Γιώργος Σκαφιδάς
«Η Κίνα και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ξεπερνούν (σ.σ. σε αριθμό) τις αμερικανικές εταιρείες στην IDEF 23», γράφει σε άρθρο του ο ιστοχώρος Al-Monitor, αναφερόμενος στην τουρκική έκθεση αμυντικού υλικού που λαμβάνει χώρα αυτές τις ημέρες (25 – 28 Ιουλίου) στην ευρωπαϊκή πλευρά της Κωνσταντινούπολης.
Όντως, εάν ανατρέξει κανείς στη λίστα με τους συμμετέχοντες εκθέτες (Exhibitor List) της φετινής IDEF, θα βρει 75 από την Κίνα, 15 από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 5 από τη Σαουδική Αραβία, 7 από το Πακιστάν, 7 από τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, 3 από την Ινδία, 14 από τη Νότια Αφρική, 14 από την Ινδονησία, 12 από το Καζακστάν και μόλις… 6 από τις ΗΠΑ (Lockheed Martin, NOVA, Teledyne Flir, Trident Maritime Systems, BLISS Munitions, 5G International).
Το Ισραήλ δεν είχε καμία συμμετοχή στη φετινή τουρκική έκθεση, ενώ και οι ευρωπαϊκές αμυντικές βιομηχανίες που έδωσαν το «παρών» – από την Ιταλία (LEONARDO, CISTELAIER), την Ισπανία (NAVANTIA), τη Γερμανία (THYSSENKRUPP κ.ά.), τη Βρετανία (UK DEFENCE AND SECURITY EXPORTS), τη Γαλλία (Airbus, MBDA) και… τη Σουηδία (Serstech) – ήταν συγκριτικά λίγες μπροστά στις κινεζικές.
Τι θα μπορούσε, άραγε, να σημαίνει – γεωπολιτικά – αυτή η γεωγραφική «ανακατανομή» των αμυντικών εκθεσιακών περιπτέρων για τη σύγχρονη Τουρκία και τον προσανατολισμό της; Η σύνθεση των καταλόγων με όσους συμμετέχουν, πάντως, σε άλλες – δυτικές – εκθέσεις είναι πολύ διαφορετική. Για του λόγου το αληθές, αρκεί για παράδειγμα να αντιπαραβάλλει κανείς τις exhibitor lists των IDEF και DEFEA…
Ενώ ως ενδεικτικές γεωπολιτικών προτιμήσεων θα μπορούσαν, βέβαια, να ερμηνευτούν και οι λίστες με τα ραντεβού των ηγετών.
Η τουρκική ηγεσία (Ερντογάν, Φιντάν) υποδέχθηκε την περασμένη Τετάρτη, 26 Ιουλίου, στην Άγκυρα τον Κινέζο ΥΠΕΞ Γουάνγκ Γι. Αυτό θα ήταν, μάλιστα, το πρώτο ταξίδι που κάνει ο διπλωματικά πολύπειρος Γουάνγκ στο εξωτερικό έπειτα από την «ξαφνική» επιστροφή του στο τιμόνι του κινεζικού ΥΠΕΞ, στη θέση του (σκανδαλωδώς αποπεμφθέντος) Τσιν Γκανγκ. Για την Άγκυρα, από την άλλη πλευρά, αυτή ήταν η υψηλότερου επιπέδου επίσκεψη που πραγματοποιεί Κινέζος αξιωματούχος στην Τουρκία μετά το 2011. Για το ΝΑΤΟ, δε, αυτή ήταν η πρώτη επίσκεψη που πραγματοποιεί Κινέζος υπουργός σε συμμαχικό έδαφος έπειτα από την τελευταία Σύνοδο στο Βίλνιους.
Επικαλούμενο τουρκικές διπλωματικές πηγές, το τουρκικό δίκτυο TRT υποστηρίζει ότι κατά τη συνάντησή τους οι κ.κ. Φιντάν και Γουάνγκ συζήτησαν τα βήματα που πρέπει να γίνουν προκειμένου να αυξηθούν οι επενδύσεις και να ενισχυθεί η συνεργασία σε τομείς όπως είναι εκείνοι της πυρηνικής ενέργειας, της γεωργίας, της πολιτικής αεροπορίας, του πολιτισμού και του τουρισμού.
Η ενδεχόμενη «ευθυγράμμιση» των νέων κινεζικών Δρόμων του Μεταξιού (Belt and Road) με την τουρκική πρωτοβουλία του καλούμενου Μεσαίου Διαδρόμου (Middle Corridor) που θα συνδέει την Ευρώπη με την Κίνα μέσω Τουρκίας είναι ένα θέμα το οποίο έχει επίσης ενταχθεί στην ατζέντα των σινοτουρκικών επαφών εδώ και καιρό.
Όπως σε όλα τα μέτωπα ωστόσο, έτσι και σε αυτό, ο Ερντογάν λειτουργεί «διττά», επιχειρώντας να προσελκύσει κινεζικά κεφάλαια από τη μία πλευρά ενώ ανταγωνίζεται την Κίνα από την άλλη (μέσα από τον «Οργανισμό Τουρκικών Κρατών», τον επονομαζόμενο «χάρτη του τουρκικού κόσμου» που φτάνει ως τη Σιντζιάνγκ και τις προσπάθειες να παρουσιαστεί η Τουρκία ως εναλλακτική επιλογή τροφοδοσίας για τη Δύση στην περίπτωση ενός σινοδυτικού decoupling) χωρίς βέβαια παράλληλα να ξεχνά και το θέμα της «γενοκτονίας» των Ουιγούρων το οποίο η τουρκική πλευρά άλλοτε αποσιωπά και άλλοτε ανασύρει ανάλογα με όσα συναλλακτικά θέλει να επιτύχει σε κάθε περίοδο.
«Σε μια εποχή κατά την οποία οι παγκόσμιοι κίνδυνοι για την ασφάλεια αυξάνονται, είναι φυσικό να προωθούμε τη συνεργασία και τον πολιτικό διάλογο με τους εταίρους μας σε Ασία-Ειρηνικό, τόσο σε διμερές επίπεδο όσο και μέσω του ΝΑΤΟ […] Αυτοί οι δεσμοί πρέπει να ενισχυθούν μεν χωρίς όμως να βάζουν στο στόχαστρο καμία τρίτη χώρα», είχε δηλώσει ο Ερντογάν στις 12 Ιουλίου, με φόντο τη Σύνοδο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στο Βίλνιους, κλείνοντας έτσι το μάτι στην Κίνα.
Ενδεικτικές του προσανατολισμού του Τούρκου προέδρου είναι, όμως, και οι επαφές που εκείνος είχε έπειτα από τη νατοϊκή Σύνοδο της Λιθουανίας: στη Σαουδική Αραβία (17 Ιουλίου), στο Κατάρ (18 Ιουλίου), στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (19 Ιουλίου), στα κατεχόμενα (20 Ιουλίου) αλλά και πίσω στην Τουρκία (με τον ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, για παράδειγμα στις 26 Ιουλίου στην Κωνσταντινούπολη)…
Δημοσίευση σχολίου