία σε γρήγορο δρόμο.
Ο Πούτιν δεν είναι ο μόνος που αποτυγχάνει να προβλέψει τη στάση και τις ενέργειες της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κάνει συνεχώς λάθος στην Ουάσιγκτον. Ήταν πραγματικά έκπληκτος όταν η αγορά των S-400 οδήγησε στην αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35 Joint Strike Fighter. Η απογοήτευσή του μεγάλωσε καθώς διαδοχικές κυβερνήσεις, τόσο Δημοκρατικές όσο και Ρεπουμπλικανικές, απέτυχαν να αποσυνδεθούν από την υποστήριξη προς τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους ο Ερντογάν επιμένει ότι είναι αντι-Τούρκοι τρομοκράτες.
Δεν είναι θέμα ανθρώπων ή χρημάτων. Η Ρωσία και η Τουρκία διατηρούν μερικές από τις μεγαλύτερες πρεσβείες στην Ουάσιγκτον με βάση τον αριθμό των εργαζομένων.
Το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι και οι δύο έχουν καλλιεργήσει ανώτερους Αμερικανούς αξιωματούχους που μπορούν να ψιθυρίζουν στο αυτί του προέδρου. Ο στρατηγός Μάικλ Φλιν, ο οποίος σύντομα θα γινόταν σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, κάθισε δίπλα στον Πούτιν σε ένα εορταστικό δείπνο το 2015 στη Μόσχα, για το οποίο συγκέντρωσε επίσης 45.000 δολάρια. Το Αμερικανοτουρκικό Συμβούλιο, εν τω μεταξύ, έκανε πρόεδρο τον στρατηγό Τζέιμς Τζόουνς, σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
Τόσο η Ρωσία όσο και η Τουρκία ξοδεύουν επίσης πλουσιοπάροχα, αν και η ικανότητα της Ρωσίας να το πράξει μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία έχει μειωθεί σημαντικά. Το 2019, για παράδειγμα, η Ρωσία δαπάνησε περισσότερα από 43 εκατομμύρια δολάρια για να προωθήσει την εικόνα της και να υποστηρίξει την υπόθεσή της. Η Τουρκία ξόδεψε επίσημα μόνο το ένα δέκατο, αν και είναι επίσης γνωστό και επανειλημμένα ότι παρακάμπτει τις διατάξεις γνώμης του νόμου περί εγγραφής ξένων πρακτόρων των ΗΠΑ, μια πραγματικότητα που έχει φέρει σε δύσκολη θέση, αν όχι έχει οδηγήσει σε νομικό καυτό νερό για πολλές φιλοτουρκικές δεξαμενές σκέψης. Το γεγονός ότι τα ρωσικά και τουρκικά χρήματα δεν έχουν ανοσοποιήσει καμία από τις δύο χώρες στις συνέπειες των πράξεών τους αντικατοπτρίζει ότι τα χρήματα δεν αγοράζουν πάντα επιρροή. Μερικές φορές, οι αρχές υπερισχύουν. Η Αρμενία, η Κύπρος και η Ελλάδα ξοδεύουν ένα κλάσμα από αυτό που κάνει η Τουρκία, αλλά σήμερα έχουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή.
Όταν ο Πούτιν και ο Ερντογάν αναλογίζονται γιατί συνεχώς αποτυγχάνουν να κερδίσουν την Ουάσιγκτον, ακόμη και όταν καλλιεργούν με επιτυχία τον πρόεδρο, θα πρέπει να κατανοήσουν την απεικόνιση καθρέφτη. Ίσως ο καλύτερος παρατηρητής αυτού ήταν ο Anatoly Dobrynin, ο μακροχρόνιος πρεσβευτής της Σοβιετικής Ένωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Dobrynin έφτασε στην Ουάσιγκτον το 1962, καθώς η κρίση των πυραύλων της Κούβας πλησίαζε. Παρέμεινε στη θέση του συνεχώς για σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, υπηρετώντας ως κύριος συνομιλητής της Σοβιετικής Ένωσης με έξι κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Παρόλο που αντιπροσώπευε την «Αυτοκρατορία του Κακού» και ξεπέρασε τα χειρότερα του Ψυχρού Πολέμου, παρέμεινε ευρέως σεβαστός στην Ουάσιγκτον για τη διπλωματική του ικανότητα και διακριτικότητα. Όχι μόνο γνώριζε κάθε πρόεδρο των ΗΠΑ, από τον Κένεντι μέχρι τον Ρέιγκαν, αλλά είχε επίσης ίση πρόσβαση στους σοβιετικούς ηγέτες. Όφειλε τη διπλωματική του καριέρα στον Ιωσήφ Στάλιν και γνώριζε προσωπικά τους Νικήτα Χρουστσόφ, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, Γιούρι Αντρόποφ, Κονσταντίν Τσερνιένκο και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Λίγο αργότερα, ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε και η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Ο Dobrynin χρησιμοποίησε τη συνταξιοδότησή του ως ευκαιρία να προβληματιστεί. Στο βιβλίο που προέκυψε In Confidence, ρώτησε γιατί τόσοι πολλοί σοβιετικοί ηγέτες παρεξήγησαν τόσο άσχημα τις Ηνωμένες Πολιτείες και την πολιτική συμπεριφορά τους.
Οι παρατηρήσεις του Dobrynin εξακολουθούν να είναι επίκαιρες σήμερα. «Η σοβιετική ηγεσία... υποτίμησε τον ρόλο που διαδραμάτισε το Κογκρέσο των ΗΠΑ στην αμερικανική εξωτερική πολιτική», εξήγησε. Αυτό πρώτα απ' όλα προέκυψε από τη δική τους έλλειψη σεβασμού για το δικό μας κοινοβούλιο, το Ανώτατο Σοβιέτ των Αντιπροσώπων του Λαού, το οποίο ενέκρινε υπάκουα όλες τις αποφάσεις που έλαβε η ηγεσία του κόμματος. Κατά συνέπεια, θεωρήθηκε στη Μόσχα ότι μια συμφωνία με τον Αμερικανό πρόεδρο ήταν πρωταρχικής και πράγματι κρίσιμης σημασίας και τα συναισθήματα του Κογκρέσου δεν έπρεπε να ληφθούν πολύ υπόψη. Ως αποτέλεσμα, το Κογκρέσο προκάλεσε κάποιες εκπλήξεις, και αυτές αποδείχθηκαν σκληρά πλήγματα στις σοβιετο-αμερικανικές σχέσεις.
Εδώ τόσο ο Πούτιν όσο και ο Ερντογάν θα μπορούσαν να προβληματιστούν. Και οι δύο μπορεί να ψιθυρίσουν γλυκά τίποτα στο αυτί ενός προέδρου και ακόμη, στην περίπτωση του Ερντογάν, να πείσουν τον Τραμπ να συμφωνήσει να απελευθερώσει τους Κούρδους της Συρίας, και οι δύο μπορεί να προσπαθήσουν να χτυπήσουν τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τους κορυφαίους βοηθούς του. Ενώ ο Πούτιν και ο Ερντογάν αντιμετωπίζουν τα κοινοβούλιά τους ως σφραγίδες, το Κογκρέσο δεν είναι. Ο πρόεδρος Ομπάμα δικαιολόγησε τον εναγκαλισμό του με τα εκτελεστικά διατάγματα με το παράπονο ότι το Κογκρέσο δεν θα παίξει μπάλα. Αυτό που έχασε ο Ομπάμα, ωστόσο, είναι ότι δεν ήταν ποτέ δουλειά του Κογκρέσου ως ισότιμος κλάδος της κυβέρνησης να συναινέσει απλώς στην ατζέντα του Λευκού Οίκου.
Η δυσλειτουργία της Ουάσιγκτον απογοητεύει τους Αμερικανούς, αλλά λυπάμαι τους Ρώσους και τους Τούρκους που δεν έχουν ιδέα για το πώς λειτουργούν οι δημοκρατίες. Ρώσοι και Τούρκοι διπλωμάτες μπορεί να υποστηρίζουν την ηθική και πολιτιστική ισοδυναμία, αλλά η απόδειξη βρίσκεται στην πουτίγκα. Ενώ ορισμένοι ειδήμονες μπορεί να κατηγορήσουν τις προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις ότι προκάλεσαν τη Μόσχα και την Άγκυρα, τέτοιες απολογητικές δηλώσεις είναι ανοησίες. Η συνεχής αποτυχία του Πούτιν και του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου σφάλματος από την πλευρά της Ουάσιγκτον, αλλά μάλλον μια αντανάκλαση της δικής τους μεγαλομανίας και απολυταρχίας.
Δημοσίευση σχολίου