Ήταν 31 Μαΐου 2010, η Ελλάδα μόλις έχει μπει στο κυκεώνα των μνημονίων (από τις 23 Απριλίου του ιδίου έτους) και ετοιμάζεται να παραδώσει «γη & ύδωρ» στους δανειστές της για να «σωθεί». Η Τουρκία και ειδικά η ηγεσία της λοιδορώντας δημοσίως την πατρίδα μας αναμένει με την πολιτική του «ώριμου φρούτου» να επιβάλλει σε ένα «πτώμα» την θέλησή της. Όμως η ίδια, ίσως μη δυνάμενη να διαχειριστεί προς όφελός της τις γεωπολιτικές αλλαγές στην περιοχή διαπράττει ένα μοιραίο λάθος το οποίο επί της ουσίας βοηθάει τους Δυτικούς, και όχι μόνο, να αντιληφθούν πως δεν έχουν συμφέρον από την πτώση της Ελλάδας και θα πρέπει να διαχειριστούν το Ελληνικό ζήτημα με προσεχτικό τρόπο. Αυτό το λάθος έχει ένα όνομα «Μαβί Μαρμαρά» και διαπράχθηκε το βράδυ της 31ης Μαΐου, 2010.
Του Γεωργίου Κ. Φίλη Ph.D
Σκοπός του συγκεκριμένου σημειώματος δεν είναι μια απλή αναφορά στα γεγονότα της συγκεκριμένης νύχτας, αλλά στο τι ακολούθησε τις επόμενες ημέρες και αφορούσε άμεσα τα συμφέροντα του Ελληνισμού στην περιοχή ενδιαφέροντος, δηλαδή στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος.
Το μέρος είναι η Νέα Υόρκη… Έλληνες (Ελλαδίτες και Κύπριοι), Ελληνοαμερικανοί όλοι τους οι οποίοι είχαν τη γνώση, τις επαφές, τις προσβάσεις, και κυριότερο τον πατριωτισμό, τη ρεαλιστική αναλυτική ικανότητα αλλά και την αποφασιστικότητα, αντελήφθησαν πως ήταν η στιγμή να προχωρήσει η πατρίδα στο αποφασιστικό βήμα για την έναρξη μίας προσπάθειας δημιουργίας όλων εκείνων των προϋποθέσεων για την ενίσχυση της γεωπολιτικής σημασίας της χώρας και του έθνους, σε μία περιοχή η οποία ετοιμαζόταν να μπει στην δίνη του Νέο-οθωμανισμού, της κατάλυσης κρατών και καθεστώτων και της ανάδυσης ενός ριζοσπαστικού Ισλάμ.
Η απόφαση είχε παρθεί… η πρωτοβουλία έπρεπε να αναληφθεί εκείνες τις ημέρες… και ο «στόχος» δεν ήταν το αμερικανικό κατεστημένο αλλά η Εβραϊκή κοινότητα της Νέας Υόρκης. Το ραντεβού δόθηκε. Ο τόπος ήταν μία… ταβέρνα, μία διάσημη ταβέρνα στην Αστόρια, η τότε «Βράκα» στους 31 Δρόμους…
Εκεί, κάθε Τρίτη, χρόνια τώρα οι Έλληνες (Ελλαδίτες και Κύπριοι) μαζεύονται, συζητάνε, αλλά κυρίως υποδέχονται επισήμους πολιτικούς και μη, με έναν μόνο σκοπό. Την προώθηση των συμφερόντων της πατρίδας…
Η συγκεκριμένη συνάντηση με κορυφαία στελέχη του AIPAC (American Israel Public Affairs Committee) αλλά και του AJC (American Jewish Committee) επί της ουσίας άλλαξε και τις ισορροπίες στην περιοχή. Ποίοι ήταν οι Έλληνες που παρευρέθησαν στην ιστορική αυτή συνάντηση;
Μεταξύ εκείνων που έλαβαν μέρος μπορούμε να μνημονεύσουμε τον μεγάλο Έλληνα, αείμνηστο Νίκο Μούγιαρη, αλλά και τους Πανίκο Παπανικολάου, Τάσο Ζαμπά και Φίλιπ Κρίστοφερ. Η συνάντηση, σύμφωνα με κάποιους από τους συμμετέχοντες, είχε αρκετά εδέσματα, και… ποτό. Μέσα σε ιδιαιτέρως φιλική ατμόσφαιρα ελήφθησαν συγκεκριμένες αποφάσεις.
Σε γενικές γραμμές, σημαντικότερη ήταν η συμφωνία για την έναρξη στενής συνεργασίας των δύο λαών και των δύο κρατών για την εμπέδωση της ειρήνης, της ασφάλειας και της διεθνούς νομιμότητας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την Τουρκία και τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που έχει λάβει ενώ υπογραμμίστηκε η ανάγκη αμυντικής συνεργασίας των δύο κρατών. Επίσης αποφασίστηκε και η δημιουργία ειδικής επιτροπής για την ενδυνάμωση της συνεργασίας αλλά και η υποστήριξη του ενός λαού από τον άλλον στους διαδρόμους της Ουάσιγκτον και όχι μόνο…
Η απόδειξη για όλα τα παραπάνω έρχεται χρόνο με τον χρόνο όπου οι σχέσεις του Ελληνισμού με το Ισραήλ γίνονται όλο και πιο στενές σε στρατιωτικό, πολιτικό ενεργειακό και οικονομικό επίπεδο. Οι Ελλαδίτες και Κύπριοι πολιτικοί, όλο και περισσότερο, όταν επισκέπτονται τις ΗΠΑ έχουν επαφές με τις πανίσχυρες εβραϊκές οργανώσεις ενώ η συμπόρευση αυτή τη δύσκολη για όλους εποχή φαίνεται να γίνεται πιο εμφανής.
Με άλλα λόγια, η ελληνο-ισραηλινή συμφωνία, μπορεί να έχει επισημοποιηθεί από τους πρωθυπουργούς των δύο κρατών κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών αλλά η σφραγίδα μπήκε στην Νέα Υόρκη, από Έλληνες και Εβραίους, οι οποίοι αποστασιοποιημένοι από ιδεοληψίες και αγκυλώσεις του παρελθόντος κατανόησαν πως οι δύο λαοί μας αντιμετωπίζοντας σοβαρές απειλές δεν έχουν άλλο δρόμο να πάρουν από αυτόν της συνεργασίας και της αλληλοϋποστήριξης…
Όσο περίεργο και να φαίνεται σε κάποιον που διαβάζει αυτές τις γραμμές, η πολιτική επιλογή του Ελληνισμού η οποία του επέτρεψε να ενισχύσει την θέση του, όταν το κράτος βρισκόταν στα γόνατα και ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, ήρθε στην κυριολεξία από… ιδιωτική πρωτοβουλία και ειδικότερα από εκείνους που έχουν στην καρδιά τους περισσότερη Ελλάδα από όσους τους αρνούνται τα αυτονόητα… για παράδειγμα το δικαίωμα της ψήφου.
Φυσικά, όπως έχει επισημανθεί και στο παρελθόν, η βάση μίας σχέσης στο διεθνές στερέωμα σχετίζεται με το συμφέρον, αλλά και την αμοιβαία συνεισφορά. Άρα, ο Ελληνισμός θα πρέπει να αποδείξει πως αξίζει να εκλαμβάνεται από σοβαρά κράτη της περιοχής, όπως για παράδειγμα το Ισραήλ ή η Αίγυπτος ως σύμμαχος… Εάν για ακόμα μία φορά περιμένουμε από κάποιον άλλον να μας σώσει το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να οδηγηθούμε σε μία ακόμα καταστροφή.
Η συνάντηση στη Νέα Υόρκη έδωσε το έναυσμα για μία νέα πορεία προς τον σκοπό της επιβίωσης του Ελληνισμού με τη μορφή κρατικών οντοτήτων στην Ανατολική Μεσόγειο. Το τι θα πράξουμε την κρίσιμη ώρα η οποία έρχεται, δεν εξαρτάται ούτε από την Άγκυρα ούτε από την Ιερουσαλήμ, ούτε από την Ουάσιγκτον, αλλά από εμάς τους ίδιους στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Οι δικοί μας άνθρωποι στη Νέα Υόρκη, έδειξαν τον δρόμο. Χρέος μας είναι πλέον να τον ακολουθήσουμε.
*Ο κ. Γεώργιος Φίλης είναι διδάκτωρ Γεωπολιτικής (Durham University, UK), Αναπληρωτής καθηγητής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων & Μέσης Ανατολής στο τμήμα Διεθνών Επιχειρήσεων του DEREE – The American College of Greece, καθώς και επισκέπτης καθηγητής Γεωστρατηγικής στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ) και στην Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ) είναι μέλος του Institute of Diplomacy & Global Affairs (DEREE) και του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας & Άμυνας
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου