Αποστολόπουλος Απόστολος
Φήμες για ανασχηματισμό συνόδευσαν την αναχώρηση Τσαβούσογλου για την πατρίδα του. Αν υπάρχει κάποιο, μικρό, ενδιαφέρον είναι η εσωκομματική πλευρά, όπου άσπονδοι φίλοι του Δένδια διαδίδουν ότι θα απομακρυνθεί από το υπουργείο Εξωτερικών ως τιμωρία για τη γλώσσα που έβγαλε στον Τσαβούσογλου. Παράλογη “ψιθυρολογία”, αφ’ ενός επειδή ό,τι έκανε ήταν «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», Πάϊατ και Μητσοτάκη, αφ’ ετέρου επειδή για τον πρωθυπουργό, στο ίδιο μήκος, π.χ. οι Πομάκοι είναι Πομάκοι, ενώ προηγούμενοι πρωθυπουργοί απέφευγαν να τους αποκαλέσουν με το όνομά τους.
Ο Τσαβούσογλου έβρασε στην Άγκυρα, τσιγαρίστηκε στην Αθήνα και εκών-άκων επανέλαβε άψυχα, όσα λένε παγίως οι Τούρκοι, διωγμένος ακόμα και από τους συνήθως αμίλητους Πομάκους. Μητσοτάκης, Δένδιας και Τσαβούσογλου περπάτησαν στις μύτες, προσεκτικά, μην ταραχτεί ο κόσμος και χαλάσει η δουλειά. Ποια δουλειά; Η μόνη γνωστή δουλειά είναι αυτή που έχουν παραγγείλει Βερολίνο και ΗΠΑ στον Μητσοτάκη και τον Ερντογάν: «βρείτε τα». Ο σουλτάνος κάνει τον κουφό, οπότε ανατέθηκε στη συνήθως υποχωρητική Αθήνα να του υπενθυμίσει ότι σιτίζονται από την ίδια καραβάνα, του ΝΑΤΟ, υπό την επίβλεψη της νέας κυβέρνησης Μπάϊντεν.
Η Αθήνα προσαρμόστηκε στο νέο κλίμα σεμνά και ταπεινά. Ξέρει, εκ πατρός, ότι η εύνοια των θεών είναι φτερό στον άνεμο. Ξέρει, χωρίς αυταπάτες, ότι οι ΗΠΑ θέλουν απλώς και μόνο να συνετίσουν τον Ερντογάν και όχι να υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα. Φρούδες οι ελπίδες των Αμερικανών. Αλλά η κυβέρνηση, αν σχεδιάζει εκλογές το φθινόπωρο, θα έχει κερδίσει πόντους στις εντυπώσεις.
Να τα βρούμε, λοιπόν, αλλά γιαβάς-γιαβάς. Προσωρινά (άρα μονιμότερα;) οι δυο πλευρές, λογικά, θα προκρίνουν την παραπομπή στις καλένδες. Η Αθήνα για να ασχοληθεί με τα οικονομικά, τον τουρισμό, τις (φθινοπωρινές;) κάλπες και ο Ερντογάν για να μην προσθέσει έναν ακόμη πονοκέφαλο στις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, πως θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο να «τα βρουν», σε βάρος του, στην προσεχή συνάντησή τους Πούτιν-Μπάϊντεν.
Οι Πομάκοι ζεμάτισαν τον Τσαβούσογλου
Αν τα έβρισκαν Ερντογάν και Μητσοτάκης (συναντώνται στις 14 Ιουνίου) χαμένος θα ήταν μόνον ο Μητσοτάκης, αφού ο Ερντογάν ό,τι πάρει θα ήταν κέρδος. Αν τα βρουν Μπάϊντεν και Πούτιν, ο μόνος σίγουρα χαμένος θα είναι ο Τούρκος πρόεδρος. Όσο οι δυο Μεγάλοι μαλώνουν, αυτός μπορεί και παίζει μπάλα, αφού έχουν ανάγκη την Τουρκία και οι δυο τους.
Αντίστροφα, ο Ερντογάν έχει ανάγκη και τους δύο ταυτόχρονα, για να μη γίνει δούλος του ενός. ΗΠΑ και Ρωσία θα μπορούσε να συνεννοηθούν να αφήσουν την Τουρκία, όχι ακριβώς ουδέτερη αλλά αδρανοποιημένη, όπως ήταν επί κεμαλιστών, υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ. Προϋπόθεση: η εξουδετέρωση του Ερντογάν. Δεν μάθαμε ποτέ τι είπε ο Ερντογάν στον Δένδια, επειδή απορρόφησαν την προσοχή μας οι απαντήσεις του Έλληνα υπουργού στον Τούρκο ομόλογό του στην Άγκυρα. Ο Τσαβούσογλου τα άκουσε από τους Πομάκους, ο Ερντογάν ζεματίστηκε και οι συζητήσεις στην Αθήνα εξελίχθηκαν ομαλά, όπως επιθυμούν οι επικυρίαρχοι.
Η εντολή «βρείτε τα» δημιουργεί την εντύπωση ότι Έλληνες και Τούρκοι θα ψάξουν και θα καταλήξουν (εάν καταλήξουν), όπως νομίζουν. Αμ δε! Το «βρείτε τα» εμπεριέχει τα συμφέροντα της Συμμαχίας. Θα τα βρούμε (αν…) στο πλαίσιο των νατοϊκών προδιαγραφών. Αν η Τουρκία είχε πράσινο φως θα μας είχε ήδη ορμήσει και στην αποδώ μεριά θα είχαν βρει τρόπο να δώσουν ό,τι μπορούν, μεγαλόψυχα. Οι πιο άχρηστες υποδείξεις είναι όταν οι δημοσιογράφοι συμβουλεύουν την εκάστοτε κυβέρνηση, τι να κάνει για να σώσει την πατρίδα. Αυτό είναι εργολαβία του επικυρίαρχου, αποκλειστικά.
Η κατευθυνόμενη (παρα)πληροφόρηση διαδίδει ότι δεν θα βγει τίποτα σημαντικό από τη συνάντηση Πούτιν-Μπάϊντεν. Διότι, λέω, αν ανακοινωθούν συγκλίσεις, θα μαχαιρώσουν όποιον καταγγείλουν ότι υποχώρησε. Ωστόσο, οι δυο δεν συναντώνται τζάμπα, για να χάσουν τον καιρό τους. Την ώρα που ο Μπάϊντεν αποκαλούσε “δολοφόνο” τον Πούτιν είχε, λογικά, στο γραφείο την ατζέντα συζήτησης και πιθανής συνεννόησης. Ήδη ο υπουργός Εξωτερικών Μπλίνκεν δήλωσε (19-5-21 Ρέκιαβικ) «θέλουμε σχέσεις σταθερές (με τη Ρωσία), χωρίς εκπλήξεις».
Η τελική απόφαση στην Αθήνα
Στην ευρεία περιοχή μας το κύριο πρόβλημα είναι ο Ερντογάν. Η Τουρκία έχει ανακατευτεί σε πολλά ταμπλό, όλα επικίνδυνα και επίμαχα, που απασχολούν και τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, από τον Καύκασο, την Αρμενία και τη Λευκορωσία έως τη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν, την Αίγυπτο και τη Λιβύη. Η Τουρκία έχει γίνει πρόβλημα άμεσης προτεραιότητας διεθνώς, ένας γόρδιος δεσμός. Και η μόνη λύση είναι αυτή που έδωσε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Τελικά, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εξαρτάται απολύτως από την Αθήνα η κάθε εξέλιξη (στα ελληνοτουρκικά), αφού εδώ θα αποφασιστεί το ύστατο “ναι” ή “όχι” με τις όποιες συνέπειες. Κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορεί να το αγνοήσει αυτό γιατί, αν οι Πρέσπες επηρεάζουν σοβαρά το εκλογικό αποτέλεσμα, η έκβαση στα ελληνοτουρκικά θα έχει πολύ βαρύτερες συνέπειες, όχι μόνο στο γενικό, συλλογικό, πολιτικό πεδίο, αλλά και στην προσωπική τύχη των πολιτικών προσώπων που θα κληθούν να υπογράψουν αποφάσεις.
Αυτό άλλωστε είναι η σοβαρότερη αιτία που δεν είναι διόλου εύκολο να καταλήξει η ελληνοτουρκική διαμάχη, ιδίως από την ελληνική πλευρά. Ποιος είναι διατεθειμένος να στιγματιστεί για μια κακέκτυπη επανάληψη του 1922; Οι διάφοροι της ελίτ, οικονομικά μεγαλόσχημοι, αλλά ανεύθυνοι ως εκ της θέσεώς τους, ίσως επιθυμούν ή συνιστούν υποχωρήσεις που, όμως, δεν θα κληθούν να τις υπογράψουν οι ίδιοι.
Θα στιγματιστούν συγκεκριμένα τα κορυφαία πολιτικά πρόσωπα που θα βάλουν ανεξίτηλα την υπογραφή τους. Ποιος θα βάλει το κεφάλι του στον τορβά για το χατίρι του τάδε ή του δείνα που θα πίνει καφέ στην Αθήνα ή στις Βρυξέλλες, ενώ ο ίδιος θα τσιγαρίζεται στην Ευελπίδων, στην καλύτερη περίπτωση;
Δημοσίευση σχολίου