Η «διαπραγμάτευση» της Ελλάδας, δηλαδή του Νίκου Κοτζιά και της κυβέρνησης Τσίπρα, για το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ ολοκληρώθηκε, λαμβάνοντας τη μορφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μιας συμφωνίας που καταγγέλλεται ολοένα και από περισσότερες πλευρές, καθώς ο ηγέτης της ΠΓΔΜ, Ζόραν Ζάεφ, με επανειλημμένες δηλώσεις του, έδωσε να καταλάβουν και οι πλέον καλόπιστοι (π.χ. ΠΟΤΑΜΙ και Σταύρος Θεοδωράκης), ότι η ουσία των αλυτρωτικών σκέψεων των Σκοπιανών απλά δεν αντιμετωπίζονται.
Η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον μιας διπλωματικής ήττας, αφού με τη στάση που τήρησε η κυβέρνηση, αυτή τη στιγμή βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, είναι εκτεθειμένη και μάλιστα από δηλώσεις του αντισυμβαλλόμενου, ενώ αν αποτύχει να επικυρώσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, τότε το κόστος δεν θα είναι απλά προσωπικό – πολιτικό, αλλά διπλωματικό – εθνικό, παρότι η αντιπολίτευση της χώρας έλαβε σαφή θέση εξαρχής εναντίον της συμφωνίας.
Από τη στιγμή που η κυβέρνηση φέρεται να προβληματίζεται από τη συμπεριφορά του Ζόραν Ζάεφ, παρόλο που στις δημόσιες δηλώσεις εξακολουθούν να στηρίζουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, αναρωτιέται κανείς γιατί δεν αναζητά εναλλακτική οδό διαφυγής μέσω των υπολοίπων ενδιαφερομένων, τη Βουλγαρία και την Αλβανία, δυο χώρες οι οποίες επίσης είναι κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ.
Μετά τις δηλώσεις του αντιπροέδρου και υπουργού Άμυνας της βουλγαρικής κυβέρνησης ο οποίος ήταν πραγματικός καταπέλτης για τις θέσεις των Σκοπιανών, ενώ οι Αλβανοί ποτέ δεν ήταν ικανοποιημένη από την υιοθέτηση του ονόματος «Μακεδονία», ενδεχομένως θα έπρεπε να τεθεί επί τάπητος μια εναλλακτική στρατηγική.
Οι Αλβανοί γνωρίζουν τις πραγματικές θέσεις των Σλαβομακεδόνων κατοίκων της χώρας για τα περί «μακεδονικής εθνότητας», που αρνούνται στην πράξη την αναγνώριση της αλβανικής μειονότητας ως συνιδρυτικής οντότητας της ΠΓΔΜ και οι Βούλγαροι απειλούν με βέτο την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ.
Για ποιον λόγο η ελληνική διπλωματία δεν προσπαθεί να συνεννοηθεί με τη Σόφια και τα Τίρανα, επιχειρώντας να διαμορφώσουν μια κοινή θέση και από κοινού να δηλώσουν ότι τα Σκόπια δεν θα μπουν στην Ατλαντική Συμμαχία εάν δεν αποκηρύξουν όσα ενοχλούν τις τρεις χώρες;
Θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα «ενισχυμένο συνοδευτικό πρωτόκολλο», το οποίο δεν θα κληθεί να σηκώσει στους ώμους της μονάχη η ελληνική διπλωματία. Θα αποδεικνύει στην πράξη ότι οι ενστάσεις δεν αποτελούν «ελληνικές εμμονές» αλλά σοβαρά θέματα που άπτονται της σταθερότητας σε μια εγγενώς ασταθή περιοχή όπως τα Βαλκάνια.
Θέματα τα οποία δεν μπορεί να παρακάμπτονται βολικά και αυτό να γίνεται αποδεκτό ελαφρά τη καρδία, καθώς τις συνέπειες θα τις υποστούν οι χώρες τις περιοχής, όχι οι επιδιαιτητές.
Αυτοί θα διαμορφώσουν την πολιτική τους με βάση το πώς θα βλέπουν τα συμφέροντά τους σε εκείνη τη – μελλοντική – χρονική συγκυρία. Και δεν υπάρχει η παραμικρή εγγύηση ότι θα ταυτίζονται με τα ελληνικά, τα βουλγαρικά και τα αλβανικά.
Πρόκειται ασφαλώς για μια απλή σκέψη η οποία έχει αντίλογο και χωρά αρκετή συζήτηση. Στο σημείο και τη θέση που έχουμε βρεθεί όμως, η χώρα δεν μπορεί παρά να επιλέγει τη λιγότερο κακή λύση, διότι πολύ απλά, «καλή λύση» δεν υπάρχει.
Η όλη κατάσταση διακινδυνεύει να θέσει σε κίνηση διαδικασίες οι οποίες θα απειλήσουν την ίδια τη σταθερότητα και την επιβίωση του κράτους της ΠΓΔΜ. Αυτό είναι ένα θέμα ταμπού στην Ελλάδα, η οποία όμως θα πρέπει να αντιληφθεί ότι η επιβίωση ενός κράτους δεν μπορεί παρά να εξαρτάται και να απασχολεί, πρωτίστως το ίδιο το κράτος.
Εάν επιθυμούν να συνεχίσουν τη ρητορική που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ανοίγει μεγάλες πληγές στα Βαλκάνια, τότε θα καταβάλουν κόστος γι’ αυτές τις απόψεις. Με το ζόρι δεν μπορεί να σωθούν και η Ελλάδα μέχρις ενός σημείου είναι θεμιτό να το επιχειρεί.
Δεν μπορεί να δίνεις γη και ύδωρ, να είσαι το μοναδικό κράτος στην περιοχή που δεν έχει εδαφικές βλέψεις σε βάρος τους και η συμπεριφορά που εισπράττεις να είναι τουλάχιστον απρεπής και μη φιλική.
Πέραν του ότι ρεζιλεύει την ελληνική πλευρά η οποία γονατίζει απέναντι και στον πλέον ανίσχυρο αντίπαλο διά της πολύ περίεργης αντίληψης περί διεθνώς σχέσεων που έχει, μηδέ του Νίκου Κοτζιά εξαιρουμένου, ακυρώνοντας στην πράξη το επιχείρημα της κυβέρνησης (το χρεώνονται και οι ΑΝΕΛ όσο δεν αποχωρούν), ότι η Συμφωνία των Πρεσπών «τελειώνει» τους αλυτρωτισμούς…
ΣΧΟΛΙΟ: Μια ένσταση είναι ότι αυτό θα δώσει στους Αλβανούς τη δυνατότητα να συγκυβερνούν στα Σκόπια, ίσως με θεσμική πρόβλεψη. Ως εκ τούτου θα επισπευτεί η διαδικασία για την Μεγάλη Αλβανία. Πρέπει να επιμείνουμε μέχρι τέλους ως Ελλάδα, ώστε οι Σκοπιανοί να παραμείνουν υπό κηδεμονία των ισχυρών, αποτρέποντας ταυτόχρονα τη Μεγάλη Αλβανία και τη Μεγάλη Βουλγαρία.
Ακούγεται δύσκολο, αλλά είναι το μόνο που πραγματικά συμφέρει την Ελλάδα… Βέβαια υπάρχει ένα θέμα του τι είναι ευκταίο και τι εφικτό, καθώς επίσης όταν δεν μπορείς κάτι να το αποτρέψεις, μήπως είναι σοφό να επιχειρήσεις να το επηρεάσεις με τους δικούς σου όρους.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου